Spring naar bijdragen

didi notknown

Forumlid
  • Aantal bijdragen

    382
  • Geregistreerd

  • Gewonnen dagen

    4

Alles door didi notknown geplaatst

  1. . Vooral een nieuwe start.... De feestdagen komen eraan Tijd om even stil te staan Overdenken en bezinnen Afsluiten of opnieuw beginnen Wat te doen met wensen of dromen Dingen die jou zijn overkomen Laat ze zijn en laat ze achter De ergste worden zachter De mooiste krijgen een plaats in je hart Maak ieder jaar een nieuwe start Begin aan je oude of nieuwe dromen Laat het leven op je afkomen Heb lief, bewonder en geniet Meer dan dit leven heb je niet.... Fijne feestdagen en de beste wensen voor het nieuwe jaar! .
  2. Dan doe je tenminste íets Tiny
  3. 'Wel thuis en prettig weekend!' Elke vrijdagavond gaan het Poolse buurjongetje van 11 en ik samen lopen. Nordic walking. Sjokken met stokken zogezegd. Onder het lopen praten wij over vanalles. Een aantal weken geleden ging het gesprek ineens over belasting. Hij vroeg me uit te leggen hoe dat werkt. Dat deed ik. Rustig legde ik hem uit dat elke werkende mens hier geld aan de regering geeft en dat geld komt in een potje terecht. Van dat potje kunnen er dingen gekocht worden zoals zijn school, het zwembad en die snelweg waar wij altijd onze pauze houden tijdens de wandeling. Tijdens die pauze staan we op een loopbrug over de snelweg en we zwaaien naar het verkeer onder ons. Sommige mensen zwaaien terug en vaak toeteren de vrachtwagens naar ons. Eigenlijk zouden we die mensen moeten bedanken vond hij en ik was het daar volledig mee eens. Dus een aantal weken staan hij en ik op die bewuste brug met een spandoek. In grote letters staat er 'WEL THUIS EN EEN PRETTIG WEEKEND !' te lezen. Wij scoren er goed mee. Vrolijke mensen, getoeter, gooien met lichten en heel veel gezwaai. Hij weet dat ik een groot fan ben van alles wat met transport te maken heeft en stelt me er vaak vragen over. Dan leg ik hem uit dat zonder deze mensen heel ons land, heel Europa, zelfs heel de wereld stil zou staan. Wij zouden niets meer te eten hebben en geen auto zou meer kunnen rijden. Kortom; op die brug staan op vrijdag 1 jongen en 1 vrouw die ontzettend blij zijn met jullie. Trots op jullie. Dankbaar voor wat jullie dag in dag uit, jaar in jaar uit voor ons doen. Daar zwaaien wij onze armen voor uit de kom zoals Jakub vaak lachende zegt. Maar vandaag ben ik boos op jullie. Teleurgesteld. Heel de week volg ik het nieuws over Engeland. Zie ik daar honderden chauffeurs stil staan. Mensen die naar huis willen. Graag naar huis willen voor Kerst. Dagen staan die mensen daar vast. Zonder toilet, zonder douche, zonder extra eten. Als ratten in de val omdat de grenzen zijn gesloten. Er staan chauffeurs tussen waarvan de vrouw elk moment kan bevallen. Er staat een chauffeur tussen welke medicijnen nodig heeft en die raken een beetje op nu. Er staat een chauffeur tussen waarvan haar moeder op sterven ligt. En al die andere chauffeurs die hun familie missen. En hoeveel steun krijgen ze van hun collega's? Hoeveel is hier op deze site erover te lezen? Eén berichtje en zes reacties. Dat is alles. En daar ben ik boos om. Kwaad om zo weinig medeleven. Jij had daar ook kunnen staan. Wees dankbaar dat je hier bent en bidt voor je collega daaro. Wat is er gebeurd met jullie? Waar is de passie en de liefde voor het beroep van chauffeur gebleven? Gaat het alleen nog maar om geld? Waar is de trots heen gegaan? Kunnen we nog alleen maar klagen over vanalles? Bekijk je positie nog eens van dichtbij. Kijk wat een prachtig beroep je hebt. Welk een goed werk jij doet. Neem afgelopen jaar eens onder de loep. Hoeveel vrachten heb je niet afgeleverd? Hoeveel bedrijven konden blijven draaien door jou? Hoeveel machines kunnen er draaien omdat jij de onderdelen leverde? Hoeveel Kerstdiners staan er komende dagen op tafel dankzij jou? Hoeveel huizen konden er gebouwd worden, waar mensen blij mee zijn, dankzij de aanvoer van materialen door jou? Kijk eens wat een mooie vrachtwagen je onder je kont hebt. Sieraden op het wegdek noemt kleine Jakub ze. Jaren geleden stond er een chauffeur op mijn werk aan de koffietafel. Lachende vertelde hij hoeveel uren hij die maand al gewerkt had. Hij genoot van elk uur en elk aspect van zijn vak. Toen ik hem daar een complimentje over gaf zei hij lachende: 'Ik kan niet anders, want snijd je mijn polsen open dan komt er geen bloed uit maar diesel! " In al die polsjes van jullie heeft ook ooit die diesel gestroomd, waarom nu niet meer? Voor al die chauffeurs die nog in Dover staan; ik hoop van harte dat ik virtueel het spandoek voor jullie kan laten wapperen. ' WEL THUIS EN EEN PRETTIG (KERST)-WEEKEND ! ' .
  4. . Spaanders . Hoeveel spaanders zie jij op een week? Nul of tien of nog meer? 'Waar gehakt wordt vallen spaanders' zegt het spreekwoord. Volgens een vrije vertaling gaat het dus om foutjes die tijdens het werk gemaakt kunnen/mogen worden. Natuurlijk maken mensen soms een fout. Sommige maken er zelfs meerdere. Maar al die kleine en grote spaanders maken het leven van een klant of bezoeker wel minder leuk. Afgelopen zondag trakteerden nicht en ik onszelf op een avondje uit. Ergens wat gaan eten en daarna een bezoekje aan een bioscoop. We kozen een niet al te sjiek restaurantje en een kleine bioscoop. In het restaurant zijn wel tien mensen aan het werk. Een hoop studentes en de eigenaar. Het restaurant heeft een L-vorm. Vanaf onze tafel kunnen wij dus niet zien waar de keuken is. Blijkbaar andersom ook niet. Heel af en toe komt er een serveerster bestellingen opnemen. Mensen die na ons binnen komen worden eerder geholpen. Als we eindelijk mogen bestellen duurt het nog 45 minuten eer ons eten op tafel staat. Een ongepoetste tafel waar de ketchup van de vorige eters nog ligt. Oh ja, bestek gaan ze nog even halen want dat waren ze vergeten.. Achter ons komen drie jonge mannen zitten. Met honger. En haast. Na 20 minuten is er alleen een serveerster langs geweest om de vuile borden van de vorige bezoekers op te halen en de belofte dat er zó iemand komt om de bestelling op te nemen. De mannen wachten niet langer en verlaten het pand om er nooit meer terug te keren. Niet lang na ons etentje komen wij aan bij de cinema. Het is er rustig. We kopen ons kaartje en gaan in de lobby zitten. Vier studenten staan achter de balie wat te keuvelen met elkaar. Buiten ons tweetjes is er verder niemand. Voor die balie ligt een hoop popcorn op de vloer. Ik zie dat. Mijn nicht ziet dat. De studenten die toch af en toe wat door die lobby heen lopen zien het niet. Of willen het niet zien. Vaak is het ook zo dat de vloer valt onder 'ja daar hebben wij een werkster voor'. Want een beetje extra werk doen gaan sommige mensen vast dood van (?) Nu weet ik dat er moeilijk aan personeel te komen is. Wellicht nog moeilijker om ze te houden. Begrijp ik allemaal. Horeca zal soms niet het leukste beroep of bijbaantje zijn. Waar ik me wel enorm aan stoor is het feit dat er mensen overal aan het werk zijn die geen opleiding of goede inwerkperiode gehad hebben. Dat ik als klant daardoor een minder leuke avond heb. Dat je zoals afgelopen zondag het gevoel krijgt dat iedereen maar de zaak ingeschopt wordt en daar maar moet kijken of het lukt. Dat personeel niet uitgelegd wordt dat ze vooral veel rond moeten lopen én kijken of gasten iets nodig hebben. Dat zo gauw er mensen vertrekken tafels afgeruimd worden en ontsmet. Dat alles netjes moet ogen omdat klanten dat zien. Als ik een vieze vloer zie, dan denk ik dan zullen de toiletten hier ook wel smerig zijn. Niet iedereen is een vakman/vrouw. Dat hoeft ook niet. Maar wel iedereen zou van de eigenaar/manager mogen verwachten dat je een degelijke inwerkperiode krijgt zodat je weet wat er gedaan moet worden. En dat kost geld en tijd. Want voor een tijdje zal er iemand naast de nieuwe kracht moeten staan om het vak aan te leren. Maar misschien toch beter wel doen....want klanten hierdoor verliezen kost óók geld. .
