'Didi's Vluchtstrook'

[dieselsnuivertje]

didi, uit ervaring kan ik zeggen dat je niet meer volledig afgekeurd wordt, als je niet in een verpleeghuis als een plantje ligt weg te rotten (is me 2 weken geleden door een verzekeringsarts van het uwv meegedeeld).

het uwv vind altijd wel de een of andere functie (ik bedoel NIET een baan)in hun computersysteem waarmee je geld zou kunnen verdienen, aan de hand daarvan wordt je restverdiencapaciteit berekend.

dit wordt door een arbeidsdeskundige van het uwv gedaan en geloof me ze zullen er ALLES aan doen om jou voor zo weinig mogelijk percentage af te keuren, daaruit volgt dat je rekening zou moeten gaan houden dat je na 2 jaar ziektewet weleens een bijstanduitkering aan zou moeten gaan vragen.

er vanuit gaan dat je als zelfstandige naast een gedeeltelijke wia uitkering kunt gaan werken is niet verstandig, je uitkering wordt dan ingetrokken en je moet het allemaal zelf maar uitzoeken, qua inkomsten maar ook qua ziekte, het uwv trekt zijn/haar handen dan volledig van je af. Je bijverzekeren voor de ziektewet/wia via de enige mogelijkheid die er is (het uwv) is wel mogelijk tegen een gruwelijk hoog bedrag per maand, maar tevens niet nuttig, want anders hadden ze je wel voor 80-100% afgekeurd.(dit alles kan ik zeggen uit eigen ervaring).

Dus wat er verstandig is in jouw situatie is geheel afhankelijk van wat het uwv gaat beslissen en na hoeveel tijd je weer opgeroepen gaat worden voor een herbeoordeling wia.

Ik denk dat op dit moment niemand anders dan jijzelf iets zinnigs kan roepen voor wat betreft ouw toekomst.

Ik heb hier alleen mijn zeer persoonlijke mening en ervaringen opgeschreven, dit wil niet zeggen dat ik dit iemand opdringen wil, het is met goede bedoelingen geschreven.(voor het geval er negatieve en flauwe reacties gaan komen)

[europeaan]

.

Anderhalf jaar geleden werd ik van de ene dag op de andere ziek. Zomaar op een avond kreeg ik een aanval waarbij het leek of ik drie kratten bier gedronken had. Overgeven, misselijk, kon niet meer op mijn benen staan en alles om me heen draaide en tolde. Toen ik me na enkele uren zo ziek voelde dat ik echt dacht dat mijn laatste uur geslagen was belde ik de ambulance. Die eerste aanval werd een kraaltje aan een ketting die nu al minstens 2 meter lang is en waar nog steeds alle weken kraaltjes bij komen.

Na een mallemolen van onderzoeken, specialisten, medicijnen kreeg ik mijn stempel: De ziekte van Ménière. Iets mis met mijn evenwichtsorgaan waardoor je aanvallen krijgt die eruit zien als stomdronken zijn of zeeziekte. Na een aanval, die uren duurt, heb je het gevoel dat je onder een trein hebt gelegen en wil je alleen maar slapen en slapen. Heel veel mensen hebben dit, sommige in een lichtere vorm en sommige nog hartnekkiger dan bij mij. Soms zwakt de ziekte af en soms gaat hij helemaal in ruste.

We zijn nu anderhalf jaar verder dan die eerste aanval en er gaan nu dingen veranderen voor me. Punt 1 is natuurlijk dat mijn salaris een stuk zakte. Punt 2 is dat ik mijn werk binnen een half jaar ga verliezen. Om mij heen is er een heel team bezig met wat ze aan kunnen vangen als werkelijk die twee jaar om zijn. Arbodienst, reïntegratiebureau en mijn werkgever natuurlijk. Alle drie zijn ze van mening dat er met mij op arbeidsvlak niets aan te vangen is omdat ik niet weet op welke dagen ik hier plat lig. Dus hobbel ik zo langzamerhand naar een WAO-regeling die nu een sjiekere naam de WIA kreeg.

Tot zover de feiten. Tussen mijn aanvallen door ben ik een gewone gezonde mens. Op mijn goeie dagen kan ik bijna alles. Op die goeie dagen denk ik veel na over mijn toekomst. Zat ik de eerste maanden nog te wachten totdat mijn ziekte zou verdwijnen, nu heb ik me al zover dat ik gewoon moet leren leven met hoe mijn leven er nu uitziet. En dan komt ook de vraag: Wat wil ik met de rest van mijn leven doen? Ik ben nooit een thuiszitter geweest en mijn handje ophouden voor een uitkering zie ik niet zitten. Natuurlijk moet ik ook realiste zijn en beseffen dat er geen werkgever ter wereld in mij, met mijn 48 jaar en die ziekte, gaat trappen.

Na lang dubben kon ik maar twee dingen bedenken: Terug naar school en iets voor mezelf gaan beginnen. Maken dat ik straks zelf voor mijn inkomsten kan zorgen. Het plan lijkt simpel maar dat is het niet. School is al een probleem want ik kan bijvoorbeeld niet elke donderdag naar school omdat ik niet weet wanneer ik weer een aanval krijg. Ook is het in deze crisis een dubbel grote gok om aan een avontuur van een eigen zaak te beginnen.

Natuurlijk moest het ook iets zijn waar toekomst in zit. Een branche die nog groeit. Er komen steeds meer ouderen bij. Er komen steeds meer mensen met overgewicht bij. Mensen met suikerziekte komen er ook steeds meer bij. Dat zijn nu net de mensen waar ik straks graag mee zou werken. Al die mensen krijgen vroeg of laat problemen met hun voeten en dat vak zou ik graag gaan uitoefenen. Pedicure dus.

