Tja Dutchie. Een goeie vraag! Ik heb zelf in 2003 een zwaar ongeluk gehad. Ik werkte toen nog in de asbestsanering. Ik was normaal vrij die week. Zondag telefoon of ik alleen de maandag wilde werken om de klus af te maken. Ik kan dus ook geen nee zeggen. Ik vol goede moed aan het werk. Tot je rond de middag door een dakplaat zakt en +-10 meter naar beneden valt op een betonnen vloer en 5 cm naast een stalen hek terecht komt. Ik wil het verhaal niet te lang maken. Maar het gaat je niet in de koude kleren zitten als je 5 cm van de dood af bent..
En 1 ding heeft mij geholpen. En dat is praten met mensen die je begrijpen !!
Ik heb 4 jaar terug een duitser achter op een file zien knallen. Ik aan de kant en kijken of ik wat kon doen maar de cabine was plat en het bloed liep al langs het trapje naar beneden. Weer terug thuis wil je je verhaal doen tegen je broer!! Krijg je te horen " t'is toch geen bekende dus wat zeur je nou".. Een goede vriend heeft gelukkig wel geluistert omdat hij zelf genoeg mee heeft gemaakt onderweg..
Praten is een hele goede manier om verder te kunnen met je leven al vergeet je het nooit. Maar mijn ervaring is dat je wel moet praten met mensen die je begrijpen...
En bedankt voor het openen van zo'n topic.. Geeft mij wel weer een beetje een goed gevoel om te weten dat ik niet de enigste ben