[[Template core/global/global/includeMeta is throwing an error. This theme may be out of date. Run the support tool in the AdminCP to restore the default theme.]] Spring naar bijdragen

'Didi's Vluchtstrook'


didi notknown

Recommended Posts

  • Forumlid

Er was een probleem. Volgende maand en zelfs de maand erna had ik steeds maar één avond vrij van de twee aaneengesloten theorie-avonden bij de rijschool. 'U kunt natuurlijk ook zelf thuis studeren' zei de vrouw aan de lijn, 'maar aanraden doen wij dit niet omdat u echt die lessen op de school wel nodig zal hebben. Het examen doet u gewoon op eigen gelegenheid bij het examencentrum' zei ze erbij.

Stil bekeek ik de twee miniatuurvrachtwagentjes op mijn buro. Wat nu? Wachten tot januari? Maar ik was toch al weken aan het leren? Zou ik het proberen zonder de rijschool? De proefexamens op de twee internetsites die ik gebruikte lieten toch zien dat ik het meeste van de leerstof in mijn hoofd had? Zou de theorie op het examen zoveel verschillen?

Het diepe in dan maar en ik nam me gister voor vandaag gewoon examen te gaan doen. Zou ik er heel erg bij blunderen kon ik nog altijd iets verzinnen met die theorie-avonden bij de rijschool.

Na een slapeloze nacht liep ik dus vanmorgen hoopvol naar het hier dichtbij gelegen examencentrum. Ai! Briefje op de deur dat er alleen ma-di-wo hier theorie-examen werd afgenomen. Bij de balie zegt de meneer hetzelfde als er op het briefje stond te lezen. Maar in Kontich kunt u vandaag wel examen doen indien nodig, zei hij erbij.

Ank bellen en Ank polsen of ze zin heeft mee te gaan met me. Ank is er gelijk voor te porren en even later zijn we samen op weg. Kontich dus. Na een probleemloze rit parkeer ik de auto en vertel Ank dat ik dit examen van vandaag echt alleen ga zien als een goeie oefening. Slagen zal er niet inzitten maar zo weet ik straks in ieder geval hoe zo'n theorie-examen hier verloopt.

De vier oefenvragen die ik kan uittesten nemen het laatste restje hoop in me weg, de helft heb ik fout. Diep zucht ik en druk op start. Kom maar op met die vijftig vragen. Terwijl iedereen zei dat het examen hier bijna voor 75% over de gewone verkeerstheorie zou gaan krijg ik een hoop vragen voor mijn neus puur over techniek. Ze vragen me de werking van onderdelen die ik nog niet eens zou kunnen aanwijzen stond ik nu voor een echte truck. Ook speelt de Vlaamse taal mij vandaag parten. Ze stellen vragen over 'bollen'. Als Nederlandse ken ik wel bollen maar die steek je in je reet als je drugs gaat smokkelen.'Bollen, bollen...aaaah natuurlijk ze bedoelen 'rijden' mompel ik zachtjes.

Voor mijn gevoel heb ik meer dan de helft fout. Zoveel vragen waar ik gigantisch bij twijfel. Zoveel vragen die ik nog nooit zag of hoorde. Terwijl ik in de linkerkolom zie dat ik bijna alle vijftig gehad heb word ik kwaad op mezelf. Sjeezus wie denk ik wel dat ik ben zeg. Waarom dacht ik dit wel even zonder tussenkomst van een rijschool klaar te spelen? Dacht ik nu echt met twee internetsitetjes al die complexe theorie zomaar te kunnen leren?

Traag zweeft mijn pijltje boven de beoordelingsknop. Nog één keer zucht ik diep en maak me klaar voor het geweldige fiasco wat ik nu op het scherm ga zien. 'U bent geslaagd!' Huh? Ik? Geslaagd?

Weer kijk ik en lees wat er op het scherm staat. 'U bent geslaagd!' Van de 50 vragen had ik er blijkbaar 44 goed.

Als de man van het examencentrum mij de papieren geeft lees ik het weer eens na. Pas dan herinner ik me een klein voorval deze morgen. Tijdens de wandeling naar het examencentrum zag ik een prachtige Scania 143 met neus rijden. Ank en ik zeggen dan altijd als we zo'n vrachtwagen zien : 'Als je een neus ziet is je dag goed!' Weer herinner ik me dat ik even stopte met lopen om die beauty goed te bekijken en naar het prachtige geluid te luisteren van zo'n gigant op de weg. Echt, als je een neus ziet is je dag goed!

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • Forumlid

De man aan mijn balie vraagt me een euro te wisselen want hij wil zijn auto gaan stofzuigen. Na tien minuten komt hij weer binnen. Hij wil een wasprogramma kopen. Hij kiest er een uit en rekent af waarbij ik denk ; dat had je daarnet toch ook gelijk kunnen doen?

Voor de derde keer komt hij binnen. Hij koopt een flesje frisdrank. Weer buiten komt hij met zijn klein verstand erachter dat hij daar wel een sigaretje bij zou lusten. Weer komt hij binnen en koopt een pakje sigaretten. Even later staat hij wéér voor mijn balie...hij wil een aansteker kopen.

'Sjeezus!' mompel ik in mezelf, 'die kan écht geen twee dingen tegelijkertijd onthouden zeg.' Als ik eindelijk zijn auto voorbij het raam het terrein af zie rijden zucht ik even. Eindelijk die is weg!

Nee dus. Een paar minuten later zie ik hem naast de pomp staan. Vast vergeten te tanken dus. Voor de zesde keer zie ik hem aan mijn balie en ik kan het niet nalaten er een opmerking over te maken. 'Bent u vandaag een beetje vergeetachtig meneer?' vraag ik hem. 'Hoezo?' is zijn merkwaardige reactie. 'Nee, laat maar' roep ik er snel achteraan.

De volgende man komt al vertwijfelende bij mijn balie. Hij heeft getankt maar weet niet zeker of hij de juiste code bij het tankpasje bij zich heeft. Hij drukt een code in en we krijgen een foutmelding te zien. Hij vraagt hoeveel keer hij kan gokken met de code waarop ik zeg in principe maar 2 keer. Als u het de derde keer weer fout doet is uw pasje geblokkeerd en kunt u er niets meer mee.

