+1,Ik heb het 10 jaar volgehouden en ben er in 2004 mee gestopt.
Wat mij opvalt is dat iedereen schijnbaar maar inzage heeft in de boekhouding van de bedrijven welke (helaas) ten onder zijn gegaan.
Het is zo dat de gedachten op de werkvloer over het algemeen anders zijn dan de gedachtengang van de ondernemer.
Hierdoor krijg je "indianenverhalen de wereld in".
De meesten hier weten het zo goed,waarom ben je dan nog chauffeur en wordt je geen ondernemer?of beter curator?
Bij ondernemer ga je zelf niet snel failliet omdat je het klappen van de zweep schijnbaar kent,en bij curator kan je helemaal niet onderuit gaan en verdien je over het algemeen meer dan nu en je bent zeker van je centen.
Sorry dat ik me even opwindt,maar een faillissement is een zeer trieste zaak,en voor veel ondernemers is het bedrijf gevoelsmatig een kind geworden wat helaas gestorven is.
Uiteraard is er een groepje ondernemers wat hun zaak bewust heeft laten ploffen,maar het merendeel is tegen wil en dank onderuit gegaan.
Het is dus niet nodig om met allerlei theorieën te komen als je letterlijk en figuurlijk de boeken van zo'n bedrijf nooit ingezien hebt.