Tiradentes

heh, wat een ellende ja dat wachten. Weet nog dat ik midden in de avond spits een spoedlading (was kerst) met yoghurt producten moest aanvoeren naar een supermarkt in Tilburg. Was donker, en moest ook nog eens in het centrum zijn. Leuk dus? Nou niet dus! Met spoedlading zou je denken dat er ook echt spoed bijzat, was immers ook nog eens koop-avond. Adres was mij ook al totaal onbekent en met mijn stratenboek het adres na veel gezoek toch kunnen vinden. In al dat omrijden had ik uit pure stress een verkeerspaal omgelegd bij het straatje steken omdat ik verkeerd gereden was. Kwam 10 minuten te laat aan. Tja er was "spoed" bij dus ik baalde dat ik te laat was. Word me doodleuk verteld dat ze de lading niet diezelfde dag nodig hadden en dat ik voor nop kwam. Maar goed, ook zij (C1000) waren niet de beroerdste en namen de goederen toch aan. Nog zo eentje, een pakketje voor een plek in Engeland voor een Philips fabriek. (toen in mijn koeriers tijd). Ik kwam net terug van een rit uit Duitsland en er werd me gevraagd of ik over 5 uur nog ff naar Engeland wilde. Ja tuurlijk, geen probleem. Ik ging immers met een VW Caddy dus dat was luxe. Pakketje, nog geen 10 kilo in de Caddy gedaan en op pad. (was een of ander complex relais voor weer een ander masjien) Met de boot dus naar Engeland via Calais/Dover, daar de M20 gepakt naar het noorden van Engeland. Onderweg nog wel ff een kaart van Engeland gekocht waar ik achteraf niks aan had. Intussen wel al ver na middernacht en via veel omwegen de plek gevonden. Was verdomme gesloten en mocht dus in mijn meegenomen slaapzak in de caddy slapen. Zeer comfortabel, niet dus......... Maar goed als oud-militair was ik wel wat gewend Mijn klokkie ging af om 06:00 dus ik gelijk naar de portier die inmiddels wel aanwezig was. zeg ik in mijn toen nog beste Engels, "sir, I have a special delivery from Philips Eindhoven, need to deliver it here". En gaf hem mijn documenten en hij druk bellen. Na 45 minuten wachten werd me verteld dat er niks bekend was. Ik weer gevraagd of ik dan even mijn baas mocht bellen, dat mocht. Toen hadden we nog geen telefoons bij ons. Enfin, ze zouden het uitzoeken. Dat uitzoeken duurde uiteindelijk 1 hele dag. Ik moest op een andere lokatie zijn. Philips Eindhoven had het verkeerde adres gegeven Meer dan 24 uur dus doorgebracht in de VW caddy voor noppes. De plek waar ik uiteindelijk wezen moest lag dus nog noordelijker. Al met al wel weer 3 dagen doorgebracht met "wachten" en slapen in een vreselijke VW caddy. Nu kan ik er om lachen, toen heb ik de hele wereld wel kunnen vervloeken

Ja zo kan het dus ook ff keren op de snelweg omdat de afslag is gemist

Bizar hoe het soms moet lopen. Deels door slechte infrastructuur, deels door oververmoeidheid, deels door slechte staat waarin sommige trucks zich begeven. Let op!!! Er zitten schokkende beelden bij.

