Spring naar bijdragen

didi notknown

Forumlid
  • Aantal bijdragen

    382
  • Geregistreerd

  • Gewonnen dagen

    4

Recente profielbezoeken

Het blok recente bezoekers is uitgeschakeld en wordt niet getoond aan andere gebruikers.

didi notknown's Achievements

Newbie

Newbie (1/14)

  • Week One Done Rare
  • One Month Later Rare
  • One Year In Rare

Recent Badges

275

Waardering in de gemeenschap

  1. . Vooral een nieuwe start.... De feestdagen komen eraan Tijd om even stil te staan Overdenken en bezinnen Afsluiten of opnieuw beginnen Wat te doen met wensen of dromen Dingen die jou zijn overkomen Laat ze zijn en laat ze achter De ergste worden zachter De mooiste krijgen een plaats in je hart Maak ieder jaar een nieuwe start Begin aan je oude of nieuwe dromen Laat het leven op je afkomen Heb lief, bewonder en geniet Meer dan dit leven heb je niet.... Fijne feestdagen en de beste wensen voor het nieuwe jaar! .
  2. Dan doe je tenminste íets Tiny
  3. 'Wel thuis en prettig weekend!' Elke vrijdagavond gaan het Poolse buurjongetje van 11 en ik samen lopen. Nordic walking. Sjokken met stokken zogezegd. Onder het lopen praten wij over vanalles. Een aantal weken geleden ging het gesprek ineens over belasting. Hij vroeg me uit te leggen hoe dat werkt. Dat deed ik. Rustig legde ik hem uit dat elke werkende mens hier geld aan de regering geeft en dat geld komt in een potje terecht. Van dat potje kunnen er dingen gekocht worden zoals zijn school, het zwembad en die snelweg waar wij altijd onze pauze houden tijdens de wandeling. Tijdens die pauze staan we op een loopbrug over de snelweg en we zwaaien naar het verkeer onder ons. Sommige mensen zwaaien terug en vaak toeteren de vrachtwagens naar ons. Eigenlijk zouden we die mensen moeten bedanken vond hij en ik was het daar volledig mee eens. Dus een aantal weken staan hij en ik op die bewuste brug met een spandoek. In grote letters staat er 'WEL THUIS EN EEN PRETTIG WEEKEND !' te lezen. Wij scoren er goed mee. Vrolijke mensen, getoeter, gooien met lichten en heel veel gezwaai. Hij weet dat ik een groot fan ben van alles wat met transport te maken heeft en stelt me er vaak vragen over. Dan leg ik hem uit dat zonder deze mensen heel ons land, heel Europa, zelfs heel de wereld stil zou staan. Wij zouden niets meer te eten hebben en geen auto zou meer kunnen rijden. Kortom; op die brug staan op vrijdag 1 jongen en 1 vrouw die ontzettend blij zijn met jullie. Trots op jullie. Dankbaar voor wat jullie dag in dag uit, jaar in jaar uit voor ons doen. Daar zwaaien wij onze armen voor uit de kom zoals Jakub vaak lachende zegt. Maar vandaag ben ik boos op jullie. Teleurgesteld. Heel de week volg ik het nieuws over Engeland. Zie ik daar honderden chauffeurs stil staan. Mensen die naar huis willen. Graag naar huis willen voor Kerst. Dagen staan die mensen daar vast. Zonder toilet, zonder douche, zonder extra eten. Als ratten in de val omdat de grenzen zijn gesloten. Er staan chauffeurs tussen waarvan de vrouw elk moment kan bevallen. Er staat een chauffeur tussen welke medicijnen nodig heeft en die raken een beetje op nu. Er staat een chauffeur tussen waarvan haar moeder op sterven ligt. En al die andere chauffeurs die hun familie missen. En hoeveel steun krijgen ze van hun collega's? Hoeveel is hier op deze site erover te lezen? Eén berichtje en zes reacties. Dat is alles. En daar ben ik boos om. Kwaad om zo weinig medeleven. Jij had daar ook kunnen staan. Wees dankbaar dat je hier bent en bidt voor je collega daaro. Wat is er gebeurd met jullie? Waar is de passie en de liefde voor het beroep van chauffeur gebleven? Gaat het alleen nog maar om geld? Waar is de trots heen gegaan? Kunnen we nog alleen maar klagen over vanalles? Bekijk je positie nog eens van dichtbij. Kijk wat een prachtig beroep je hebt. Welk een goed werk jij doet. Neem afgelopen jaar eens onder de loep. Hoeveel vrachten heb je niet afgeleverd? Hoeveel bedrijven konden blijven draaien door jou? Hoeveel machines kunnen er draaien omdat jij de onderdelen leverde? Hoeveel Kerstdiners staan er komende dagen op tafel dankzij jou? Hoeveel huizen konden er gebouwd worden, waar mensen blij mee zijn, dankzij de aanvoer van materialen door jou? Kijk eens wat een mooie vrachtwagen je onder je kont hebt. Sieraden op het wegdek noemt kleine Jakub ze. Jaren geleden stond er een chauffeur op mijn werk aan de koffietafel. Lachende vertelde hij hoeveel uren hij die maand al gewerkt had. Hij genoot van elk uur en elk aspect van zijn vak. Toen ik hem daar een complimentje over gaf zei hij lachende: 'Ik kan niet anders, want snijd je mijn polsen open dan komt er geen bloed uit maar diesel! " In al die polsjes van jullie heeft ook ooit die diesel gestroomd, waarom nu niet meer? Voor al die chauffeurs die nog in Dover staan; ik hoop van harte dat ik virtueel het spandoek voor jullie kan laten wapperen. ' WEL THUIS EN EEN PRETTIG (KERST)-WEEKEND ! ' .