Hij drukt weer dezelfde code in waarop we weer dezelfde foutcode krijgen. Weer vertel ik hem dat hij nu zeer zeker de juiste code moet indrukken om blokkeren te voorkomen. Voor de derde keer drukt hij precies dezelfde foute code in en zijn pas ..tadaaaa..geblokkeerd dus!

Hij kijkt me niet begrijpende aan. 'En nu?' vraagt hij me. 'Meneer u drukt drie keer dezelfde verkeerde code in wat u de eerste keer ook al zag terwijl ik het u uitlegde dat bij de derde keer alles zou blokkeren', zeg ik hem. Waarschijnlijk had ik alles net zo goed in Zeeuws-Herbreeuws kunnen uitleggen want hij blijft me schaapachtig aankijken.

'Hebt u ook goedkope sigaretten?' vraagt een dame me. Waarop ik wijs op de pakjes en de prijzen noem. Elixyr 3,15 of JPS ook 3,15 of L&M 3,20 of West ook 3,20. Ze bekijkt de pakjes langdurig en zegt dan : Doe maar Marlboro. Waarom iemand mij vraagt om goedkope sigaretten en dan toch met een pakje van 3,90 de deur uitgaat is mij een raadsel.

Iedereen heeft hersenen. Niet iedereen gebruikt ze dus. In principe is dat niet zo heel erg. Die mensen zullen toch wel een manier hebben om met die handicap om te gaan in het dagelijks leven. Het enige wat mij wel stoort aan dit soort mensen is dat ik ze steeds in een auto zie stappen en weet wat voor soort sukkels er dus in het verkeer tussen jou en mij rondrijden.....

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • 3 weeks later...
  • Forumlid

Na anderhalve week goed vakantie te hebben gehouden was het donderdag weer tijd voor me om terug aan de slag te gaan. In het werk had ik niet echt zin, wel had ik zin om weer mijn gedachten te kunnen verzetten aldaar.

De dag ervoor was een soort dipdagje. Niet echt depri maar je kent het wel, zo'n dag dat wat dingen aan je knagen. Sterfdag van mijn vader, afspraak bij de tandarts, het gevoel van dit-is-dus-echt-mijn-laatste-dag-vakantie plus ik wilde graag even tegen iemand aankruipen waar op die dag helemaal niet tegenaan te kruipen viel.

Op weg naar mijn werk draai ik cd van Moby, gekregen van mijn oudste zus. Het ding lag hier al enkele weken in huis en ik dacht zo onderweg kan ik die wel beluisteren. De paar bekende nummers lal ik wat mee en voor de rest skip ik nummer voor nummer. Tot ik ineens bij nummer 14 kom. Het begin vind ik mooi, supermooi zelfs. Zacht gitaarspel met wat geneurie op de achtergrond. Steeds komen er meer instrumenten bij wat de muziek steeds voller en warmer maakt. Het laatste gedeelte van dit nummer is weer die zachte gitaar zoals het begin.

De repeatknop gaat aan en alle verdere kilometers luister ik alleen dit nummmer. Over en over. In mijn gedachten zie ik weer beelden van mijn vader. Hoe hij dingen uit kon leggen met veel gezwaai met zijn armen. Hoe hij kon uitbarsten in lachen. Hoe lief en toch ook breekbaar zijn blik was in het ziekenhuis. Zou hij nog steeds waken over mij?

Voor ik uitstap bij mijn werk bekijk ik nog even de cd, ik wil weten welke titel nummer 14 draagt wat ik zo mooi vind. 'Everloving' lees ik en ik kon er ook geen mooiere titel bij bedenken.

Mijn dienst begint en het is weer alsof ik nooit ben weggeweest. Rennen vliegen, drie dingen tegelijk doen, papieren opruimen, tussendoor telefoontjes plegen en de nietophoudende stroom klanten wegwerken. Als het half negen is hangt mijn tong op mijn hielen. Wat zal ik blij zijn direct af te kunnen sluiten zeg. Tevens is er ook nog een storm opkomen zetten. Traag naar huis door die wind en regen spreek ik mezelf al toe.

Om kwart voor negen draait een grote Scania het terrein op. De chauffeur hangt de slang van één pomp in zijn tank en komt naar binnen. Hoeveel liter heb jij ongeveer nodig vraag ik hem. Hij zegt een 700 liter nodig te hebben. Waarop ik hem uitleg dat ik dat niet met mijn sluitingstijd ga redden. Hij kan niet anders zegt hij, moet Shell zijn en hij moet gelijk door naar Portugal. We besluiten een tweede pomp bij hem aan te hangen en ik bel terwijl de meldkamer dat ik negen uur niet ga redden of ze mijn alarmingave willen verzetten naar half tien.

Rond kwart over negen heb ik dan toch alles rond. De chauffeur is met een volle tank kunnen vertrekken en ik ben niet al te veel later weg. Weer zet ik Moby aan in de auto en vervolg mijn weg naar de snelweg. Nog geen drie kilometer heb ik gereden of ik zie een hoop lichten voor me. Door de regen en mijn nachtblindheid moet ik even heel goed kijken wat er zo allemaal voor me te zien in. Ah, shit, file!

Stapvoets ga ik nog vooruit en naast me komt een gigantische Volvotruck mét neus rijden die zo even achter me reed. 'Als je een neus ziet is je dag goed' zeg ik wat bitter want ik wil niet in deze file staan, ik wil naar huis. Gelijk heb ik medelijden met die chauffeur, die wil ook vast snel naar huis. Zou dit een file zijn door wegenwerken of zou er iets gebeurd zijn vraag ik me af. Het blijkt de combinatie te zijn. Politiewagens rijden we voorbij. Ambulances komen voorbij scheuren en ook takelwagens.

Langzaam rijden we in file de plek des onheils voorbij. De wegenwerkers die met een hoop drukte dingen staan uit te leggen. Auto's compleet in puin. Takelwagens die auto's wegslepen en ambulances waar ik niet van wil weten wat daar in zich nu afspeelt. Arme mensen, zeg ik hardop, al die hulpverleners die daar nu in de kou en regen staan te helpen. Arme mensen die in die kettingbotsing zaten, auto kapot en wie weet wat voor letsel ze hebben. Al de blauwe en oranje lichten, mijn maag draait ervan om.