Zonder stress, mijn eigen praktijkje thuis of bij mensen aan huis werken dat zie ik wel zitten. Nu wil ook het toeval dat je deze studie als thuisstudie kunt doen. Ideaal voor mij zodat ik op mijn goeie dagen kan leren en op mijn slechte dagen te bedde verblijf. De praktijklessen zijn niet wekelijks maar bundelden ze in zeven dagen.

Het nadeel is: alles zal ik nu zelf moeten betalen. Een kleine rekensom leerde me dat bijna al mijn spaarcentjes er doorheen zullen gaan. Tevens heb ik er geen idee van hoe moeilijk of juist makkelijk het moet zijn een vaste klantenkring op te bouwen. Kortom; ik dub me suf. En of alles nog niet vaag genoeg was kreeg ik vorige week een aanbieding van zo'n bedrijf in thuisstudies in de bus. Wegens zoveel jaar bestaan van dat bedrijf hadden ze de studie, die ik wil doen, maar even met € 1100,= verlaagd. Die korting is er alleen voor de snelle beslissers. Binnen twee weken moet ik me dan inschrijven.

Daarom doe ik nu eens een beroep op jullie. Denken jullie eens met me mee. Wat zouden jullie doen als je in mijn schoenen stond? Al mijn vrienden en familie zouden in mijn geval de makkelijkste weg kiezen. Het leventje wat ik nu heb met daar straks een uitkering bij. Misschien hebben ze wel gelijk en misschien ook niet.

Kortom; ik moedig iedereen even aan zijn/haar mening te geven. Misschien helpt het mij bij het maken van die zware keuze en misschien zie ik door jullie reactie dingen waar ik nog niet eerder aan dacht.

Alvast reuze bedankt!

.

Dat is nogal wat als je deze boodschap krijgt en begrijpelijk dat je dan je verdere leven op en rijtje wilt zetten.

Maar mij lijkt het beste dat je eerst eens afwacht wat het UWV te zeggen heeft,als je voor 80/100 % word afgekeurd trek je de eerste drie jaar 70 % van je laatste salaris,dus ongeveer evenveel als je nu(in je tweede jaar ziektewet) aan ziekengeld hebt,na 3 jaar komt daar 5 % bij,dus 75 % van je laatst verdiende salaris.

Je kunt nu wel een dure opleiding gaan nemen en die zelf betalen,maar als je daadwerkelijk in de WAO komt voor 80/100 % word alles wat je bijverdient eraf getrokken.

Word je voor minder dan 80/100 afgekeurd kun je misschien bij je baas nog part time aan de slag als je je goede dagen hebt,ik weet niet wat voor werk je precies doet en of er daar mogelijkheden zijn.

Van het team rond jou heen,ARBO dienst,reintegratie bureau en je baas,is er maar een die in jouw geval iets te beslissen heeft en dat is de ARBO dienst,tesamen met een arbeids deskundige en keurings arts van het UWV, maar die laatste twee noemde je niet.

Een reintegratie bureau komt pas kijken als je daadwerkelijk door kunt bij je baas,evt in een andere functie,en je baas zelf dient de beslissing van het UWV te respecteren,dwz hij moet voor jou ontslag aanvragen en zal als argument niet kunnen aan voeren dat je voor 50 % of 30 % word afgekeurd.

Je word t.z.t bij een arbeidsdeskundige van het UWV uitgenodigd voor een gesprek en deze adviseert samen met de ARBO arts de keuringsarts van het UWV.

Uit deze keuring en je opleiding ,leeftijd en ervaring rolt een advies van wat je nog zou kunnen doen,bv:van de 100 banen die je zou kunnen doen als je gezond was kun je met je beperking er nog maar een X aantal doen,mede daaruit bepaalt men je "handicap"(excusez moi le môt).

Je wilt een opleiding gaan volgen als pedicure;heb je iets met voeten?

Denk niet te licht over zo een opleiding,dit is best zwaar en je klanten verwachten dat je er bent als de afspraak staat,je kunt je wel een keer afmelden maar niet te dikwijls natuurlijk.

Heb je je al eens verdiept in wat zo een "studio'tje" aan huis kost ?

Tel daar gerust enige duizenden Euri's voor weg,verschillende scharen en veilen,allemaal medische apparatuur,je kunt niet met een nagelknipper van het kruidvat aankomen.

koop maar eens zo een apparaatje om eelt weg te slijpen,er moet dan ook een stof afzuigertje bij staan,je kunt er je eigen huis stofzuiger niet bijzetten.

En ga maar eens om een fles ontmettings middel,dat heb je nodig en is stervensduur spul.

Vooral als je ook ambulant wilt gaan zul je een uitrusting (erbij) moeten nemen die gemakkelijk mee te nemen is in je auto,die je ook beslist ook nodig hebt (die auto).

Mijn dochter heeft in het verleden ook zoiets gedaan maar dat was een flinke investering,de opleiding als ook de uitrusting,die zij van iemand kon overnemen.

En vergeet niet dat je een klantenkring moet opbouwen,dat is het belangrijkste,en wie weet hoe lang t duurt voor je zoiets hebt opgebouwd,dikwijls gaat dit met eerst vrienden en familie te behandelen,voor een "vriendenprijsje"en dan via mond op mond reclame iets uit te bouwen.

als dan je verdiensten van je uitkering worden afgetrokken is dat natuurlijk helemaal frustrerend.

Ik wil je enthousiasme niet de grond inboren hoor,maar ik wachtte eerst eens even rustig af voor ik mijn spaargeld in een avontuur stort wat (nog) niet te overzien is.

Sterkte en succes.

Peter.

