[[Template core/global/global/includeMeta is throwing an error. This theme may be out of date. Run the support tool in the AdminCP to restore the default theme.]] Spring naar bijdragen

'Didi's Vluchtstrook'


didi notknown

Recommended Posts

  • Forumlid

.

 

Luud's laatste groet.

 

 

Het begon allemaal begin dit jaar. Mijn vriendinnen wilden op mijn verjaardag weer high-tea. Dat hadden we vorig jaar ook gedaan bij het peperdure Hiltonhotel in Antwerpen omdat ik toen 50 werd. Daar ik niet elk jaar mijn verjaardag duur wil vieren koos ik dus dit jaar gewoon de high-tea thuis. Maar dan moest ik wel al die kleine hapjes gaan oefenen om te maken want ik ben alles behalve een keukenprinses als het over zoete dingen gaat. 

 

Een klein probleem deed zich voor doordat je niet 1 cupcake maakt als oefening. Nee, dat worden er minstens 6 of soms zelf 12. Nu hoef je er aan het eind van het bakproces maar eentje te proeven en dan weet je of de boel gelukt is. Maar wat doe je dan met die andere 5 of 11? Daar ik eind vorig jaar een maagverkleining onderging was zelf opeten dus niet te doen. De rest moest ik dus keer op keer uit gaan delen, maar aan wie?

 

Nu wil het toeval dat er dit jaar op het parkeerpleintje voor mijn huis ook een schaftkeet van de WVS staat. Daar rusten elke middag de tuinmannen die onze buurt zo mooi op orde houden. Zouden die misschien wat brouwsels van mij lusten? De eerste keer dat ik er met mijn dienblad met cupcakes naar toe liep was ik dood nerveus. Maar het dienblad kwam leeg terug. Niet alleen die keer maar ook de keren er na. Altijd werd ik hartelijk bedankt en zo maakte ik die mannen en mezelf blij.

 

Enfin mijn verjaardag kwam en ik kreeg veel complimentjes over mijn bakseltjes in alle kleuren en smaken die ik zo fijn had kunnen oefenen met behulp van de WVS-ers. Natuurlijk ging het overschot van de verjaardag ook weer naar de schaftkeet en dat had het einde van het verhaal kunnen zijn. Maar ik was het ondertussen leuk gaan vinden om voor die club in hun oranje vestjes te bakken.

 

Ze lieten me op een manier ook terug denken aan Luud. Luud was een goede vriend van ons gezin. Op zijn dikke Harley kwam hij bij elk van ons over de vloer en we lagen vaak dubbel van het lachen om zijn humor. Als je hulp nodig had met het een of ander hoefde je het hem niet eens te vragen; hij stond gewoon altijd voor je klaar. Het enige minpuntje wat Luud had was dat hij een bloedhekel aan werkgevers had. Nergens hield hij het lang uit of hij had er weer knallende ruzie.

 

Nadat hij zowat bij heel de omgeving hier al eens ontslagen was werd hij te werk gesteld. Bij de WVS. Ook hij moest in zijn oranje vestje plantsoenen bij gaan houden. Voor hij er aan zijn eerste dag begon gruwelde hij er van. Maar later was het misschien wel zijn fijnste werkplek die hij ooit gehad heeft. Want al werkte hij weer voor een baas hij kreeg er te maken met collega's. Fijne collega's die net zoals hem allemaal een klein probleempje hadden. Soms zat dat in het karakter, soms in iets lichamelijks of iets geestelijks. Hoe dan ook het waren meer werkvrienden dan collega's. Luud had zijn plek gevonden in de maatschappij. Eindelijk.

 

Hoe jammer was het dan ook dat Luud zo maar van de ene op de andere dag stierf. Ons gezin en alle andere vrienden en familie waren er kapot van. Hij was nog maar 46. Bij die begrafenis waren ook de mannen van de WVS. Ik heb ze zien snikken van verdriet want ze raakten een vriend kwijt. Sindsdien kijk ik ook anders tegen plantsoendiensten aan.