Vlak voor de file zich weer oplost laat de Volvo mij voor. Ik bedank hem met mijn knipperlicht links-rechts-links en hij gooit even met zijn grote lichten als laatste groet. De klok op mijn dashboard zegt me dat ik nu al een uur later dan normaal hier rijd. Moby speelt. Ik rijd.

Stel dat nu die Scania eens niet was komen tanken? Stel dat ik eens precies op tijd de deur was buitengestapt? Stel dat ik op mijn gewone snelheid die snelweg was opgereden en stel dat ik ook te laat had gezien dat er wegenwerkzaamheden waren. Stel dat ik de veroorzaker zou zijn van die kettingbotsing of deelnemer. Nog erger, stel dat die Volvotruck én ik beide daar iets eerder waren geweest. Hij reed achter mij.....

Moby speelt. Ik rijd. Stil bedank ik mijn pa, hij waakt nog steeds over me... Everloving...so everloving...

.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • 1 month later...
  • Forumlid

Er staat een gedenkteken bij een treinstation in Boortmeerbeek. Een driehoekig monument waar drie Vlaamse helden een unieke actie ondernamen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Nergens in Europa werd een zelfde actie ondernomen.

Drie jonge studenten van het atheneum te Ukkel gewapend met één revolver, één stormlamp en rood papier hielden een trein halt waar honderden joden in zaten op weg van Mechelen naar Auschwitz.

Georges Livschitz, Robert Maistriau en Jean Franklemon hebben door die trein te stoppen 115 mensen van een wisse dood kunnen redden. Het jongste ventje wat kon ontsnappen was 11 jaar.

Van jaloezie heb ik doorgaans weinig last, maar als ik zo iets lees op internet dan ben ik heel even jaloers. Jaloers op het lef van die drie mannen. Jaloers dat ik niet zulke dingen kan doen. Jaloers dat mijn verzet tegen zaken in deze wereld niet dezelfde vrijheid kan bieden.

Tijdens het werk deze week viel me op dat weer veel meer veetransporten de weg gebruikten waaraan het station ligt waar ik werk. Kerst komt eraan zeker?

Vanaf mijn balie zie ik de vrachtwagens voorbij rijden volgepakt met onschuldige dieren op weg naar hun Auschwitz. Geen gaskamers maar electroshocks zullen een einde maken aan hun leven. Koeien, varkens, kalfjes. Als joden opeengepakt in een rit naar de dood.

Wat zou ik graag het lef hebben van Georges, Robert en Jean. Wat zou ik graag 1 transport willen tegenhouden. Eén van die vrachtwagens tot stoppen dwingen en die dieren bevrijden.

Natuurlijk mag ik mensen niet met dieren vergelijken maar is de dood van al die dieren niet net zo nutteloos als die holocaust? Hoe achterlijk moet je zijn om maar even 6 miljoen joden de dood in te jagen en hoe achterlijk zijn wij dat we met Kerst evenzoveel dieren de dood in jagen. Omdat het gezellig is? Omdat we wel wat extra mogen hebben met die dagen? Baden wij al niet een heel jaar in luxe? Moeten daar perse nog eens zoveel miljoenen onschuldige dieren het leven voor laten?

Als ik de krant opensla walg ik van de kerstmenu's welke nu als reclame voor de restaurants dienen. In elke menu zie ik zeker vijf dieren staan die er voor moeten sterven. Mijn maag draait ervan om. Zou het zoveel minder gezellig zijn zonder dat stukje vlees op tafel vraag ik me af. Zouden mensen een verschrikkelijke Kerst beleven als tussen die soepen, groentes, aardappeltjes in vier varianten dat stukje dood beest er niet bij zou liggen?

Denk eens na voor je een Kerstmenu in elkaar steekt hoe zo'n beest zich voelt. Opeengepakt in een vrachtwagen. Lossen bij het slachthuis waar ze weerloos hun moord moeten ondergaan.

Ik heb geen revolver, zelfs geen stormlamp, ik weet niet hoe je een unfair transport moet tegenhouden het enige wat ik heb is deze blog waar ik dan op mijn klein maniertje probeer verzet te strijden. Verzet tegen de dood van zoveel dieren. Daarom een verzoek, hou Kerst vleesvrij en visarm aub. Laat die dieren leven, laat die industrie in elkaar zakken. Laat die boeren, slachthuizen en winkeliers deze Kerst maar in de steek. Misschien gaan er dingen dan veranderen. Misschien worden dan volgend jaar wel minder dieren opgekweekt voor consumptie en misschien het jaar daar na weer wel minder.

Want voor dieren is het óók Kerst!

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Zou het zoveel minder gezellig zijn zonder dat stukje vlees op tafel vraag ik me af. Zouden mensen een verschrikkelijke Kerst beleven als tussen die soepen, groentes, aardappeltjes in vier varianten dat stukje dood beest er niet bij zou liggen?

Niet minder gezellig maar er zijn nu eenmaal mensen die vlees eten en dat ook nog met veel plezier doen

Denk eens na voor je een Kerstmenu in elkaar steekt hoe zo'n beest zich voelt. Opeengepakt in een vrachtwagen. Lossen bij het slachthuis waar ze weerloos hun moord moeten ondergaan.

Goed, ik heb erover nagedacht. Dat wordt dus biefstuk met kerst of toch maar een varkenshaasje? Ik kom er nog wel uit.

Sorry, ik begrijp wat je schrijft maar ik begrijp niet dat je dit wenst te vergelijken met de Holocaust. Die mensen waren niet geboren om nutteloos te sterven. Deze dieren zijn, helaas, geboren om te sterven en te dienen als voedsel voor de mens. Ik ben het wel met je eens dat het met Kerst wel wat minder mag! Alsof wij iets te kort komen...

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • 3 weeks later...
  • Forumlid

Ja zeg, lopen die ministers van verkeer zich allemaal druk te maken om hun wegennet en die knooppunten van wegen maar ze zouden zich eens beter wat druk kunnen maken om onze knooppunten.

Die denken zeker dat het leven voor ons allemaal maar zo simpel is? Dat wij niet wekelijks en zelfs dagelijks of beter gezegd nog ieder uur met ons eigen knooppunten lopen worstelen. Tsssss!

Van A naar B roepen ze. Wat nou van A naar B? Bij ons mensen lukken dingen nooit van A naar B! Van A naar K ja. Met daartussen C en D en soms ook nog F, G en H.