[Gast mebo 07]

Ik heb Didi ook in een PB al uitleg gegeven,maar ik weet uit ervaring dat er maar 1 instantie helpt bij een eigen bedrijf opzetten en dat is het UWV. En die doen dat NIET voor jou maar voor hun zelf want dan hebben ze weer iemand aan het werk "geholpen". En die reintregatie buro die deed in mijn geval al helemaal niets ,behalve eens in de veertien dagen als die mevrouw langs kwam een kan koffie opdrinken en over koeien en kalfjes praten.

Tot dat ik een keer opperde dat ik wel iets voor mezelf wilde beginnen, toe was iedereen enthousiast (het UWV en reintregatie buro voorop) Ik was zo ongeveer de best meewerkend klant die ze hadden.Maar kijk uit zodra je van hun af bent (en zij van jouw) laten ze je vallen als een hete molensteen, lukt het niet om wat voor redenen ook om met het eigen bedrijfje na pak hem beet een half of een jaar door te gaan dan sta met niks, njente, nada, noppes aan de kant en hun die zo tegen je zeiden dat het een super plan was weten nergens van en kunnen niks/willen/mogen niks voor je doen. Als ik weer in die situatie kom laat ik alles op z'n beloop en doe helemaal niks meer, dat word je hier wel afgeleerd.

Het mag nu misschien een beetje verbitterd overkomen,dat is niet de bedoeling,maar je loopt gewoon dood op die instantie's en daar heb je meer last van dan van je ziekte.

[dieselsnuivertje]

mebo 07, je komt bij mij niet over als verbitterd,jij spreekt ook uit ervaring dan kan dat alleen maar als een goed voorbeeld dienen voor anderen, vind ik:ok:

[didi notknown]

Nee, ik hoor ook geen verbittering. Ik hoor alleen een hoop goeie tips en verhalen uit het leven waar ik dus écht wel iets aan heb. Ja, en natuurlijk beslissen er nu anderen over mijn leven. Ze zijn allemaal met mijn ziekteverzuim bezig en hoe dingen moeten verlopen in de procedures. Maar ik ben er zelf ook nog he? Het gaat ook wat ik zou willen. En als ik hetzelfde geld zou kunnen verdienen met een eigen zaakje zou ik dat liever doen dan gewoon dankuwel voor een uitkering te hoeven zeggen. Zelfs al keuren ze me straks gedeeltelijk of helemaal af. Vorige week kreeg ik hier een madam van het reïntegratiebureau op bezoek. Dan dacht ik die gaat nu echt met mij puzzelen wat de mogelijkheden zijn. Nee hoor, volgens het rapport van mijn Arbo-arts en een bedrijfsdeskundige (weet al niet van welke instantie die was) zijn er minimale mogelijkheden op het gebied van werk en dus besloot madam maar dat ze zich nuttig zou maken om die WIA-toestanden met mij te gaan regelen. Dan krijg ik het gevoel dat ik niet meer weet wie er eigenlijk aan mijn kant staat en dat áls ik iets wil het zelf zal moeten doen. Het UWV heb ik pas vanaf volgende maand mee te maken als ik het goed begrepen heb.

En ja Europeaan, ik weet wat alles bij elkaar kost. Dat is een boel geld. Zoals ik al zei, mijn spaargeld gaat daar finaal aan op. Vandaar ook dat ik eens graag wilde weten wat anderen daar van denken en wat anderen zouden doen als ze in mijn schoenen zouden staan. Wat me nu al duidelijk is door de verhalen van de anderen die in deze situatie zaten dat ik een wel heel groot risico ga nemen en straks, als ik dit toch door zou willen zetten, ik nergens medewerking zal krijgen. Want aan het einde van de rit zonder spaargeld, met een halve of geen uitkering, en tien klantjes ga ik het in deze dure tijden niet overleven.

[Gast mebo 07]

Die reintregatie buro heeft maar 1 doel zo gauw mogelijk van je afkomen dan hebben zij hun geld binnen( en dat is niet een beetje).En ook zoiets met een arbeids deskundige, ik woon in de buurt van Nieuweschans komt er een arbeids deskundige uit Enschede, ja dichter bij hebben ze die niet zeker.Komt die vent met allerlei functie's die je nog zou kunnen doen,zoek ik er 1 uit die mij wel wat leek, zegt die uitgestreken tronie: "de functie bestaat wel maar geen vacature's" ,je zou hem een knal geven.En als je daar dan iets van zegt dan werk je niet mee.Nee ik ben er klaar mee ik werk nu weer, heb het heel best naar mijn zin,maar mocht ik weer in dezelfde situatie komen dan zoeken ze het maar uit en ga ik wel op de bank liggen wachten hoe het afloopt,ze laten je niet verhongeren(nog niet).Maar dat ligt geheel aan je persoonlijke situatie,maar ik zing dat wel uit tot mijn pensioen.

[didi notknown]

Yep Mebo, toevallig vertelde mijn werkgever wat zo'n bureau kost. Voor dit half jaartje dat ze mij moeten begeleiden (?) kost dit € 6500,= . Mijn werkgever is dit verplicht blijkbaar. Hihihihiih ik zou misschien beter zo'n reïntegratiebureau op kunnen zetten in plaats van een voetenpraktijkje...als ik dan tien klantjes heb..

[Gast mebo 07]

En weet je wat het ook is? Al die meneertjes en mevrouwtjes en buro's komen vanuit hun riante positie vertellen wat voor jou het beste is.

Schijt ziek werd ik ervan, ze weten op hun manier alles,maar ze staan mijlen ver van de realiteit! Maar dat mag je weer niet zeggen want dan werk je weer niet mee!

[_alain_]

En als ik hetzelfde geld zou kunnen verdienen met een eigen zaakje zou ik dat liever doen dan gewoon dankuwel voor een uitkering te hoeven zeggen.

