'Didi's Vluchtstrook'

[didi notknown]

Vrouwen zijn veel simpeler in dingen dan mannen. Wij zeggen dingen simpeler (Nee geen zin in). Wij kopen dingen simpeler (Doe die rode auto maar). Wij maken dingen ook simpeler (Met een spijker blijft dat schilderijtje ook wel hangen hebben wij geen boormachine, twee pluggen, elf boortjes en een half verpulverde muur voor nodig).

Niet waar? Wel waar!

Kijk eens als een vrouw een hobby gaat beoefenen. Ze koopt twee breipennen en een bol wol en zie daar : ze heeft een hobby breien nu. Ze koopt een pakje mooi papier en wat karton en zie daar : ze heeft een hobby papieren sierkaarten maken. Ze koopt één bibliotheekpasje en zie daar : ze heeft de hobby lezen.

Bij mannen werken die dingen allemaal veel moeilijker. Jullie moeten alles erbij, er aan, er op en er in hebben. En niet zomaar erbij ; nee het moet in verschillende matrialen erbij zijn. Of in verschillende kleuren. Of in verschillende maten.

Laten we even de hobby van mijn trouwe lezer J. (Joske) erbij nemen. De goeie man vist. Een vrouw zou daar 1 hengel en 1 emmertje voor nodig hebben. Dan heeft ze de hobby vissen.

Joskes uitrusting : 17 hengels (korte en lange), 12 visnetten, 462 verschillende soorten haakjes (met en zonder pluim), 6 paar laarzen, 8 jassen, 26 petjes, 5 grote paraplu's, 39 molentjes, 2.491 verschillende soorten vislijn, 4 koffers (die ene reken ik niet mee want die laat hij altijd thuis staan), wormen in alle soorten en maten, loodjes, lampen, gewone stoeltjes, inklapstoeltjes, overnachtingsstoeltjes, tentje voor in de zomer, tentje voor in de herfst, tentje voor in de winter, thermosfles voor koffie, thermosfles voor soep, thermosfles voor de wodka en een radiootje met wereldontvanger want de man wil ook eens een muziekje horen onder het vissen...

Stel dat een vrouw (zoals ik bijvoorbeeld) wil gaan dildo-en als hobby. Dan gaat die vrouw (ik dus) gewoon met haar vriendin (Ank in dit geval) naar een speciaalshop en wij (Ank en ik dus) kopen daar gewoon 1 dildo en zie daar ik heb er een hobby bij.

Stel dat een man op het idee komt : nou de hobby dildo zie ik ook wel zitten dan zou het volgende gebeuren. Eerst gaat hij naar 35 winkels zien wat ze waar verkopen. Na dagen in folders te kijken en te kwijlen koopt hij er een stuk of 12. Geen twaalf dezelfde natuurlijk nee, verschillende maten, verschillende kleuren en vooral bij verschillende winkels (liefst zo ver mogelijk uit de buurt). Natuurlijk moeten zijn vrienden dan ook minstens 12 exemplaren hebben want mannen apen elkaar altijd na.

Nee, nee, nu zijn ze er nog niet mee klaar! Ho, even. Want een dildo is maar een dildo en dat is nooit genoeg voor een man. Dus komt Jean op het idee om de zijne in special-paint kleur drakengroen te spuiten. Peter wil er gelijk ene in de kleur abrikoos en Frank wil de zijne met vlammen. Bert komt op het idee om er een klein spoilertje bij het uiteinde aan te fabriceren, staat iets sportiever en het pakt ook handiger beet bij gebruik. Wim vindt het een gedoe onder de dekens met die dildo en maakt er heel slim met wat ledjes verlichting op. Dat moeten Jean en Frank natuurlijk ook hebben.

Waarschijnlijk komt Anton het eerst op het idee dat een dildo niet meer zomaar in het nachtkastje kan liggen zoals bij ons maar maakt er een sjiek koffertje voor. En niet één koffertje nee voor elk van de 12 exemplaren een apart koffertje. Met andere stofjes erin. Andere buitenkantjes ; koffertjes van RVS en koffertjes van Notenhout. Koffertjes met airco en rookmelders. Koffertjes met luchtverfrissertjes erin. Koffertjes in het schattigste roze en het diepste paars. En atribuutjes erbij. Daarna een logo erop natuurlijk. Vervolgens moeten al die vrienden ook van die speciale koffertjes en steeds wordt de dildo-hobby uitgebreider.

Dan komt Simon op het idee dat de zijne ineens GTI-dildo heet. Daarna heten ze allemaal GTI-dildo met vervolgens 1, 2 of 3 erachter. Bovendien redeneert Simon ook heel slim dat het een gedoe is steeds met al die koffertjes op en neer naar vrienden te gaan of ze niet beter een meeting kunnen houden?

De GTI-dildomeeting komt er (alleen voor leden natuurlijk, lidgeld 175 euro per jaar). Overal staan stands met diverse verzamelingen dildo's erin. Met glitters. Met lampjes. Met sirenes. Met ingebouwde muziekinstallatie. Met fluwelen inleg. Met lederen inleg. Met diamantjes op het topje. Met hardhouten topjes. Met hoogblinkende marmeren topje. Topjess soms van goud. Of met sierletters gegraveerd.

De mannen genieten geweldig van hun nieuwe hobby die nooit op lijkt te houden want elk uur vinden ze wel iets nieuws uit om aan hun hobby toe te voegen. Daar staan ze dan trots in hun clubshirt met opdruk 'Dildo-meeting 2008 ik was erbij!!' Elk jaar krijgen we dan ook de competitie 'My best dildo' waarbij ferme geldprijzen te winnen zijn. Natuurlijk komt er dan ook een magazine 'Top GTI-Dildo' waar op de middenpagina Herr Klaus Ausbrunger staat (want die moffen winnen altijd bij mooiste-dinges-verkiezingen) met zijn verzameling van wel héél exclusieve dildo's.

Op mijn werk krijg ik dan weer ladingen mannen te zien die het blad met Klaus' zijn shit aan mij laten zien en erbij zeggen 'prachtig hè, daar kunnen wij alleen maar van dromen......'