Voorbeeldje: Van A naar B in een gewoon dagelijks mensenleven zou zijn; je loopt naar kantoor en legt daar even de pakbonnen in het pakbonnenbakje. Dat lukt nooit! Weer is het van A t/m F ja. Kijk maar want met die pakbon in je handen gaat de telefoon. Die pak je dan eerst even op. Aan die telefoon vraagt iemand het nummer van het hoofdkantoor. Kun je dat eerst weer op gaan zoeken. Weer wil je gaan lopen met die pakbon, komt er een klant tussendoor. Loop je dan eindelijk naar kantoor valt er onder het lopen weer dat displaytje van de balie. Bukken en opruimen. Op kantoor zie je gelijk dat niet alleen pakbonnen in het pakbonnenbakje liggen maar dat daar ook weer die memo ligt die je collega morgen nodig heeft. Dus leg je die memo in haar postvak, en wéér gaat die telefoon...

Gelukkig krijg ik voor bovenstaande dingen betaald. Dat is dus niet zo heel erg. Erger worden de dingen van A naar Z thuis....

Van A naar B is bijvoorbeeld even drinken gaan pakken in de keuken. Lijkt simpel. Maar dat is het niet! Want gelijk met je lege glas kun je ook die volle asbak wel meepakken en die paar papiertjes die in de vuilbak kunnen. Oh, nee dat papiertje even niet, die moet even terug op het prikbord daar staat een adres op voor Ralf waar hij hondebrokjes kan krijgen voor zijn hond die superallergisch is.

Wat ging ik ook weer doen? Oh ja drinken pakken. Het lijkt wel koud hier. Even zien of de verwarming nog brandt. Ai daar moet even wat water bij. Kraantjes openzetten. Kraantjes dichtdraaien. Goed zo, die floept weer aan. Dorst!

Asbak mee, papiertjes mee. Teruglopen voor het lege glas. Koelkast open. Twee jengelende katten naast je. Ok ok, vrouwtje pakt wel even visjes voor jullie. Blik tonijn opendraaien. Zooi in de bakjes gooien. Bijna leeg sappak zie ik. Bodempje in het glas. Leeg pak in de vuilbak. Oei die is bijna vol....

Zak eruit tillen. Dichtknopen. Nieuw zak erin. Oh ja, nieuw pak sap opentrekken. Doekje zoeken. Aanrecht droogmaken. Met vol glas terug naar de pc. Slokje. Zin in een sigaret. Shit de asbak staat nog in de keuken. Asbak halen. Peukje roken. Eigenlijk is het bedtijd....

Even nog een stukje schrijven over knooppunten. Dan snel het bed in. Douche in. Tandpasta is op. Lege tube in het vuilbakje. Vuilbakje even in de grote vuilbak leeggooien. Oei een van de katten heeft het visbakje omgestoten. Servetje pakken, vis oppakken en in de vuilbak doen. Dweil pakken, even dweilen waar de vis lag. Waar waar ik ook al weer mee bezig? Oh ja, ik wilde naar bed...

Uit de douche, ril ril ril, shit de handdoeken hier zijn op. In je nakie even naar de wasmand een paar verse halen. Afdrogen. Haren kammen. Haren kammen? Zie geen fluit in de beslagen spiegel. Spiegel afvegen. Dampt weer aan. Haren kammen in de hal bij de spiegel. Hè waar trap ik nu in? Djuuu, weer een kat overgegeven. Opruimen. Opnieuw voeten wassen in de douchebak. En dan naar bed?

Wat is het nog licht in die hal? Ai, lamp in de keuken vergeten uit te doen. Bed uit, naar keuken, licht uit. Jengelende kat. Ah, wil even uit de kraan drinken. Vloekt wat op de kat dat ie op moet schieten dat het vrouwtje hier staat te piektieten van de kou in der nakie in die kouwe keuken. Terug bed in. Moest ik nu morgen wel of niet werken? Wel of niet de wekker zetten? Shit met dat decemberrooster ben ik heel de weg kwijt.

Licht aan. Naar het prikbord. Met fiepogen van het felle licht even speuren naar morgen. Ah nee, morgen vrij. Geen wekker dus. Wacht schrijf ik even gelijk die boodschappen op die ik nog even moet gaan halen morgen. Terug bed in....

Indommelen....slaap..slaap....volgens mij ben ik vergeten de verwarming terug te draaien. Even bed uit. Ja, ziedet! Zo, dat is beter. Terug bed in.....

Knooppunten? Tussen even drinken halen en in je bed geraken zitten er bij mij wel 284 of zo..is dat bij jullie ook zo?

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • Forumlid

De afgelopen twee Kerstdagen op mijn werk mocht ik voor Vrouw Holle spelen. Kennen jullie het sprookje van Vrouw Holle? Ze woont in de hemel en als ze haar beddegoed uit het raam gaat uitkloppen gaat het sneeuwen ergens op de wereld.

Elk jaar werk ik met Kerst. Elk jaar maakt mijn werkgever dat ik cadeautjes mag uitdelen aan de klanten. Vorige jaren waren dat kerstbeeldjes dit jaar waren het sneeuwbollen. Je kent ze wel. Een glazen bol met water en beeldje erin en als je met het geheel gaat schudden zie je sneeuw rond dat poppeke in de bol. In die van ons stond heel logisch een beer met een gewei op zijn hoofd (hert of zo) in kerstkledij (??), hoe verzinnen ze het!

Kortom ik deelde dus sneeuw uit. Veel sneeuw. Tweehonderdzestien keer om precies te zijn. Soms pakten mensen het zonder te bedanken aan. Soms zeiden ze heel hartelijk dankjewel. Soms werd het teruggeschoven met de woorden 'maak er maar iemand anders blij mee' wat ik ook best waardeer dat mensen gewoon eerlijk zijn als ze iets niet willen hebben. Vooral kinderen vonden het sneeuwgevalletje geweldig.

Op Eerste Kerstdag stond er in de vooravond weer die jongen voor mijn balie die ik nog herkende van afgelopen zondag. De deur was toen al dicht en ik was aan het dweilen zoals ik elke avond doe voor ik het pand ga verlaten. Normaal als er dan nog klanten op de deur kloppen doe ik alsof ik doof en blind ben ik reageer er niet meer op. We staan van zes uur 's morgens tot negen uur 's avonds klaar voor de klanten en ik heb zoiets van als ze na die tijd komen hebben ze pech gehad.