Misschien heb ik een "foute" mentaliteit,

maar ik zou toch een tijdje dankuwel zeggen.

Je betaalt je leven lang belastingen zodat men oa uitkeringen kan uitkeren.

Door een tijdje dankuwel te zeggen recupereer je een gedeelte van je belastinggeld.

Ik ben een paar jaar geleden 8 maanden werkloos geweest, en dit als eigen keuze.

De firma waar ik toen werkte (Ewals Genk) ging alles uitvlaggen en ik kon gaan stempelen.

Vond ik echt niet erg, ik was al 20 jaar aan het werk en moest toen nog 20 jaar werken tot mijn pensioen.

Dat leek mij een ideaal moment om eens een tijdje niks te doen en te genieten van het leven.

Ik moet er wel bijzeggen dat er toen nog geen crisis was en toen ik terug werk ging zoeken de naam Ewals deuren opende bij de meeste andere bedrijven.

[europeaan]

Misschien heb ik een "foute" mentaliteit,

maar ik zou toch een tijdje dankuwel zeggen.

Je betaalt je leven lang belastingen zodat men oa uitkeringen kan uitkeren.

Door een tijdje dankuwel te zeggen recupereer je een gedeelte van je belastinggeld.

.

Als je i.p.v. "belastingen"nu "premie volksverzekeringen"schrijft,zit je er dichter bij.

Voor de tweede regel heb je groot gelijk,en een foute mentaliteit heb je niet hoor.

Gr Peter.

[ErikB]

Allereerst een compliment. Ik lees voornamelijk rond bij Transportnieuws e.d., maar doordat dit topic de laatste Nieuwe Reacties had ben ik rond 3 uur vanmiddag begonnen met lezen op pagina 1. Nu, 3 uur later ben ik op pagina 17 aangekomen en heb genoten van al je verhalen! Echt waar, wat een schitterende, herkenbare manier van schrijven! Een verfrissende blik op ons werk en ons leven door iemand die weet wat het inhoudt. Ik zou Truckstar/Trucks maar eens gaan bellen voor een column .

Omdat ik zo genoten heb van de verhalen geef ik je ook graag een reactie. Met jouw ziektebeeld zou ik er heel erg voor waken te gaan investeren in opleidingen en zelfstandig ondernemer te worden. Ik ben zelf ook zelfstandig ondernemer maar er is geen/weinig vangnet dat je opvangt als je dat nodig hebt. Zelf ben ik nog jong en gezond dus mij maakt het niet uit, ik betaal nu niet teveel voor een arbeidsongeschiktheidsverzekering en mócht het voorkomen dat ik dat nodig ga hebben zie ik het wel weer. Bedenken wat er allemaal zou kunnen gebeuren helpt ook niet echt.

Het vervelende aan jouw ziekte is dat je nooit van tevoren weet wanneer het gaat gebeuren. Je kunt dus niets plannen, en dat is een groot struikelblok. Zelfs een baan voor een paar uren in de week (bijv. zoals in een tankstation, alleen op maandagochtend en donderdag de hele dag) zit er niet in omdat je op donderdag ziek zou kunnen zijn. Mogelijk dat er op 0-urencontract iets mogelijk zou zijn bij een wat groter bedrijf dat jouw afwezigheid op kan vangen.

Zelfstandig als pedicure aan de gang klinkt leuk, maar vanwege én de investering én de kans op uitval zal ik het je niet aanraden. Als je ziek wordt en je hebt nog drie afspraken die middag, hoe ga je dat dan oplossen? Ben je nog fit genoeg om ze te bellen, de afspraak af te zeggen en een nieuwe te plannen? Waarbij je die dan wellicht ook weer af moet zeggen? Waarna je klanten er niet meer op kunnen vertrouwen dat je ze dan wel zult helpen? Zodat jij daarover gestresst raakt en wellicht nog meer aanvallen krijgt? Als je jezelf rustig wil houden, wordt dan geen zelfstandige .

Eigenlijk moet je op zoek naar werk dat niet tijdsgebonden is en waarbij het mensen niet heel veel uitmaakt dat het een keertje niet gebeurt. Op dit moment, maar als het verandert hoor je het, kan ik me alleen bedenken: 'Gezocht: Iemand die op maandag- dinsdag- of donderdagochtend ons huis even een schoonmaakbeurt kan geven'.

Ik wens je ongeloofelijk veel succes met alles wat je gaat doen!

Erik

[Gast fleur]

Allereerst een compliment. Ik lees voornamelijk rond bij Transportnieuws e.d., maar doordat dit topic de laatste Nieuwe Reacties had ben ik rond 3 uur vanmiddag begonnen met lezen op pagina 1. Nu, 3 uur later ben ik op pagina 17 aangekomen en heb genoten van al je verhalen! Echt waar, wat een schitterende, herkenbare manier van schrijven! Een verfrissende blik op ons werk en ons leven door iemand die weet wat het inhoudt. Ik zou Truckstar/Trucks maar eens gaan bellen voor een column .

Omdat ik zo genoten heb van de verhalen geef ik je ook graag een reactie. Met jouw ziektebeeld zou ik er heel erg voor waken te gaan investeren in opleidingen en zelfstandig ondernemer te worden. Ik ben zelf ook zelfstandig ondernemer maar er is geen/weinig vangnet dat je opvangt als je dat nodig hebt. Zelf ben ik nog jong en gezond dus mij maakt het niet uit, ik betaal nu niet teveel voor een arbeidsongeschiktheidsverzekering en mócht het voorkomen dat ik dat nodig ga hebben zie ik het wel weer. Bedenken wat er allemaal zou kunnen gebeuren helpt ook niet echt.