  4. . Spaanders . Hoeveel spaanders zie jij op een week? Nul of tien of nog meer? 'Waar gehakt wordt vallen spaanders' zegt het spreekwoord. Volgens een vrije vertaling gaat het dus om foutjes die tijdens het werk gemaakt kunnen/mogen worden. Natuurlijk maken mensen soms een fout. Sommige maken er zelfs meerdere. Maar al die kleine en grote spaanders maken het leven van een klant of bezoeker wel minder leuk. Afgelopen zondag trakteerden nicht en ik onszelf op een avondje uit. Ergens wat gaan eten en daarna een bezoekje aan een bioscoop. We kozen een niet al te sjiek restaurantje en een kleine bioscoop. In het restaurant zijn wel tien mensen aan het werk. Een hoop studentes en de eigenaar. Het restaurant heeft een L-vorm. Vanaf onze tafel kunnen wij dus niet zien waar de keuken is. Blijkbaar andersom ook niet. Heel af en toe komt er een serveerster bestellingen opnemen. Mensen die na ons binnen komen worden eerder geholpen. Als we eindelijk mogen bestellen duurt het nog 45 minuten eer ons eten op tafel staat. Een ongepoetste tafel waar de ketchup van de vorige eters nog ligt. Oh ja, bestek gaan ze nog even halen want dat waren ze vergeten.. Achter ons komen drie jonge mannen zitten. Met honger. En haast. Na 20 minuten is er alleen een serveerster langs geweest om de vuile borden van de vorige bezoekers op te halen en de belofte dat er zó iemand komt om de bestelling op te nemen. De mannen wachten niet langer en verlaten het pand om er nooit meer terug te keren. Niet lang na ons etentje komen wij aan bij de cinema. Het is er rustig. We kopen ons kaartje en gaan in de lobby zitten. Vier studenten staan achter de balie wat te keuvelen met elkaar. Buiten ons tweetjes is er verder niemand. Voor die balie ligt een hoop popcorn op de vloer. Ik zie dat. Mijn nicht ziet dat. De studenten die toch af en toe wat door die lobby heen lopen zien het niet. Of willen het niet zien. Vaak is het ook zo dat de vloer valt onder 'ja daar hebben wij een werkster voor'. Want een beetje extra werk doen gaan sommige mensen vast dood van (?) Nu weet ik dat er moeilijk aan personeel te komen is. Wellicht nog moeilijker om ze te houden. Begrijp ik allemaal. Horeca zal soms niet het leukste beroep of bijbaantje zijn. Waar ik me wel enorm aan stoor is het feit dat er mensen overal aan het werk zijn die geen opleiding of goede inwerkperiode gehad hebben. Dat ik als klant daardoor een minder leuke avond heb. Dat je zoals afgelopen zondag het gevoel krijgt dat iedereen maar de zaak ingeschopt wordt en daar maar moet kijken of het lukt. Dat personeel niet uitgelegd wordt dat ze vooral veel rond moeten lopen én kijken of gasten iets nodig hebben. Dat zo gauw er mensen vertrekken tafels afgeruimd worden en ontsmet. Dat alles netjes moet ogen omdat klanten dat zien. Als ik een vieze vloer zie, dan denk ik dan zullen de toiletten hier ook wel smerig zijn. Niet iedereen is een vakman/vrouw. Dat hoeft ook niet. Maar wel iedereen zou van de eigenaar/manager mogen verwachten dat je een degelijke inwerkperiode krijgt zodat je weet wat er gedaan moet worden. En dat kost geld en tijd. Want voor een tijdje zal er iemand naast de nieuwe kracht moeten staan om het vak aan te leren. Maar misschien toch beter wel doen....want klanten hierdoor verliezen kost óók geld. .
  5. Bedankt voor alle lieve berichtjes. Die geven troost in deze grijze periode van het leven.