 

Al werkte Luud niet met die ploeg in mijn buurt, uit respect voor hem ben ik dit jaar blijven koken voor de WVS. Eens per week of eens per twee weken huppelde ik met een vol dienblad naar de schaftkeet. Dan weer eens met taart. Dan weer eens met een verse pan erwtensoep. Verse rijstepap of broodjes hamburger en gehaktbal. Alles werd opgegeten en altijd bedankten ze me hartelijk.

 

Maar vandaag was de verrassing eens niet van mij. Die kwam van de WVS. Met tweetjes stonden ze voor mijn deur. De ene had een groot kerstbloemstuk bij en de ander een gigantisch kerstpakket. Die waren voor mij omdat ik een heel jaar voor ze gekookt had. Ik moest er gewoon van slikken; zo lief!

 

Het meest vreemde is nog dat het vandaag 17 december de sterfdag van Luud is. Net alsof ik een groet krijg uit de hemel omdat ik voor zijn collega's in een andere plaats zorg. Luud ik vergeet je niet, net zo min als ik jouw fijne werkplek vergeet. Met liefde en plezier kookte ik dit jaar en volgend jaar ga ik daar weer gewoon mee door.

 

Bij deze wens ik jullie ook allemaal fijne feestdagen, die van mij kunnen al niet meer stuk!

 

 

.

post-143-0-43524500-1418824445_thumb.jpg

  • Like 17
Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • 1 month later...
  • Forumlid

.

 

 

Uit het oog maar niet uit het...

 

 

Wat mij ooit overkwam zal sommigen van jullie ook onderweg weleens overkomen zijn. Ergens ontmoet je een persoon waar je je binnen 1 seconde goed bij voelt. Ineens lijkt alles te kloppen en je voelt je gewaardeerd en blij. Pas heel veel later als die persoon al weer lang uit je leven weg is, wist je pas wat voor een speciale klik jullie hadden en hoe jammer het is dat dingen niet liepen zoals je misschien stiekem gehoopt had. Al zie je hem of haar nooit meer, toch blijf je altijd zo nu en dan denken aan die speciale mens die eens jouw leven kleurde. Wellicht vraag je je soms ook nog af hoe dingen zouden gelopen hadden als jullie wel hadden toegegeven aan die klik....

 

Mijn speciale mens zal ik voor het gemak Joe noemen en ik ontmoette hem meer dan 30 jaar geleden. Hij kwam als klant binnen wandelen bij de muziekwinkel waar ik werkte. Zijn en mijn muzieksmaak kwamen overeen en al gauw raakten wij aan de praat. Het werd een korte en heftige vriendschap tussen Joe en mij. We deelden humor, gespreksonderwerpen en leefden zover mogelijk mee met de verschillende levens die we hadden.

 

Joe was 15 toen ik hem leerde kennen. Ik was 18 en had al twee jaar stevig verkering. Dat leeftijdsverschil van drie jaar zou nu niet veel uitmaken maar toen wel. De 15 jaar maakten van hem een jongen en die 18 van mij al een vrouw. Joe was dus om twee redenen geen match voor mij. Hij was te jong en ik was bezet. Maar ik weet nog goed hoe mijn buik voelde als Joe weer eens een bezoekje bracht op mijn werk. De vlinders werkten nog beter dan ik indertijd.

 

In 1982 nam Joe een cassettebandje voor me op met zijn muziek. Die tape is 33 jaar bij me gebleven en ik draaide het zo nu en dan nog eens. Alle keren waren mijn gedachten dan even bij hem. Stiekem bij hem.

 

Toen Joe 17 of 18 was vertrok hij naar de zeevaartschool om daar het vak te leren wat hem op de woelige baren zou brengen. Hij wilde een stuk van de wereld zien en wat was nu een betere manier dan te gaan varen. Tijdens zijn studie heb ik hem nog een paar keer gezien, inclusief de grote plunjezak die ze daar standaard krijgen denk ik. Vanaf dat hij ging varen heb ik nog één brief gehad en dat was gelijk het einde van ons contact. Het was goed zo.

 

Alhoewel Joe geen echte rol speelde in mijn leven bleef ik aan hem denken zo nu en dan. Als we naar Engeland gingen met de motorclub dacht ik vaak misschien zit Joe wel op dat schip wat ik zie in de verte. Als ik met de geliefde in de vrachtwagen havens bezocht moest ik ook altijd denken dat Joe hier wel op een of andere boot zou werken. Tevens draaide ik de tape ook af en toe nog.