[didi notknown]

.

"Niet te hard lopen hè" zei Ank terwijl we uit de auto bij de cinema stapten. Natuurlijk zou ik niet hard lopen; ik had zelfs al stiekem de auto zo dicht mogelijk bij de ingang gezet omdat ik die middag al had gezien dat haar lichaam haar weer danig in de steek liet.

Net zoals zij van mij gezien had dat ik in een dip zat, waarop ze had voorgesteld dat we die avond naar de film zouden gaan, dan waren we er eens uit. Ank rammelende van de pijn en ik zo down als iets en dan tesamen een film gaan zien over twee doodzieke mannen, hoe vreemd kunnen ideetjes soms zijn.

In The Bucket List ontmoeten twee mannen elkaar in het ziekenhuis. Beide hebben ze niet lang meer te leven. De ene is miljonair en de ander een arme auto-monteur. Jack Nickolson en George Freeman zetten er beide een glansrol in weg. Kicking the bucket is zoals bij ons het gezegde 'Het laatste loodje leggen' , wat zou je nog willen doen voor het zover is?

Het lijstje wat ze samen maken bevat de meest vreemde zaken, wil je weten welke zal je zelf eens die film moeten gaan zien of huren. Wij raden hem van harte aan.

In de film is er één fragment wat zowel Ank als mij danig aan het denken zette. Later bij het drankje na de film praten we er uitgebreid over.

Ergens bij een pyramide in Egypte praten de twee zieke mannen over wat er na de dood zou kunnen zijn. De een denkt dat dan alles stopt. Hij gelooft niet in een hemel of God. Dood is gewoon het einde voor hem. De ander is gelovig en weet zeker dat hij straks een hemelpoort gaat treffen zoals in de Bijbel beschreven staat.

Daar de man een voorliefde voor geschiedenis heeft legt hij de ander uit dat de oude Egyptenaren ook een soort hemelpoort hadden, niet zoals bij het christendom met een God en Jezus, maar wel met een soort stand-in Petrus die jou op de dag dat je sterft twee vragen gaat stellen.

Vraag 1: Heb jij in je leven genoeg vreugde aan anderen geschonken?

Vraag 2: Heb je zelf de vreugde in het leven kunnen vinden en beleven?

De twee vragen raken Ank en mij diep. Als twee beroepsfilosofen bespreken we dat eigenlijk elk geloof zo ineen zou moeten zitten. Of dat eigenlijk die twee dingen mensen al van nature zouden moeten hebben in zich. Pas wanneer we heel de wereld besproken hebben, komen we bij onszelf terug. Hoe zit het met ons? Geven wij wel genoeg en genieten we wel genoeg?

Ank wil als eerste de spiegel voorgehouden krijgen en ze vraagt me; Did doe ik wel genoeg voor iedereen en mezelf? Stiekem moet ik lachen om de vraag, vorig jaar maakte ze een rondreis door Canada en USA, dit jaar staat Frankrijk op het programma, twee maanden geleden kocht ze een nieuwe auto.

Al is ze 100% gehandicapt doordat ze jaren geleden haar bekken verbrijzelde en met maanden revalidatie stapje voor stapje weer vanuit de rolstoel is gaan leren lopen, ze werkt. Wel geen betaalde job, maar Ank zit drie dagen per week als vrijwilligster naast een ziekbed van oudere mensen, zodat die familie ook eens een break kan nemen. Haarzelf en anderen plezieren is écht wel in balans bij Ank, ik verzeker haar daar geen zorgen over te maken.

Dan is het mijn toer. Al ben ik niet zo rijk als Ank, mezelf plezieren doe ik toch ook wel, al is het op een kleinere manier. Regelmatig ga ik naar een concert. Etentjes met vrienden staan ook soms op het programma.

Op mijn werk probeer ik altijd tijd te maken voor mensen die nood hebben aan een praatje. Kabeltv heb ik hier speciaal niet aan laten sluiten zodat ik elke maand een paar tientjes over heb die ik aan een of ander goed doel kan schenken. De stukjes die ik schrijf zijn ook om andere mensen eventueel te plezieren. Het is wel niet veel maar toch probeer ik dagelijks/wekelijks iets te geven aan anderen. Vandaag schonk iemand me zelfs een glimlach en dan voel ik me rijk. Veel rijker dan mensen die een auto kopen van 50.000 euro of die een kasteel van een huis bezitten. Want een welgemeende glimlach is duizende malen kostbaarder dan dat.

.

[didi notknown]

.

Vanmorgen heb ik ze weer wat brood toegeworpen. Eigenlijk mag dat niet. De buurman is bang dat mijn stukjes brood zijn regenpijp zullen verstoppen. Het is en blijft zijn dak dus ik hield me maanden netjes aan zijn verbod. Alleen vandaag niet, en de buurman kan gerust zijn, niet één kruimeltje lieten de duifjes liggen.

Door de gebeurtenissen met Cees komen bij mij ook wat herinneringen bovendrijven. Net zoals Cees nu in het ziekenhuis ligt te vechten tegen zijn kanker lag mijn pa daar ook eens. Mijn pa vocht een jaar lang een strijd waarbij de winnaar eigenlijk al vanaf dag 1 gekend was. Gelukkig wisten hij en ik dit niet.

Op een middag kwam er gelijk met mij een andere man op bezoek bij pa in het ziekenhuis. Vaag kende ik de oude man omdat hij wel eens een praatje en koffie kwam doen bij ons thuis. De man bleef een klein kwartiertje op bezoek en in dat ene kwartiertje had hij maar één onderwerp: zijn duiven. Ik ergerde me aan hem. Mijn vader lag daar doodziek in bed en hij kwam wat leuteren over zijn duiven. Hoe ongevoelig konden mensen wel niet zijn zeg!

Toen hij weg was zei ik daar iets over van 'blij dat die ouwehoer weg is pa'. Waarop mijn vader me eerst een glimlach schonk. Hij nam een kleine pauze en terwijl zijn ogen naar buiten afdwaalden begon hij te praten met zijn kalme stem zonder me ook nog maar één keer aan te kijken.