  5. Bedankt voor alle lieve berichtjes. Die geven troost in deze grijze periode van het leven.
  6. . Weg.... Met elke veeg van de kwast raakt er meer kleur weg. Jouw gele muur, jouw donkerrode plafond. Je knalgele slaapkamer is nu wit. Je huiskamer en keuken idem. Ik had bedacht dat ik, door te schilderen, jou nog zou kunnen voelen in je flatje. Het lijkt dat bij elke veeg er minder van jou overblijft. Alsof ik niet alleen jouw favoriete kleuren maar ook je leven wis. Morgen zijn we drie weken verder. Drie weken na het telefoontje van je buurvrouw die mij zei dat je die week je container niet had terug gezet. Oudste broer bellen; iets is er mis bij onze jongste, ga je mee? Samen politie bellen en de andere twee zussen. Zien hoe een deur ingebeukt wordt en dan stemmen in de verte...ja hier ligt hij....dood zeker?.....ja... al koud.. De week erna zitten we met ons viertjes in de rouwtrein. Crematie regelen. Familie en vrienden inlichten. Elke keer opnieuw het verhaal vertellen terwijl je zelf amper het hele verhaal kunt geloven. Pas op de dag van de crematie staat daar die kist. Een kist met jouw broer er in. Dat is in je hoofd zo slecht te wisselen. Zo sta je nog samen in een winkel te praten en even later die kist. Steeds flitsen er beelden en gesprekken door mijn hoofd. Beelden van hem in zijn goede tijden. Lachende. Grappen maken. Ronkende motor voor mijn deur. Ha, broer is er. Beelden van een hulpbehoevende broer. Liggende in een bed in mijn huiskamer. Bang voor operatie nummer 2 om een hersentumor te verwijderen. We praten veel. Lachen ook. Huilen nog meer. Wat was je puur en lief in die weken. Na die operatie leek het alsof je elke tegenslag als een soort overwinning zag. Je geliefde motor werd verkocht en toch was je zo blij met de nieuwe scootmobiel. Alle hobbymaterialen gingen in dozen en je was trots dat je dat nog kon. De tumor groeide weer verder en toch zei je minder last te hebben van je beperkingen als voor de tweede operatie. Was dit alles dapper accepteren of had je gewoon alle hoop op genezing al opgegeven? Ik kijk naar de witte muur. Een witte muur in de flat van mijn kleurrijke broer. Ik zie dozen met zijn spulletjes. Veel dozen en kratten. Op eentje ligt zijn helm, die had hij bewaard. Misschien maar goed dat hij die bewaarde. Want ik zie nu een flat die niet meer echt bij hem hoort. Ik zie dozen met niets waarvan ik de waarde kan inschatten. Ik zie alleen die helm en ik hoor in gedachten weer zijn motor. Ik zie in gedachten zijn lachende gezicht als hij de helm afzet. Alles is niet weg. Jij bent er nog. Je bent alleen niet hier. Je bent er in mijn hoofd. Je bent er in mijn hart. Daar mag je blijven...voor altijd blijven...daar hoef je nooit weg... Rust zacht broertje, je verdrietige zus .
  7. Weet iemand waar ik info kan vinden over gewoon kamperen met tent (en auto) tijdens het truckstarfestival. Kan alleen overal prijzen vinden over tickets van het festival zelf. Is daar geen kampeerveld?
  8. . Afgekocht, uitgekocht, uitgekotst. Er zijn vele manieren om je baan te verliezen. Soms gaat een bedrijf failliet. Soms zijn er fusies waardoor jouw job net niet meer in het programma valt. Soms word je ziek en kun je niet meer doen waar men jou ooit voor nodig had. Soms heb je de leeftijd dat onze regering zegt: 'Kom u hebt lang genoeg gewerkt u mag op pensioen'. Al deze manieren om je werk te verliezen zeggen niets over hoe jij je werk deed. Jij kunt een prima vakman/vrouw zijn en toch sta je op een dag buiten. Heel anders dan wanneer jij het werk niet aan kunt. Of dat je blunders gemaakt hebt waardoor je maandag niet meer terug hoeft te komen. Dan is het logisch dat een bedrijf zegt '' tot hier en niet verder'. Heel soms gaat het verliezen van je werk anders. Zo anders dat je niet eens in de gaten had dat je je werk verloor. Dit overkwam Fred, een nieuwe klant van me. Als hij de eerste keer voor een behandeling langs komt vertelt hij lachende dat hij klaar met werken is. Jaren gewerkt voor dezelfde oliemaatschappij met de schelp zoals ik ooit deed. Hij is techneut en daar reisde hij zowat heel de wereld voor rond. Dienstjaren in Dubai, Indonesië en vele andere plaatsen. Toen hij 59 was vond de schelp dat hij de maatschappij lang genoeg gediend had. Met een vette cheque en een lange brief hoe goed hij zijn werk had gedaan mocht hij vertrekken. Heel raar zei Fred, ineens sta je op een dag je bureau hier leeg te ruimen en zonder afscheid van collega's loop je naar je auto met een doos met je persoonlijke spulletjes en that's it. Klaar. Finito. Vrij!....Vrij? Het afgelopen jaar heeft de cheque goed dienst gedaan. Zonnepanelen op het dak. Een zwembad in de tuin. Nieuwe auto. Exclusieve vakantie met zijn vrouw, die hij ook in de werkjaren amper zag. En nu de nieuwe keuken die hij voor een groot deel zelf aan het zetten is. Tijdens het boren, zagen, puzzelen met leidingen en tegeltjes komt hij regelmatig langs voor een massage. Stilletjes vroeg ik me al af hoe groot die keuken wel niet zou worden, want al weken hoor ik hetzelfde. Niet alleen mij valt dat op, ook zijn vrouw had gevraagd of de keuken deze eeuw nog af zou komen want het koken op een campingstelletje hing haar al danig de keel uit. En bij het glaasje water wat hij na de massage altijd hier drinkt kwam zijn verhaal er uit. Hij beseft nu pas dat hij afgedankt is. Dat hij nooit meer op Schiphol zal staan voor weer een nieuwe uitdaging in verband met zijn werk. Hij weet nu, na een jaar, pas dat HIJ nieuwe projecten moet gaan verzinnen. Dat valt hem zwaar. Want hij weet totaal niet hoe hij de komende jaren in moet gaan vullen. Daarom draalt hij zo met die keuken. Wat moet hij daarna? In tranen zit een gezonde werkmens zijn verhaal te doen. Dat hij spijt heeft dat hij niet heeft nagedacht. Dat hij zich zo op straat liet zetten. Dat hij voor die cheque zijn leven heeft ingeruild. Dat hij elk aspect van zijn vroegere job nu mist. Het reizen, het werk, de gigantische projecten, de collega's. Alles mist hij nu, en nu is het te laat. Ze hebben me gewoon uitgekotst zegt hij nu. Al die jaren heb ik prima werk geleverd en hier zit ik nu. Ben nog veel te jong om als gepensioneerde door het leven te gaan. Wat moet ik nu gaan doen met al die jaren die nog voor me liggen? En het meest vreemde is, zegt hij, mensen zijn jaloers op me. Denken dat ik het prima naar mijn zin heb nu. Zelfs mijn vrouw denkt dat ik gelukkig ben. Dat ik blij ben dat ik thuis ben. Dat ik eindelijk tijd heb om de dingen te doen waar nooit tijd voor was. Hij lacht even. Tsss tijd zegt hij. Jaren heb ik tegen de klok gevochten. Overal deadlines om te halen. Overal datums die gehaald moesten worden. Overal overwerken om tijd in te halen. En nu heb ik alle tijd over voor.....sja voor wat? .