Het vervelende aan jouw ziekte is dat je nooit van tevoren weet wanneer het gaat gebeuren. Je kunt dus niets plannen, en dat is een groot struikelblok. Zelfs een baan voor een paar uren in de week (bijv. zoals in een tankstation, alleen op maandagochtend en donderdag de hele dag) zit er niet in omdat je op donderdag ziek zou kunnen zijn. Mogelijk dat er op 0-urencontract iets mogelijk zou zijn bij een wat groter bedrijf dat jouw afwezigheid op kan vangen.

Zelfstandig als pedicure aan de gang klinkt leuk, maar vanwege én de investering én de kans op uitval zal ik het je niet aanraden. Als je ziek wordt en je hebt nog drie afspraken die middag, hoe ga je dat dan oplossen? Ben je nog fit genoeg om ze te bellen, de afspraak af te zeggen en een nieuwe te plannen? Waarbij je die dan wellicht ook weer af moet zeggen? Waarna je klanten er niet meer op kunnen vertrouwen dat je ze dan wel zult helpen? Zodat jij daarover gestresst raakt en wellicht nog meer aanvallen krijgt? Als je jezelf rustig wil houden, wordt dan geen zelfstandige .

Eigenlijk moet je op zoek naar werk dat niet tijdsgebonden is en waarbij het mensen niet heel veel uitmaakt dat het een keertje niet gebeurt. Op dit moment, maar als het verandert hoor je het, kan ik me alleen bedenken: 'Gezocht: Iemand die op maandag- dinsdag- of donderdagochtend ons huis even een schoonmaakbeurt kan geven'.

Ik wens je ongeloofelijk veel succes met alles wat je gaat doen!

Erik

Sluit me hier volledig bij aan.

Onze dochter heeft in 5 jaar een eigen trimsalon opgebouwd, die na een verzoek van de belasting dienst om maar ff 4800,00 euro te storten ( met dank aan de kvk voor de onvolledige dan wel foutieve voorlichting ) in 2 dagen is opgehouden te bestaan.

Als ze een goede maand had verdiende ze 1000,00 euro, en mocht in het vervolg dus 200,00 euro wegbrengen.

Die opbouw in 5 jaar is gedaan door een jonge gezonde meid, en heeft haar vreselijk veel energie gekost.

Kun je dit nog opbrengen ?

Ook van mij heel veel wijsheid in het maken van een beslissing, en succes voor alles wat je nog gaat doen.

Hans.

[DutchArt]

Hey Didi (zal ik maar zeggen)

Heb je lang niet gezien of gesproken!

Ik schrik hier eigenlijk wel van.

De laaste keer was je met een serieuze studie bezig tòch?

zoals je weet zit ik in een soortgelijke situatie.

Ik zou wel die studie doen in jouw geval.

Naast de WIA uitkering kan je jezelf inschrijven bij de Kamer van Koophandel.

Bij de belastingdienst kan je vrijstelling voor BTW afdracht krijgen in het begin.

Dat geldt tot een bepaald netto winst bedrag.

Je zal er niet direct van kunnen leven, maar daar heb je je basis inkomen voor. (de WIA uitkering)

Als je echt iets gaat verdienen moet je dat wel afdragen aan de WIA

Maar het kan jaren duren voordat je echt iets overhoudt, dus tot die tijd zit je goed.

Ik hoop weer eens iets van je te horen!

Groeten, Cor.

[didi notknown]

Bij deze ik jullie allemaal bedanken voor de oprechte reacties. Ze waren voor mij een heel goede hulplijn in het maken van een beslissing.

Die beslissing heb ik inmiddels genomen en het pedicure-avontuur is ten einde. Mede door jullie adviezen, mede door meer research en vooral doordat ik het lesmateriaal binnen kreeg. Daar ben ik wel zo van geschrokken! Punt 1 door de bergen leerstof waar ik me doorheen zou moeten worstelen en punt 2 door de foto's die bij het lesmateriaal horen. Ik heb die dag niet meer gegeten. Als ik er nu aan terug denk moet ik nog even kokhalzen. Dát is dus écht niets voor mij.

Tevens bleek bij verder onderzoek dat er hier in de buurt al 10 pedicure's werkzaam zijn.

Dus mijn plannen hebben een andere wending aangenomen. Een minder zware studie. Een studie waar ik eerder mee klaar ben. Een studie waar ik toch een eigen praktijkje mee kan beginnen maar die nog maar een fractie gaat kosten dan het pedicure-avontuur.

Als alles verloopt zoals ik gepland heb ben ik vanaf augustus gecertificeerd masseuse. Geen echte sportmasseuse maar een ontspanningsmasseuse die (gezonde) klanten in een uurtje van hun stress en vastzittende spieren kan verlossen. In die sector is hier nog niemand aan het werk in mijn buurt dus dat ziet er wat hoopvoller uit.

Het enige wat een klein probleempje kan zijn is dat bepaalde mannen wellicht zouden kunnen denken dat er hier meer te halen valt dan alleen een lichaamsmassage..hahahahha. Zoals mijn broer al zei: 'Did je gaat een leger van geilbakken aan je deur krijgen hoor!'

Hopelijk kan ik daar heel duidelijk in zijn als toekomstige klanten vooraf een afspraak maken.

Ook door de kleine investering hoeft nu alles niet gelijk op volle toeren te gaan draaien. Eerst mijn tentamens halen. Dan op mijn gemakje de praktijkruimte inrichten en daarna rustig op zoek naar nette klanten. Tegen die tijd weet ik ook allemaal beter hoe heel het WIA of ander uitkeringsverhaal in elkaar zit.