 

Welgeteld 33 jaar lang bleef hij, zonder dat ooit te weten, voor een klein deel in mijn hart. Een klein beschut plekje alleen voor hem. Een plaatsje waar niemand in mijn omgeving weet van had.

 

Het leuke van aan iemand te denken zonder die ooit nog te zien is ook dat je ze totaal perfect bij elkaar kunt dromen. Iemand die je nooit ziet of spreekt krijg je geen ruzie mee. Die wordt ook nooit ouder dan dat je hem of haar toendertijd zag. Ook maak je die persoon niet mee in shitperiodes in zijn of haar leven. Gewoon op een voetstuk plaatsen en alleen maar nog mooiere dingen aan toe voegen steeds. En God wat ben ik daar goed in geworden in die 33 jaar.

 

Joe zijn lach, zijn looks, zijn uitstraling, het perfecte karakter en zijn geweldige humor zijn in mijn hoofd nog allemaal in tact. Tenminste tot vorige week....

Want vorige week verveelde ik me een avond en zoals velen doen klom ik op het internet. 's Morgens had ik voor de 88 duizendste keer die tape weer laten spelen en dezelfde avond tikte ik heel voorzichtig zijn naam in. Toen ik de laatste letter van zijn naam intikte nam ik mezelf al voor hier niet veel van te verwachten. Joe zou nu 48 of 49 jaar zijn en vast nog varen.

 

Maar nee, via een site of zes, zeven kwam ik er achter dat hij A hier in de buurt werkte en B hier ook nog eens in de buurt woonde. Heel voorzichtig probeerde ik een berichtje achter te laten en na jezelf op minstens vijf sites met ellelange vragenlijsten, wachtwoorden en toestemmingen in te schrijven lukte me dat nog ook.

 

Daarna begint het echt spannend te worden, want leest Joe die sites nog wel? En zo ja, weet hij dan nog wel wie ik ben? In mijn leven speelde hij een grote bijrol maar dat hoefde andersom zo niet te zijn. Gelukkig las hij de site en dus kreeg ik ook een berichtje van hem. Hij wist gelijk wie ik was.

 

Een paar voorzichtige mailtjes van mijn kant verzonden en even zo voorzichtige van hem kwamen terug. We weten nog helemaal niets van elkaars leven nu. Hij weet niet dat ik nu single ben en ik weet niet of hij ferm getrouwd is met misschien wel 12 kinderen aan zijn broek.

 

Het enige wat we wel weten is dat we elkaar willen zien en willen bijkletsen. De afspraak is gemaakt en maandag komt hij op bezoek. Wat gelijk ook dit het laatste weekend maakt dat ik nu nog over hem kan dromen. Hem nog even als de perfecte man in mijn gedachten houden. Hoe hij maandag van zijn voetstuk af gaat donderen is de vraag.

 

Want misschien is na maandag wel écht uit het oog ..uit het hart...

 

 

.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • Forumlid

het is ook echt een feit...of het kan een echt een feit zijn....dat die ander je gevoelens niet deelt.

 

als je dat voor ogen houd, moet het toch wel goed komen.

 

ik wens je ook veel plezier met je date, ik hoop op een goede afloop, hoe je zou willen , dat die gaat verlopen :ok: 

 

 

mmmm...mischien wat warrige zinnen,  maar een ander feit is....dat ik mijn gedachte  nooit goed kan verwoorden 

 

maar de bedoelingen zijn altijd positief en wens alleen maar het beste voor iedereen.

 

nu ik dat zo terug lees, komt dat mischien niet helemaal zo over :confused:

 

ik wordt er blijer van ...als ik lees dat het een ander goed gaat, en daar ook van kan genieten :D

 

nu moet ik stoppen....want duidelijker wordt het niet LOL

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • 3 weeks later...
  • Forumlid

.

 

 

Zo zie je je klanten ook eens aangekleed....