  9. . Gods wegen zijn.... In het dorp waar ik woon staat een grote kerk. Naast die kerk is er een Maria-grot. Omgeven door een park is het een fijne plek, niet alleen, voor de dorpelingen hier maar ook voor mensen die op andere plaatsen wonen. Je kunt er een kaarsje branden, een gebedje doen of zomaar even genieten van de rust of van mensen die er per toeval een praatje met je maken. Zoals vele mensen hier werden wij ook als kind al mee naar die grot genomen door onze ouders. Die cirkel werkt nog steeds. Je komt er oude en jonge mensen tegen die ook weer kinderen en of kleinkinderen de grot leren kennen. Een paar keer per week houd ik bij die grot mijn pauze tijdens de ochtendwandeling. Soms steek ik een kaarsje aan, soms alleen een gebedje en soms doe ik helemaal niets en geniet gewoon van de plek. Nu is deze grot een kopie van de grot in Lourdes. En Lourdes bezoeken was weer een grote droom van vriendin M. Zij bezoekt met mij ook vaak de grot. Een paar weken geleden is haar droom werkelijkheid geworden en bepakt met tientallen souvenirs en intense verhalen kwam ze terug. De vakantie van haar leven noemde ze het. Familie en vrienden kregen een souvenir, behalve twee dingen. Een Mariabeeldje en een flesje Heilig water bracht ze naar de grot hier. De grot is voor haar een soort 'Moeders Gedenkplekje'. Ze zet er een bloemetje voor haar verjaardag, Moederdag en nu dus ook een souvenir. Vorige week waren we weer samen bij de grot. Beteuterd keek ze rond. Het Mariabeeldje stond er nog maar het flesje was weg. Ik probeerde haar nog wat op te beuren en zei dat het vast door iemand was meegenomen om een zieke mens te helpen, maar haar gezicht klaarde die dag niet meer op. Nu kan ik ook slecht tegen onrecht en 's avonds in bed bedacht ik een strijdplan. De volgende morgen pakte ik pen en papier en schreef een lange brief aan de bezoekers van de grot. Dat ik het triest vond dat zomaar iemand het flesje had weggenomen wat voor M. heel belangrijk was. Het flesje voor haar moeder had dáár moeten blijven staan en niet elders. Naar de grot. De brief plakte ik naast de bak met de kaarsen zodat iedere bezoeker het kon lezen. Ik ondertekende het met "Je verdrietige medemens", want zo voelde het echt. Wat ik verder van die brief kon verwachten wist ik niet eens. Wellicht zou de brief gewoon weg zijn de volgende keer. Of iemand had er iets bij geschreven? Vandaag was ik weer terug bij de grot. De brief lag niet waar ik hem had achtergelaten. Zie je wel, weg, dacht ik al. Maar toen ik beter om me heen keek zag ik de brief aan de andere kant liggen. Ik liep er naar toe en pakte de brief weer om hem nog eens te lezen. Pas toen had ik in de gaten dat er op de brief een potje stond wat ik even opzij moest zetten. Dat potje had ik daar nog nooit gezien. Ik pakte het potje en de tranen stonden in mijn ogen. Een super lieve mens, of meerdere super lieve mensen hadden er diverse spulletjes in gedaan. Kleine Christelijke hangertjes, kleine kruisjes, penning van Lourdes enz. Eén voor één bekeek ik de spulletjes alsof ik een schat had gevonden. De verdrietige medemens stierf ter plekke. Het maakte mij zo gelukkig dat er nog zulke warme mensen bestaan. Mensen die gevoeld hebben hoe triest M. was en haar op deze manier een hart onder de riem steken. Mensen die weten dat je van een liefdevol gebaar van dochter voor moeder af moet blijven. Mensen met een hart, een groot hart. Of dit nu Gods wegen zijn, weet ik niet. Maar ik vond het wel een wonder.... .
  10. . Zacht en hard. Zo om de twee weken op zondag staat er een klein jongetje van 7 al vroeg aan mijn deur. Of we vandaag weer gaan? Als ik ja zeg glunderen zijn ogen van plezier. Voor we gaan strijk ik eerst de kleding die hij draagt, want dat wordt thuis niet gedaan. Zo kan ik ook zijn rug en benen controleren op blauwe plekken want hij zegt thuis soms slaag te krijgen. Of dat waar is weet ik niet, maar ik hou het in de gaten. Dit zachte kind leeft in een harde wereld. De wereld van migratie. Zijn Poolse ouders kwamen naar hier om een beter leven te kunnen hebben. Het betere leven voor Jakub houdt in dat hij heen en weer geslingerd wordt tussen school, de opvang en thuis. Thuis waar altijd één ouder aan het werk is. 's Morgens ziet hij zijn vader even en 's avonds zijn moeder. Zijn ouders spreken na zes jaar amper Nederlands dus is kleine Jakub hele dagen alles in zijn kleine hoofdje aan het vertalen. Dat is een fikse opdracht voor een kind. Daarom is hij graag bij mij. Hier gaat alles in één taal, hier krijgt hij aandacht en hier wordt met hem gespeeld en naar hem geluisterd. En hier maak ik uitstapjes met hem. Naar de speeltuin. Naar het bos. Naar een braderie. En soms op zondag naar Antwerpen want wij houden van die stad. Nu beleeft een kind een mooie stad zoals Antwerpen heel anders dan een volwassene. Ik kijk mijn ogen uit naar het prachtige Centraal Station en alle mooie oude gebouwen van deze stad. Jakub vond de eerste keer het meest indrukwekkende de soldaten op het station, want hij had nog nooit een ECHTE soldaat gezien. De tweede keer dat we er kwamen had hij een fotokopie van een soldaat bij zich en vroeg aan de para's of hij een handtekening mocht. Dat mocht hij en ik heb een kind nog nooit zo gelukkig gezien. De weken erna werd onze handtekeningenjacht steeds uitgebreider. Ik maakte een boekje voor hem met daarin wat uitgeprinte foto's van soldaten. Hij zit hier elke week tekeningetjes in te kleuren die elke soldaat krijgt als bedankje. Daarop staat te lezen dat hij ze bedankt voor de handtekening en de bescherming die deze mensen ons bieden. Want dat heb ik hem uit moeten leggen. Dat deze soldaten er niet zijn voor de terroristen, maar voor onze veiligheid. Dat die daar elke zondag staan in de kou en soms hitte, terwijl die ook liever op deze dag thuis zouden zijn bij hun familie en kinderen. Ze komen daar niet om oorlog te voeren maar om ons een veilige stad te bieden waar wij ons kunnen vermaken. Elke zondag opnieuw. Afgelopen zondag is zijn liefde voor mannen in uniform met een geweer, uitgebreid met de politie. Die stonden er namelijk ook. Ook met een geweer dus vond Jakub dat die mannen ook wel een bedankje mochten krijgen. Toen hij zijn handtekeningen had gekregen en zijn tekeningetjes als bedankje had gegeven wilden we weer doorlopen. Maar één agent riep ons terug. Of wij een foto wilden met Jakub en hun samen. Nu heb ik nog een ouderwetse telefoon waar je alleen een berichtje mee kunt zenden en kunt bellen dus een foto maken zat er niet in. Awel, zegt die aardige meneer, maak dan met mijn telefoon een foto, geef je email en dan zend ik hem wel door. Zo gezegd, zo gedaan. Jakub zo trots als een pauw op de foto met mannen met geweren! Als ik op maandag mijn mailbox open vind ik daar een prachtige brief met de foto. In de brief staat te lezen dat de foto op het prikbord hangt in het hoofdkantoor met zijn getekende cadeautje erbij. Dat Jakub hem en zijn collega een mooie dag heeft bezorgd en dat andere collega's het ook waardeerden dat wij ze bedanken voor hun dagelijks werk. De foto en brief printte ik uit en deed ik in een grote lijst. Jakub is er geweldig blij mee. Zijn boekje telt nu al veel handtekeningen. Allemaal gezet door stoere mensen in uniform en met een wapen bij zich. Elke mens die in zijn boekje schreef heeft maanden of jaren training gehad om ons te kunnen beschermen. Bescherming die wij nodig hebben nu terrorisme bestaat. De harde werkelijkheid. Maar hoe hard deze wereld ook geworden is, op sommige dagen is hij weer zacht. Want dan loopt er een klein ventje door Antwerpen met zijn boekje met de vraag om een handtekening. Hoe groot de militair ook is, hoe stoer de agent; ze smelten allemaal als Jakub zijn cadeautje geeft. Want een beetje waardering maakt alles mooi en zacht... .