Dus, nogmaals bedankt allemaal het scheelt mij duizenden euro's die ik wellicht totaal weggegooid zou hebben en die alleen maar voor meer onrust zouden zorgen en dát kan ik nu net niet gebruiken met mijn ziekte.

Warme knuffff!

[Knoalster]

Denk dat die gedachte nog wel mee valt Didi. Het zou zelfs wel eens net andersom kunnen zijn, dat mensen niet durven te komen omdat ze massage in de erotische hoek drukken.

Ook ik ga inderdaad regelmatig als 'gezond' persoon naar een massagepraktijk en onderga daar heerlijk een klassieke en shiatsu massage en heb daar absoluut deze gedachten niet bij. In mijn ziekenfonds pakket zit een vergoeding staat voor alternatieve therapie. Deze vergoed 80% van een behandeling. Dus hoef ik zelf maar 20% te betalen (ongeveer € 7.50).

Let er wel op dat als jij je praktijk start dat je door de ziektekostenverzekeraars wordt erkend zodat deze vergoeding ook voor jouw clienten geldt. Zonder deze erkenning en vergoeding zie ik het wat moeilijker in om aan clientele te komen.

In ieder geval wens ik je veel succes met je studie en straks met je eigen praktijk.

Hendrik

[Gast fleur]

suc6 !!

[didi notknown]

.

Hoeveel liter olie zou ik in mijn leven al verkocht hebben? Jammer genoeg zijn er nooit tabellen van bijgehouden. Het zou in de twintig jaar dat ik bij Shell gewerkt heb toch een inmense hoeveelheid moeten zijn. Van de simpele 10W40 tot aan de meest dure dieselolie aan toe die, als ik me goed herinner, €53,= kostte. Hoeveel hectoliter het was weet ik niet, wel weet ik precies wanneer ik mijn laatste liter verkocht; 16 juni twee jaar geleden. De dag erna werd ik ziek en veranderde heel mijn wereldje.

De flessen olie heb ik niet gemist. Wél de mens die steeds die fles op de balie zette. Voor wie mijn verhaaltjes wat vaker leest weet hoe belangrijk ik de klanten vond. Hoe ik genoot dat ze soms hun levensverhaal tegen mij vertelden. Verhalen met humor, wijsheid, domheid en ook vaak verdriet. Wat heb ik die unieke mensen het eerste jaar gemist. En hoe vaak heb ik zitten hopen dat ik weer op een dag gezond zou zijn en dat ik ze weer allemaal terug zou zien.

Het gemis kweekte naast mijn ziekte er een tweede ziekte bij: een depressie. Ik vond mijn leven zo waardeloos zonder klanten dat er op een moment zelfs een psychologe aan te pas heeft moeten komen wilde ik niet in een inrichting belanden. Zij liet me sessie voor sessie inzien dat ik niet moest denken aan wanneer ik ooit weer gezond zou zijn, nee; hoe ik kon zoeken naar een nieuw leven inclusief ziek zijn.

Dat leven heb ik gevonden. Het afgelopen half jaar ben naast ziek zijn ook bezig geweest met andere dingen. Opnieuw gaan studeren. Diploma's gehaald. Bij het UWV toestemming gaan vragen. Bij het woningburo gaan melden wat ik van plan was. Inschrijven bij de Kamer van Koophandel en ook de belastingdienst vertellen van mijn plan. En dan die gemeente nog met hun wetjes en regeltjes. Wat jullie doen in je slaapkamers weet niemand, maar bij mij staat er dus nu één van die slaapkamers in een bestemmingsplan. Een bestemmingsplan wat dus zelfs aangepast moest worden terwijl er nog steeds mensen af en toe slapen op die kamer.

Dit doen ze dan wel niet tijdens hun nachtrust maar terwijl ik ze een ontspanningsmassage geef. Want het is me allemaal gelukt. Ziek zijn en toch werken. Patient zijn en toch een eigen bedrijfje runnen. Het blijkt nu zelfs dat ik dingen kan die ik niet eens wist dat ik ze kon. Zelf een website bouwen, de boekhouding zelf doen. Ok, ik doe er misschien wel veel langer over dan andere mensen, maar het lukt me toch.

Dat ik mijn eigenwaarde terug vond, dat ik niet meer het gevoel heb afgedankt te zijn door de maatschappij, dat ik niet gewoon mijn handje ophoud voor een uitkering dat zijn nog maar de mindere pluspunten. Het grootste pluspunt voor mij is: ik zie weer klanten. Wéér mensen uit alle lagen van de bevolking met soms ook dat speciale verhaal. Misschien hier op de behandeltafel wel meer puur dan ooit aan de Shell-balie. Hier kan niemand zich verschuilen achter een stropdas of een merkjas. Hier is iedereen naakt. Naakt en puur.

Toen ik vandaag een klant vertelde dat ik zoveel jaar bij Shell gewerkt had vroeg hij me of die overstap niet veel te groot was. Met een glimlach zei ik: 'Zo heel veel verschil is er niet hoor. Vroeger verkocht ik olie...en nu smeer ik er de klanten mee in!'

Van motorolie naar massageolie...zolang ik maar met olie mag werken ben ik gelukkig.

.

[dutchieinquebec]

leuk om te horen dat t (goed) gaat.

succes.

dutchie

[ErikB]

Succes met je bedrijf! Leuk om te lezen dat je je plannen hebt doorgezet!

[didi notknown]

.

Het is vrijdagavond en ik wacht op een bekende klant van me. Nog even heb ik mijn gsm nagekeken of hij niet een sms gezonden heeft dat het deze avond niet door gaat. Die berichtjes van hem ben ik gewend want hij is vrachtwagenchauffeur en kan wel een afspraak maken bij me, maar nakomen lukt hem soms van geen kanten. Dan staat hij weer in een lange file, dan weer is er iets mis gegaan bij het laatste adres of heeft zijn werkgever hem nog extra werk opgedragen. Hij weet dat ik daar alle begrip voor heb en wellicht daarom komt hij steeds bij me terug.