 

 

Het afgelopen jaar ben ik heel veel afgevallen. Dat deed ik niet alleen ik kreeg grote hulp van een medische ingreep. Het voordeel van dat afvallen is dat ik er beter uit ben gaan zien en dat daardoor mannen mij voorstellen doen. Zo krijg ik uitnodigingen om eens mee uit te gaan eten (nee dank u ik kan bijna niets meer op). Uitnodigingen om iets te gaan drinken (nee dank u ik ben niet zo'n stapper). Uitnodigingen voor dates (nee dank u ik kies straks zelf wel uit met wie ik wil gaan knuffelen en of zoenen).

 

Dit weekend kreeg ik per mail een uitnodiging waar ik geen twee seconden over na hoefde te denken. 'Volgende week nachtdienst rijd je een keertje mee?' Tevens kwam deze mail van een vaste klant die ik heel erg waardeer en die mij ook eens hielp bij het in elkaar zetten van een nieuwe massage als gewillig oefenmodel. We spraken af dat hij me ergens in de buurt op zou pikken en zo kon ik hem eens aan het werk zien in plaats van hij mij.

 

Wat voor werk hij precies deed wist ik niet. Ja, chauffeur. Maar wat voor werk en met wat voor materiaal had ik geen idee van. Stiekem zat ik al te lachen in mijn auto dat ik zo meteen misschien wel in kon stappen in een klein oud bakwagentje om kranten rond te gaan brengen. Nou ja, ik zou wel zien hoe de nacht zou verlopen. Ik mocht mee op route en dat was wat telde.

 

Er kwam geen klein oud bakwagentje voorrijden maar een gloed nieuwe Renault T 440. Truck van het jaar 2015 met amper 20.000 km op te teller. Wauw sjiek! Daar achter hing een maagdelijk witte superlange trailer voor koeltransport. Ah, wij gingen dus een supermarkt bevoorraden. Ergens diep in Zeeland, midden in de nacht. Nooit geweten dat er mensen dat deden in plaats van gewoon in hun bed te liggen en overdag die zaken te doen. Ieder zijn hobby zullen we maar zeggen.

 

Bij het instappen vallen mij gelijk al wat zaken op. Daar ik al een paar jaar niet meer in een vrachtwagen heb gezeten blijken er wat dingen anders te zijn nu. Er zijn bijvoorbeeld 140 knopjes en lichtjes bijgekomen. Overal waar ik maar kan kijken zitten knopjes, hendeltjes, schakelaartjes, metertjes, tellertjes. Als ik naar de chauffeur kijk lijkt hij op dit moment meer op een verkeersleider op Schiphol dan op iemand die een vrachtwagen gaat besturen. Renault heeft geen dashboard gemaakt maar een complete bedieningswand met de nieuwste uitvindingen die het rijden makkelijker zouden moeten maken. Tenminste dat hoop ik, want ik zou er nerveus van worden moest ik zoveel bedienen en in de gaten houden tijdens mijn werk.

 

Er komen ook overal piepjes en bliepjes vandaan als we de deuren sluiten of openen en als hij weg gaat rijden. Dan valt het volgende me gelijk op; het geschok is weg. Werd ik vroeger bij de Volvo FH altijd dan wel in mijn stoel gedrukt of naar de voorruit gezogen bij het schakelen; Renault toverde het geschok foetsie. Heel comfortabel komt het grote gevaarte in gang alsof ik thuis in mijn zetel zit. Tevens valt mij ook punt 2 op. Wat is deze gigant stil. Op de snelweg kunnen wij gewoon rustig praten terwijl de radio ook nog aanstaat en je hoort de 520 Pk niet.

 

Mijn stoel heeft in tegenstelling tot die van de chauffeur geen luchtvering, maar dat merk je niet eens. De stoel is zeer comfortabel en geeft steun waar nodig. Ook heel fijn was de gordel, die niet aan de zijwand zit zodat je steeds het gevoel kreeg dat er iemand stiekem met een mes je hals aan het doorsnijden was. Nee deze zit in de stoel wat een hele verbetering is.