  11. ...ik vind het wel mooi staan bij een man, wat extra kilo's..... Slanke mannen lijken altijd zo jong, niet echt mannelijk.
  12. @ Corydon, Dat zou bij een houten of glazen tafel toch ook gekund hebben. Heeft volgens mij niets met plastic te maken maar meer met de onhandigheid van de bekerhouder.
  13. . Tafelzeil en tatoeages Zoals vele mensen ben ik ook afgelopen weken bezig geweest met mijn tuintje opknappen. De ellende begint altijd bij het gazon. Uren verticuteren, inzaaien, voeden en onkruid er tussen uit halen. Als dat klaar is kan het leuke beginnen; het gedoe met bloemetjes en potjes. Tussendoor kreeg ik ook nog van lieve vrienden een prachtige houten tafel die ik schuurde en schilderde. Toen bijna alles klaar was besloot ik dat er een tafelzeil op die nieuwe tafel moest. Dat bleek nog geen makkelijke opdracht te zijn want overal waar ze tafelzeil verkochten hadden chaoten er een akelig motiefje op bedacht. Vreselijke bloemen, schreeuwerige kleuren of prints die mij bij na drie seconden bekijken al een aanval van Ménière zouden geven. Dan maar iets doorzichtigs dacht ik. Maar eenmaal gekocht bleek dit geen succes; overal bobbels en vouwen. Weer terug naar de stad om iets anders dus. In gedachten had ik al een zeil bij zaak nummer drie gekozen die iets minder fel en bombastisch was, maar eigenlijk niet helemaal naar mijn zin. Toen ik bijna bij die zaak was zag ik nog een ander bedrijf waar ik bijna nooit kom. Toch even daar maar vragen. Bij binnenkomst staat er een meisje achter de kassa en een jonge knul is aan het stofzuigen. Gelijk zet hij zijn stofzuiger uit en vraagt of hij me kan helpen. Als ik vraag naar tafelzeil op rol krijg ik te horen dat ze dat zeker hebben en dat ik nog geluk heb want alle zeiltjes zijn deze week in de aanbieding. Ze hebben er precies de print die ik graag zie. Iets in beige met wat vage bladeren er op. Ideaal voor op mijn tafel. De jonge knul snijdt er vakkundig de gevraagde maat voor me af. Bij het snijden zie ik zijn onderarm waar een tatoeage op prijkt. Twee grote vleugels met daar onder in sierletters "Dream on". Nu zie ik beroepshalve veel tatoeages. Heel veel lelijke en soms ook heel mooie. Vaak vraag ik ook naar het verhaal achter de tatoeage, want ik vind als je iets op je huid laat zetten wat een heel leven mee gaat moet toch een of andere betekenis hebben. Veel mensen hebben zo'n verhaal niet. Vonden ze gewoon mooi of erger ze kozen iets wat in de mode is en zo lopen er nog duizenden mensen mee rond. Aan de jonge knul die Kevin blijkt te heten, gezien zijn naambordje, stel ik ook de vraag waarom hij deze tatoeage koos en wat het verhaal er achter is. Hij schenkt me eerst een glimlach en steekt zijn arm naar me uit. Dan zegt hij met een zachte stem; dit is de plek waar mijn kleine broertje met zijn hoofdje lag toen hij stierf. Hij maakt er het gebaar bij dat hij een kleine baby in zijn armen houdt. Ik zie het helemaal voor me. Ook legt hij me nog uit dat de tatoeage gezet is door een beroemde artiest. Ami James, die kale man van Miami Ink. Bij één van de sporadische bezoekjes aan Nederland heeft Kevin via een vriend kans gezien deze man zijn arm te laten versieren met deze wel heel bijzondere tatoeage. Ik geef Kevin een compliment dat hij een prachtige ode heeft gebracht aan zijn broertje en dat ze via deze tatoeage eigenlijk altijd een beetje bij elkaar zijn. Met een gulle lach zegt hij; 'Ja dat was helemaal mijn bedoeling ook!" Het zeil ligt op mijn tafel. Mooi, rustig, helemaal passende bij de rest van de tuin. Als ik mijn eerste glas drink aan de nieuwe tafel met het nieuwe zeil tussen de nieuwe bloempotten met verse planten en bloemetjes geeft het me even een vreemd gevoel. Hier zit ik nu tussen de natuur die mijn tuin zo mooi kleurt en opfrist en die zelfde natuur stal de broer van Kevin. Ik toost op de twee broers en hoop dat die kleine vanuit de hemel op zijn grote broer zal passen. Een leven lang, net zoals die tatoeage op zijn arm... .
  14. . Virus Mensen klagen vaak over een virus in hun computer. Een virus wat alles aantast. Dingen zoek maakt of dingen zodanig verplaatst dat je het nooit meer kunt vinden of openen. Tegen zo'n virus kun je je beschermen. Je koopt een fijne firewall of plaatst een prima spywaredinges. Tot zover het verhaal over een virus in je computer. Een virus in je lichaam is een ander verhaal. Daar kun je je vaak niet tegen beschermen. Op een dag heb je de pech iemand tegen te komen die een virus rijk is en gul schenken ze jou de bijbehorende bacillen terwijl je je nergens van bewust bent. Het virus is blij met de nieuwe woning (lees jouw lijf) en gaat vervolgend de boel herinrichten. Bij een verkoudheid richt het virus zich vooral op alle slijmkanalen. Je neus, je mond, je keel, de tig neusholtes en of keelholtes en je longen worden van nieuwe attributen voorzien. Overal worden pijnprikkels en liters extra slijm aangebracht om jou te laten weten dat jij nu de trotste bezitter bent van het virus. Hoesten, snotteren, pijn lijden en je als een dweil voelen zijn nu je dagelijkse kost dankzij het virus. Als je geluk hebt kun je 's nachts slapen, maar meestal is dit ook niet het geval. Zo sloopt het virus jouw gezonde lichaam in enkele dagen. Oorlog virus-mens 1-0 Nu kun je met een verkoudheid vaak nog gewoon je werk blijven doen. Bij een griep wordt dit al wat onhandiger en het volgende virus wat ik wil bespreken maakt het al helemaal onmogelijk. Mensen die zitten te eten terwijl ze dit lezen raad ik aan nu even weg te scrollen, alsook lezers met een zwakke maag want echt meer fris gaat het er niet op worden. Drie weken geleden schonk iemand mij heel lief een buikvirus. Hartelijk dank hiervoor. Wie het was weet ik niet maar ik heb die persoon meermaals verfoeid tijdens de wc-bezoekjes. Bezoekjes, zeg maar gerust bivakkeren op de wc. Vooral de eerste dagen is het een drama want het virus heeft blijkbaar ergens een circustraining gehad. Bij een normale diarree komt alleen langs de onderkant van je lichaam wat rotzooi uit. Een buikvirus kent meerdere routes. Boven, onder; het maakt het virus niet uit zolang ze maar de boel kan ontregelen in je lijf. Nu heeft mijn toilet thuis één wc-pot en één wasbakje welke net te ver weg staat wil je het kunnen gebruiken indien beide ladingen tegelijkertijd worden afgeleverd. Hoe je het ook doet het wc-matje is de klos. Sta je op om te kunnen overgeven in het wasbakje schijt je heel het matje onder en zou je blijven zitten dan kots je hetzelfde matje onder. Twee vieze matjes verder weet je dat je daar gewoon standaard een emmer en een handdoek moet klaar hebben liggen wil je niet met je zieke kop weer die vloer gaan schoonmaken. Je wasmachine draait overuren voor alle extra was wat het virus met zich meebrengt. Want niet alleen de matjes en handdoeken worden vies, nee je kleding pakt het virus ook nog mee. Er is een regel bedacht ik me later; je moet nét vier minuten voor dat je je darmen voelt op de wc zitten. Maar ja hoe weet je dat over vier minuten het gedonder weer begint? Je bent altijd te laat. Altijd. Enfin, na een week van deze ellende schijnt het virus jouw lichaam beu te zijn. Voor haar is de leut er af. Tevens komt er toch te weinig voedsel binnen waar ze weer zo fijn nieuwe ladingen shitzooi van kan maken dus geeft ze het maar op. Drie kilo lichter, je huid de kleur van ivoor en je haren zo plat als een pannenkoek op je hoofd prijs jij jezelf rijk dat je weer gezond bent. Hoera! Jammer genoeg is de feestvreugde niet van lange duur. Want nu, een paar weken later is het weer van hetzelfde. Ergens hier in huis is nog 1 akelig bacilletje achtergebleven. Of iemand heeft me weer een virusje cadeau gedaan. Nu mag ik nog van geluk spreken. Ik ben hier gewoon ziek in mijn eigen huis. Vaak heb ik aan jullie gedacht terwijl ik op de wc zat. Hoe zouden jullie dit moeten doen onderweg? Ik kon al niet in mijn bed slapen want dat staat boven en de wc is beneden. Slapen in de bank dus, lekker dicht bij de wc. Bij mij kon alle vieze was gelijk in de machine, hoe los je dat op onderweg? En stel dat je zo'n buikvirus krijgt terwijl je 800 km van huis bent? Hoe doen jullie dat dan? Of zijn jullie zo sterk dat zo'n virus je nooit te pakken krijgt? Kortom, mijn shitverhaal staat hier...die van jullie mogen hier onder....kan ik misschien ook nog even lachen om andermans ellende...hahahhahaha! Groetjes! .