Maar deze jongen had iets. Zijn blik was..

Enfin, de deur terug open en vragen wat hij wilde. Of ik hem even aan een vijftigcentmuntstuk kon helpen want hij stond bijna met een platte band zodat hij lucht kon pakken uit water&lucht-eiland waar tegenwoordig geld in moet. Dat deed ik en niet veel later zag ik hem in het donker het terrein verlaten.

Eerste Kerstdag was hij er dus weer. We spraken nog even over het gevalletje van zondag waarbij ik zei, normaal doe ik dat nooit hoor, gesloten is gesloten. Hij legt uit dat hij heel blij was dat ik hem wel geholpen had dat hij van het ziekenhuis kwam waar zijn moeder ligt.

Hij zet wat flesjes fruitdrank op de balie en vraagt een tasje. De flesjes gaan weer mee naar het ziekenhuis legt hij uit want zijn moeder is héél ziek. Hoe ziek vraag ik hem. Héél erg ziek zegt hij me en gelijk erachter zegt hij zacht 'Ik denk niet dat ze nog terug naar huis gaat komen....'

Daar ben ik even stil van. Wat zeg je op zo'n moment?

Uit de doos pak ik weer een sneeuwbol en geef het hem. Voor op haar nachtkastje, zeg ik erbij, misschien brengt het wel geluk. Hij bedankt me en vertrekt.

Tweede Kerstdag. Het is druk en de sneeuwbollenvoorraad slinkt per uur. Tegen de avond is het even heel druk. Klant na klant en tussendoor probeer ik ook nog de shop wat in orde te houden. Dan staat hij ineens weer voor mijn balie. Weer neemt hij dezelfde flesjes en weer stopt hij ze in het bijgeleverde tasje. Als ik hem weer een sneeuwbol wil geven zegt hij: 'Die heb ik gister al van u gehad, maar ik zou die wel heel graag aanpakken, dan hebben we misschien twee keer geluk hè?' Met een lach stop ik het tweede kerstcadeautje bij in de tas en hij bedankt me weer heel spontaan.

Kort daarna wordt het rustiger op het station. Waarschijnlijk zitten nu alle mensen weer aan het tweede kerstdiner en dan komt er een plaat op de radio van Anouk. Met haar mooie stem hoor ik haar zingen: 'Hey Michel is life for you ok....'

Gelijk moet ik aan die jongen denken. Terwijl de halve wereld kerst aan het vieren is is hij op weg naar zijn doodzieke moeder. Life is niet zo ok voor hem.

Dan breek ik af. Ik huil. Stiekem bij het aanrecht huilen waar boven de box hangt en Anouk in verder zingt. Huilen om die dappere knul die daar iedere avond zijn moeder drankjes gaat brengen. Huilen om die gast die hoopt dat die twee glazen prullen zijn moeder weer beter zullen maken. Huilen om hem en zijn moeder die misschien wel de laatste Kerst samen zullen beleven.

Het is de mix van Kerst. De mix van dat ik zelf mijn vader zo mis nu. De mix van die jongen waarbij ik zijn machteloosheidsgevoel zo goed herken. Weer loop ik terug naar de balie en pak een van de laatste sneeuwbollen. De verpakking rats ik zowat open en nog voordat Anouk klaar is met zingen hou ik het bolletje tegen me aangedrukt en ik smeek letterlijk voor een wonder. Geen sprookjes van Vrouw Holle. Gewoon een wonder. Voor hem. Voor zijn moeder. Voor díe twee mensen een wonder aub....

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • Forumlid

mmmmmm, ik zou bijna zeggen wonderen bestaan niet.

...... maar stiekum hoop ik toch....

ik wou dat ik de gave had om mensen te helpen,

maar helaas..... het is mezelf behelpen.

ik zie mensen graag vrolijk en of blij,

en andersom...... wil ik toch zo graag helpen.

alleen luisteren, wil soms ook wel eens helpen.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • 4 weeks later...
  • Forumlid

Zijn we als mens gegroeid? Hoeveel vooruitgang hebben wij met heel die evolutie geboekt vanaf het moment dat we als kromgebogen aap rechtovereind gingen lopen en nu als wederom die kromme aap voorovergebogen bij een pc zitten?

Volgens een bioloog waar ik zopas een boek van las is er meer verandering te zien in een mens na een halve fles jenever dan in die duizenden jaren evolutie. Toch zie je bij sport dat mensen jaar na jaar records verbreken. We worden steeds sneller, steeds beweeglijker, steeds een langer uithoudingsvermogen en steeds sterker. Zou dat in de mens zitten of in die knappe middelen die ze steeds uitvinden om die prestaties te verwezelijken?

Gezondheid.

In de tweede klas van mijn lagere school zaten drie kinderen die iets mankeerden. Petra droeg een brilletje, Laura had eczeem zodat ze soms niet mee kon zwemmen en Jolanda had astma. Drie kinderen op de dertig.

Pak vandaag eens dertig kinderen van de rond de acht jaar en kijk eens wat die groep allemaal heeft. De helft heeft astma. Tig kinderen zijn allergisch. Een deel slikt medicijnen tegen ADHD. Kinderen met beugels in de mond. Kinderen met buisjes in de oren. Groeistoornissen. Slaapstoornissen. Overgewicht. Problemen met de motoriek. Tevens zijn de kinderen tegenwoordig minstens tien keer per jaar verkouden. Zijn de technieken om mankementjes op te sporen beter geworden of zijn wij als ras gewoon zwakker aan het worden?

Emancipatie.

Hoever staan wij met de vrouwenrechten? Boeren we vooruit of achteruit? Onze oma's waren de baas in huis. Elke zaterdag gaf opa braaf zijn loonzakje af en oma nam de beslissingen wat daarmee gedaan werd. Oma dacht er niet aan naast haar volle agenda van het huishouden ook nog eens te gaan studeren of buitenshuis te werken. Werkten onze moeders soms al buitenhuis om ietsjes meer luxe te hebben, mijn generatie heeft niet eens meer de keuze.