  6. . Weg.... Met elke veeg van de kwast raakt er meer kleur weg. Jouw gele muur, jouw donkerrode plafond. Je knalgele slaapkamer is nu wit. Je huiskamer en keuken idem. Ik had bedacht dat ik, door te schilderen, jou nog zou kunnen voelen in je flatje. Het lijkt dat bij elke veeg er minder van jou overblijft. Alsof ik niet alleen jouw favoriete kleuren maar ook je leven wis. Morgen zijn we drie weken verder. Drie weken na het telefoontje van je buurvrouw die mij zei dat je die week je container niet had terug gezet. Oudste broer bellen; iets is er mis bij onze jongste, ga je mee? Samen politie bellen en de andere twee zussen. Zien hoe een deur ingebeukt wordt en dan stemmen in de verte...ja hier ligt hij....dood zeker?.....ja... al koud.. De week erna zitten we met ons viertjes in de rouwtrein. Crematie regelen. Familie en vrienden inlichten. Elke keer opnieuw het verhaal vertellen terwijl je zelf amper het hele verhaal kunt geloven. Pas op de dag van de crematie staat daar die kist. Een kist met jouw broer er in. Dat is in je hoofd zo slecht te wisselen. Zo sta je nog samen in een winkel te praten en even later die kist. Steeds flitsen er beelden en gesprekken door mijn hoofd. Beelden van hem in zijn goede tijden. Lachende. Grappen maken. Ronkende motor voor mijn deur. Ha, broer is er. Beelden van een hulpbehoevende broer. Liggende in een bed in mijn huiskamer. Bang voor operatie nummer 2 om een hersentumor te verwijderen. We praten veel. Lachen ook. Huilen nog meer. Wat was je puur en lief in die weken. Na die operatie leek het alsof je elke tegenslag als een soort overwinning zag. Je geliefde motor werd verkocht en toch was je zo blij met de nieuwe scootmobiel. Alle hobbymaterialen gingen in dozen en je was trots dat je dat nog kon. De tumor groeide weer verder en toch zei je minder last te hebben van je beperkingen als voor de tweede operatie. Was dit alles dapper accepteren of had je gewoon alle hoop op genezing al opgegeven? Ik kijk naar de witte muur. Een witte muur in de flat van mijn kleurrijke broer. Ik zie dozen met zijn spulletjes. Veel dozen en kratten. Op eentje ligt zijn helm, die had hij bewaard. Misschien maar goed dat hij die bewaarde. Want ik zie nu een flat die niet meer echt bij hem hoort. Ik zie dozen met niets waarvan ik de waarde kan inschatten. Ik zie alleen die helm en ik hoor in gedachten weer zijn motor. Ik zie in gedachten zijn lachende gezicht als hij de helm afzet. Alles is niet weg. Jij bent er nog. Je bent alleen niet hier. Je bent er in mijn hoofd. Je bent er in mijn hart. Daar mag je blijven...voor altijd blijven...daar hoef je nooit weg... Rust zacht broertje, je verdrietige zus .
  7. Weet iemand waar ik info kan vinden over gewoon kamperen met tent (en auto) tijdens het truckstarfestival. Kan alleen overal prijzen vinden over tickets van het festival zelf. Is daar geen kampeerveld?
  8. . Afgekocht, uitgekocht, uitgekotst. Er zijn vele manieren om je baan te verliezen. Soms gaat een bedrijf failliet. Soms zijn er fusies waardoor jouw job net niet meer in het programma valt. Soms word je ziek en kun je niet meer doen waar men jou ooit voor nodig had. Soms heb je de leeftijd dat onze regering zegt: 'Kom u hebt lang genoeg gewerkt u mag op pensioen'. Al deze manieren om je werk te verliezen zeggen niets over hoe jij je werk deed. Jij kunt een prima vakman/vrouw zijn en toch sta je op een dag buiten. Heel anders dan wanneer jij het werk niet aan kunt. Of dat je blunders gemaakt hebt waardoor je maandag niet meer terug hoeft te komen. Dan is het logisch dat een bedrijf zegt '' tot hier en niet verder'. Heel soms gaat het verliezen van je werk anders. Zo anders dat je niet eens in de gaten had dat je je werk verloor. Dit overkwam Fred, een nieuwe klant van me. Als hij de eerste keer voor een behandeling langs komt vertelt hij lachende dat hij klaar met werken is. Jaren gewerkt voor dezelfde oliemaatschappij met de schelp zoals ik ooit deed. Hij is techneut en daar reisde hij zowat heel de wereld voor rond. Dienstjaren in Dubai, Indonesië en vele andere plaatsen. Toen hij 59 was vond de schelp dat hij de maatschappij lang genoeg gediend had. Met een vette cheque en een lange brief hoe goed hij zijn werk had gedaan mocht hij vertrekken. Heel raar zei Fred, ineens sta je op een dag je bureau hier leeg te ruimen en zonder afscheid van collega's loop je naar je auto met een doos met je persoonlijke spulletjes en that's it. Klaar. Finito. Vrij!....Vrij? Het afgelopen jaar heeft de cheque goed dienst gedaan. Zonnepanelen op het dak. Een zwembad in de tuin. Nieuwe auto. Exclusieve vakantie met zijn vrouw, die hij ook in de werkjaren amper zag. En nu de nieuwe keuken die hij voor een groot deel zelf aan het zetten is. Tijdens het boren, zagen, puzzelen met leidingen en tegeltjes komt hij regelmatig langs voor een massage. Stilletjes vroeg ik me al af hoe groot die keuken wel niet zou worden, want al weken hoor ik hetzelfde. Niet