 

Enfin, wij rijden dus naar Zeeland. Moeten blijkbaar ook door een toltunnel onder het water door en daar ben ik persoonlijk niet kapot van. Ik vind het eng zoveel water boven en naast je, stel dat er iets mis gaat? De chauffeur doet er nog een schepje bovenop door mede te delen; ja en hier en daar lekt hij, zie je daar ligt water! Brrrrrrrrr!

 

Blij dat we weer even daarna gewoon in de buitenlucht rijden. Zeeland is blijkbaar nog niet af. Dat is nog under construction zo te zien aan de vele omleidingen, afzettingen en wegenwerken. Ik heb op deze nacht meer afzettingsborden gezien dan normaal in een heel jaar. Gelukkig kent de chauffeur deze en 79 andere routes op zijn duimpje zodat hij ons zonder probleem brengt bij de supermarkt alwaar we gaan lossen.

 

Daar ik alleen nog maar met internationale chauffeurs ben meegereden is het lossen en laden voor mij dus helemaal nieuw. Nationaal doen chauffeurs dat dus mooi zelf. Nu snap ik ook waarom deze chauffeur nog altijd het lichaam heeft van een 20-jarige. Voor ik bij hem instapte een paar uur geleden heeft hij heel deze trailer zelf in moeten laden en nu ook weer uit gaan laden. Als de deuren van het lange gevaarte opgegaan schrik ik even. Sjee, daar staat wel heeeeel veeeeeel vracht in.

 

Gelukkig blijkt hij ook een elektrische pompwagen bij te hebben zodat het hem weinig kracht kost, het is alleen een kwestie van tig keer heen en weer lopen met torenhoge pallets op die wagen. Even maak ik me zorgen omdat er één pallet veel te hoog en veel te onhandig is gestapeld. De boel hangt scheef en als het mis gaat zit daar mijn chauffeur onder die ik erg nodig heb om mij straks weer veilig thuis te brengen. Gelukkig gaat alles goed en ook deze scheve boel gaat netjes naar binnen zonder brokken of trauma team.

 

Tijdens zijn werk bekijk ik wat er zoal op zo'n pallet staat en het valt me op dat ze in Zeeland wel van een feestje houden, zoveel dozen wijn heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Gelukkig is er ook veel fruit en groente bij zodat ik me geen zorgen hoef te maken over de welgesteldheid van de Zeeuwse medemens. Ze zuipen veel maar ze eten blijkbaar ook gezond.

 

De trailer is zo goed als leeg en heeft nog een geheim blijkbaar. Achterin kan er nog een luik open waar een complete nog koelere koelcel blijkt te zitten. Iets met temperaturen legt de chauffeur me uit. Twaalf graden daar en twee hier. Hij moet ook kastjes achterlaten bij het bedrijf om te bewijzen dat het vervoer onder die temperaturen heeft plaats gevonden. Op deze nacht lijkt het mij een beetje overdreven want ik sta, in tegenstelling tot de chauffeur, me te verkleumen in de nachtelijke kou.

 

Na al het leeggoed weer ingeladen te hebben kunnen we onze terugreis aanvangen. Diep respect heb ik voor deze chauffeur die dit grote geval zo handig door de smalle straatjes stuurt. Ik stel hem vragen hoe hem dit werk bevalt en hij laat weten dat hij heel tevreden is met zijn job. Hier kan hij 67 mee worden zegt hij. Kortom, ik zit naast een zeer tevreden vakman.

 

Wat heb ik genoten van deze nachtelijke trip. Niet alleen ik, hij heeft ook genoten van mijn gekwebbel en duizend vragen want vanmorgen had ik weer mail van hem: 'Voor herhaling vatbaar' stond er te lezen. Joepieeeee!

 

 

.

 

post-143-0-25382800-1425566176_thumb.jpg

post-143-0-90612500-1425566208_thumb.jpg

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • Forumlid

.

 

 

 

"Ode aan Moppie"

 

 

Vijftien jaar geleden zat mijn neefje te vissen ergens aan een waterkant. Hij was er toen nog niet heel goed in. Soms zat hij dagen naar zijn dobber te turen zonder ook maar iets te vangen. Dat maakte hem niets uit; hij hield van het water en de rust aldaar. Elke keer als hij weer terug kwam vroegen zijn ouders (mijn oudste broer en zijn vrouw) wat hij gevangen had die dag. Vijftien jaar geleden kregen ze het meest vreemde antwoord wat je zoal kunt horen als iemand van een dagje vissen terug komt.