Gezinnen van nu hebben twee kostwinners nodig. Nog erger is het voor die generatie die na mij komt. Die kunnen straks niet eens meer alleen gaan wonen. Het leven is wel zo duur aan het worden dat het onbetaalbaar gaat worden een huisje voor jezelf te huren of te kopen. Vrouwen zullen in de toekomst dus meer afhankelijk worden van een man dan dat ze ooit geweest zijn.

Relaties.

Een man, een vrouw en een paar kinderen tesamen onder één dak. Dat was de formule die de kerk ons ooit leerde. Hoeveel mensen leven nu nog naar die formule? Zelf kijk ik tegenwoordig al op als mensen vertellen 20 of 30 jaar samen te zijn met eenzelfde partner.

Moderne mensen scheiden. Kinderen hobbelen van ma naar pa en andersom. Baby's die de eerste woordjes in een creche leren. Ma heeft soms een vriendje die ook weer wat kinderen uit een gezin elders heeft en pa boemelt wat in de rondte. Voordat mensen weer een gezin vormen met een nieuwe partner moet de nieuwe door ongeveer vierhonderd examens eer hij of zij samen mag zijn. Mensen zijn gewoonweg doodbang geworden van elkaar.

Sexualiteit.

Alles kan en mag. Parenclubs schieten als paddestoelen uit de grond. Elk modern nachtkastje staat bol van de sexspeeltjes. Ineens is de halve bevolking bi geworden. Naakt mag niet meer maar moet eerst met dure lingerie gesierd worden. Oh, nee sex gaat allang niet meer om de het vrijen tussen twee mensen die elkaar bijzonder aardig vinden. Sex gaat om spanning. Om lef. Om durf. Weg met al die grenzen van bekrompenheid.

Duizenden jaren evolutie. Honderden boeken die ons leren hoe we meer kunnen genieten. Praatprogramma's die geen enkel sexueel onderwerp meer schuwen, sexueel zouden wij dus verschrikkelijk gegroeid moeten zijn. Terwijl ik eerlijk gezegd ons sexleven weer terug bij af kan noemen. We gedragen ons weer zoals de dieren; heb je zin doe je het en verder denk je nergens meer bij na.

Emotioneel.

Door alle luxe in het moderne leven hebben we meer tijd gekregen om over onszelf na te denken. Mensen konden opzoek naar zichzelf. Jouw emoties onder de loep. Gevoel mag. Overal is er ruimte en tijd om aan jouw innerlijk te werken. Astrologie en spiritisme vieren hoogtij. Alles draait om jou. Over jou zijn boeken geschreven. Voor jou zijn er workshops zodat je in contact kunt komen met jezelf. Een compleet leger van wegwijzers staan voor je klaar om jou als mens te laten voelen wie jij bent. Jij.

Toch gaat het niet zo goed met die jij. Jij draait een beetje door. Jij met je emoties dat gaat allemaal niet zo goed. Dus grijp jij naar wat noodmiddelen. Psychologen. Psychiaters. Slaapmiddelen. Anti-depressivia. Het dipje gaan we oplossen. Het trauma wegwerken. Hoe meer we op zoek gaan naar onszelf hoe verder we onszelf kwijtraken lijkt het wel. Des te meer emoties we los laten des te meer voelen we blijkbaar onze grenzen.

Hoe het dan allemaal wel zou moeten? Geen idee. Dat is nu net wat ik denk. We zijn met alle vooruitgang en al dat klimmen, al die bergen die steeds maar verzet moesten worden nog geen ene stap verder. Vaak een stap achteruit. Terug naar af....

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • Forumlid

Het allergrootste landdier wat op dit moment nog leeft is de olifant. Groot en krachtig met als enige echte tegenstander in het leven; de mens. Olifanten leven soms in kudde's van koeien (de vrouwtjesolifant) en kalveren (jonge olifant). Soms komen daar mannetjes bij die men de stier noemt (bull). In paringstijd is het mannetje de meest gevaarlijke dier wat de wereld kent door zijn formaat en zijn inmense kracht.

De allereerste olifanten die ik ooit in een groep zag waren de olifanten in een circus. Daar wij thuis tamelijk veel natuurboeken hadden en lazen was het zien van die groep een complete shock voor me. Die prachtige sterke dieren die ik van de plaatjes in de boeken kende, die tesamen over de aardbodem zwierven waarbij de kudde voor elkaar zorgde leken in geen velde of wegen wat ik in de piste zag.

Sjokkende achter elkaar in een rondje, slurf aan staart, elke vezel van kracht en initiatief wat er doorgaans in deze dieren huist was totaal verdwenen. De dompteur met zijn prikker als bevelhebber over een leger lamgeslagen krachtmachines. Als kind kwam een haat in mij naar boven naar deze man die jaren niet te evenaren was. Wie gaf deze man het recht die olifanten, die prima voor zichzelf kunnen zorgen, kunstjes te laten doen die hij niet van nature wil doen? Wie gaf dat recht?

Inmiddels ben ik volwassen. Een circus met dieren zal ik nooit meer bezoeken omdat ik niet wil zien hoe de mens een dier kan verminken naar wat hij denkt dat goed voor dat dier is.

Toch kwam ik deze week weer in eenzelfde circus terecht. Deze keer niet met levende olifanten maar met andere giganten van deze aardbodem. Deze week moest ik namelijk een autorit maken van Antwerpen richting Hasselt. De kenners onder jullie roepen nu gelijk ah de E313. Sinds enige weken is daar voor vrachtwagens een inhaalverbod van kracht.

Net zoals de olifant met prikker gedwongen wordt te doen wat de dompteur van hem zal verlangen zijn vrachtwagens nu ook gedwongen te doen wat een verkeerswet denkt dat goed voor ze is. Als prikker is er nu de verkeersboete.

Nu is die E313 al niet logisch ingericht van nature. Er zijn te weinig rijstroken voor het vele verkeer. Er zijn heel veel industrieterreinen aan die weg gelegen zodat er heel veel verkeer op en af die weg moet. Waren daar de invoeg en uitvoegstroken op berekend zou het allemaal geen probleem zijn. Maar die stroken zijn overal veel te kort. Iedereen die op of van die weg wil heeft echt maar enkele meters om wel uit te voegen dan wel in te voegen.

