'Didi's Vluchtstrook'

[Gast fleur]

Mooi verhaal weer Didi   

 

Realiseer me gelijk weer waarom we nog steeds aan onze relatie werken.

Hoor d'r al 33 jaar nooit, en da's best bijzonder !!

[tiny]

ik kan me best iets voorstellen omtrend de 31 jarige man....( jongen)

 

ik heb ook hetzelfde meegemaakt....maar dan zonder een koopwoning....

 

en een lange tijd ruzie...

 

het ging zelfs heel vlot,  binnen een maand vrouw, geld en inboedel kwijt.

 

we hadden net geïnvesteerd in koloniaal eiken meubelen.

 

alles weg in 3 dagen.....(tijdens mijn rit)

 

en op het einde van de maand effe naar de advocaat......hoefde alleen nog maar te tekenen.

 

dus op dat moment, ook de weg helemaal kwijt,

 

op dat moment gewoon behoefte naar een luisterend oor, hopend op een sprankje licht.

 

ja....ik kan me levendig voorstellen,,,,,hoe hij zich voelt.....en ook hoe ik dit zo...nooit meer wil meemaken.

 

maar ik ben over het algemeen best wel positief ingesteld, maar op dat moment, kwam het er gewoon niet van.

 

 

nu jaren later, weer hertrouwd...( wat ik nooit zelf gedacht had ) met 2 stiefkids....en 2 kinderen,,,,,( inmiddels al stiefopa van 2 kids )

 

denk ik af en toe wel eens terug.....en dan besef ik ....wat voor een geluksvent ik ben....

 

ondanks dat ik geen fulltime chauffeur meer ben....kan het toch best goed rondgaan in het bedrijfje waar ik nu werk.

 

komt het allemaal toch goed......maar op dat moment ...om dat te zien....

 

ik wens die goede man sterkte....ik zou hem zomaar een beetje van mijn geluk willen geven....

 

gewoon .......omdat die het nodig heeft...

 

 

in mijn hoofd is het zo klaar als een klontje, alleen het neerschrijven van wat ik voel....??

[didi notknown]

Nou Tiny dat is je prima gelukt. Jij schrijft heel duidelijk en gevoelig ook nog eens. Om jouw verhaal moest ik zelf twee keer slikken. En natuurlijk komt alles ooit weer goed, ook met die sombere klant van mij. Maar dat is nu nog te vroeg. Die gast hangt nu nog in een depressie, waar hij straks vast weer uit geraakt, net zoals jij. En dan aan die mens nog wat geluk van jezelf te willen geven siert jou Tiny.

[Gast shompie]

Hut telefoon.

Ik had net een heel verhaal ingetypt over mannen grote stoere mannen met een klein hartje verdwijnt het zo maar.

De grootste mannen hebben het kleinste hartje... Daar kwam het op neer.

En ja, ik durf in de spiegel te kijken.

[didi notknown]

.

 

 

Ventileren...

 

 

Ook ik volgde het nieuws deze week. Een overspannen copiloot van 26 jaar jaagt 150 mensen moedwillig de dood in. Men sprak over zelfmoord, terwijl bij die cijfers massamoord misschien beter was geweest. Had hij niet mogen werken, nee. Hadden er betere veiligheidsvoorzieningen moeten zijn; zoals 2 mensen in de cabine, ja. Had zijn arts misschien de zwijgplicht moeten doorbreken en aan één of andere alarmbel moeten trekken, misschien.

 

Heel de situatie blijft gewoonweg verschrikkelijk. Wéér zoveel gezinnen stuk van verdriet. Wéér zoveel nabestaanden die komende maanden, jaren het vreselijke gemis van een dierbare moeten gaan verwerken. Al dat verdriet, al die pijn. Ik heb medelijden met ze.

 

Door dit ongeluk wil ik eens mijn gedachten over iets anders ventileren vandaag. Het zal me door sommige lezers misschien niet in dank afgenomen worden. So be it. Ga er toch over schrijven en misschien zet het mensen eens aan het denken. Als ik fout zit mag iedereen mij corrigeren.

 

In dat zelfde vliegtuig zaten 16 leerlingen die een weekje op uitwisseling waren geweest in Barcelona. Zestien jonge mensjes nog maar aan het begin van hun leven. Ze kwamen van een gymnasium dus de leeftijd zal tussen de 14 en 16 zitten. Ze zijn er alle 16 niet meer. Zestien gezinnen die deze week een kind moeten missen.

 

En waarom? Omdat scholen tegenwoordig niet er alleen zijn om de kinderen iets te leren. Nee omdat scholen tegenwoordig ook ineens zichzelf geroepen vinden om vrije tijd van kinderen in te gaan vullen. Dit schoolreisje ging naar Barcelona. Maar ze gaan ook naar Londen of Parijs. Weekje Ierland. Weekje Praag. Elk reisdoel brengt ook weer een risico mee. Toch verzinnen scholen elk jaar weer nieuwe bestemmingen. Waarom?