alleen mij valt dat op, ook zijn vrouw had gevraagd of de keuken deze eeuw nog af zou komen want het koken op een campingstelletje hing haar al danig de keel uit. En bij het glaasje water wat hij na de massage altijd hier drinkt kwam zijn verhaal er uit. Hij beseft nu pas dat hij afgedankt is. Dat hij nooit meer op Schiphol zal staan voor weer een nieuwe uitdaging in verband met zijn werk. Hij weet nu, na een jaar, pas dat HIJ nieuwe projecten moet gaan verzinnen. Dat valt hem zwaar. Want hij weet totaal niet hoe hij de komende jaren in moet gaan vullen. Daarom draalt hij zo met die keuken. Wat moet hij daarna? In tranen zit een gezonde werkmens zijn verhaal te doen. Dat hij spijt heeft dat hij niet heeft nagedacht. Dat hij zich zo op straat liet zetten. Dat hij voor die cheque zijn leven heeft ingeruild. Dat hij elk aspect van zijn vroegere job nu mist. Het reizen, het werk, de gigantische projecten, de collega's. Alles mist hij nu, en nu is het te laat. Ze hebben me gewoon uitgekotst zegt hij nu. Al die jaren heb ik prima werk geleverd en hier zit ik nu. Ben nog veel te jong om als gepensioneerde door het leven te gaan. Wat moet ik nu gaan doen met al die jaren die nog voor me liggen? En het meest vreemde is, zegt hij, mensen zijn jaloers op me. Denken dat ik het prima naar mijn zin heb nu. Zelfs mijn vrouw denkt dat ik gelukkig ben. Dat ik blij ben dat ik thuis ben. Dat ik eindelijk tijd heb om de dingen te doen waar nooit tijd voor was. Hij lacht even. Tsss tijd zegt hij. Jaren heb ik tegen de klok gevochten. Overal deadlines om te halen. Overal datums die gehaald moesten worden. Overal overwerken om tijd in te halen. En nu heb ik alle tijd over voor.....sja voor wat? .
  9. . Gods wegen zijn.... In het dorp waar ik woon staat een grote kerk. Naast die kerk is er een Maria-grot. Omgeven door een park is het een fijne plek, niet alleen, voor de dorpelingen hier maar ook voor mensen die op andere plaatsen wonen. Je kunt er een kaarsje branden, een gebedje doen of zomaar even genieten van de rust of van mensen die er per toeval een praatje met je maken. Zoals vele mensen hier werden wij ook als kind al mee naar die grot genomen door onze ouders. Die cirkel werkt nog steeds. Je komt er oude en jonge mensen tegen die ook weer kinderen en of kleinkinderen de grot leren kennen. Een paar keer per week houd ik bij die grot mijn pauze tijdens de ochtendwandeling. Soms steek ik een kaarsje aan, soms alleen een gebedje en soms doe ik helemaal niets en geniet gewoon van de plek. Nu is deze grot een kopie van de grot in Lourdes. En Lourdes bezoeken was weer een grote droom van vriendin M. Zij bezoekt met mij ook vaak de grot. Een paar weken geleden is haar droom werkelijkheid geworden en bepakt met tientallen souvenirs en intense verhalen kwam ze terug. De vakantie van haar leven noemde ze het. Familie en vrienden kregen een souvenir, behalve twee dingen. Een Mariabeeldje en een flesje Heilig water bracht ze naar de grot hier. De grot is voor haar een soort 'Moeders Gedenkplekje'. Ze zet er een bloemetje voor haar verjaardag, Moederdag en nu dus ook een souvenir. Vorige week waren we weer samen bij de grot. Beteuterd keek ze rond. Het Mariabeeldje stond er nog maar het flesje was weg. Ik probeerde haar nog wat op te beuren en zei dat het vast door iemand was meegenomen om een zieke mens te helpen, maar haar gezicht klaarde die dag niet meer op. Nu kan ik ook slecht tegen onrecht en 's avonds in bed bedacht ik een strijdplan. De volgende morgen pakte ik pen en papier en schreef een lange brief aan de bezoekers van de grot. Dat ik het triest vond dat zomaar iemand het flesje had weggenomen wat voor M. heel belangrijk was. Het flesje voor haar moeder had dáár moeten blijven staan en niet elders. Naar de grot. De brief plakte ik naast de bak met de kaarsen zodat iedere bezoeker het kon lezen. Ik ondertekende het met "Je verdrietige medemens", want zo voelde het echt. Wat ik verder van die brief kon verwachten wist ik niet eens. Wellicht zou de brief gewoon weg zijn de volgende keer. Of iemand had er iets bij geschreven? Vandaag was ik weer terug bij de grot. De brief lag niet waar ik hem had achtergelaten. Zie je wel, weg, dacht ik al. Maar toen ik beter om me heen keek zag ik de brief aan de andere kant liggen. Ik liep er naar toe en pakte de brief weer om hem nog eens te lezen. Pas toen had ik in de gaten dat er op de brief een potje stond wat ik