  15. . Kleine Roos en grote veranderingen... Soms kunnen mensen je leven veranderen. Zelfs als die mensen heel klein zijn. Dit verhaal gaat over een heel klein meisje wat mijn leven veranderde. Zo veel veranderde dat ik deze morgen met een grote glimlach op mijn gezicht dacht hoe leuk mijn leven nu is door dat kleine mensenmeisje. Sinds een half jaar heb ik aan beide zijde nieuwe buren. Links een jong Pools gezin en rechts een stoere alleenstaande mama met twee vrolijke springerige dochters. Natuurlijk bracht ik beide families een zelfgemaakt hapje tijdens hun drukke klusweken in de nieuwe huizen. Doorgaans krijg je dan een dankjewel en verder contact is eens goeiedag zeggen als we onze vuilnisbakken terug halen van de straat. Maar het liep anders. Roos en haar moeder kwamen daarna op visite. Spontaan. Nét toen we aan de koffie zaten werd de moeder weggeroepen en kleine Roos bleef bij mij. Nu dacht ik niet zo goed met kinderen overweg te kunnen maar Roos had daar maling aan. Ze vond mijn schuurtje boeiende omdat ik daar vaak zit te schilderen. 'Wil je ook schilderen dan?' vroeg ik haar. Dat wilde ze wel en even later zat de kleine Picasso een kunstwerk te maken. Zij blij. Ik blij. Toen begon het balletje te rollen. Roos bracht haar zus mee en haar zus bracht weer een overbuurmeisje mee. Zo zaten bijna elke woensdagmiddag drie vrolijke meiden in mijn schuurtje te knutselen. Natuurlijk met K3 keihard op de achtergrond want ook kleine meisjes moeten ergens hun inspiratie vandaan halen. Dagen erna galmden de biggetjes van K3 nog na in mijn hoofd. Weer een tijdje later sloot het Poolse buurjongetje zich aan bij de club. Zodoende leerde ik ook zijn ouders kennen. Die mensen geef ik ook elke week Nederlandse les zodat ze zich hier beter kunnen gaan redden. Het buurjongetje stal net zoals alle buurmeisjes mijn hart. Hij komt vaak bij mij. Dan weer om een spelletje te spelen. Dan eens om een film te kijken. Ook hebben we samen een spel waar hij helemaal in op gaat: vies eten tekenen. Pizza's met poep en wormen. Taart met muizen en mieren. Hoe meer smerig hoe harder hij moet lachen. De buurmeisjes doen inmiddels ook mee en de eerste taart met nagellak erop is al binnen. Natuurlijk kwam er een Sinterklaasfeestje bij mij. Mijn halve living was kinderkuil gemaakt. Luchtbedden met veel kussens en ballonnen. Zes springende kindjes en tevreden mama's en een oma erbij. Wat een geweldige avond hebben we gehad samen. Vooral toen Sinterklaas nog belde dat er op de trap cadeautjes stonden kon de avond niet meer stuk. Die gezichtjes, geweldig! Door al dat contact is er hier nu ook een hele ruilronde gaande. Van de overbuurvrouw kreeg ik een mega grote kerstboom. De Poolse familie kreeg vier stoelen van mij. Van de Polen kreeg ik weer gordijnen voor de bovenverdieping. En de buurvrouw kreeg een broodmachine van mij. Allemaal zaken waar we zelfs niets mee deden en een ander heel blij mee maakten. En dan stond er deze week nog een heel klein meisje aan de deur. Djulia kwam uit naam van alle moeders mij een cadeautje geven omdat ik gezorgd had voor het Sinterklaasfeest. Een vette cadeaubon die ik totaal niet verwachtte maar wel superblij mee ben. Kreeg er nog een grote kus bij en daar moest ik vanmorgen dus zo om glimlachen. Door kleine Roos is mijn leven nu heel anders. De overbuurvrouw leerde mij een sjaal breien. De Poolse buurman hing deze week alle rails voor me op. Zondag ga ik met de andere buurvrouw en haar schoondochter naar een Kerstmarkt. Vorige week stond de Poolse mama ineens met oliebollen aan mijn deur. Vorig weekend waren de mama van Roos en nog wat vriendinnen van mij een dagje in Engeland. Een paar avonden per week kruipt er hier een klein jongetje tegen me aan om film te kijken. En vanmiddag ga ik met mijn zus een leuk cadeau uitzoeken voor de waardebonnen die ik kreeg. Kleine Roos en grote veranderingen. Voor jullie hoop ik ook dat er op een of andere manier zoveel goeds op je pad komt. Bij deze wens ik iedereen fijne kerstdagen en heel veel genot van de mensen om je heen. . https://www.youtube.com/watch?v=BqpSODRr2v8 Speciaal voor jullie er nog een kerstmannenfilmpje bij...hihihihi .