 

Twee jaar geleden was er het busongeluk met Belgische en Nederlandse kinderen in Zwitserland. Ik hoef mijn ogen maar even te sluiten en ik zie die 22 lijkkistjes nog staan bij de herdenkingsdienst welke werd uitgezonden op tv. Schoolkinderen van rond de 12 jaar. Ze waren gaan skiën. Waarom?

 

Kan iemand mij uitleggen waarom scholen dit doen? Waarom moeten er tijdens normale schooluren uitstapjes en vakanties gemaakt worden? Dat kunnen ouders toch veel beter zelf? Tevens worden diezelfde ouders zo elk jaar opnieuw op kosten gejaagd met flauwe kul die zo'n school bedenkt. Want scholen zijn volgens mij om lessen te volgen. Of ben ik fout hier in?

 

Misschien wel heel leuk voor die leraren. Kunnen ze in werkuren nog wat vakantie meepakken. Wellicht zouden ze zich beter gewoon met les geven bezig houden? Als ik op internet zo hier en daar jongeren zie schrijven dan denk ik dat extra taallessen meer nodig zijn dan uitstapjes.

 

En ik snap ook wel dat ouders hun kinderen alles graag gunnen. Maar niemand zwemt tegenwoordig nog in het geld. Een vriend van mij (die in België woont) kon vorig jaar zelf niet op vakantie omdat hij tig van die dure schoolreisjes van zijn kinderen voor de kiezen kreeg.

 

Misschien ben ik kortzichtig of denk ik heel zwart-wit. Maar als scholen zich gewoon bezig zouden houden met leerlingen les te geven, en verder niets, dan waren die 16 Duitse en 22 Belgische kindjes vandaag nog gewoon in leven. Hadden ze vandaag iets leuks kunnen doen met hun ouders. Misschien wel plannen kunnen maken om deze zomer met het gezin ergens leuk op vakantie te gaan. Iets wat nu nooit meer mogelijk is.......nooit...meer...

 

 

 

.

[andremast]

Mijn zoon is ook met een aantal medeleerlingen in Spanje geweest.

Hij vond het best wel interessant om te ervaren hoe andere studenten (uit div landen.ook oostblok) zich opstellen in zo'n week.

Wij hebben als ouders een jongen uit blackpool (G.B) een paar dagen in huis gehad.

Was best wel leuk.

Hij was wel tot de overtuiging gekomen dat het niveau in NL toch wel op een redelijk hoog niveau ligt.

28 maart 2015 bewerkt door andremast

[Gast transploft]

U hebt wel een punt Didi, echter dan hadden in plaats van die kinderen zoveel andere mensen deze ramp niet overleeft. Het is inderdaad een massamoord inblaast van een zelfmoord

[tiny]

ik vind dat didi weldegelijk een punt heeft.....

 

en niet alleen vanuit het standpunt gezien. dat er iets kan gebeuren..

 

ook dat kostenplaatje telt ook mee.....

 

wij staan nu op dit moment voor een keuze ...of mijn jongen straks mee gaat of niet.

 

je wordt gewoon bijna verplicht om mee te doen, 

 

omdat de leraren dan ook mee zijn ....de andere groepen al te groot zijn...en niet op zijn niveau zitten..

 

en of je even 80 euro wil dokken.... ( geloof ik...kan ook iets meer zijn )

 

en daarbij....ze hebben op school ook wel bewezen....dat ze mijn jongen niet helemaal onder controle hebben,,,,( door een nieuwe situatie )

 

en als die niet mee zou gaan...hij dan ook een beetje buiten de boot valt.....ook iets om over na te denken..

 

wij weten nog niet of hij mee gaat of wil......maar ik ga het hem zeker vragen....

 

als het aan mij ligt ....gaat hij niet.....maar hij heeft zelf ook stemrecht...dus we zijn er nog niet uit....

[corydon]

Oh Tiny.... kinderen hebben geen stemrecht, die hebben niks te zeg....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

AAAUUUUWWWWWW.. Jennifer stop.... je hebt m;n rechtse arm al gebroken....... papa heeft graag 1 goede arm....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

krak.

[Gast fleur]

Interessant gegeven !

 

Onze dochters zijn inmiddels 25 en 28 jaar.

DE belangrijkste periode qua school ligt , wat ons betreft, dus zo'n 12/13 jaar terug.

 

Tijdens het '15 minuten gesprek'  (barf) voor onze jongste dochter begon 'het contact persoon' (kots)  over 'de verantwoordelijkheden van de school'....................v.w.b. de opvoeding ?????

 

Had ineens geen nek meer, adem was ook zoek, en had prima een film kunnen maken genaamd: Zoon van de Hulk.