'Ja mejong', zei hij, Toontje praat graag over zijn duiven. En vanuit die stoel waar jij zit zal dat misschien als geouwehoer klinken. Vanuit dit bed waar ik lig klinken die verhalen over die duiven heel anders. Op deze plek kun je over heel veel dingen heel lang nadenken. Dan zie ik niet alleen Toontje over zijn duiven vertellen, waar ik ook niks omgeef in feite, maar ik zie Toontje die vanmorgen vroeger gegeten heeft voor mij zodat hij op tijd de bus kon halen om naar het ziekenhuis te komen. Toontje heeft zich gewassen en verkleed voor mij want die loopt ook graag thuis in zijn ouwe bulletjes rond. Zo komt Toontje alle weken dat ik hier al lag een keer op bezoek met wat jij geouwehoer noemt.'

Ik stond op en pakte stilzwijgende mijn jas en tas. Toen keek mijn pa me weer aan en zei: 'Nu ga je kwaad naar huis hè?'

'Nee pa,' zei ik 'ik ga kijken in de kantine of bij de bushalte of ik Toontje kan vinden, dan kan ik die man misschien een lift naar huis aanbieden......'

.

[DutchArt]

Mooi!

[didi notknown]

.

Voor je nog maar een stuur in je handen hebt begin je al je route te plannen. Jij wil van hier naar daar en liefst zo snel en comfortabel mogelijk. Soms weet je de weg uit je hoofd, soms heb je daar wat hulp bij nodig. Of het nu van thuis naar je werk is, van de loods naar Italië, van fabriek naar winkel, van haven naar opslagplaats of gewoon vanaf je tante naar de bibliotheek is, alles blijft 'De Route'.

Of je die route nu met een vrachtwagen, auto, fiets, motor of scooter neemt is in alle gevallen gelijk; jij bent de bestuurder op jouw route. Net zoals je de bestuurder bent in je leven. Hoe meer je het dagelijkse verkeer bekijkt hoe meer overeenkomsten ik zie met het leven.

Zo'n snelweg is toch net je levensloop? Je kunt het rustig aan doen op de rechterbaan of je kunt links verschrikkelijk hard gaat tot boetes en of ongelukken jou tot snelheidvermindering zullen dwingen. Om je heen zie je de meest mooie voertuigen en de meest lelijke voertuigen, net zoals je mensen om je heen ook hebt. Mooie en lelijke, soms in uiterlijk, soms in karakter, net zoals de verschillende rijstijlen om je heen op die snelweg.

Overal op die snelweg zijn uitritten, net zoals in het leven. Kies je die weg of niet? Neem je deze beslissing of wacht je liever op de volgende? Zelfs bij het kiezen van de verkeerde afrit is er vaak de mogelijkheid tot terugdraaien. Zoals je een excuusje maakt tegen iemand bij een fout.

Dat asfalt is dat ook niet het leven? Soms zo zwart als de nacht en soms zo blinkende dat je even met je ogen moet knipperen. Soms kilometers vlak asfalt en soms met kuilen waarbij je denkt; Goeie God direct mijn velgen in tweeën gebroken. Soms duidelijke witte lijnen erop zodat je weet hoe je moet rijden, soms is alles vaag en weet je niet meer waar je op dat moment bent.

Net zoals onderweg zit het leven ook vol obstakels. Wegenwerken, files, drukte wanneer je op wil schieten en geen hond te vinden als je eens de weg wil vragen. Net zoals de beginnende vrachtwagenchauffeur staat te sukkelen in Frankrijk sta je thuis te sukkelen met de gebruiksaanwijzing van je dvd-speler. Net zoals die nieuwe koelkast nét niet naast dat aanrechtkastje past kom je op de weg ook tegen dat die parkeerplaats nét niet past.

De borden 70 km, de drempels, straat waar je niet in mag, de agent met zijn bonnenboekje, onleesbare wegenborden, het olielampje wat gaat knipperen, ruitenwissers die de hoosbui van vandaag niet bij kunnen houden, te laat bij je afspraak; het zit allemaal in het dagelijkse leven thuis ook.

Rekeningen als het bonnenboekje, drie telefoontjes als je snel weg wil, geen olielampje maar de shampoo die ineens op is, geen hoosbui maar mieren in huis, geen drempel maar belastingdienst, enz enz. Alles onderweg heb je thuis ook.

Enfin, om een lang verhaal nog langer te maken...

Zoals jullie deze week ergens een afrit kiezen komt de mijne er ook aan. Net zoals jullie even twijfelen van zit-ik-hier-wel-goed zal ik ook straks pas weten nadat ik hem genomen heb of ik goed zit.

Deze week heb ik het huisje in Nederland toegewezen gekregen. Een uitrit die ik al zo'n dikke tien jaar niet meer ken. Volgens de routeplanner in mijn hoofd moet ik daarheen. Of er drempels, bonnenboekjes, hoosbuien zullen zijn weet ik niet. Net zoals jullie gok ik ook op een mooie weg door het groen, zonlicht van alle kanten en vooral dé plaats van bestemming bereiken zonder schade.

Goeie reis aan jullie, en ook een beetje aan mezelf...

.

[DutchArt]

Hé dat is mooi nieuws Didi!

En wanneer gaat het gebeuren?

Cor.

[Gast waggus]

Hoi,

Wat een leuke manier van schrijven,ik zal vaker naar je verhalen op zoek gaan groetjes

[didi notknown]

.

De opbergkast achter me is al leeg. De twee dekenkisten naast de zetel ook. Alle lades van de spekkast zijn dingenvrij. Zes burolades zo leeg als wat. Net zoals de zes opbergvakken bij de kachel. Alle kleine schilderijtjes zijn al van de muren gehaald. Langzaam komt er vooruitgang in de verhuis.