  16. Lieve lezers zouden jullie aub dit zelfgemaakte filmpje van mijn jongere broer willen bekijken op youtube en eventueel een leuke reactie eronder zetten. Hij steekt zoveel tijd en moeite in zijn hobby en ik vind dat hij daar iets meer complimentjes voor zou mogen krijgen. Lieve groet van Didi en alvast bedankt voor de medewerking https://www.youtube.com/watch?v=UUuyyBpCe4c
  17. Zouden jullie aub mijn jongere broer een complimentje willen gaan geven bij dit zelfgemaakte filmpje op youtube? Hij steekt er zoveel tijd en moeite in en wat leuke reacties zou zo fijn voor hem zijn. Alvast bedankt he! Groetjes van Didi https://www.youtube.com/watch?v=UUuyyBpCe4c
  18. . Lichtjesavond Al drie jaar was ik van plan de lichtjesavond eens bij te wonen in het dorpje waar ik nu woon. Dan weer was er storm, dan weer wilde een vriendin liever thuis bij de kachel blijven zitten. Dit jaar lukte het dan toch. Samen met de overbuurvrouw naar de lichtjesavond. In de krant hadden we vaag iets gelezen over een eredienst voor overledenen in het algemeen. Haar moeder stierf twee jaar geleden en mijn ouders zijn er al een poosje langer niet meer. Een goed team dus om dit evenement te bezoeken. Bij aankomst keken we onze ogen uit. Heel het park waar de grote kerk in staat was met fakkels verlicht. Zelfs de oude begraafplaats naast de kerk. Eerst was er een kerkdienst waar niet alleen wij maar zowat het halve dorp ook bij was. Natuurlijk kwamen de slachtoffers van Parijs ook ter sprake. Voor die arme nabestaanden moest heel die zware taak van rouwverwerking nog beginnen want deze lichtjesavond was amper vier dagen er na. Dan besef je nog weinig. Die mensen zijn nog in shock. Het vreselijke gemis komt later, en harder...veel harder.. Als de pastoor zijn laatste woorden spreekt, stoot ik mijn buurvrouw aan. 'Ik hoor een doedelzak' fluister ik naar haar. 'Jij bent gek' mompelt ze terug. Maar ik spits mijn oren en ik hoor duidelijk een doedelzak buiten de kerk. Doedelzakmuziek hoor ik heel heel graag. Zo graag zelfs dat ik samen met mijn moeder evenementen bezocht waar dit mooie instrument te horen was. Taptoe's, Highlandgames, zelfs de wereldkampioenschappen doedelzakspelen in Swifterband bezochten we. Natuurlijk moest er bij de begrafenis van ma ook doedelzakmuziek bij. Wij kozen voor Amazing Grace. Na de kerkdienst dus naar buiten, waar een partytent stond en we gratis een warm drankje kregen. Daar stond ze. In de regen en wind met haar mooie Schotse kleding doedelzak te spelen. Het eerste nummer kende ik niet maar bij het tweede liepen de tranen al over mijn wangen. Amazing Grace tussen al die mensen en al die fakkels en kaarsen. Mijn avond kon niet meer stuk. We genoten van ons drankje en wat gesprekjes met andere dorpsgenoten. Aan de overkant stond nog een klein tentje waar alle mensen een gedenkkaars mochten gaan halen. Men mocht zelf kiezen of je die op de begraafplaats of in de Heilige Mariagrot wilde zetten. Je mocht hem ook mee naar huis nemen. Nu we er toch waren hebben we ook maar het nieuwe mortuarium bezocht. Koude rillingen bij de waakkamers. Dus snel weer naar buiten. Nu stonden we voor de poort van het kerkhof wat er zo mooi uit zag met al die kaarsjes en fakkels. Ook de doedelzakspeelster liep daar rond en ik wilde haar weer van dichtbij zien spelen. 'No way dat ik hier in het donker dat akelige kerkhof op ga' sprak mijn buurvrouw ferm. Ik moest er om lachen. Voor mij was het even de mooiste plek op aarde en mijn metgezel vond het superspooky. Gelukkig voor mijn buurvrouw kwam de doedelzakspeelster naar ons gelopen en we spraken even met haar over hoe je zo'n instrument kunt bespelen en hoe lang dat wel duurt. Toen vroeg ze zal ik nog iets voor jullie spelen? Waarop ik zei; 'Je hebt al voor mij gespeeld daarnet, Amazing Grace welke ze ook draaiden bij mijn ma's begrafenis. 'Dan ga ik het nu nog een keer spelen' zei ze, 'speciaal voor jou en je moeder!' Daar stonden we dan met ons drietjes bij de poort van een kerkhof alsof het een stukje film was uit een mooi dagboek. Die muziek, al die lichtjes, die prachtige kleding van haar. Het was gewoon helemaal AF! Tranen van ontroering en mijn ma voelde even zo heel dichtbij... Geweldig! Mijn buurvrouw en ik hebben genoten. We vonden het een mooi eerbetoon aan onze ouders. Laten we hopen dat de gebedjes voor de nabestaanden in Parijs een beetje zullen helpen. Enne... mijn kaarsje nam ik mee naar huis. Dat ga ik morgen eens voor jullie aansteken. Want voor ik dit stukje ging schrijven zag ik dat ik 50.000 lezers hier heb gehad. Vijftigduizend keer hebben mensen even tijd gemaakt om mijn brouwsels te lezen waarvoor ik jullie zeer dankbaar ben. Ik hoop dat mijn kaarsje jullie stuk voor stuk geluk zal brengen of jullie zal behoeden voor alle kwaad wat nu in deze wereld aan de orde is. Van lichtjesavond naar een klein, welgemeend, lichtje voor jullie, bedankt lieve lezers! .
  19. Een kennis van mij heeft als beroep het schrijven van handleidingen. Zo moest hij ooit eens een handleiding maken om een kinderledikantje in elkaar te zetten. Dus hij en zijn vriendin een hele zondag aan de knutsel met dat bouwpakket en stap voor stap opschrijven hoe klanten dat straks via hun gebruiksaanwijzing ook konden doen. Toen alles klaar was bemerkten ze een foutje.... De eerste zin in de handleiding welke ze gierende van de lach bovenaan erbij gezet hebben is: 'ZET HET MEUBELSTUK IN ELKAAR IN DE KAMER WAAR HET OOK ECHT KOMT TE STAAN!' ....want ja...het bedje was helemaal gelukt...maar stond nu beneden in de woonkamer...
  20. . 'Van huis uit' Weet jij nog waar jouw vader heel goed in is of was? Of wat hij bijna zonder moeite uit kon voeren? En zo ja, heb jij iets meegekregen van dat talent of die aanleg? Of kun jij misschien helemaal niet wat hij kon maar blink je uit in iets totaal anders? En nog een moeilijkere vraag; beoordeel jij je omgeving op dat talent wat je van huis uit zag en misschien ook mee kreeg? Mijn vader was (buiten zijn beroep) een schuurfreak. Altijd bezig in zijn schuur met dingen maken, vermaken, vernieuwen of uitvinden. Bij ons thuis was de schuur 50% opslag van spullen en fietsen en die andere 50 waren voor een gigantische werkbank en ongeveer 300 stukken gereedschap. Alles netjes gesorteerd en in topconditie. Geen scheve schroevendraaier of botte boor was er te vinden. Tuingereedschap hing van klein naar groot in een rek ingevet en wel. Kortom pa vermaakte zich prima in die schuur. Doordat geknutsel van pa hadden wij als kind het meest vreemde speelgoed van heel de buurt. Niet alleen maakte pa alles groot maar vooral ook zwaar. Wij hadden bijvoorbeeld een schommel van twee oude telefoonpalen. Daar kon je zo hoog mee gaan dat we over het huis konden kijken en soms ook op de grond waar ma met doodsangst in haar ogen ons schommelspel volgde. Voor mijn jongste broer maakte hij ooit een wals want dat vond dat kind zo leuk. De wals moest met minstens drie volwassenen in beweging gebracht worden zo achterlijk fors was het. Toen we het schommelen beu waren werden de twee palen een kabelbaan waar zowat heel de buurt dag en nacht aanhing. Kortom mijn jeugd was zalig door pa zijn uitvindingen en geknutsel. Mijn beide broers hebben ook die schuurverslaving. Alles wat kapot is maken ze voor ons nieuw zoals jullie misschien al eens lazen in vorige verhaaltjes. De ene is beter met hout en de ander met ijzer, maar alles wat er stuk is maken ze nieuw. Net zoals ons pa hebben ze beide ook een schuur vol met gereedschap waar ze net zo zuinig op zijn als pa indertijd. Als je zoals ik en mijn twee zussen geboren bent in zo'n gezin dan ligt de lat automatisch hoog voor toekomstige verloofdes en of echtgenoten. Want van huis uit dachten wij dus dat alle mannen zo waren. Iets kapot; maakt hij even. Iets ophangen; doet hij even. Iets in elkaar te zetten; doet hij vast ook wel snel. De realiteit is iets anders. Mijn eerste verloofde ging met zijn auto naar de garage als er een lampje stuk was. Want dat was iets voor vakmensen meende hij. Daar begin je zelf niet aan, dat laat je over aan anderen. Je kunt nagaan dat de relatie geen lang leven beschoren was als ik die mens stond uit te lachen. Kom nou, naar een garage voor een lampje... Oudste zus kwam ooit thuis met een boekenkast van IKEA. Toen haar man die platte pakketten zag liggen heeft hij zich echt een maand lang moed in moeten spreken voor hij aan het bouwsel begon. Je kunt raden hoe het eindresultaat was. Alles zo scheef als een reet en hier en daar zat toch een spijker want halverwege waren de schroefjes op. Deze week was de dochter van mijn jongste zus jarig. Familieleden hadden geld uitgelegd zodat er een mandschommel gekocht kon worden. Een mooi geweven rad waar wel drie of vier kinderen samen in kunnen schommelen. De stellage voor die mand staat er al (oudste broer zorgde daar enige jaren eerder al voor). Het enige wat mijn zwager hoefde te doen is de oude schommel eraf te halen en die nieuwe mand er aan te hangen. Het duurde lang eer hij riep dat het klaar was. Nou ja, klaar.... De mand hing ja, maar daar was ook alles mee gezegd. Links hing hij tien cm hoger dan rechts, waarop jongste zus uitriep: jot is ok voor nu, en als broer straks terug is van vakantie maakt die het wel goed. En zo prullen wij al jaren aan. Onze partners kunnen op technisch gebied niets of heel weinig en bij alles wat er opgelost moet worden schakelen wij de broers in. Soms doen ze het met een glimlach en soms staan ze er wat bij te mopperen; maar ze doen het altijd. En op de vraag van één van hun waarom onze mannen dat niet kunnen antwoordde een zus: dat hoeven ze toch ook niet te kunnen, daar hebben we jullie toch voor? .