 

Wat leeft er in dat soort koppen ??

Was er eigenlijk direct klaar mee.

 

"jullie proberen ze wat 'bij' te brengen, en wij voeden ze op"

 

'contact persoon' was ineens m'n  spiegelbeeld, geen nek enz. enz. enz.

 

Zijn we geen opvoeders meer ?

Hebben we 'de boot' gemist ?

 

Geen idee, maar als ondergetekende z'n dochters meer als 2 weken niet heeft gezien/gesproken, gaat 's zondagmorgens rond 12.00 de deur open, en wordt er ineens geknuffeld 

 

Opvoeden doe je als ouders zelf (heeeeeeele dikke punt)

Scholing heeft te maken met wat je in de toekomst kunt/wilt bereiken (en daar heb je die leraren/leraressen voor nodig)

 

Oh, laatste opmerking !

 

Ieder kind is het product van zijn/haar (mag ook andersom) opvoeding !

En Ja, dat geld ook voor mij.

[didi notknown]

.

 

Zintuigen

 

 

 

Dit gaat geen fris verhaaltje worden. Alles behalve. Vandaag wil eens een stukje schrijven over de zintuigen van een mens. We hebben er vijf; horen, zien, ruiken, proeven en voelen. Door die vijf zintuigen kunnen we van alles onderscheiden.

 

We kunnen zo het verschil horen tussen lelijke en mooie muziek. We zien het verschil tussen een drol en een taart zodat je niet per ongeluk je tanden in het verkeerde zet. Door je neus weet je of je voorbij een bakker loopt of een kippenfarm. Je proeft met je tong het verschil tussen nasi met 8 Spaanse pepers of met maar 2 van die hete dingen er in. Je voelt met je huid dat je bij -8 graden niet een shirtje maar een jas moet aantrekken. enz enz.

 

Kortom, zintuigen zijn best handig. Maar ze hebben ook grote nadelen. Want diezelfde zintuigen doen een mens (bijvoorbeeld mij) soms gruwelen van je medemens. Misschien is dat bij jullie nooit het geval, in dat geval mag je jezelf gelukkig prijzen. Daar ik nogal dicht bij mensen in de buurt kom registreert mijn brein nogal wat toestanden.

 

Een van mijn vrienden snuit de neus in een zakdoek. Niets mis mee. Maar áltijd moet die persoon na het snuiten even in diezelfde zakdoek kijken of er misschien geen gouden knikkers mee uit de neus kwamen. Brrrrr! Vies!

Op dat moment zou ik wel willen dat mijn zintuig 'zien' even niet zou werken.

 

Mijn klanten zijn doorgaans fris. Maar niet allemaal. Soms tref ik een klant die de dagelijkse douchebeurt vergeten is. Op zo'n moment zou je willen dat je geen neus had. Daar sta je dan minstens een uur in die oude zweetlucht te werken. Lekker is anders. Of mensen die niet geloven in tanden poetsen. Treffen jullie iemand zo aan dan ga je er een beetje bij uit de buurt staan. Maar als ik schouders masseer en zo'n persoon praat tegen je dan kan ik niet opschuiven naar een plek waar die putlucht niet te ruiken is.

 

Deze week had ik hier een jong meisje op mijn behandeltafel. Frisse haren, frisse tanden, fris gewassen mét deo onder haar frisse armen. Alles rook hier lekker totdat ze haar gympen uittrok. Nu is dat niet alleen bij haar het geval. In 99% van alle voeten die men in gympen propt is dat ook aan de orde. Gympen zijn namelijk van plastic. Plastic laat je zweten en zweet in plastic gaat nu eenmaal op den duur stinken. Arme neus sprak ik tegen mezelf.

 

Hoesten is ook zoiets leuks. Iedereen hoest weleens. Rokers en niet-rokers. Niets mis mee. Zolang mensen maar even het fatsoen hebben een hand voor de mond te houden. Dat hebben we thuis toch allemaal een keertje geleerd? Of zijn er moeders die daar nooit opgelet hebben? Die dachten; ach onze Piet of Truus leert zich dat zelf wel een keertje aan.

 

Gehoor. Dit is een oproep aan alle scooter rijders. Elke avond als ik moe in mijn bed lig gaan scooters rijden. Dat moet blijkbaar rond middernacht gebeuren. Nu woon ik niet in zo'n superlange straat. Je zou volgens mij 1x gas kunnen geven en aan het einde van die straat even kunnen remmen om de zijstraat in te slaan. Dat zou dan het volgende geluid geven: wheeeeeeeeeee, klaar. Neen, we geven op dat kleine stukje zes keer gas. Dus hoor je wheeee...wheeee.wheeee. wheeee. wheeee, wheeeee...piepp (de remmen).