Het is een vreemd gevoel. De plek waar ik zoveel jaar met plezier heb gewoond gaat straks verleden tijd worden. Plaatste ik enige tijd geleden spulletjes in een opbergvak met de woorden: 'Zo dat staat hier wel mooi.' Nu veranderen diezelfde spulletjes en dat opbergvak ineens van mooi naar: 'Pff die zooi moet daar ook nog ingepakt worden.'

Pas nu kom ik er ook achter dat ik niet de handigste dingen verzamel als je binnenkort gaat verhuizen. De keienverzameling die ik al jaren spaar is een ramp om te verhuizen. Zo zwaar! Boeken en elpees van het zelfde. Tevens vraag ik me nu ook pas af waarom ik in godsnaam een 12-persoons eetservies bezit. Nog nooit heb ik 12 personen te eten gehad, bovendien zet ik bij etentjes gewoon de pannen op tafel en gebruik ik die sjieke schalen toch nooit. Al die borden, in verschillende maten, schalen, kopjes en krullerige theekan moeten nu wel allemaal breukvrij ingepakt worden....en vier trappen naar beneden gedragen worden...

Ook blijkt dat ik al jaren teveel verf inkoop. Klutsje van de livingmuren, klutsje van de slaapkamermuur, klutsje van de keukenkastjes, klutsje van de halmuur. Om er een nieuwe muur mee in de verf te zetten is het steeds te weinig dus waarom bewaarde ik dat steeds?

In de tussentijd weet ik nog helemaal niets. Niet wanneer hier mijn echte laatste huurdag zal zijn en niet wanneer ik de sleutel krijg van het nieuwe huis. Soort drijfzandgevoel. Zei de huurbaas bij het eerste telefoontje dat ik me geen zorgen hoefde te maken dat hij zo een nieuwe huurder zou hebben bij het tweede telefoontje klinken zaken al anders. Ja maar, jij hebt wel drie maanden opzegtermijn he...bla bla bla..als we niemand vinden moet je wel drie maanden nog doorbetalen..bla bla bla...

Al zes jaar was ik hier de perfecte huurder, zoals hij zei, nooit te laat met huur betalen, nooit gezeik over iets, zes winters hier een paar weken in de kou gezeten omdat de verwarmingskachel niet werkte. Nu is het ineens allemaal anders. Nu moet ineens elke letter van het contract in praktijk gebracht worden. Erg flauw allemaal.

Gelukkig ben ik nu in mijn hoofd zo ver dat ik het allemaal langs me heen laat gaan; hij doet maar. Afgelopen weekend weer elke nacht tot drie uur lawaai onder me. Maandagavond kom ik thuis zit de kat doodsbang achter het gordijn. Het geboenk en geruzie hier beneden maken het beestje zo nerveus. Het enige wat ik kan doen is Puma vertellen nog eventjes vol te houden dat we hier zo weg zijn.

Maar wanneer is 'zo' ? Is dat over een maand of twee maanden of misschien wel pas drie? Ik weet het niet. Tussentijd is altijd onzeker. Je wil wel vooruit maar het lukt niet. Je wil wel dingen regelen maar niets is al definitief. Vandaar dat ze misschien die tussentijd in het Engels wel meanwhile noemen.

Mean = gemeen, while = tijdje.

Gemeen tijdje dus, maar daar slaan we ons ook wel doorheen.

.

[Gast Belinda]

Hoi,

Wat een leuke manier van schrijven,ik zal vaker naar je verhalen op zoek gaan groetjes

Kan me hier alleen maar bij aansluiten....Heerlijk om je verhalen te lezen

Groetjes Bel

[didi notknown]

Het eerste formulier waar ooit mijn naam op kwam te staan was mijn geboorteakte. Door de komende verhuis had ik deze week per toeval dat papier in mijn handen. De krullerige handtekening van mijn vader eronder doet me glimlachen.

Sinds die dag schijn ik een bron te zijn van registratiegenot. Floepte mijn naam al automatisch in het dossier van het consultatiebureau, daarna kwamen natuurlijk de schoolregistraties, registratie bij tandarts en dokter, registratie voor een seizoenskaart van het zwembad en registraties bij de bibliotheek en verenigingen.

Automatisch door op een school te zitten kwam er een oproep voor de Citotoets waarbij ik me toen al verbaasde dat ze helemaal in Den Haag wisten dat ik bestond zeg. Eenzelfde verhaal bij de rijlessen ineens kreeg je een kaart in de bus van het Centraal Bureau, wauw die wisten ook al dat ik bestond, zelfs dat ik met rijlessen bezig was!

Sta jij er wel eens bij stil hoeveel mensen van jou weten? Hoe en waar je in de gaten gehouden wordt? In welke dossiers jouw naam staat en bij welke instanties jouw gegevens ergens in een computer zitten, welke beelden er van jou gemaakt worden?

Laten we beginnen des morgens. Bij het douchen is al een of ander systeem in werking hoeveel water jij gebruikt. Daar kunnen ze aan het eind van het jaar een uitdraai van maken. Bij het gebruik van de verwarming idem dito. Die tandpasta die je per drie kocht bij de Makro is ook aan registratie onderhevig. Ze weten dat jij bij die Makropas hoort en ze weten dat je er iets koopt want de maand erna krijg je het krantje weer in de bus.

De kleding die je aantrekt is via bankafschriften weer na te gaan, waar jij dat kocht en voor hoeveel en zelfs nog wanneer. Bij het kopen van die kleding ben je vast op camera vastgelegd. Waarschijnlijk je auto op die parkeerplaats ook nog.

Die auto van jou is ook een banenscheppend project. Inschrijvingsbureaus, verzekeringsmaatschappijen, wegenbelastingkantoren, de flitscamera die jou in de gaten houdt, Onderweg houden camera's je in het oogje. Zelfs het tanken kan je niet stiekem, weer een camera erbij. Bij het afrekenen een camera op je gezicht, het pinnen floept jouw naam en uitgave weer in een banksysteem, spaar je Airmiles kan men ook nog zien wat je doet met je gespaarde puntjes.