Terwijl hij op zijn buik ligt en ik de overbelaste spieren in zijn rug, nek en schouders probeer los te masseren praten we over uiteenlopende dingen. Vaak gaat het over zijn of mijn werk, maar ook andere onderwerpen schuwen we niet. Deze avond vraag ik hem wat zijn plannen voor het weekend zijn. Zijn eerste antwoorden zullen die zijn van elke willekeurige chauffeur; bijslapen, uitrusten, opruimen en dingen regelen die door de week nooit geregeld kunnen worden.

Daar hij alleen woont moeten er in dat korte weekend ook nog boodschappen gedaan worden, er moet eens gekookt worden en de was zal ook niet vanzelf schoon terug uit de kast springen, dus daar moet hij ook tijd voor maken. Als ik vraag wat hij op de planning heeft staan om zichzelf eens te plezieren moet hij lang nadenken. Na die pauze komt zijn verhaal en ik luister met aandacht.

'Eigenlijk is mijn plezier dit hier. Ik weet wel dat ik de massage nodig heb voor mijn rug en zo, maar ik geniet ook van de aanraking door een vrouw waarvan ik weet dat ze me geen pijn gaat doen. Want vrouwen hebben me vaak pijn gedaan. Natuurlijk ben ik ook geen heilige maar wat ik door vrouwen voor mijn kiezen heb gehad daar draait je maag soms van om. Nog even alle ruzies over dagelijkse dingen daar buiten gelaten ben ik in mijn leven al heel vaak diep gekwetst als het om het lichamelijke ging. Begrijp je wat ik bedoel?'

Terwijl ik rustig verder werk vraag ik hem verder te vertellen. De details zal ik weglaten maar het is een lang verhaal over afwijzingen, kritiek op zijn handelingen in bed, verkeerd gekozen tijdstippen of louter smoesjes die hij keer op keer aan moest horen over waarom hij en de vrouw in kwestie eens niet gewoon simpel samen konden genieten van elkaar.

Nooit kreeg hij eens duidelijk te horen wat er dan wél van hem verwacht werd of hoe hij dingen kon verbeteren of veranderen. Het enige wapen waar madam heel doelgericht mee kon schieten was een brute afwijzing. Als dat wapen maar vaak genoeg op je gericht wordt, dan geraak je al je zelfvertrouwen kwijt, je raakt enorm gefrustreerd of je doet zoals mijn klant het doet; je keert je tegen alles wat jou weer die pijn kan brengen.

En hij is niet de enige die een soortgelijk verhaal tegen me vertelt. Dit verhaal hoor ik vaker. Hij is vrijgezel maar ik hoor deze verhalen ook van klanten die een vriendin hebben, getrouwd zijn of samen wonen. Ze betalen me niet alleen voor de massage maar ook voor de aandacht en vooral het simpel aangeraakt worden. Want die aanrakingen daar is elke man dol op. Misschien nog wel belangrijker dan hun dagelijkse portie zuurstof. Aangeraakt worden is voor de man zeker ook de graadmeter van de relatie.

Laat die aardappelen maar aanbranden, ga deze maand maar niet naar de kapper, trek die oude jeans maar aan, laat het stofzuigen ook maar een keertje zitten, zap vooral niet naar zijn favoriete voetbalprogramma, haal niet zijn lekkerste drankje in huis maar raak hem aan! Dát is wat hem echt gelukkig maakt. Door die simpele aanrakingen voelt de man zich geliefd en gewaardeerd.

Maar nee, vrouwen hebben het te druk met allerlei andere dingen. Onbelangrijke dingen in mijn ogen. Terwijl er naast ze in bed een man ligt te bedenken hoe lang hij deze situatie nog vol kan houden. Het meest vreemde is ook dat het vaak bij nadenken blijft. Een man praat niet over tekortkomingen thuis. Dat doet hij niet met zijn vrienden, niet met zijn familie of collega's. Deze geestelijke mishandeling die bij talloze mannen voorkomt is nog taboe. Daar zwijgt hij over. Is vaak nog bezig met de fouten bij zichzelf te zoeken.

Degene die weten dat het niet aan zichzelf ligt nemen een volgende stap. Die liggen bij mij op tafel, zoeken die felbegeerde aanraking in de betaalde of onbetaalde liefde buitenshuis. Of erger; pakken op een dag een koffer en zijn klaar om de deur achter zich dicht te trekken om te ontsnappen aan een thuis waar koelheid meer op het programma stond dan warmte. Geef ze eens ongelijk?

En het meest tragische is dan toch wel de man op mijn tafel. Een mooie man. Een goeie werker. Een goed karakter. Hij heeft de geestelijke mishandelingen nét iets te vaak meegemaakt waardoor hij relaties voor eeuwig heeft afgezworen. Geen vrouw zal meer toegang krijgen tot zijn hart wat inmiddels net zo bevroren is als de kilte welke hem keer op keer ten deel viel.

Toen ik vroeg of ik over dit onderwerp mocht schrijven gaf hij gelijk toestemming, want zoals hij zei; 'Ik ben er helemaal klaar mee maar misschien dat andere mannen deze taboe wel kunnen doorbreken door er over te praten en dat er dan eens een eind komt aan alle mannen die verpieteren in ijskoude relaties. Want over hoe slecht mannen voor vrouwen zijn lees en hoor je van alles maar de omgedraaide wereld bestaat ook en daar hoor je nooit iets over.'

.

[edje]

Mooi geschreven Didi

[Gast Don Melvino]

Zeker mooi . Je hoort het inderdaad niet vaak.