 

Kortom; mijn zintuigen werken. Jammer genoeg. Soms zou ik even een paar dagen eens niets willen ruiken, zien of horen. Even het gevoel krijgen dat iedereen lekker ruikt, goeie manieren heeft en geen onnodig lawaai maakt. Een paar dagen maar. Soort van zintuigvakantie. Zou dat niet fijn zijn?

 

 

.

[Gast fleur]

.

 

Zintuigen

 

 

 

Dit gaat geen fris verhaaltje worden. Alles behalve. Vandaag wil eens een stukje schrijven over de zintuigen van een mens. We hebben er vijf; horen, zien, ruiken, proeven en voelen. Door die vijf zintuigen kunnen we van alles onderscheiden.

 

We kunnen zo het verschil horen tussen lelijke en mooie muziek. We zien het verschil tussen een drol en een taart zodat je niet per ongeluk je tanden in het verkeerde zet. Door je neus weet je of je voorbij een bakker loopt of een kippenfarm. Je proeft met je tong het verschil tussen nasi met 8 Spaanse pepers of met maar 2 van die hete dingen er in. Je voelt met je huid dat je bij -8 graden niet een shirtje maar een jas moet aantrekken. enz enz.

 

Kortom, zintuigen zijn best handig. Maar ze hebben ook grote nadelen. Want diezelfde zintuigen doen een mens (bijvoorbeeld mij) soms gruwelen van je medemens. Misschien is dat bij jullie nooit het geval, in dat geval mag je jezelf gelukkig prijzen. Daar ik nogal dicht bij mensen in de buurt kom registreert mijn brein nogal wat toestanden.

 

Een van mijn vrienden snuit de neus in een zakdoek. Niets mis mee. Maar áltijd moet die persoon na het snuiten even in diezelfde zakdoek kijken of er misschien geen gouden knikkers mee uit de neus kwamen. Brrrrr! Vies!

Op dat moment zou ik wel willen dat mijn zintuig 'zien' even niet zou werken.

 

Mijn klanten zijn doorgaans fris. Maar niet allemaal. Soms tref ik een klant die de dagelijkse douchebeurt vergeten is. Op zo'n moment zou je willen dat je geen neus had. Daar sta je dan minstens een uur in die oude zweetlucht te werken. Lekker is anders. Of mensen die niet geloven in tanden poetsen. Treffen jullie iemand zo aan dan ga je er een beetje bij uit de buurt staan. Maar als ik schouders masseer en zo'n persoon praat tegen je dan kan ik niet opschuiven naar een plek waar die putlucht niet te ruiken is.

 

Deze week had ik hier een jong meisje op mijn behandeltafel. Frisse haren, frisse tanden, fris gewassen mét deo onder haar frisse armen. Alles rook hier lekker totdat ze haar gympen uittrok. Nu is dat niet alleen bij haar het geval. In 99% van alle voeten die men in gympen propt is dat ook aan de orde. Gympen zijn namelijk van plastic. Plastic laat je zweten en zweet in plastic gaat nu eenmaal op den duur stinken. Arme neus sprak ik tegen mezelf.

 

Hoesten is ook zoiets leuks. Iedereen hoest weleens. Rokers en niet-rokers. Niets mis mee. Zolang mensen maar even het fatsoen hebben een hand voor de mond te houden. Dat hebben we thuis toch allemaal een keertje geleerd? Of zijn er moeders die daar nooit opgelet hebben? Die dachten; ach onze Piet of Truus leert zich dat zelf wel een keertje aan.

 

Gehoor. Dit is een oproep aan alle scooter rijders. Elke avond als ik moe in mijn bed lig gaan scooters rijden. Dat moet blijkbaar rond middernacht gebeuren. Nu woon ik niet in zo'n superlange straat. Je zou volgens mij 1x gas kunnen geven en aan het einde van die straat even kunnen remmen om de zijstraat in te slaan. Dat zou dan het volgende geluid geven: wheeeeeeeeeee, klaar. Neen, we geven op dat kleine stukje zes keer gas. Dus hoor je wheeee...wheeee.wheeee. wheeee. wheeee, wheeeee...piepp (de remmen).

 

Kortom; mijn zintuigen werken. Jammer genoeg. Soms zou ik even een paar dagen eens niets willen ruiken, zien of horen. Even het gevoel krijgen dat iedereen lekker ruikt, goeie manieren heeft en geen onnodig lawaai maakt. Een paar dagen maar. Soort van zintuigvakantie. Zou dat niet fijn zijn?

 

 

.

En het gevoel missen 'te leven'......... .........maar snap je wel............en ik masseer heeeeeeeel selectief............. ..............kortom, heb makkelijk babbels hebben. 

[Gast Valkje]

Vraag aan SPL...

 

Weet jij hoe de binnenkant uitziet van een viagra tabletje ?

.Indien het antwoord nee is, dan ontbreekt er het een en ander aan je zintuigen, want schijnbaar heb je dan een hele tablet nodig...