hahahaha nee hoor

De parel van Brabant is toch echt Eindhoven

Beste allemaal, zoals gebruikelijk stel ik mij ook eventjes voor. Mijn naam is Mark, getrouwd (al 5 jaar), en woonachtig in het mooie Brazilië (jaja, geëmigreerd ivm vrouwlief, mooie Braziliaanse schone ) Mijn beroep momenteel is leraar Engels op een private Braziliaanse school en dat bevalt me uitstekend. Maar wat doe ik hier dan?? Ben ik niet beland op het verkeerde forum?? Nee, juist niet! Ik zal maar bij het begin beginnen: Als kleine koter van een familie van indo-afkomst opgegroeid met DAF. Mijn opa werkte bij de DAF fabriek te Eindhoven en maakte daar trucks. Van kinds af aan dus veel met miniatuur vrachtwagens gespeeld en altijd posters van DAF trucks op mijn slaapkamer. Toch heeft het lot anders beslist nadat ik mijn MAVO diploma had afgerond. Ik moest in dienst, bij de luchtmacht in 1991. Mijn plicht gedaan en toen in 1992 naar de landmacht overgestapt bij de gloednieuwe luchtmobiele brigade. Tijdens mijn uitzending naar Bosnie in 1994 kwam ik weer pas met trucks in aanraking. Op een convooi naar Zagreb (Kroatië) werden we min of meer gegijzeld. Als bijrijder op een 4 tonner en geen enkel wapen op mijn zakmesje na dan, werden we daar tot stoppen gedwongen. Tja daar sta je dan. Opeens komt er vanaf de andere kant een truck naar beneden gedenderd en krijgt waar wij tot stoppen zaten een klapband. Dat was bizar omdat we dachten dat er eentje van ons doodgeschoten werd. Gelukkig was het maar een klapband. Maar goed, ik zal hier niet te lang over ouwehoeren, daar zijn weer andere forums voor Enfin, tot ik dus in 1997 de landmacht ging verlaten. Ik had enkel me mavo op zak en verder niks nakkes nada. Via defensie kunnen regelen dat ik omgeschoold zou worden tot vrachtwagen chauffeur. Werd goedgekeurd. Via defensie kreeg ik dus de interne opleiding eerst in Venlo op de 4 tonner. Plus uiteraard de theorie en technische aspecten. Erg interessant was dat. Cum Laude geslaagd voor mijn 4 tonner rijbewijs mocht ik door naar Eindhoven om daar weer intern tot trekker-oplegger chauffeur te worden opgeleid. Daar oa geoefend met de broshuis, een gewone trekker-oplegger, en een tankwagen. Geslaagd in 1 maal. Daarna op naar een burger opleiding voor mijn ADR nabij Utrecht. pittige opleiding met wel erg veel theorie. Maar ook weer geslaagd. Ik kon dus de dienst verlaten en ging soliciteren. Al snel kon ik aan de slag via het DGWT bij een distributie bedrijf als chauffeur. Melkgoederen rijden voor de Campina-Melkunie in de regio Zuid-Oost Brabant en deels regio de Peel en Nijmegen en regio Den Bosch en Tilburg. Soms ook naar Nijkerk. Vraag me niet meer op wat voor trucks ik reed, maar het was behoorlijk bagger. Ge-eikel met de tacograaf, voertuigen niet bepaald op orde etc. Maar goed, elke dag om een uurtje of 4 opstaan en op naar werk. Je papierwerk ff doen, truck zoeken, en taco invullen. Elke dag een andere truck en omdat ik nieuw was had ik eerst een begeleider, een toffe peer die al snel met pensioen zou gaan. Hij leerde mij de wegen kennen, wat wel of niet goed was, en liet me veel leren met manouvreren. De smalle straatjes in kleine dorpjes waren eerst een ramp. man man man zeg. Later alleen op pad gegaan en met mijn tas met stratenboeken en andere handige dingetjes dus langs de supers in die kleine dorpskernen. Ene keer, was spekglad, weet ik nog wel, om half zes in de ochtend en donker, moest ik nabij Gemert een c1000 bevoorraden. Hup die grote rolcontainers op de laadklep gezet, 2 per keer, en omlaag. Ik was ff niet op mijn pinken en omdat de laadklep glad was donderde ik eraf