even opzij moest zetten. Dat potje had ik daar nog nooit gezien. Ik pakte het potje en de tranen stonden in mijn ogen. Een super lieve mens, of meerdere super lieve mensen hadden er diverse spulletjes in gedaan. Kleine Christelijke hangertjes, kleine kruisjes, penning van Lourdes enz. Eén voor één bekeek ik de spulletjes alsof ik een schat had gevonden. De verdrietige medemens stierf ter plekke. Het maakte mij zo gelukkig dat er nog zulke warme mensen bestaan. Mensen die gevoeld hebben hoe triest M. was en haar op deze manier een hart onder de riem steken. Mensen die weten dat je van een liefdevol gebaar van dochter voor moeder af moet blijven. Mensen met een hart, een groot hart. Of dit nu Gods wegen zijn, weet ik niet. Maar ik vond het wel een wonder.... .
  10. . Zacht en hard. Zo om de twee weken op zondag staat er een klein jongetje van 7 al vroeg aan mijn deur. Of we vandaag weer gaan? Als ik ja zeg glunderen zijn ogen van plezier. Voor we gaan strijk ik eerst de kleding die hij draagt, want dat wordt thuis niet gedaan. Zo kan ik ook zijn rug en benen controleren op blauwe plekken want hij zegt thuis soms slaag te krijgen. Of dat waar is weet ik niet, maar ik hou het in de gaten. Dit zachte kind leeft in een harde wereld. De wereld van migratie. Zijn Poolse ouders kwamen naar hier om een beter leven te kunnen hebben. Het betere leven voor Jakub houdt in dat hij heen en weer geslingerd wordt tussen school, de opvang en thuis. Thuis waar altijd één ouder aan het werk is. 's Morgens ziet hij zijn vader even en 's avonds zijn moeder. Zijn ouders spreken na zes jaar amper Nederlands dus is kleine Jakub hele dagen alles in zijn kleine hoofdje aan het vertalen. Dat is een fikse opdracht voor een kind. Daarom is hij graag bij mij. Hier gaat alles in één taal, hier krijgt hij aandacht en hier wordt met hem gespeeld en naar hem geluisterd. En hier maak ik uitstapjes met hem. Naar de speeltuin. Naar het bos. Naar een braderie. En soms op zondag naar Antwerpen want wij houden van die stad. Nu beleeft een kind een mooie stad zoals Antwerpen heel anders dan een volwassene. Ik kijk mijn ogen uit naar het prachtige Centraal Station en alle mooie oude gebouwen van deze stad. Jakub vond de eerste keer het meest indrukwekkende de soldaten op het station, want hij had nog nooit een ECHTE soldaat gezien. De tweede keer dat we er kwamen had hij een fotokopie van een soldaat bij zich en vroeg aan de para's of hij een handtekening mocht. Dat mocht hij en ik heb een kind nog nooit zo gelukkig gezien. De weken erna werd onze handtekeningenjacht steeds uitgebreider. Ik maakte een boekje voor hem met daarin wat uitgeprinte foto's van soldaten. Hij zit hier elke week tekeningetjes in te kleuren die elke soldaat krijgt als bedankje. Daarop staat te lezen dat hij ze bedankt voor de handtekening en de bescherming die deze mensen ons bieden. Want dat heb ik hem uit moeten leggen. Dat deze soldaten er niet zijn voor de terroristen, maar voor onze veiligheid. Dat die daar elke zondag staan in de kou en soms hitte, terwijl die ook liever op deze dag thuis zouden zijn bij hun familie en kinderen. Ze komen daar niet om oorlog te voeren maar om ons een veilige stad te bieden waar wij ons kunnen vermaken. Elke zondag opnieuw. Afgelopen zondag is zijn liefde voor mannen in uniform met een geweer, uitgebreid met de politie. Die stonden er namelijk ook. Ook met een geweer dus vond Jakub dat die mannen ook wel een bedankje mochten krijgen. Toen hij zijn handtekeningen had gekregen en zijn tekeningetjes als bedankje had gegeven wilden we weer doorlopen. Maar één agent riep ons terug. Of wij een foto wilden met Jakub en hun samen. Nu heb ik nog een ouderwetse telefoon waar je alleen een berichtje mee kunt zenden en kunt bellen dus een foto maken zat er niet in. Awel, zegt die aardige meneer, maak dan met mijn telefoon een foto, geef je email en dan zend ik hem wel door. Zo gezegd, zo gedaan. Jakub zo trots als een pauw op de foto met mannen met geweren! Als ik op maandag mijn mailbox open vind ik daar een prachtige brief met de foto. In de brief staat te lezen dat de foto op het prikbord hangt in het hoofdkantoor met zijn getekende cadeautje erbij. Dat Jakub hem en zijn collega een mooie dag heeft bezorgd en dat andere collega's het ook waardeerden dat wij ze bedanken voor hun dagelijks werk. De foto en brief printte ik uit en deed ik in een grote lijst. Jakub is er geweldig blij mee. Zijn boekje telt nu al veel handtekeningen. Allemaal gezet door stoere mensen in uniform en met een wapen bij zich. Elke mens die in zijn boekje schreef heeft maanden of jaren training gehad om ons te kunnen beschermen. Bescherming die wij nodig hebben nu terrorisme bestaat. De harde werkelijkheid. Maar hoe hard deze wereld ook geworden is, op sommige dagen is hij weer zacht. Want dan loopt er een klein ventje door Antwerpen met zijn boekje met de vraag om een handtekening. Hoe groot de militair ook is, hoe stoer de agent; ze smelten allemaal als Jakub zijn cadeautje geeft. Want een beetje waardering maakt alles mooi en zacht... .