[didi notknown]

^{Oh ja RobNiat,}

 

^{Visite bij je buren...hoor je rond drie uur 's nachts...ja houdoe...houdoee...en dan stappen ze in hun auto en nog even TOETTOET als ze weg rijden. hahahhaha Snap ik ook nooit zo goed.}

[Gast fleur]

@ RobNiat:  DAF.............................

 

 

 

 

 

 

[Teddybeer]

^{Oh ja RobNiat,}

 

^{Visite bij je buren...hoor je rond drie uur 's nachts...ja houdoe...houdoee...en dan stappen ze in hun auto en nog even TOETTOET als ze weg rijden. hahahhaha Snap ik ook nooit zo goed.}

gelukkig nooit last van, hoeveel feest de buren ook maken.......

[marco555]

Jouw buren wonen een stukje verderop

[didi notknown]

.

 

 

"Dieren en geld"

 

 

Soms heb je als mens een periode in je leven dat het financieel niet allemaal even goed gaat. Dat had ik tig jaar terug na mijn scheiding. Het was soms heel moeilijk en er zijn heel wat nachten geweest dat ik van de financiële onrust niet of nauwelijks kon slapen. Daar zal ik niet de enige in zijn.

 

Voor mezelf kan ik dan heel streng zijn. Nul luxe; even overal de rem op tot de problemen voorbij zijn. Die manier werkt nog ook. Voor mijn dieren ligt dat anders. Die hebben nooit gemerkt dat hun bazin krapper bij kas zat. Altijd waren er de favoriete brokjes, mooie mandjes, krabpalen, speelgoedjes en zo nu en dan nog eens vers voedsel. Het enige wat ze er van gemerkt kunnen hebben is dat bij een sterfgeval er geen nieuw speelmaatje meer bij kwam.

 

De laatste die dit gemerkt heeft is Puma. Hij bleef als enige over en omdat hij het blijkbaar wel leuk vond zo in zijn uppie en alle aandacht kon opeisen heb ik er geen tweede meer bij genomen. De laatste 8 jaar zijn hij en ik alleen gebleven in dit huishouden. Het waren leuke jaren, écht leuke jaren. Puma was een babbelkous. Stond altijd tegen me te praten. Stond.... want gisteravond heb ik hem in moeten laten slapen. Onnodig te vertellen wat voor een verdriet dat doet als je na bijna 18 jaar samen leven, die vrolijke springer levenloos in je handen hebt.

 

Doordat ik al langer door had dat Puma aan zijn laatste maanden bezig was, was ik me gaan verdiepen in wat ik daarna zou willen. Misschien eens geen kat of katten meer maar eens een hond? Daar ik thuis werk zou ik er best tijd voor hebben. Een hond kun je eens meenemen ergens naar toe. Lekker wandelen en naar het strand. Hoe meer ik over het idee nadacht des te meer kreeg ik zin in een hond.

 

Nu zijn blijkbaar tijden ineens anders. Vroeger ging je voor rashond naar een fokker die jou een duur maar wel goed beestje verkocht, voor een vuilnisbakkie ging je ergens naar een boer waar je ook weer een gezond beestje voor bijna niets kon kopen. En als je principes had dan ging je naar het asiel waar alle soorten zaten met een kleine gebruiksaanwijzing, maar daar was de prijs dan ook naar.

 

Alle drie van deze opties zijn verdwenen. Foetsie. Fokkers hebben zich helemaal lam gefokt en alle goeie rassen hebben 50% kans dat je een dier koopt waar na verloop van tijd enge ziektes in komen. De ellende en de kosten zijn voor jou. En de prijzen die ze vragen voor een rashond liegen er ook niet om. Honderden en zelfs dik boven de duizend euro kost dat eventuele drama.

 

De pup van de boer voor bijna nop bestaat ook niet meer. Nee de boer heeft ook het grote geld geroken en laat zijn Molly of Pinky nest op nest werpen zodat je voor een boerenfox nu plus minus â‚¬200,= mag betalen. Kom niet terug met je zieke beestje want dan is de boer niet zo heel vrolijk meer las ik op diverse internetsites. Molly's nazaten zijn handel en over handel moet je niet zeiken.

 

Dan zijn er nog de asielen. Die zijn nu verdeeld in twee groepen blijkbaar. Het gewone asiel die op het moment propvol zitten met pittbulls en american staffords. Die waren blijkbaar heel erg in de mode. Jammer genoeg nu niet meer en dus worden die beesten massaal in asielen gedumpt. Er zitten nog wel andere hondjes maar de ellende die ze meegemaakt hebben krijg ik in de paar jaar dat ik nog leef niet meer opgelost.