 

Hij bracht geen visjes mee maar een pup. Iemand zonder hart had de pup ergens in een sloot gegooid en mijn neef vond het beestje. De pup werd Moppie gedoopt en zo begon het leven van een vondeling die via een sloot tóch een thuis vond.

En wat voor een thuis!

 

Moppie had het niet beter kunnen treffen. Ze werd overladen met liefde elke dag opnieuw. Broer en schoonzus waren er gek mee net zoals neef en zijn zus. Door al die liefde werd Moppie gevormd tot een schat van een hond. Nooit iets kapot gemaakt, nooit gebeten. Een en al goedheid tot in elke vezel. Haar vacht moet in die jaren minstens een miljard strelingen hebben gehad. Niet alleen van de mensen uit haar gezin, ook van iedereen die daar binnen kwam. Iedereen was gek met Moppie.

 

Alhoewel Moppie dolblij was met haar thuis was ze ook heel graag op route. De wandelingen zijn niet te tellen. Alsook de autoritjes. Overal was Moppie bij. Het was volgens mij ook de enige hond ter wereld die het verschil kende tussen een auto en een vrachtauto. Als ze met de auto mee mocht werd dat medegedeeld als zijnde 'de toetoet'. 'Gaat ons Moppie met de toetoet mee?' en dan stond ze al naast de auto klaar om weer een nieuw avontuur te beleven.

 

Vaak zei broer 's avonds tegen haar: 'Morgen mag je mee met de grote toetoet!' Dan liep ze de volgende morgen niet naar de auto maar naar de parking waar de vrachtwagen van mijn broer stond. Hoe dat beestje dat 12 uur kon onthouden is ons een raadsel. Ze heeft in haar leven half Europa gezien, dan wel per auto dan wel per vrachtwagen. Met mij reed ze ook zo af en toe eens mee als ik een boodschap ging doen. Ze had er altijd een speciale blik in haar ogen door. Alsof ze ineens wat hoger was in rang van 'let op ik ben nu Hond Met Auto.'

 

Toen een paar jaar geleden mijn broer een ongeluk kreeg op zijn werk (zie verhaal Kopzorgen) was Moppie ook geweldig. Ik weet nog hoe ik broer uit het ziekenhuis ging halen. Zijn dochter had voor de zekerheid Moppie aan een bandje gedaan zodat ze niet gelijk tegen broer op zou springen als hij met het haloframe uit de auto zou stappen. Moppie sprong niet. Moppie keek 2 seconden naar mijn broer, voelde dat er iets vreselijk mis was met haar baasje, en ging rustig voor hem zitten. Dieren hebben geen taal nodig om te weten hoe het met een mens gaat. Ze voelen het.

 

In de revalidatie van mijn broer heeft Moppie ook een grote rol gespeeld. Van kleine stapjes rond het huis werd het elke dag iets meer wandelen; hij met Moppie of Moppie met hem? Toen broer na maanden weer durfde te fietsen kwam er een aanhangwagentje achter de fiets waar Moppie in mocht zitten. Moppie vond het allemaal geweldig.

 

De tekenen dat het einde er stilletjes aan kwam waren duidelijk. Moppie had hier en daar gezwellen. Ze hoorde niet meer zo goed. Soms had ze moeite met opstaan. Er werden nog wat medicijnen gegeven die soms wat hielpen en soms ook niet.

Afgelopen zondag ging het totaal mis. Moppie kon niet overeind komen. Toen ze er hulp bij kreeg duizelde ze meteen weer tegen de vloer. Naar de dierenarts die het meest verschrikkelijke mede deelde; beter om haar in te laten slapen nu.

 

Broer, schoonzus en dochter hebben mijn neef nog gebeld en met heel haar gezinnetje om zich heen is ze rustig heen gegaan. Daarna hebben ze haar mee terug naar huis genomen waar ze begraven zal worden.