  11. ...ik vind het wel mooi staan bij een man, wat extra kilo's..... Slanke mannen lijken altijd zo jong, niet echt mannelijk.
  12. @ Corydon, Dat zou bij een houten of glazen tafel toch ook gekund hebben. Heeft volgens mij niets met plastic te maken maar meer met de onhandigheid van de bekerhouder.
  13. . Tafelzeil en tatoeages Zoals vele mensen ben ik ook afgelopen weken bezig geweest met mijn tuintje opknappen. De ellende begint altijd bij het gazon. Uren verticuteren, inzaaien, voeden en onkruid er tussen uit halen. Als dat klaar is kan het leuke beginnen; het gedoe met bloemetjes en potjes. Tussendoor kreeg ik ook nog van lieve vrienden een prachtige houten tafel die ik schuurde en schilderde. Toen bijna alles klaar was besloot ik dat er een tafelzeil op die nieuwe tafel moest. Dat bleek nog geen makkelijke opdracht te zijn want overal waar ze tafelzeil verkochten hadden chaoten er een akelig motiefje op bedacht. Vreselijke bloemen, schreeuwerige kleuren of prints die mij bij na drie seconden bekijken al een aanval van Ménière zouden geven. Dan maar iets doorzichtigs dacht ik. Maar eenmaal gekocht bleek dit geen succes; overal bobbels en vouwen. Weer terug naar de stad om iets anders dus. In gedachten had ik al een zeil bij zaak nummer drie gekozen die iets minder fel en bombastisch was, maar eigenlijk niet helemaal naar mijn zin. Toen ik bijna bij die zaak was zag ik nog een ander bedrijf waar ik bijna nooit kom. Toch even daar maar vragen. Bij binnenkomst staat er een meisje achter de kassa en een jonge knul is aan het stofzuigen. Gelijk zet hij zijn stofzuiger uit en vraagt of hij me kan helpen. Als ik vraag naar tafelzeil op rol krijg ik te horen dat ze dat zeker hebben en dat ik nog geluk heb want alle zeiltjes zijn deze week in de aanbieding. Ze hebben er precies de print die ik graag zie. Iets in beige met wat vage bladeren er op. Ideaal voor op mijn tafel. De jonge knul snijdt er vakkundig de gevraagde maat voor me af. Bij het snijden zie ik zijn onderarm waar een tatoeage op prijkt. Twee grote vleugels met daar onder in sierletters "Dream on". Nu zie ik beroepshalve veel tatoeages. Heel veel lelijke en soms ook heel mooie. Vaak vraag ik ook naar het verhaal achter de tatoeage, want ik vind als je iets op je huid laat zetten wat een heel leven mee gaat moet toch een of andere betekenis hebben. Veel mensen hebben zo'n verhaal niet. Vonden ze gewoon mooi of erger ze kozen iets wat in de mode is en zo lopen er nog duizenden mensen mee rond. Aan de jonge knul die Kevin blijkt te heten, gezien zijn naambordje, stel ik ook de vraag waarom hij deze tatoeage koos en wat het verhaal er achter is. Hij schenkt me eerst een glimlach en steekt zijn arm naar me uit. Dan zegt hij met een zachte stem; dit is de plek waar mijn kleine broertje met zijn hoofdje lag toen hij stierf. Hij maakt er het gebaar bij dat hij een kleine baby in zijn armen houdt. Ik zie het helemaal voor me. Ook legt hij me nog uit dat de tatoeage gezet is door een beroemde artiest. Ami James, die kale man van Miami Ink. Bij één van de sporadische bezoekjes aan Nederland heeft Kevin via een vriend kans gezien deze man zijn arm te laten versieren met deze wel heel bijzondere tatoeage. Ik geef Kevin een compliment dat hij een prachtige ode heeft gebracht aan zijn broertje en dat ze via deze tatoeage eigenlijk altijd een beetje bij elkaar zijn. Met een gulle lach zegt hij; 'Ja dat was helemaal mijn bedoeling ook!" Het zeil ligt op mijn tafel. Mooi, rustig, helemaal passende bij de rest van de tuin. Als ik mijn eerste glas drink aan de nieuwe tafel met het nieuwe zeil tussen de nieuwe bloempotten met verse planten en bloemetjes geeft het me even een vreemd gevoel. Hier zit ik nu tussen de natuur die mijn tuin zo mooi kleurt en opfrist en die zelfde natuur stal de broer van Kevin. Ik toost op de twee broers en hoop dat die kleine vanuit de hemel op zijn grote broer zal passen. Een leven lang, net zoals die tatoeage op zijn arm... .