  21. . "Dieren en geld" Soms heb je als mens een periode in je leven dat het financieel niet allemaal even goed gaat. Dat had ik tig jaar terug na mijn scheiding. Het was soms heel moeilijk en er zijn heel wat nachten geweest dat ik van de financiële onrust niet of nauwelijks kon slapen. Daar zal ik niet de enige in zijn. Voor mezelf kan ik dan heel streng zijn. Nul luxe; even overal de rem op tot de problemen voorbij zijn. Die manier werkt nog ook. Voor mijn dieren ligt dat anders. Die hebben nooit gemerkt dat hun bazin krapper bij kas zat. Altijd waren er de favoriete brokjes, mooie mandjes, krabpalen, speelgoedjes en zo nu en dan nog eens vers voedsel. Het enige wat ze er van gemerkt kunnen hebben is dat bij een sterfgeval er geen nieuw speelmaatje meer bij kwam. De laatste die dit gemerkt heeft is Puma. Hij bleef als enige over en omdat hij het blijkbaar wel leuk vond zo in zijn uppie en alle aandacht kon opeisen heb ik er geen tweede meer bij genomen. De laatste 8 jaar zijn hij en ik alleen gebleven in dit huishouden. Het waren leuke jaren, écht leuke jaren. Puma was een babbelkous. Stond altijd tegen me te praten. Stond.... want gisteravond heb ik hem in moeten laten slapen. Onnodig te vertellen wat voor een verdriet dat doet als je na bijna 18 jaar samen leven, die vrolijke springer levenloos in je handen hebt. Doordat ik al langer door had dat Puma aan zijn laatste maanden bezig was, was ik me gaan verdiepen in wat ik daarna zou willen. Misschien eens geen kat of katten meer maar eens een hond? Daar ik thuis werk zou ik er best tijd voor hebben. Een hond kun je eens meenemen ergens naar toe. Lekker wandelen en naar het strand. Hoe meer ik over het idee nadacht des te meer kreeg ik zin in een hond. Nu zijn blijkbaar tijden ineens anders. Vroeger ging je voor rashond naar een fokker die jou een duur maar wel goed beestje verkocht, voor een vuilnisbakkie ging je ergens naar een boer waar je ook weer een gezond beestje voor bijna niets kon kopen. En als je principes had dan ging je naar het asiel waar alle soorten zaten met een kleine gebruiksaanwijzing, maar daar was de prijs dan ook naar. Alle drie van deze opties zijn verdwenen. Foetsie. Fokkers hebben zich helemaal lam gefokt en alle goeie rassen hebben 50% kans dat je een dier koopt waar na verloop van tijd enge ziektes in komen. De ellende en de kosten zijn voor jou. En de prijzen die ze vragen voor een rashond liegen er ook niet om. Honderden en zelfs dik boven de duizend euro kost dat eventuele drama. De pup van de boer voor bijna nop bestaat ook niet meer. Nee de boer heeft ook het grote geld geroken en laat zijn Molly of Pinky nest op nest werpen zodat je voor een boerenfox nu plus minus €200,= mag betalen. Kom niet terug met je zieke beestje want dan is de boer niet zo heel vrolijk meer las ik op diverse internetsites. Molly's nazaten zijn handel en over handel moet je niet zeiken. Dan zijn er nog de asielen. Die zijn nu verdeeld in twee groepen blijkbaar. Het gewone asiel die op het moment propvol zitten met pittbulls en american staffords. Die waren blijkbaar heel erg in de mode. Jammer genoeg nu niet meer en dus worden die beesten massaal in asielen gedumpt. Er zitten nog wel andere hondjes maar de ellende die ze meegemaakt hebben krijg ik in de paar jaar dat ik nog leef niet meer opgelost. Als laatste heb ik dus ontdekt dat er nog een compleet nieuwe asielvorm bij gekomen is. Het Oostblokgedrocht en/of zielige hondje uit Spanje en of Griekenland. Terwijl hier alle asielen uit hun voegen groeien vinden sommige idioten het nog nodig om elk jaar honderden honden uit die landen naar hier te halen. Zullen die gekke Hollanders wel kopen joh. Prijzen rond de € 300,= durven ze er voor te vragen. Want de reis maakt het zo duur. Je mag ze op het vliegveld afhalen of ergens bij een opvanggezin die nog op een totaal geheime plaats wonen en waar je bij klachten ook nadien niet mag aankloppen, en dan zie je maar. Het zijn allemaal stichtingen zonder winstbejag. (ja ja..) Ze zijn duur. Vaak ongezond. Onjuiste papieren erbij. En je wilt niet weten wat voor rare honden ik afgelopen weken heb gezien op internet. Honden met een veel te grote kop of veel te klein lijf. Poten die zowat haaks op hun lichaam stonden. Kruis de kruising met nog eens een kruising en dan krijg je zulke vreemde dieren. Allemaal met een triest verhaal van hoe slecht ze het daar wel hadden en allemaal zijn ze lief. Tevens wordt er weinig met dat verdiende geld gedaan om de levens van de honden die nog wel in die landen leven te bevorderen. Natuurlijk gaan we daar geen castratie/sterilisatieplan voor maken want dan is onze super handel weg. De moed zonk me in de schoenen. Waren deze keuzes nu waar ik op hoopte? Neen. Absoluut nee! Mijn plan ligt in de prullenbak. Ik ga gewoon weer katten nemen. In die wereld zijn nog wel echte dierenliefhebbers te vinden. Zoals het gezin wat ik hier in de buurt vond die twee lieve gezonde poezen hebben. Netjes gesteriliseerd en kregen hun inentingen. Zoeken een lief persoon die deze beestjes wil adopteren want hun zoontje is zwaar allergisch geworden. Prijs? Nul euro. Hopelijk klikt het tussen die poezen en mij. Ze zijn wel wat ouder maar dat mag. Ze mogen hier op pensioen komen. Het zal ze aan niets ontbreken want ik geef graag geld uit aan het welzijn van een dier en niet aan het welzijn van geldbeluste dierenhandelaren. .
  22. Oh ja RobNiat, Visite bij je buren...hoor je rond drie uur 's nachts...ja houdoe...houdoee...en dan stappen ze in hun auto en nog even TOETTOET als ze weg rijden. hahahhaha Snap ik ook nooit zo goed.