Op het werk sta jij met je gegevens in het personeelsbestand. Daar zijn weer andere sociale sectoren aangelinkt. Al die bijdragen aan verschillende kantoren weten ook dat jij jij bent en dat je daar werkt. Terwijl mijn pensioen toch minstens nog 20 jaar verderop ligt schijn ik al een bron van werk nu te zijn voor het pensioenfonds die mij jaarlijks met vele papieren bestookt.

Weer thuis, je denkt je priveleven te hebben hier. No way! De belastingdienst kijkt met je mee. Gas en lichtmaatschappijen houden je in te gaten. Telefoon en internetbedrijven weten van je wel en wee. Die simpele brievenbus van je geeft aan duizenden mensen werkgarantie lijkt het soms.

Zelfs als ik nu heel anoniem naar een concertje of film wil in mijn vrije tijd moet daar nog een registratie bij. Concertticket op naam, mét adres erbij. Filmpje pakken? Eerst reserveren graag, ja met naam en adres! Zelfs bij het internetshoppen van vanmorgen waarop ik even op dat bankstel wilde reageren riep de site nog: eerst registreren aub.

Weet je wat ik dan niet snap? Als alles nu al dossiers, computersystemen en op filmbeeld staat van mij. Elke stap die ik doe. Elke cent die ik verdien. Elke cent die ik uitgeef. Elke vulling in mijn tand. Elk pilletje wat ik ooit slikte. Elke cursus die ik ooit deelnam. Elk bedrijf waar ik ooit één voet binnen gezet heb. Elke auto die ik ooit op mijn naam had staan. Waar en hoe ik ook gewoond heb. Zelfs waar ik eens met vakantie was en met hoeveel personen. Op welke dagen ik ooit ziek was. Hoeveel en naar wie ik telefoneer.

Hoe kan het dan toch zijn dat ik tig keer per jaar een telefoontje krijg van een of ander enquetebureau dat ze me nog even 20 vragen willen stellen?

[swoike]

.

" De stukjes die ik schrijf zijn ook om andere mensen eventueel te plezieren. Het is wel niet veel maar toch probeer ik dagelijks/wekelijks iets te geven aan anderen. Vandaag schonk iemand me zelfs een glimlach en dan voel ik me rijk. Veel rijker dan mensen die een auto kopen van 50.000 euro of die een kasteel van een huis bezitten. Want een welgemeende glimlach is duizende malen kostbaarder dan dat.

.

Je slaagt er elke keer weer in om me te laten glimlachen, of een traan te voorschijn te toveren. Blijven schrijven, ik kijk er elke keer naar uit.

:tu:

[Gast Trucklily]

Sta jij er wel eens bij stil hoeveel mensen van jou weten? Hoe en waar je in de gaten gehouden wordt? In welke dossiers jouw naam staat en bij welke instanties jouw gegevens ergens in een computer zitten, welke beelden er van jou gemaakt worden?

En weet je wat ik dan erg vind? Als er gegevens in je dossier staan die niet waar zijn of simpelweg niet van jou.... probeer die er maar eens uit te krijgen!!!!

[DutchArt]

Dat is weer een ander verhaal!

[didi notknown]

.

Vrijdagmorgen vertrok in verband met de drukte op de wegen die dag wat vroeger naar mijn werk. Heerlijk om gewoon op je gemakje te kunnen rijden zonder steeds maar op die klok te hoeven kijken of je het wel haalt. Toch verspeelde ik heel mijn tijdswinst en het gemakjesgevoel al voor ik nog maar drie straten van mijn huisdeur verwijderd was.

Eén van de verkeerslichten aldaar staat altijd erg lang op rood en als ik aan kom rijden zie ik dat het op oranje springt. Stoppen dus maar en ik kijk wat om me heen. Op het trottoir bevinden zich wat mensen die al wandelende hun weekendboodschapjes gaan doen of gedaan hebben. Schuin naast me zie ik een moeder en klein kindje staan. Zij is boos. Ik zie haar voorovergebogen iets tegen het kind brullen. Het kind is een klein meisje van een jaar of 3-4; net uit de pampers en nog wat wankel op de beentjes.

Op het moment dat ik het kleine meisje sta te bewonderen met haar twee donkere staartjes in de haren wordt de moeder zo boos dat ze het kind een klap in het gezicht geeft. Met de vlakke hand. Daarna nog één. Vervolgens begint ze dat kind om en om te slaan. Hard. Steeds zie ik die grote hand links en rechts op het kleine gezichtje terecht komen terwijl het meiske moeite moet doen zich staande te houden. Op dat moment gaat er bij mij een knop om....

Snel floep ik mijn alarmlichten aan en spring uit de auto. In een paar stappen ben ik bij de moeder en ik kook van woede. Als een furie sta ik voor haar en brul zinnen zoals: 'Zeg zal ik jou eens hier over de straat heen meppen zoals je dat bij die kleine doet? Je slaat dat kind zowat bewusteloos joh! Nog één tik aan die kleine en je hebt van mij een bats te pakken!' Ze schrikt van me en zegt me dat ze 'kindje moet straffen hè' . Weer brul ik haar toe dat ze dat met haar mond moet doen en niet met haar handen.

Dan staan er ineens twee agenten naast me. In al mijn kwaadheid blaf ik die ook nog toe: 'En waar komen jullie nou ineens weer vandaan?' Ze leggen me uit dat ze twee auto's achter me staan en het geheel gezien hebben en dat ik vooral kalm moet blijven. Dan wil de moeder iets uit haar tas pakken en in mijn frustratie zwiep ik met mijn arm haar richting uit. Vervolgens zien we een gsm in tien stukken op straat aan diggelen vliegen. De agenten vinden dit genoeg. Mij pakken ze bij de elleboog en ik word dringend verzocht rustig in 'mijne otto' te stappen en mijne weg te vervolgen madam.

Enfin, als ik op mijn werk kom leg ik lachende uit aan mijn collega welke streek ik nu weer geleverd heb en we lachen er samen hard om. Het lachen zou me nog wel vergaan want enkele uren daarna komt er weer een situatie van moeder en dochter waarbij mijn hart zowat omdraait.