Samen met jongste broer ben ik er 's avonds ook geweest. Moppie lag in de schuur onder haar favoriete dekentje. Het leek alsof ze sliep.

 

Zo'n lief beestje daar levenloos zien liggen doet zoveel verdriet. Alle clichés kloppen; ja, ze heeft een prachtig leven gehad. Ja, ze was al vijftien. Ja, je weet dit van te voren. Inderdaad, iedere bezitter van een huisdier weet dat die dag ooit komt, maar als die dag er is ga je gewoon kapot van verdriet. Dit doet zo'n pijn.

 

Iedereen was in tranen. Zelfs die twee grote sterke broers van me stonden te huilen als een kind. Dán hoeft niemand even stoer te zijn. Dan is het zelfs stoer als je gewoon je emoties los laat.

 

De lege plek die Moppie achter laat is enorm. Het zal heel veel tijd kosten om weer normaal door te leven. Dat mag ook. Bij rouw mag namelijk alles, daar zijn geen regeltjes voor. Je mag huilen, stil zijn, kwaad zijn; alles mag.

Alles mag en net zolang de mens met verdriet daar nood aan heeft.

 

Misschien schreef ik daarom dit stukje wel. Ik heb ook heimwee van Moppie. Mis haar. Gelukkig geloof ik nog in een hemel en is volgens mijn geloof Moppie nu in de hondenhemel waar ze weer kan rennen en dollen. En misschien is er in die hondenhemel ook nog wel een toetoet of grote toetoet waar ze weer mag meerijden. Ik hoop het zo voor haar.

 

Dag Mopster, dag poepie, jou zullen we écht nooit vergeten!

 

 

.

 

 

post-143-0-76106100-1426024833_thumb.jpg

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • Forumlid

Heel veel sterkte Trieftol met het verlies van jouw Moppie. En wat een mooie foto van ook weer zo'n schatje aan het werk samen met de baas. Het is een groot verlies maar gelukkig zal jij net zoals wij duizenden mooie momenten hebben in je geheugen om te koesteren.

Warme groet,

Didi

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • Forumlid

.

 

Toen Joe 17 of 18 was vertrok hij naar de zeevaartschool om daar het vak te leren wat hem op de woelige baren zou brengen. Hij wilde een stuk van de wereld zien en wat was nu een betere manier dan te gaan varen. 

 

 

.

Dat is dus de slechtste manier om de wereld te zien... Je ziet veel water, maar dat is het wel, de container schepen zijn binnen een dag pleite.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • 2 weeks later...
  • Forumlid

.

 

Een oude man van 31.

 

 

Vrijdagavond krijg ik een sms of ik plaats heb voor een massage. De afzender laat weten dat hij nu nog aan het werk is maar dat hij rond 21.00 bij mij zou kunnen zijn. Ik sms terug dat hij welkom is. Een half uur later dan de afgesproken tijd staat hij voor mijn deur. Afhangende schouders, haren in coupe kaketoe, huid grauw en ogen donker en dof. Zijn loopje naar de dichtstbijzijnde stoel laat zien dat deze mens dan wel doodziek dan wel doodmoe is.

 

Vooraf hebben we even een gesprek zoals ik dat altijd doe met nieuwe klanten. Even peilen wie die nieuwe mens is en zo kan ik ook zien wat ze van mij verwachten tijdens de behandeling. Op mijn eerste vraag hoe het met hem gaat krijg ik gelijk al een duidelijk antwoord. Hij is zo moe van alles. Vooral dat woordje 'alles' maakt al een hoop duidelijk. Want alles is altijd veel. Dan gaat het niet alleen over werk, privé of geld. Meestal is het de combinatie van al die zaken samen.

 

Hij is 31 en ligt in scheiding. Vrachtwagenchauffeur met koophuis. Een koophuis wat nu veel minder waard is dan zijn hypotheek hoog is. Een huis waar hij menig klusuurtje in heeft gestoken om het naar hun zin te maken. En nu het bijna klaar is heeft zijn vrouw geen zin meer in hem. Ze baalt dat hij zo vaak van huis is. Ze baalt dat hij in het weekend klust. En ze baalt dat ze samen nooit meer leuke dingen doen.