 

Als laatste heb ik dus ontdekt dat er nog een compleet nieuwe asielvorm bij gekomen is. Het Oostblokgedrocht en/of zielige hondje uit Spanje en of Griekenland. Terwijl hier alle asielen uit hun voegen groeien vinden sommige idioten het nog nodig om elk jaar honderden honden uit die landen naar hier te halen. Zullen die gekke Hollanders wel kopen joh. Prijzen rond de € 300,= durven ze er voor te vragen. Want de reis maakt het zo duur. Je mag ze op het vliegveld afhalen of ergens bij een opvanggezin die nog op een totaal geheime plaats wonen en waar je bij klachten ook nadien niet mag aankloppen, en dan zie je maar.

 

Het zijn allemaal stichtingen zonder winstbejag. (ja ja..) Ze zijn duur. Vaak ongezond. Onjuiste papieren erbij. En je wilt niet weten wat voor rare honden ik afgelopen weken heb gezien op internet. Honden met een veel te grote kop of veel te klein lijf. Poten die zowat haaks op hun lichaam stonden. Kruis de kruising met nog eens een kruising en dan krijg je zulke vreemde dieren. Allemaal met een triest verhaal van hoe slecht ze het daar wel hadden en allemaal zijn ze lief. Tevens wordt er weinig met dat verdiende geld gedaan om de levens van de honden die nog wel in die landen leven te bevorderen. Natuurlijk gaan we daar geen castratie/sterilisatieplan voor maken want dan is onze super handel weg.

 

De moed zonk me in de schoenen. Waren deze keuzes nu waar ik op hoopte? Neen. Absoluut nee!

Mijn plan ligt in de prullenbak. Ik ga gewoon weer katten nemen. In die wereld zijn nog wel echte dierenliefhebbers te vinden. Zoals het gezin wat ik hier in de buurt vond die twee lieve gezonde poezen hebben. Netjes gesteriliseerd en kregen hun inentingen. Zoeken een lief persoon die deze beestjes wil adopteren want hun zoontje is zwaar allergisch geworden. Prijs? Nul euro.

Hopelijk klikt het tussen die poezen en mij. Ze zijn wel wat ouder maar dat mag. Ze mogen hier op pensioen komen. Het zal ze aan niets ontbreken want ik geef graag geld uit aan het welzijn van een dier en niet aan het welzijn van geldbeluste dierenhandelaren.

 

 

.

10 juli 2015 bewerkt door didi notknown

[didi notknown]

.

 

 

'Van huis uit'

 

 

Weet jij nog waar jouw vader heel goed in is of was? Of wat hij bijna zonder moeite uit kon voeren? En zo ja, heb jij iets meegekregen van dat talent of die aanleg? Of kun jij misschien helemaal niet wat hij kon maar blink je uit in iets totaal anders? En nog een moeilijkere vraag; beoordeel jij je omgeving op dat talent wat je van huis uit zag en misschien ook mee kreeg?

 

Mijn vader was (buiten zijn beroep) een schuurfreak. Altijd bezig in zijn schuur met dingen maken, vermaken, vernieuwen of uitvinden. Bij ons thuis was de schuur 50% opslag van spullen en fietsen en die andere 50 waren voor een gigantische werkbank en ongeveer 300 stukken gereedschap. Alles netjes gesorteerd en in topconditie. Geen scheve schroevendraaier of botte boor was er te vinden. Tuingereedschap hing van klein naar groot in een rek ingevet en wel. Kortom pa vermaakte zich prima in die schuur.

 

Doordat geknutsel van pa hadden wij als kind het meest vreemde speelgoed van heel de buurt. Niet alleen maakte pa alles groot maar vooral ook zwaar. Wij hadden bijvoorbeeld een schommel van twee oude telefoonpalen. Daar kon je zo hoog mee gaan dat we over het huis konden kijken en soms ook op de grond waar ma met doodsangst in haar ogen ons schommelspel volgde. Voor mijn jongste broer maakte hij ooit een wals want dat vond dat kind zo leuk. De wals moest met minstens drie volwassenen in beweging gebracht worden zo achterlijk fors was het. Toen we het schommelen beu waren werden de twee palen een kabelbaan waar zowat heel de buurt dag en nacht aanhing. Kortom mijn jeugd was zalig door pa zijn uitvindingen en geknutsel.

 

Mijn beide broers hebben ook die schuurverslaving. Alles wat kapot is maken ze voor ons nieuw zoals jullie misschien al eens lazen in vorige verhaaltjes. De ene is beter met hout en de ander met ijzer, maar alles wat er stuk is maken ze nieuw. Net zoals ons pa hebben ze beide ook een schuur vol met gereedschap waar ze net zo zuinig op zijn als pa indertijd.

 

Als je zoals ik en mijn twee zussen geboren bent in zo'n gezin dan ligt de lat automatisch hoog voor toekomstige verloofdes en of echtgenoten. Want van huis uit dachten wij dus dat alle mannen zo waren. Iets kapot; maakt hij even. Iets ophangen; doet hij even. Iets in elkaar te zetten; doet hij vast ook wel snel.