Een jong meisje staat aan mijn balie en vraagt drie pakjes shag waarop ik haar om een leeftijdsbewijs vraag want ik kan niet zien of ze 15 of 16 is. Met een rood hoofd van kwaadheid blaft ze me toe dat ik toch wel kan zien dat ze al zestien is? Of ze het even wil bewijzen vraag ik haar met een lach. Met de uitroep 'Vuil schijtwijf' draait ze zich om en loopt woedend de shop weer uit.

Drie minuten daarna staan haar moeder en zij weer terug aan mijn balie. De moeder vraagt bits of zij ook haar leeftijdsbewijs moet laten zien waarop ik zeg dat dat niet nodig is en dat ik me gewoon aan de tabakswet houd en ik op moment van twijfel gewoon naar een leeftijdsbewijs mag vragen. De moeder blaft me toe als ik niet kan zien hoe oud iemand is dat ik dan maar van baan moet veranderen (???).

Alsof ik de laatste opmerking niet gehoord heb draai ik me om en pak drie pakjes van de gevraagde tabak. Dan zegt de moeder: 'Niet de zware shag, trut, ik moet de half zware hebben!' Weer gaat er bij mij een knop om. Rustig leg ik de pakjes tabak terug in het rek en verzoek de moeder maar ergens anders tabak te kopen waar het personeel wel graag afgeblaft wordt als een hond. Ze wordt woedend. Diverse scheldwoorden zowel van haar als van haar dochter vliegen mijn kant uit en ze besluit een klacht te gaan schrijven naar het bedrijf waarvoor ik werk. Ze doet maar wat ze niet laten kan...

Agressie en scheldwoorden. Moeders en dochters. Eigenlijk zou ik dit anno 2008 allemaal maar normaal moeten vinden. Maar ik vind het niet normaal. Ik vind het niet ok dat een moeder een kind zwaar straft met klappen en ik vind het niet normaal dat moeders het zomaar ok vinden dat hun puberdochter zomaar een volwassen vrouw lopen uitschelden met de meest vreselijke woorden erbij. Misschien wen ik er ooit aan maar nu nog niet....

.

[didi notknown]

.

Op één van die grote kranen bij wegenaanleg of bij het bouwen van een groot flatgebouw werkt Theo. Theo doet dat al jaren. Theo is zelfs een specialist in zijn vak. Door heel hard te werken en diverse opleidingen naast zijn werk te volgen is Theo uitgegroeid naar een prof op die kraan.

Zijn werkgever weet dat. Theo wordt daar ook zeer rijkelijk voor beloond. De jarenlange ervaring als kraanmachinist en zijn diverse diploma's van vakbekwaamheid brengen Theo goed geld op. Theo is daar trots op en dat mag hij ook zijn vind ik. Niet alleen is zijn werkgever oh zo blij dat Theo voor hem werkt, zelfs andere werkgevers bellen Theo of hij niet daar wil komen werken want naar mensen met Theo's arbeidskaliber is veel vraag, heel veel vraag.

Daar Theo's vrouw al vele jaren geleden gestorven is en zijn dochters inmiddels het huis hebben verlaten werd Theo's werk voor hem nog belangrijker dan dat het al was. Hij gaf zich helemaal aan zijn vak en de planning was daar zéér blij mee. Gewone werkdagen draaien ok. Wat extra overwerken ok. Dubbele diensten draaien ook ok. Paar weken in de kost met dubbele diensten Theo? Zelfs daar zei hij nog ja op.

Nu heeft elk succes een keerzijde. Die keerzijde begon zowat een jaar geleden bij Theo te spelen. Door jaar in jaar uit vele uren in de kraan te zitten blijken er wat onderdelen in zijn lichaam aan slijtage onderhevig te zijn. Eerst kwam die dikke elleboog waar therapie en inspuitingen maar niet bij wilden helpen. Opereren dus en Theo kwam weer vrolijk vertellen op mijn werk dat het geholpen had en dat hij maandag weer aan het werk mocht.

Een paar maanden later hetzelfde verhaal met zijn knie. Die knie was het beu elke dag duizenden keren dezelfde beweging te maken en protesteerde net zoals die elleboog met een megapijnlijke waterbult op het geheel. Weer therapie en weer inspuitingen en weer daarna een operatie.

Als Theo op zondag even langs komt voor koffie, tussen het wassen en drogen door, want ja thuis moet hij ook de dingen alleen doen vraag ik hem hoe hij zich voelt. Theo ziet nergens een probleem in. Die elleboog en knie zijn weer opgelost en hij stoomt zoals vroeger weer door in zijn beroep. Als hij vertelt over zijn werkdagen van 7 uur 's morgens tot 11 uur 's avonds draait mijn maag zowat om. En dat zeven uur des morgens is niet zijn tijd van opstaan, nee dat is zijn begin werktijd, opstaan doet hij gewoon om vier uur. Met amper drie vier uurtjes slaap per nacht maakt hij zijn lange dagen.

Het lichaam van Theo probeerde op alle manieren al signalen te geven van de roofbouw die daar elke dag op gepleegd worden en Theo loste alleen de gevolgen op, niet de oorzaak. Hoe kon hij nu nee zeggen tegen de planning? Ze hebben toch niemand anders? Trouwens als hij in zijn kraan zat had hij nergens last van hoor, alleen het reizen brak hem soms wat op zoals hij zei.

Twee maanden geleden was het tijd voor Theo's jaarlijkse keuring, wat hij eigenlijk allemaal maar gezeik vindt. Het is weer een dag verletten en daar houdt Theo niet van. Daar hij van Brabant in Amsterdam werkte had hij zelfs zijn werkbulletjes al meegenomen naar de keuring want dan kon hij die avond misschien nog wat uren draaien na de keuring een hotel zou het bedrijf wel regelen voor hem zoals ze al vaker gedaan hadden.

