Ik denk hier toch iets genuanceerd over. In de jaren 70 in de tijd voordat de tere zieltjes de macht grepen, stonden bij een bergingsbedrijf in ons dorp de wrakken voor iedereen zichtbaar langs de provinciale weg. Ik had toen net mijn rijbewijs en sommige van die wrakken maakte diepe indruk op mij en zette me toch aan het denken, vooral als het wrak van een bekende was. Ik merkte dat dat ook gold voor mijn vrienden, die net als ik in mijn Fordje met racestrepen toch ook weleens lekker gas wilde geven.
Tegenwoordig hebben bergers de plicht om wrakken onzichtbaar en overdekt te stallen uit respect.
Ik denk dat ieder van ons weleens langs een ongeval is gereden, dat indruk maakte en je toch rustiger aan deed en iets minder (of nog minder) risico nam.
We hebben een beetje een cultuur gekweekt om zwaar beladen onderwerpen weg te moffelen. Vooral pamperen en niet confronteren, want risico op emotionele schade. Vliegt er een jongen met een absurde snelheid in een bocht op een polderweggetje in een zwaar opgevoerd Golfje tegen een boom, dan houden we een stille tocht, plaatsen een bermmonumentje en mogen “uit respect” vooral niet zeggen, dat die imbeciel normaal had moeten doen. Ik zou zeggen, zet dat platte Golfje nou eens op de eerst volgende carmeet van vloggers die net zo imbeciel rijden en nog nooit tastbaar geconfronteerd zijn met hoe het ook af kan lopen.