 

De realiteit is iets anders. Mijn eerste verloofde ging met zijn auto naar de garage als er een lampje stuk was. Want dat was iets voor vakmensen meende hij. Daar begin je zelf niet aan, dat laat je over aan anderen. Je kunt nagaan dat de relatie geen lang leven beschoren was als ik die mens stond uit te lachen. Kom nou, naar een garage voor een lampje...

 

Oudste zus kwam ooit thuis met een boekenkast van IKEA. Toen haar man die platte pakketten zag liggen heeft hij zich echt een maand lang moed in moeten spreken voor hij aan het bouwsel begon. Je kunt raden hoe het eindresultaat was. Alles zo scheef als een reet en hier en daar zat toch een spijker want halverwege waren de schroefjes op.

 

Deze week was de dochter van mijn jongste zus jarig. Familieleden hadden geld uitgelegd zodat er een mandschommel gekocht kon worden. Een mooi geweven rad waar wel drie of vier kinderen samen in kunnen schommelen. De stellage voor die mand staat er al (oudste broer zorgde daar enige jaren eerder al voor). Het enige wat mijn zwager hoefde te doen is de oude schommel eraf te halen en die nieuwe mand er aan te hangen. Het duurde lang eer hij riep dat het klaar was. Nou ja, klaar.... De mand hing ja, maar daar was ook alles mee gezegd. Links hing hij tien cm hoger dan rechts, waarop jongste zus uitriep: jot is ok voor nu, en als broer straks terug is van vakantie maakt die het wel goed.

 

En zo prullen wij al jaren aan. Onze partners kunnen op technisch gebied niets of heel weinig en bij alles wat er opgelost moet worden schakelen wij de broers in. Soms doen ze het met een glimlach en soms staan ze er wat bij te mopperen; maar ze doen het altijd. En op de vraag van één van hun waarom onze mannen dat niet kunnen antwoordde een zus: dat hoeven ze toch ook niet te kunnen, daar hebben we jullie toch voor?

 

 

.

[Gast Valkje]

altijd leuk om te lezen hoe dom vrouwen blijken te zijn.

een man heeft de gave namelijk om zich geheel dom te houden, een verwijt die vrouwen graag hanteren om hun gelijk te halen.

het best bewaarde mannengeheim verklap ik nu dus na aanleiding van dit verhaal.

 

We kunnen alles, maar doen alsof we niet alles kunnen.

Wij hebben namelijk heel vlug door, kijk, dat is een echt familie nest en broer lief heeft alles over voor zus lief, dus waarom zouden wij die band verbreken.

Tevens denken wij mannen, die broer doet alles om maar niet thuis te hoeven zijn, vandaar zijn klusbereidheid bij anderen.

 

Waarschijnlijk vrees ik dat ik nu de broers van Didi vervelende vragen gaan krijgen, om zekerheid te krijgen dat dit dus de reinste onzin is wat ik hier neer zet.

De echtgenotes van die broers van Didi zullen mij dus volledig in het gelijk stellen, want de relaas is, de broers zijn namelijk elders aan het klussen en niet thuis bij moeke de vrouw.

 

Tja, welke man is er nu dus slimmer of handiger ????

 

p.s. mijn vader is een timmerman, maar welke kunsten ik nog meer kan...?

Gniffel....

[didi notknown]

.

 

Lichtjesavond

 

 

Al drie jaar was ik van plan de lichtjesavond eens bij te wonen in het dorpje waar ik nu woon. Dan weer was er storm, dan weer wilde een vriendin liever thuis bij de kachel blijven zitten. Dit jaar lukte het dan toch. Samen met de overbuurvrouw naar de lichtjesavond. In de krant hadden we vaag iets gelezen over een eredienst voor overledenen in het algemeen.

 

Haar moeder stierf twee jaar geleden en mijn ouders zijn er al een poosje langer niet meer. Een goed team dus om dit evenement te bezoeken. Bij aankomst keken we onze ogen uit. Heel het park waar de grote kerk in staat was met fakkels verlicht. Zelfs de oude begraafplaats naast de kerk.

 

Eerst was er een kerkdienst waar niet alleen wij maar zowat het halve dorp ook bij was. Natuurlijk kwamen de slachtoffers van Parijs ook ter sprake. Voor die arme nabestaanden moest heel die zware taak van rouwverwerking nog beginnen want deze lichtjesavond was amper vier dagen er na. Dan besef je nog weinig. Die mensen zijn nog in shock. Het vreselijke gemis komt later, en harder...veel harder..