  14. . Virus Mensen klagen vaak over een virus in hun computer. Een virus wat alles aantast. Dingen zoek maakt of dingen zodanig verplaatst dat je het nooit meer kunt vinden of openen. Tegen zo'n virus kun je je beschermen. Je koopt een fijne firewall of plaatst een prima spywaredinges. Tot zover het verhaal over een virus in je computer. Een virus in je lichaam is een ander verhaal. Daar kun je je vaak niet tegen beschermen. Op een dag heb je de pech iemand tegen te komen die een virus rijk is en gul schenken ze jou de bijbehorende bacillen terwijl je je nergens van bewust bent. Het virus is blij met de nieuwe woning (lees jouw lijf) en gaat vervolgend de boel herinrichten. Bij een verkoudheid richt het virus zich vooral op alle slijmkanalen. Je neus, je mond, je keel, de tig neusholtes en of keelholtes en je longen worden van nieuwe attributen voorzien. Overal worden pijnprikkels en liters extra slijm aangebracht om jou te laten weten dat jij nu de trotste bezitter bent van het virus. Hoesten, snotteren, pijn lijden en je als een dweil voelen zijn nu je dagelijkse kost dankzij het virus. Als je geluk hebt kun je 's nachts slapen, maar meestal is dit ook niet het geval. Zo sloopt het virus jouw gezonde lichaam in enkele dagen. Oorlog virus-mens 1-0 Nu kun je met een verkoudheid vaak nog gewoon je werk blijven doen. Bij een griep wordt dit al wat onhandiger en het volgende virus wat ik wil bespreken maakt het al helemaal onmogelijk. Mensen die zitten te eten terwijl ze dit lezen raad ik aan nu even weg te scrollen, alsook lezers met een zwakke maag want echt meer fris gaat het er niet op worden. Drie weken geleden schonk iemand mij heel lief een buikvirus. Hartelijk dank hiervoor. Wie het was weet ik niet maar ik heb die persoon meermaals verfoeid tijdens de wc-bezoekjes. Bezoekjes, zeg maar gerust bivakkeren op de wc. Vooral de eerste dagen is het een drama want het virus heeft blijkbaar ergens een circustraining gehad. Bij een normale diarree komt alleen langs de onderkant van je lichaam wat rotzooi uit. Een buikvirus kent meerdere routes. Boven, onder; het maakt het virus niet uit zolang ze maar de boel kan ontregelen in je lijf. Nu heeft mijn toilet thuis één wc-pot en één wasbakje welke net te ver weg staat wil je het kunnen gebruiken indien beide ladingen tegelijkertijd worden afgeleverd. Hoe je het ook doet het wc-matje is de klos. Sta je op om te kunnen overgeven in het wasbakje schijt je heel het matje onder en zou je blijven zitten dan kots je hetzelfde matje onder. Twee vieze matjes verder weet je dat je daar gewoon standaard een emmer en een handdoek moet klaar hebben liggen wil je niet met je zieke kop weer die vloer gaan schoonmaken. Je wasmachine draait overuren voor alle extra was wat het virus met zich meebrengt. Want niet alleen de matjes en handdoeken worden vies, nee je kleding pakt het virus ook nog mee. Er is een regel bedacht ik me later; je moet nét vier minuten voor dat je je darmen voelt op de wc zitten. Maar ja hoe weet je dat over vier minuten het gedonder weer begint? Je bent altijd te laat. Altijd. Enfin, na een week van deze ellende schijnt het virus jouw lichaam beu te zijn. Voor haar is de leut er af. Tevens komt er toch te weinig voedsel binnen waar ze weer zo fijn nieuwe ladingen shitzooi van kan maken dus geeft ze het maar op. Drie kilo lichter, je huid de kleur van ivoor en je haren zo plat als een pannenkoek op je hoofd prijs jij jezelf rijk dat je weer gezond bent. Hoera! Jammer genoeg is de feestvreugde niet van lange duur. Want nu, een paar weken later is het weer van hetzelfde. Ergens hier in huis is nog 1 akelig bacilletje achtergebleven. Of iemand heeft me weer een virusje cadeau gedaan. Nu mag ik nog van geluk spreken. Ik ben hier gewoon ziek in mijn eigen huis. Vaak heb ik aan jullie gedacht terwijl ik op de wc zat. Hoe zouden jullie dit moeten doen onderweg? Ik kon al niet in mijn bed slapen want dat staat boven en de wc is beneden. Slapen in de bank dus, lekker dicht bij de wc. Bij mij kon alle vieze was gelijk in de machine, hoe los je dat op onderweg? En stel dat je zo'n buikvirus krijgt terwijl je 800 km van huis bent? Hoe doen jullie dat dan? Of zijn jullie zo sterk dat zo'n virus je nooit te pakken krijgt? Kortom, mijn shitverhaal staat hier...die van jullie mogen hier onder....kan ik misschien ook nog even lachen om andermans ellende...hahahhahaha! Groetjes! .