 

Die 'leuke dingen' zijn anders geworden voor hem vertelt hij. Zij wil nog graag veel op stap terwijl hij al zachtjes voor de volgende fase in hun leven aan het zorgen was. Hij wilde graag vader worden. Maakte het huis ook zo dat er plaats zou zijn voor die gezinsuitbreiding. Die twee wensen gingen niet samen. Eerst de onvrede aan beide zijde. Toen de ruzies. Nu de scheiding.

 

Hij is er doodmoe van. De jaren werken buitenshuis en binnenshuis. Het gevoel dat nu alles mislukt is. Dat zijn droom niet uitkomt. Dat alle plannen waar hij al zo lang mee bezig was één voor één de prullenbak in kunnen. Sterker nog; het mooie huis waar hij een superleuke toekomst voor in gedachten had, hangt nu als een blok aan zijn been.

 

Alleen er blijven wonen is eigenlijk veel te duur en verkopen gaat hem opzadelen met een boel restschuld waardoor zijn mooi uitgestippelde toekomst er ook stukken minder rooskleurig uit zal zien. Het leven valt hem op het moment zwaar. Zeker ook omdat zijn ex-vrouw nooit rekening heeft gehouden met hoe zwaar zijn beroep wel is. Volgens haar hing ik gewoon elke dag op een stoel zegt hij. Dat dat op die stoel hangen wel 8 á 10 uur per dag geconcentreerd bezig zijn is begreep ze niet.

 

Elke dag ben ik me bewust dat ik daar met een spel rond rijdt van een paar ton, de lading nog niet eens inbegrepen zegt hij. Elke dag denk ik er aan geen fouten te mogen maken want in het verkeer kan dat levens kosten. Iedere dag opnieuw moet ik klanten tevreden houden, want één boze klant en mijn baas is weer een adres kwijt en het gaat allemaal al niet zo goed in het transport. Hij zegt het niet bitter maar meer als een eindeloze lijst van helder inzien hoe het leven er voor hem uitziet.

 

Al die werkdruk, al die geldzorgen, al die privétoestanden maken dat ik hier met een jonge man te maken heb die de levenslust van een 80-jarige laat zien. Moe van alles. Het blijkt uit zijn praten en zijn lichaam laat eenzelfde schema zien.

 

En ik kan hem nu niet zeggen dat alles weer goed komt. Dat hij ooit weer verliefd gaat worden waardoor zijn vroegere dromen misschien wel uit gaan komen. Dat over vijf jaar zijn leven misschien weer prima op de rit zit. Het enige wat ik nu kan doen is luisteren naar zijn verhaal en hem hopelijk de massage geven die bij hem past.

 

Die twee dingen deed ik blijkbaar naar zijn zin want bij het afrekenen zegt hij mij met iets frissere ogen als voorheen: 'Gij bent een goei vrouwke en ik kom gauw weer bij je langs.'

 

 

.

 

 

post-143-0-45505500-1426948073.jpg

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • Forumlid

Vertel zo een persoon dat ie zich op de positieve dingen in het leven moet concetreren. Sommige zien alleen opstakels, voor anderen zijn precies dezelfde dingen een uitdaging.

 

Zoals zijn vrouw, schop haar de deur uit.... :cool:  ;)  Klinkt ook dat ie het rijden te serieus neemt.... je moet er plezier in hebben, maakt niet uit wat je doet.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Gast DieRooie

Probeer de kerk in het midden te houden, doelen en idealen zijn mooi maar hang niet je hele leven eraan op

Ik geloof best dat je een goei vrouwke bent ( brabant modus uit)

(Noord holland modus aan) je schrijft mooie dingen voor de mensen, geloof wel dat je een best wijf bent...

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.
Note: Your post will require moderator approval before it will be visible.

Gast
Reageer op deze discussie...

×   Je hebt opgemaakte inhoud geplakt.   Opmaak verwijderen

  Only 75 emoji are allowed.

×   Je link is automatisch geïntegreerd.   In plaats daarvan als link tonen

×   Je voorgaande bijdrage is hersteld.   Tekstverwerker leegmaken

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Nieuwe aanmaken...

Belangrijke informatie

Forum voorwaarden