[Senior John]

Hallo Didi.

Leuke verhalen dat wel. Ik ben ook aan het schrijven maar die staan niet zo mooi in een rijtje als die van jou. Hoe krijg je dat voor elkaar?

[corydon]

Net als hier John, je plaatst het door op "andwoord" te klikken in je eigen topic.

[didi notknown]

Kopzorgen.

 

 

 

Mijn beide broers hebben kopzorgen. Geen kopzorgen over geld of gerechtelijke toestanden; nee gewoon echte kopzorgen. Beide hebben ze namelijk iets meegemaakt waardoor hun kop en tevens hun leven totaal ..ja op zijn kop stond.

 

Jongste broer kreeg een aantal jaren geleden zomaar een bult op zijn hoofd zonder zich gestoten te hebben. Eerst was het nog even onhandig bij het knippen van zijn haar maar al snel werd het heel onhandig omdat de bult bleef groeien. Toen hij eindelijk de bult, die inmiddels een halve tennisbal groot was, flink in de weg vond zitten raadpleegde hij de huisarts.

 

Die zelfde week lag hij in het ziekenhuis voor waarschijnlijk de zwaarste operatie in zijn leven; het weghalen van een hersentumor die niet alleen buiten maar ook in zijn hoofd aan de groei was gegaan. Vele angstige uren volgden zowel voor hem als voor familie en vrienden. Gelukkig ging alles goed en krap een half jaar na die zware operatie was hij weer aan het werk als kraanmachinist en soms ook als vrachtwagenchauffeur. Jammer genoeg niet bij zijn werkgever tijdens de bult want die was niet zo gecharmeerd van personeel met gezondheidsklachten en verlengde zijn contract dus niet.

 

Oudste broer kreeg drie jaar geleden geen bult maar een pijp op zijn hoofd. Een pijp van 20 meter lang die ze op zijn werk gebruiken voor grondboringen. Met loeiende sirenes naar het ziekenhuis alwaar ze constateerden dat hij drie nekwervels gebroken had. Gelukkig kon hij armen en benen bewegen zodat we wisten dat alles ooit goed zou komen. Drie maanden met een Halo-frame op zijn hoofd hielpen hem weer terug in zijn gewone leven. Alhoewel, het werk dat hij voorheen deed (vrachtwagen rijden voor de firma en machines opstellen voor de grondboringen) lukt niet meer. Wel werkt hij halve dagen in de loods als lasser-klusjesman.

 

Kortom, beide broers vonden hun draai weer in het dagelijkse arbeidsleven. In hun vrije tijd komen pas de problemen. Want al kunnen ze alle twee prima werken; ze hebben alle twee een tik overgehouden aan die koptoestanden. Oudste broer kan namelijk totaal niet meer om met stress en jongste broer ziet alles niet zo heel scherp en kan soms niet zo heel goed uitleggen wat hij bedoelt. Tevens hebben ze alle twee moeite om dingen te onthouden.

 

Dit zou nog geen probleem zijn, ware het niet dat die twee elkaar graag nodig hebben bij hun hobby's. Oudste broer knutselt graag in zijn schuur met ijzer. Denk daarbij aan draaibanken, lasdinges, soldeerdinges, buigdinges enz. Jongste broer is fervent verzamelaar van miniatuur vrachtwagens en hijskranen waarmee hij ook stopmotionfilmpjes maakt.

 

Aan die prullen van jongste broer gaan vaak dingen stuk. Dan breekt er weer eens een hijsgedeelte af, dan weer valt er een deur uit zo'n minitruckje. Dan weer stoot hij een lantaarnpaal om met zijn ellenboog of klapt er een stuk brug naar beneden waar hij heel de zooi op wil laten rijden voor het filmpje.

 

Met al die dingen die zomaar of expres stuk zijn komt hij dus bij oudste broer aan. Want die maakt alles weer nieuw voor hem. Tenminste als hij het goed uitlegt. Wat vaak niet lukt. En wat oudste broer dan weer niet snapt. Wat dan later weer verkeerd gemaakt wordt. Waardoor er zowat alle weken te horen is in die schuur..."het past niet!'...'hoezo het past niet?'... 'nee dat ene stukje moet hier in passen',....'zo heb jij dat niet doorgegeven hoor'.....'ik zei nog 4 cm hoger'....nee jij zei 4 mm hoger'....enz.

 

Regelmatig vliegen er dingen door die zelfde schuur. Of beland alles in de prullenbak. Dan weer is oudste broer pissig omdat hij werk voor niets deed, dan weer is jongste broer over de zeik dat er niet geleverd werd wat hij vroeg.

En zo rommelen die twee nu al maanden door. Tot groot vermaak van de rest van onze familie. Want wij lachen ons er suf mee. Het is ook dolkomisch als je die twee tegen elkaar tekeer hoort gaan. Over een schroefje wat verkeerd zit, of een draadje wat nu niet meer gespannen kan worden.

 

Maar we zien ook hoeveel die twee (tussen alle ruzies door) om elkaar geven. Dat jongste broer speciaal in zijn filmpjes zegt dat hij deze hobby uit kan blijven voeren omdat zijn grote broer hem helpt, de kraak in zijn stem verraad dat hij dit vol emotie doet. Enige weken geleden zat oudste broer een filmpje te kijken waarin zijn materiaal gebruikt werd. Toen hij hoorde dat jongste broer bij alle hijskranen rode draad gebruikte omdat hij anders het niet meer kon zien wegens zijn vroegere hersentumor zat die grote beer met tranen in zijn ogen......

 

...en morgen lopen ze weer vrolijk te vloeken op elkaar en op elkaars manier van dingen meten, doorgeven, uitleggen...enz..enz....