 

Als de pastoor zijn laatste woorden spreekt, stoot ik mijn buurvrouw aan. 'Ik hoor een doedelzak' fluister ik naar haar. 'Jij bent gek' mompelt ze terug. Maar ik spits mijn oren en ik hoor duidelijk een doedelzak buiten de kerk.

 

Doedelzakmuziek hoor ik heel heel graag. Zo graag zelfs dat ik samen met mijn moeder evenementen bezocht waar dit mooie instrument te horen was. Taptoe's, Highlandgames, zelfs de wereldkampioenschappen doedelzakspelen in Swifterband bezochten we. Natuurlijk moest er bij de begrafenis van ma ook doedelzakmuziek bij. Wij kozen voor Amazing Grace.

 

Na de kerkdienst dus naar buiten, waar een partytent stond en we gratis een warm drankje kregen. Daar stond ze. In de regen en wind met haar mooie Schotse kleding doedelzak te spelen. Het eerste nummer kende ik niet maar bij het tweede liepen de tranen al over mijn wangen. Amazing Grace tussen al die mensen en al die fakkels en kaarsen. Mijn avond kon niet meer stuk.

 

We genoten van ons drankje en wat gesprekjes met andere dorpsgenoten. Aan de overkant stond nog een klein tentje waar alle mensen een gedenkkaars mochten gaan halen. Men mocht zelf kiezen of je die op de begraafplaats of in de Heilige Mariagrot wilde zetten. Je mocht hem ook mee naar huis nemen.

 

Nu we er toch waren hebben we ook maar het nieuwe mortuarium bezocht. Koude rillingen bij de waakkamers. Dus snel weer naar buiten. Nu stonden we voor de poort van het kerkhof wat er zo mooi uit zag met al die kaarsjes en fakkels. Ook de doedelzakspeelster liep daar rond en ik wilde haar weer van dichtbij zien spelen.

 

'No way dat ik hier in het donker dat akelige kerkhof op ga' sprak mijn buurvrouw ferm. Ik moest er om lachen. Voor mij was het even de mooiste plek op aarde en mijn metgezel vond het superspooky. Gelukkig voor mijn buurvrouw kwam de doedelzakspeelster naar ons gelopen en we spraken even met haar over hoe je zo'n instrument kunt bespelen en hoe lang dat wel duurt.

 

Toen vroeg ze zal ik nog iets voor jullie spelen? Waarop ik zei; 'Je hebt al voor mij gespeeld daarnet, Amazing Grace welke ze ook draaiden bij mijn ma's begrafenis. 'Dan ga ik het nu nog een keer spelen' zei ze, 'speciaal voor jou en je moeder!'

 

Daar stonden we dan met ons drietjes bij de poort van een kerkhof alsof het een stukje film was uit een mooi dagboek.

Die muziek, al die lichtjes, die prachtige kleding van haar. Het was gewoon helemaal AF! Tranen van ontroering en mijn ma voelde even zo heel dichtbij... Geweldig!

 

Mijn buurvrouw en ik hebben genoten. We vonden het een mooi eerbetoon aan onze ouders. Laten we hopen dat de gebedjes voor de nabestaanden in Parijs een beetje zullen helpen.

 

Enne... mijn kaarsje nam ik mee naar huis. Dat ga ik morgen eens voor jullie aansteken. Want voor ik dit stukje ging schrijven zag ik dat ik 50.000 lezers hier heb gehad. Vijftigduizend keer hebben mensen even tijd gemaakt om mijn brouwsels te lezen waarvoor ik jullie zeer dankbaar ben. Ik hoop dat mijn kaarsje jullie stuk voor stuk geluk zal brengen of jullie zal behoeden voor alle kwaad wat nu in deze wereld aan de orde is. Van lichtjesavond naar een klein, welgemeend, lichtje voor jullie, bedankt lieve lezers!

 

 

.

 

 

[HIT]

Mijn vader zag mij voor zijn vader aan de dag voor hij overleed, tijdens zijn crematie wilden mijn broertje's en zusjes graag dat het lied van Stef Bos werd gedraaid....

Ik weet wat  je bedoelt, tot op de dag van vandaag kan ik ook geen tranen bedwingen tijdens dat nummer. Ik heb ook altijd het idee dat er boven iemand meekijkt dan. 

[jan45]

Didi en Hit bedankt dat U dit stukje menselijkheid wil delen.

[Knoalster]

Alhoewel het in de werkelijkheid niet mag, is het altijd een genoegen om even op jouw vluchtstrook te parkeren en dan de tijd te nemen om jouw verhalen te lezen Didi  .

 

Hendrik

[Gast transploft]

Didi. Je weet nog niet half wat je aanricht met je prachtige verhalen.... Ook nu weer.......

Weet je Didi, ik zal vanavond speciaal voor jou een kaarsje branden. Je bent een mens met het hart op de goede plaats.........

Waren er maar meer van die mensen op aarde, dan zou er minder oorlog zijn..............