Door het nieuwe absurde wetje rijden dus in karavaan honderden vrachtwagens op de rechterstrook. Dat gaat goed tot er een op en afrit komt. Daar vrachtwagenchauffeurs, net zoals de olifant, van nature een gemoedelijk volkje zijn proberen ze nog een beetje ruimte te creeëren om invoegers de ruimte te geven. Bij auto's lukt dit nog net redelijk. Bij hun collega-chauffeurs mislukt dit gigantisch.

De collega kan niet op die korte invoegstrook zijn 70-80 km per uur halen. Daar heeft zo'n gigant de tijd en ruimte voor nodig. Ook ik reed tussen die karavaan en mijn snelheid is echt op sommige stukken naar 40-50 km per uur gezakt. Voor me een vrachtwagen vol in de remmen en achter me krijg ik zo'n hete grill in de nek van de volgende lamgeslagen gigant. Leuk is anders!

Natuurlijk kan ik uitvoegen en op de linkerstrook gaan rijden. Daar heb je nu wel minstens een Ferarri voor nodig want mijn auto kan niet van 50 km versnellen naar de 120 km op een paar meter die op de linkerstrook aangehouden worden. Tevens bedacht ik me, als het me al lukt op die linkerstrook te geraken zonder mezelf hier te barsten te rijden weet ik niet zeker of ik straks weer terug kan naar de rechterstrook wanneer mijn te korte afritje komt.

En dan dacht ik weer aan de natuurboeken vroeger thuis hoe olifanten voor elkaar zorgen en hoe truckers dat ook eens voor elkaar konden. Even opzij, even die collega de ruimte geven in te voegen of uit te voegen. Even die iets langzamere collega inhalen, was het nu zo'n drama op die wegen minster?

Waarom heeft u als minister niet het zelfde vertrouwen in die groep als wat ik heb? Laat die mensen op hun manier hun vak uitvoeren. Ze hebben de rijopleidingen achter de kiezen. Ze zijn allemaal geslaagd voor het rijexamen. Ze hebben de ervaring. Laat ze doen. Laat ze gerust. Stop met die verminkingen...of ik ga jou ook haten zoals ik eens die dompteur diep haatte....

post-937-1394779562,7764_thumb.jpg

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • Forumlid

Het leuke van in één land geboren te zijn en in een ander land wonen is dat je dingen kunt vergelijken. Natuurlijk zal altijd het land waar je nu woont beter scoren anders woonde je er toch niet?

België is best ok. De mensen zijn hier gemoedelijk en open. De saamhorigheid is er nog groot kijk maar eens naar al de demonstraties die ze hier een heel jaar houden. Samen strijden voor betere leefomstandigheden of werkomstandigheden is de doorsnee Belg niet vreemd. Als ik boeren met tractors naar Brussel zie togen om te demonstreren ben ik trots op het land waar ik nu woon. Hier doen mensen tenminste iets, of het iets uithaalt is een tweede punt maar ze doen het toch maar.

Terwijl mijn thuisland (Nederland) heel hard roept dat het een verzorgingsstaat is denk ik dat België qua verzorging van de bevolking veel hoger scoort dan NL. De ziekenhuizen zijn hier tien keer beter en zonder wachtlijsten. De ziektekosten zijn hier voor de mensen nog te dragen. Veel is te danken aan dat artsen hier gewoon eenmanszaakjes zijn. Ga ik in NL naar de dokter moet ik eerst langs drie assistentes voor ik de arts zie. Hier krijg ik de dokter gelijk aan de telefoon en hij doet de deur voor me open wat allemaal kostenbesparende is. Een zelfde verhaal bij mijn tandartse. Geen dure assistentes of receptionistes te bekennen in haar gebouw.

Openbaar vervoer wordt goedkoop gehouden voor de bevolking. Wil ik naar een bibliotheek of zwembad is dat hier allemaal tweemaal zo goedkoop als in NL. Als je ziet wat er hier in Antwerpen alleen al allemaal georganiseerd wordt voor mensen waar je gratis heen kunt zoals concerten, beurzen, zang en of dansfeesten, culturele avonden en of bezichtigingen dan is dit land bewonderingswaardig. Dat steden en dorpen hier tien keer minder last hebben van vandalisme en overlast is te wijden aan de kracht van de chiro, hier houden ze op speelse wijze de jongeren wel bezig.

Er is maar één ding wat ik absurd vind in dit land. Het brugpensioen. Als Nederlandse kende ik het niet en ik stond dan ook met mijn oren te klapperen toen men mij dit voor het eerst uitlegde. Hoezo brugpensioen? Wat brugpensioen? Wilde men mij nu wijsmaken dat een land wat zo goed voor zijn bewoners zorgde en zo goed met kosten om kon gaan dit toe kon staan?

Als manager gaan hier mijn haren recht van overeind staan. Jaar in jaar uit trainen wij met veel zorg mensen zodat ze jaren in het bedrijfsleven mee kunnen draaien en hier worden gezonde mensen met ervaring van hier tot Tokyo gewoon aan de kant gezet? Dat kan toch niet?

Zelf lobby ik al jaren bij Shell om die gepensioneerde mensen in dienst te houden. Laat ze blijven, je laat die mensen met een berg werkervaring toch niet thuis achter de geraniums zitten? Wij hebben nu bij Shell drie mensen die na hun gewone pensioen (65jaar) weer voor de klas staan.

Hoe goed deze formule wel werkt is te zien aan een meneer (67) die nu bij de afdeling brandstofdepot les geeft. Was voorheen de stageperiode voor nieuwkomers minstens 6 maanden, nu werken die zelfde beginners er na drie maanden zelfstandig louter en alleen maar omdat ze les kregen van een krak in het vak. Les krijgen van een vakman uit de branche is veel intenser dan les krijgen van iemand die alleen bekwaam is in lesgeven. Een verhaal uit de praktijk werkt altijd tien keer beter dan een verhaal uit een boek.

En hier zitten gezonde mensen van 50 werkeloos thuis. Brugpensioen noemen ze het. Volgens mij een totaal verkeerd woord. Ze zouden het beter Ravijnpensioen noemen. Een brug is gemaakt om van A naar B te geraken. Een ravijn is om erin te vallen. Natuurlijk is dat eerste jaartje van het brugpensioen leuk, lekker rust houden, maar daarna? Hoe voel jij je als mens dat je aan de kant werd geschoven? Hoe voel jij je als je mensen om je heen ziet genieten van hun werk en hun klimmen in de maatschappij en jij zit daar als kasplantje thuis te vegeteren?