Hij heeft die dag niet meer gewerkt, de dagen erna ook niet. Bij het gezeik van die keuring liet namelijk een hartfilmpje zien dat Theo, sterke hardwerkendeTheo, inmiddels al minstens twee hartinfarcten achter de rug heeft. Hartinfarcten die hij met zijn drukke dagen niet eens heeft opgemerkt, ja hij had weleens een steekje gevoeld maar meer niet. Met een verwijskaart voor de cardioloog mocht hij de keuring verlaten.

We zijn inmiddels twee maanden verder. Theo zit in de molen van onderzoeken, filmpjes, foto's en gesjouw van ziekenhuis naar dokter van apotheek naar specialist. Hij walgt hiervan. Vindt dat heel de medische wereld zich veel te druk maakt om hem terwijl hij zich prima voelt. Als ik zachtjes opmerk dat hij zich letterlijk kapot aan het werken is lacht hij naar me. Komop zeg, hij is 47 jaar hij moet nog heel wat jaren mee hoor en trouwens wie gaat zijn werk dan doen? Ze bellen hem nu al suf over wanneer hij weer kan terugbeginnen.

De roofbouw gaat gewoon door. Ze hebben gevonden wat er mis is met zijn hart en over zes weken krijgt hij daar een behandeling voor, iets met slangetjes wat dingen open gaat maken en meer zuurstof bij zijn hart gaat brengen, de juiste term ben ik even kwijt. Theo ook. Theo maakt zich zo weinig druk om zijn hart en de behandeling dat hij zelfs komende woensdag weer gewoon aan het werk gaat. Ja, hoor, hij gaat écht die weken niet thuis zitten. Op mijn vraag of hij dan wat minder gaat werken komt een vaag antwoordje van ja-ga-dat-wel-proberen-maar-is-niet-makkelijk-hè?

Hoeveel signalen moet Theo's lichaam nog geven dat hij verkeerd bezig is? De elleboog, knie en hart rammelden al met alle alarmbellen en nog hoort Theo het niet. De enige bel die Theo hoort is de bel van de planning. Dat ze niet zonder hem kunnen. Dat er dingen bij het bedrijf helemaal in het honderd lopen zonder hem. Waarop ik gister keihard gezegd heb: 'Ga zo door Theo op een dag hóeven ze je niet meer te bellen.......'

En nóg keek hij me onbegrijpende aan.

.

[DutchArt]

Hij zal het wel weten, maar om het ook ècht te gaan accepteren.....

Daar is een hele omschakeling voor nodig.

Waarschijnlijk gaat hij gewoon door tot het absoluut niet anders meer kan en probeert hij nog om weer opnieuw te beginnen!

Het is ook niet niks: Het besef dat het is afgelopen!

[didi notknown]

Al leerde hij maar een keertje 'nee' zeggen. Het zit gewoon niet in hem.

Een dan zo'n planning van dat bedrijf moest toch ook slimmer zijn, die weten toch ook nu dat hij al lang over zijn limiet heen zit?

En als ik vraag worden er jonge mensen bij jullie opgeleid is het antwoord nee. Totaal geen back-up voor wanneer er uitvallers zijn.

[didi notknown]

.

Zomaar opeens geraak ik aan de praat met Jan de paardenman. Jan is hard op zoek naar een lat-relatie laat hij me weten. Of ik ook iets zoek wil hij weten. Op mijn vage antwoorden dat ik het alleen ook wel goed heb zo laat hij zijn versiertruukjes voor wat ze zijn en begint te vertellen tegen me. Zijn woorden klinken niet bitter of boos maar raken me ergens wel, op mijn minst zetten ze mij aan het denken.

Jan praat over zijn vorige relaties waarbij hij goed laat merken dat hij helemaal niets van vrouwen meer begrijpt. De vriendin die vooraf zei dat ze héél zelfstandig was heeft toch al binnen een week zijn hulp nodig bij de zolder leegruimen. Een andere vriendin roept al binnen drie weken dat het zijn week van de boodschappen is hoor. Maanden later blijkt hij weer opnieuw in love te zijn, zij ook zo. Samen beleven ze een geweldig weekend met intieme ontbijtjes, veel geknuffel en warme woordjes. Waarop die zelfde warme verliefde vriendin gewoon op maandagmorgen zegt dat ze haar ex mist....

Jan begrijpt die dingen niet. Hij legt me uit dat hij echt vindt dat woorden in deze tijd geen enkele waarde meer hebben in relaties. Iedereen zegt zomaar wat en de volgende dag worden dezelfde woorden weer met alle gemak tegengesproken.

Jan koopt en verkoopt paarden. Het contrast met het privéleven van hem is enorm. Als ik Jan hoor vertellen over dat daar afspraak wél afspraak is luister ik met aandacht. Echt waar Didi, zegt hij me, ik heb deals gesloten van 40.000 euro per paard waarbij nog geen papier vooraf aan te pas kwam. Het woord van de koper was genoeg en hij hield zich daar ook aan. Jan heeft beloftes meegemaakt dat er een veulen over vier jaar opgehaald zou worden en na vier jaar stonden die mensen zoals afgesproken ook voor zijn deur. Elk woord had waarde.

Als mens weet je niet meer waar je staat vindt Jan. Overal begin je zo aan te twijfelen. Allereerst aan jezelf en aan de ander, maar ook werken die dingen door op andere relaties. Zelfs vrienden en familie begon Jan ook al door andere ogen te bezien. Op het laatst kon ik alleen nog maar de balans opmaken dat ik echt een kampioen geworden was in teleurstellingen verwerken zegt Jan.

Het gesprek zette mij aan het denken, want Jan heeft daar best een punt. Wat is de waarde van een woord nog? Hoeveel beloftes doen mensen jou zomaar in een jaar welke bijna nooit nagekomen worden? Pak gewoon zoiets simpels als een oude schoolmaat tegenkomen op straat. Ja, we zullen nog eens afspreken hoor je zeggen maar je weet al die afspraak komt er toch nooit.

Hoevaak hoor jij per jaar je werkgever zeggen dat hij binnenkort echt wel dat probleem van dat en dat zal aanpakken. Jaar verder en het probleem ligt er nog zo bij als toen. Loze woorden. Loze beloftes. Niet alleen van anderen we doen ze zelf ook. Vanmiddag hoor ik mezelf nog aan de telefoon zeggen dat ik terug zal bellen terwijl ik heel goed weet dat ik die persoon niet terug bel.