  23. . Zintuigen Dit gaat geen fris verhaaltje worden. Alles behalve. Vandaag wil eens een stukje schrijven over de zintuigen van een mens. We hebben er vijf; horen, zien, ruiken, proeven en voelen. Door die vijf zintuigen kunnen we van alles onderscheiden. We kunnen zo het verschil horen tussen lelijke en mooie muziek. We zien het verschil tussen een drol en een taart zodat je niet per ongeluk je tanden in het verkeerde zet. Door je neus weet je of je voorbij een bakker loopt of een kippenfarm. Je proeft met je tong het verschil tussen nasi met 8 Spaanse pepers of met maar 2 van die hete dingen er in. Je voelt met je huid dat je bij -8 graden niet een shirtje maar een jas moet aantrekken. enz enz. Kortom, zintuigen zijn best handig. Maar ze hebben ook grote nadelen. Want diezelfde zintuigen doen een mens (bijvoorbeeld mij) soms gruwelen van je medemens. Misschien is dat bij jullie nooit het geval, in dat geval mag je jezelf gelukkig prijzen. Daar ik nogal dicht bij mensen in de buurt kom registreert mijn brein nogal wat toestanden. Een van mijn vrienden snuit de neus in een zakdoek. Niets mis mee. Maar áltijd moet die persoon na het snuiten even in diezelfde zakdoek kijken of er misschien geen gouden knikkers mee uit de neus kwamen. Brrrrr! Vies! Op dat moment zou ik wel willen dat mijn zintuig 'zien' even niet zou werken. Mijn klanten zijn doorgaans fris. Maar niet allemaal. Soms tref ik een klant die de dagelijkse douchebeurt vergeten is. Op zo'n moment zou je willen dat je geen neus had. Daar sta je dan minstens een uur in die oude zweetlucht te werken. Lekker is anders. Of mensen die niet geloven in tanden poetsen. Treffen jullie iemand zo aan dan ga je er een beetje bij uit de buurt staan. Maar als ik schouders masseer en zo'n persoon praat tegen je dan kan ik niet opschuiven naar een plek waar die putlucht niet te ruiken is. Deze week had ik hier een jong meisje op mijn behandeltafel. Frisse haren, frisse tanden, fris gewassen mét deo onder haar frisse armen. Alles rook hier lekker totdat ze haar gympen uittrok. Nu is dat niet alleen bij haar het geval. In 99% van alle voeten die men in gympen propt is dat ook aan de orde. Gympen zijn namelijk van plastic. Plastic laat je zweten en zweet in plastic gaat nu eenmaal op den duur stinken. Arme neus sprak ik tegen mezelf. Hoesten is ook zoiets leuks. Iedereen hoest weleens. Rokers en niet-rokers. Niets mis mee. Zolang mensen maar even het fatsoen hebben een hand voor de mond te houden. Dat hebben we thuis toch allemaal een keertje geleerd? Of zijn er moeders die daar nooit opgelet hebben? Die dachten; ach onze Piet of Truus leert zich dat zelf wel een keertje aan. Gehoor. Dit is een oproep aan alle scooter rijders. Elke avond als ik moe in mijn bed lig gaan scooters rijden. Dat moet blijkbaar rond middernacht gebeuren. Nu woon ik niet in zo'n superlange straat. Je zou volgens mij 1x gas kunnen geven en aan het einde van die straat even kunnen remmen om de zijstraat in te slaan. Dat zou dan het volgende geluid geven: wheeeeeeeeeee, klaar. Neen, we geven op dat kleine stukje zes keer gas. Dus hoor je wheeee...wheeee.wheeee. wheeee. wheeee, wheeeee...piepp (de remmen). Kortom; mijn zintuigen werken. Jammer genoeg. Soms zou ik even een paar dagen eens niets willen ruiken, zien of horen. Even het gevoel krijgen dat iedereen lekker ruikt, goeie manieren heeft en geen onnodig lawaai maakt. Een paar dagen maar. Soort van zintuigvakantie. Zou dat niet fijn zijn? .
  24. . Ventileren... Ook ik volgde het nieuws deze week. Een overspannen copiloot van 26 jaar jaagt 150 mensen moedwillig de dood in. Men sprak over zelfmoord, terwijl bij die cijfers massamoord misschien beter was geweest. Had hij niet mogen werken, nee. Hadden er betere veiligheidsvoorzieningen moeten zijn; zoals 2 mensen in de cabine, ja. Had zijn arts misschien de zwijgplicht moeten doorbreken en aan één of andere alarmbel moeten trekken, misschien. Heel de situatie blijft gewoonweg verschrikkelijk. Wéér zoveel gezinnen stuk van verdriet. Wéér zoveel nabestaanden die komende maanden, jaren het vreselijke gemis van een dierbare moeten gaan verwerken. Al dat verdriet, al die pijn. Ik heb medelijden met ze. Door dit ongeluk wil ik eens mijn gedachten over iets anders ventileren vandaag. Het zal me door sommige lezers misschien niet in dank afgenomen worden. So be it. Ga er toch over schrijven en misschien zet het mensen eens aan het denken. Als ik fout zit mag iedereen mij corrigeren. In dat zelfde vliegtuig zaten 16 leerlingen die een weekje op uitwisseling waren geweest in Barcelona. Zestien jonge mensjes nog maar aan het begin van hun leven. Ze kwamen van een gymnasium dus de leeftijd zal tussen de 14 en 16 zitten. Ze zijn er alle 16 niet meer. Zestien gezinnen die deze week een kind moeten missen. En waarom? Omdat scholen tegenwoordig niet er alleen zijn om de kinderen iets te leren. Nee omdat scholen tegenwoordig ook ineens zichzelf geroepen vinden om vrije tijd van kinderen in te gaan vullen. Dit schoolreisje ging naar Barcelona. Maar ze gaan ook naar Londen of Parijs. Weekje Ierland. Weekje Praag. Elk reisdoel brengt ook weer een risico mee. Toch verzinnen scholen elk jaar weer nieuwe bestemmingen. Waarom? Twee jaar geleden was er het busongeluk met Belgische en Nederlandse kinderen in Zwitserland. Ik hoef mijn ogen maar even te sluiten en ik zie die 22 lijkkistjes nog staan bij de herdenkingsdienst welke werd uitgezonden op tv. Schoolkinderen van rond de 12 jaar. Ze waren gaan skiën. Waarom? Kan iemand mij uitleggen waarom scholen dit doen? Waarom moeten er tijdens normale schooluren uitstapjes en vakanties gemaakt worden? Dat kunnen ouders toch veel beter zelf? Tevens worden diezelfde ouders zo elk jaar opnieuw op kosten gejaagd met flauwe kul die zo'n school bedenkt. Want scholen zijn volgens mij om lessen te volgen. Of ben ik fout hier in? Misschien wel heel leuk voor die leraren. Kunnen ze in werkuren nog wat vakantie meepakken. Wellicht zouden ze zich beter gewoon met les geven bezig houden? Als ik op internet zo hier en daar jongeren zie schrijven dan denk ik dat extra taallessen meer nodig zijn dan uitstapjes. En ik snap ook wel dat ouders hun kinderen alles graag gunnen. Maar niemand zwemt tegenwoordig nog in het geld. Een vriend van mij (die in België woont) kon vorig jaar zelf niet op vakantie omdat hij tig van die dure schoolreisjes van zijn kinderen voor de kiezen kreeg. Misschien ben ik kortzichtig of denk ik heel zwart-wit. Maar als scholen zich gewoon bezig zouden houden met leerlingen les te geven, en verder niets, dan waren die 16 Duitse en 22 Belgische kindjes vandaag nog gewoon in leven. Hadden ze vandaag iets leuks kunnen doen met hun ouders. Misschien wel plannen kunnen maken om deze zomer met het gezin ergens leuk op vakantie te gaan. Iets wat nu nooit meer mogelijk is.......nooit...meer... .
  25. Nou Tiny dat is je prima gelukt. Jij schrijft heel duidelijk en gevoelig ook nog eens. Om jouw verhaal moest ik zelf twee keer slikken. En natuurlijk komt alles ooit weer goed, ook met die sombere klant van mij. Maar dat is nu nog te vroeg. Die gast hangt nu nog in een depressie, waar hij straks vast weer uit geraakt, net zoals jij. En dan aan die mens nog wat geluk van jezelf te willen geven siert jou Tiny.
×
×
  • Nieuwe aanmaken...

Belangrijke informatie

Forum voorwaarden