Hoeveel heb jij nog te vertellen als je zeven dagen niets doet? Je dood werken lukt nooit zei mijn pa, je dood vervelen wel. Volgens mij kweek je met dat Ravijnpensioen zieke mensen. Je laat ze zich vervelen. Je kweekt depressies aan omdat mensen zich niet meer nuttig voelen en zich aan de kant geschoven voelen. Afgedankt door de maatschappij laat je ze bewust in een ravijn te pletter vallen.

Terwijl die mensen barsten van de werkervaring. Talenten die nu liggen weg te rotten bij de kachel thuis. Hersenen die dag in dag uit afgestompt worden doordat ze geen voeding meer krijgen om maar iets te doen. Het kost je als regering twee keer geld. Het pensioen en de zieke mens die je straks te verzorgen hebt. Nog even daargelaten wat voor voorbeeld je de jongeren hier geeft als je als regering gezonde werkbekwame vakmensen zonder pardon aan de kant schuift.

Met logisch denken kom je al een heel eind zei mijn eerste mentor me ooit. Bekijk wat je ziet en doe wat je eerste gevoel je ingeeft. Logica. Graag zou ik nu bij een debat van ministers eens een mens op een podium zetten en ze dat laten bekijken. Ze laten zien dat een mens van kop tot teen vol zit met spieren, spieren om mee te werken. Heel die hersenpan zit vol hersenen die te gebruiken zijn. Toch niet logisch dat je zo'n mooie uitvinding als de mens in een ravijn gaat dumpen?

.

post-937-1394779597,8108_thumb.jpg

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • Forumlid

Vandaag was ze terug. Ze straalde. Met haar gebruinde neus liet ze vol trots haar trouwring aan me zien en ik feliciteerde haar hartelijk. 'Had je nu wel een leuke trouwdag' vroeg ik haar en ze knikte heel enthousiast ja waarna ze gelijk alle verhalen vertelde over die dag.

De jonge verse getrouwde vrouw die nu voor mijn balie staat ken ik al jaren. Het leuke van jaren op één en dezelfde plek werken is dat je ook de mensen die bij je beroep horen mee ziet groeien. Haar ken ik nog als schoolmeisje wanneer ze elke dag met haar fiets voorbij mijn werk kwam.

Soms kwam ze binnen met haar giechelende vriendinnetjes om een rolletje drop te kopen of zomers om een ijsje. Ze was niet echt verlegen maar wel een meisje van het stillere soort. Zeer beleefd en altijd uiterst vriendelijk. Soms waren er problemen zoals een fietstas die niet meer achterop wilde blijven zitten of eens een lekke band waarbij ik haar of haar vriendinnen dan zo goed en kwaad het kon probeerde te helpen.

Van die fiets zag ik haar naar de brommer groeien en van de brommer weer naar haar eerste autootje. Bij het eerste autootje kwam ook de eerste baan waarbij mijn werk nog steeds op haar route lag zodat ik haar bleef treffen bij mijn balie. Weer een paar jaar later zit ze soms niet meer in haar autootje maar op de bijrijdersstoel in een andere auto. Die van haar vriend.

Ongeveer een jaar geleden stond ze weer voor mijn balie met groot nieuws; ze zou gaan trouwen. Nu zeggen ogen vaak meer dan een mond en haar ogen stonden niet zo happy zoals ze bij een toekomstige bruid zouden moeten staan vond ik. Ze vertelde over haar prachtige bruidsjurk die speciaal voor haar gemaakt was. Ze vertelde over het zaaltje waar het feest gehouden werd. Dan vertelde ze ineens dat ze eigenlijk twee keer ging trouwen.

Twee keer? vroeg ik haar. Ja, legde ze kalm uit aan me, twee keer. Eén keer ga ik trouwen met mijn vader en zijn familie erbij en de tweede keer feesten we met mijn moeder en haar familie erbij want mijn ouders zijn gescheiden en het gaat anders niet. De familie van de bruidegom zou bij alle twee de dagen aanwezig zijn. Nu begreep ik waarom dit meisje zo triestig uit haar ogen keek bij eigenlijk heel leuk nieuws.

Nu ken ik haar ouders niet, maar gelijk toen ze dit verhaal vertelde mocht ik die mensen niet. Hoe belachelijk konden mensen zijn als je dochter trouwt dat je dan niet één dag je fatsoen kunt houden tegen elkaar en die meid gewoon een leuke dag kunt bezorgen. Konden die belachelijke strijdbijlen nu niet voor één armzalig dagje even begraven worden vroeg ik me af.

Soms flap je er als mens dan iets uit. Dat deed ik dus ook. 'Zou u dat écht doen', vroeg ze me. 'Ja', dat zou ik echt doen, ik zou het vliegtuig pakken en elders trouwen zonder familie en toestanden'. Ze moest erom lachen maar toch zijn ergens mijn woorden blijven hangen bij haar, want vorige maand stond ze weer voor mijn balie en vertelde dat ze alles in Nederland hadden afgezegd en inderdaad ergens op een prachtig tropisch eiland zouden trouwen.

Vandaag was ze dus terug en ik vroeg haar of ze zich de mooiste bruid ter wereld had gevoeld in die speciale bruidsjurk waar ze eens over sprak. Ze buigt voorover de balie en zegt dan heel serieus: U had gelijk, het was onze dag, en ons feest, daar hadden wij de familie niet bij nodig, we zijn getrouwd op een van de mooiste plekjes op aarde en zelfs die jurk had ik daar niet bij nodig, de jurk bleef thuis net zoals alle toestanden!

.

post-937-1394779600,4475_thumb.jpg

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.
Note: Your post will require moderator approval before it will be visible.

Gast
Reageer op deze discussie...

×   Je hebt opgemaakte inhoud geplakt.   Opmaak verwijderen

  Only 75 emoji are allowed.

×   Je link is automatisch geïntegreerd.   In plaats daarvan als link tonen

×   Je voorgaande bijdrage is hersteld.   Tekstverwerker leegmaken

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Nieuwe aanmaken...

Belangrijke informatie

Forum voorwaarden