Jan mag blij zijn met zijn paardenwereldje denk ik. Hij kent nog een wereld waar woorden wel waarde hebben. De enige woordwaarde die wij nog kennen is bij het spelltje Scrabble, zelfs daar speelde ik soms al vals....

.

[Danny]

Over de spijker recht op ze kop slaan gesproken!! Helemaal mee eens, en inderdaad doe ik zelf ook wel is belofte's terwijl ik van te voren weet dat ik het niet doe

[Marlies]

ooh wat herkenbaar...zeggen dat je belt en eigenlijk al weten dat je dat niet gaat doen...

[DutchArt]

In die catagorie valt ook het woord "Morgen".....

[didi notknown]

.

Als je mij zou vragen welke uitvinding er nog uitgevonden zou moeten worden roep ik maar 1 ding: een middel tegen kanker. De ziekte in al zijn facetten vind ik verschrikkelijk. Het jaar dat ik mijn vader bijstond in zijn strijd tegen kanker heeft me nu, jaren later, nooit meer losgelaten. Nog steeds hoor ik de dokters behandelingen voorschrijven en nog steeds zie ik op mijn slechte nachten de uitwerkingen die diezelfde behandelingen hadden op mijn vader voor ogen.

Als ik heel de balans opmaak van zijn kanker kan ik maar één ding zeggen: een hond heeft het beter leven dan een mens in Nederland. Bij de hond zeggen ze op een moment het is genoeg geweest we gaan dat beestje uit zijn lijden verlossen, bij de mens gaan ze eeuwig door. De kwaliteit van leven wordt er niet beter op, waarom gingen ze zo lang door bij pa?

De reden? Mijn vader was geen patient maar mijn vader was een kassa. Die bracht elke dag van zijn ziekte op. Dokters zagen toch ook wel in al hun vakbekwaamheid halverwege dat niets meer zou helpen. Toch werden behandelingen niet gestopt. Zelfs toen mijn pa al niet op zijn benen kon staan en nog maar een schim was van de boom die hij ooit was stelde men nog wat bestralingen voor. Kassa!

Weet je wat nu het meest trieste is?

Al die behandelingen had mijn vader niet hoeven ondergaan.

Al dat geld had niet gespendeerd hoeven worden aan mijn vader.

Zelfs had mijn vader niet aan kanker hoeven sterven.....

Want al sinds 1930 bestaat er een middel tegen kanker. Ja lees die zin nog maar een keer.

Klik dit scherm maar weg en google eens naar de naam Royal R. Rife.

Of klik deze link aan en lees en huiver http://www.indymedia.be/nl/node/9664

Zoals je een glas kunt laten springen met daar dezelfde frequentie op te projecteren kan dan ook met kankercellen. De man bedacht het idee. De man ontwierp er een machine voor.

Om zijn uitvinding op bekwaamheid te staven gaven ze hem 16 terminale kankerpatienten.

Twaalf van die ten dode opgeschreven mensen genazen volledig binnen drie maanden, de andere vier kostten hem wat meer moeite maar ook die genas hij in de volgende maanden.

Zestien proefpersonen, alle zestien volledig genezen. Bravo voor Royal R. Rife zou je zeggen.

Meneer Rife is er nooit beroemd mee geworden. Zijn machine en bewijzen zijn nooit in praktijk gebracht. Onbekend en onbemind is de mens gestorven terwijl hij heel de wereld had kunnen helpen en waarom is dat?

Omdat de mens een kassa is. Zo makkelijk genezen en mensen langer te laten doorleven brengt niet genoeg op. Deze manier is te makkelijk voor de farmaceutische industrie die elk jaar biljarden kunnen verdienen aan zieke mensen.

Als geld niet belangrijk genoeg was geweest hadden vele mensen nog geleefd. Als geld niet belangrijk genoeg was geweest had mijn vader die lijdensweg niet hoeven gaan. Als geld niet belangrijk genoeg geweest was zat ik hier nu niet dit stukje te tokkelen op de zondagmorgen maar stond mijn pc misschien uit.

Want als geld niet belangrijk genoeg was geweest had mijn vader nog geleefd en zat hij dan misschien wel op dit moment gewoon koffie te drinken bij me.....

.

[Marotrans]

Te ongeloofelijk voor woorden toch??

Waarom verbaast deze harde constatering mij dan toch weer niet?

Jouw verhaal komt me erg bekend voor: mijn vader is ook een dergelijke dood gestorven, geheel onnodig omdat de geleerden bepaalde medicijnen en behandelingen etc. beter vonden voor hem. Zijn lijdensweg in een verpleeghuis duurde te lang, veel te lang...

En wat heb je dan als leek in te brengen? Je kunt een voorstel doen als echtgenote en kinderen, het wordt eigenlijk meteen van tafel geveegd en alles blijft bij het oude...

En dan wordt het mij wel eens kwalijk genomen dat ik nu al weet, dat in voorkomend geval ik géén uitgebreide behandelingen, onderzoeken etc wens. Alleen pijnbestrijding, verder niets.

Aan de andere kant, lees het forum rond en je ziet dat hoop toch weer doet leven! Misschien denk ik er dan ook anders over... Je levenssituatie op dat moment speelt ook mee in de keuze, dat blijkt wel. Maar, héb je dan nog keus? Als mijn verstand me in de steek laat, hoop ik echt voor die tijd ZELF een keus gemaakt te MOGEN hebben;)

[DutchArt]

Ja, dat zal je ook wel denken: "Wist ik dit maar niet".

Hé, kop op, we moeten toch verder met deze wetenschap!

[bever1]

word het geen tijd om dit artikel wereld wijd te verspreiden?

het is toch ongelooflijk dat dit kan alleen door dat de medische industrie geld wil verdienen, dat verdomde geld!

al zou het maar de helft van de terminale kanker patienten redden, die machine moet er gewoon komen.