en PATS, met mijn achterhoofd viel ik dus op de grond. Behoorlijke buil gaf me dat en koppijn. affijn, zaakje daar dus afgeleverd. Om rond de 2 uur in de middag was ik klaar met mijn werk en nadat de truck weer bij de juiste dok stond kon ik naar huis. Rond half 2 in de middag. Dit werk enige tijd gedaan maar wilde toch wat anders, Internationaal gaan. Gesoliciteerd bij een klein transport bedrijf nabij Eindhoven (ik noem geen namen) en ik kon gelijk aan de slag. Het bedrijf vervoerde luchtvracht wat op Schiphol aankwam en naar Milaan moest. Dus 2 keer per week op pad van Nederland naar Italie. We reden altijd met 2 man, dus om beurten rijden. De eerste paar keer reed ik mee met de eigenaar van het bedrijf. Om en om rijden dus. Gelukkig hadden we daar wel goede vrachtwagens, Volvo FH12's en 1 MAN truck. Ik zat op een FH12. Kijk luchtvracht was relatief licht en we hadden max. 12ton in de wagen. Whip-car btw. De planner haalde vaak de vracht op te schiphol en de dag daarna stond de wagen klaar voor ons met de nodige papieren. Enkel de wagen inpakken met onze spullen zoals eten, kleding, etc etc....... Via Belgie naar Luxemburg. Luik had ik me de eerste keer behoorlijk in vergist zeg. Te snel door de tunnels, gebruik van motorrem moest ik met een 16 versnellings bak nog ff leren. Had enkel ervaring met max 8 versnellingen . In Luxemburg tanken en weer op pad via Frankrijk en Zwitserland. Zwitserland was altijd weer gehannes mbt douane documenten etc. In Milaan lossen, soms op Linate vliegveld, soms ook in het centrum hahahaha. Maffe taferelen heb ik daar meegemaakt zeg We kregen toen voor elk land een envelop met geld mee. Belgische Franken, Duitse Marken, Switserse Franken, Italiaanse Lires en Franse Franken. Totaal iets van 220 Nederlandse guldens (voor 3 dagen). Wat je overhield mocht je weer zelf houden. Dat was wel mooi. Als de diverse chauffeurs van het bedrijf elkaar weer ontmoette in Milaan hadden we zo onze adressen voor eten. Samen dus flink eten en met de nodige wijn erbij. Niet teveel, daar kwam ik al snel achter, want die ochtend moesten we alweer vroeg terug naar Nederland met een lege kar . Goed, dit dus ook weer enige tijd gedaan totdat een oude dienstmakker (mijn beste maat) van mij waarmee ik in Bosnie gezeten had zelfmoord had gepleegd. Ik was er zo van ondersteboven dat ikzelf ff in de dip zat. Moest dus stoppen met werken want het ging gewoon ff niet meer. Mijn geduld was op en het was beter dat ik ff de ziektewet in ging. 1 jaartje ongeveer heb me dat gekost. Daarna weer langzaamaan aan het soliciteren gegaan. Ik kon voor een koeriers bedrijf werken. Internationaal. Soms met gewone bakwagen, soms met een VW Caddy. Naar Spanje geweest, Engeland, Duitsland, België en Denemarken. Ook nationaal veel gereden. Dit alles op de meest onmogelijke tijden, maar ik had het er naar mijn zin. Alleen op de weg, in de lange nachten, erg veel vrijheid, me niet meer houden aan de rijtijden maar gewoon gaan!!!!!! Mooi werk was het. Nu?? Leraar engels, getrouwd (nee geen kids), allochtoon in Brazilië , en elke 2 jaar weer ff terug in Nederland. ff moeke en pa bezoeken, en rest familie. Plus flink veel inkopen doen om mee terug naar huis te nemen. Overigens heb ik mijn Nederlands CE rijbewijs keurig naar Braziliaanse CE laten overschrijven :sjalom: Nu is echter wel mijn Nederlands CE verlopen en het schijnt dat volgens de RDW ik nu een arbo arts moet zoeken om dat weer te verlengen. Gaat lekker zo met die burocratie (al is die in Brazilië nog veel erger hehehe) Groeten en sorry voor dit lange en wellicht soms onsamenhangend verhaal. Mark