  15. . Kleine Roos en grote veranderingen... Soms kunnen mensen je leven veranderen. Zelfs als die mensen heel klein zijn. Dit verhaal gaat over een heel klein meisje wat mijn leven veranderde. Zo veel veranderde dat ik deze morgen met een grote glimlach op mijn gezicht dacht hoe leuk mijn leven nu is door dat kleine mensenmeisje. Sinds een half jaar heb ik aan beide zijde nieuwe buren. Links een jong Pools gezin en rechts een stoere alleenstaande mama met twee vrolijke springerige dochters. Natuurlijk bracht ik beide families een zelfgemaakt hapje tijdens hun drukke klusweken in de nieuwe huizen. Doorgaans krijg je dan een dankjewel en verder contact is eens goeiedag zeggen als we onze vuilnisbakken terug halen van de straat. Maar het liep anders. Roos en haar moeder kwamen daarna op visite. Spontaan. Nét toen we aan de koffie zaten werd de moeder weggeroepen en kleine Roos bleef bij mij. Nu dacht ik niet zo goed met kinderen overweg te kunnen maar Roos had daar maling aan. Ze vond mijn schuurtje boeiende omdat ik daar vaak zit te schilderen. 'Wil je ook schilderen dan?' vroeg ik haar. Dat wilde ze wel en even later zat de kleine Picasso een kunstwerk te maken. Zij blij. Ik blij. Toen begon het balletje te rollen. Roos bracht haar zus mee en haar zus bracht weer een overbuurmeisje mee. Zo zaten bijna elke woensdagmiddag drie vrolijke meiden in mijn schuurtje te knutselen. Natuurlijk met K3 keihard op de achtergrond want ook kleine meisjes moeten ergens hun inspiratie vandaan halen. Dagen erna galmden de biggetjes van K3 nog na in mijn hoofd. Weer een tijdje later sloot het Poolse buurjongetje zich aan bij de club. Zodoende leerde ik ook zijn ouders kennen. Die mensen geef ik ook elke week Nederlandse les zodat ze zich hier beter kunnen gaan redden. Het buurjongetje stal net zoals alle buurmeisjes mijn hart. Hij komt vaak bij mij. Dan weer om een spelletje te spelen. Dan eens om een film te kijken. Ook hebben we samen een spel waar hij helemaal in op gaat: vies eten tekenen. Pizza's met poep en wormen. Taart met muizen en mieren. Hoe meer smerig hoe harder hij moet lachen. De buurmeisjes doen inmiddels ook mee en de eerste taart met nagellak erop is al binnen. Natuurlijk kwam er een Sinterklaasfeestje bij mij. Mijn halve living was kinderkuil gemaakt. Luchtbedden met veel kussens en ballonnen. Zes springende kindjes en tevreden mama's en een oma erbij. Wat een geweldige avond hebben we gehad samen. Vooral toen Sinterklaas nog belde dat er op de trap cadeautjes stonden kon de avond niet meer stuk. Die gezichtjes, geweldig! Door al dat contact is er hier nu ook een hele ruilronde gaande. Van de overbuurvrouw kreeg ik een mega grote kerstboom. De Poolse familie kreeg vier stoelen van mij. Van de Polen kreeg ik weer gordijnen voor de bovenverdieping. En de buurvrouw kreeg een broodmachine van mij. Allemaal zaken waar we zelfs niets mee deden en een ander heel blij mee maakten. En dan stond er deze week nog een heel klein meisje aan de deur. Djulia kwam uit naam van alle moeders mij een cadeautje geven omdat ik gezorgd had voor het Sinterklaasfeest. Een vette cadeaubon die ik totaal niet verwachtte maar wel superblij mee ben. Kreeg er nog een grote kus bij en daar moest ik vanmorgen dus zo om glimlachen. Door kleine Roos is mijn leven nu heel anders. De overbuurvrouw leerde mij een sjaal breien. De Poolse buurman hing deze week alle rails voor me op. Zondag ga ik met de andere buurvrouw en haar schoondochter naar een Kerstmarkt. Vorige week stond de Poolse mama ineens met oliebollen aan mijn deur. Vorig weekend waren de mama van Roos en nog wat vriendinnen van mij een dagje in Engeland. Een paar avonden per week kruipt er hier een klein jongetje tegen me aan om film te kijken. En vanmiddag ga ik met mijn zus een leuk cadeau uitzoeken voor de waardebonnen die ik kreeg. Kleine Roos en grote veranderingen. Voor jullie hoop ik ook dat er op een of andere manier zoveel goeds op je pad komt. Bij deze wens ik iedereen fijne kerstdagen en heel veel genot van de mensen om je heen. . https://www.youtube.com/watch?v=BqpSODRr2v8 Speciaal voor jullie er nog een kerstmannenfilmpje bij...hihihihi .
×
×
  • Nieuwe aanmaken...

Belangrijke informatie

Forum voorwaarden