tiny

mooi wark

nog vele jaren toegewenst

het zonnetje was afgelopen zomer niet moeilijk maar ben over het algemeen best positief ingesteld, ik ben echt van mening dat alles goed gaat komen, maar het werd in februari echt allemaal wat te veel. ben net wakker, de eerste keer sinds, dat ik zooooo laat wakker wordt ben er wel content mee, lekker uitgeslapen nu .

ik had de groen cao, en in het contract stond met hele kleine letters dat het cursus bedrag deels terug betaald moeten worden. was niet alleen code 95, ook flora en fauna kwam aan bod, vca, en nog wat andere, die intern gegeven konden worden. omtrent machinerie en zo..

dit was een gouden tip, die ik ook kreeg van de psyg, hier ga ik in het vervolg ook zeker gebruik van maken. ik blijf zeer zeker netjes, want met schelden en of grof taalgebruik wordt het er allemaal niet beter op, ook van thuis uit meegekregen

thuis gaat nu wat beter, ze heeft inmiddels begeleiding gekregen, dus als ze ergens naar toe moet, een controlerende arts of zo. gaat er professionele begeleiding mee. en als ze voor de restniet het huis uit hoeft, gaat het goed. thuis voelt ze zich veilig, en school gesprekken en of winkelen , dan doe ik dat. voor mezelf...... sinds ik mijn ontslag had aangevraagd viel er een last van me schouders. doe nu veel dingen die ik leuk vind, ( was ook aan bevolen door de psyg) ik vind het leuk om te werken, en muziek daar kan ik weer van genieten. en in de wagen zit een radio, dus dat komt wel goed en soms is het nog wel moeilijk, en dit geef ik thuis ook aan, dan kunnen we erover praten, en dingen aanpassen. ook de kinderen vinden het ook wel moeilijk, maar als we samen zijn komen we er wel uit. ik heb veel gesprekken met de oudste, en probeer uit te leggen wat ik voel, en dat hij dit later niet zo ver moet laten komen, als hij gaat werken

ja, dat is het

een moeilijke tijd achter de rug, vrouwlief psychisch heel slecht geweest, een maand opgenomen geweest, ik bleef thuis met alle rompslomp van het uwv , kreeg 7 telefoontjes op 1 dag. om maar een voorbeeld te noemen, regelen met de doktoren, over hoe het nu verder moet met mijn vrouw, gesprekken van 2 uur per dag. de eerste 14 dagen. de werkgever die mij in de eerste instantie de ruimte gaf, maar daar niet meer mee om kon gaan dus de personeelschef in geschakeld om dit verder op te pakken. maar die vond dat ik gewoon hele dagen moest komen werken. en mijn kinderen dan? die van 14 kon zich wel redden, maar die van 10 , tsja .... ze is net een flierefluiter. maar daar moest ik maar vrienden of familie voor in schakelen. of anders voorschoolse opvang, maar daar kon ik pas terecht om half 8, was niet genoeg volgens de chef, moest om half 8 beginnen. nu heb ik nogal een tic, ik probeer het iedereen naar de zin te maken, en de verantwoording over het werk neem ik super serieus, dus de woorden op vrijdag: dat ik toch maar moest komen werken, dat ik als ik thuis moest zijn, dat ook moest verdienen, en dat het werk ook gewoon door moest gaan. en dat ik het schijnbaar allemaal niet zo serieus nam. in dat weekend kwam het dus helemaal niet goed. ik weet dat ik moet gaan werken, ik weet ook dat er geld verdient moet worden, maar ik was nu ook thuis nodig ik leek wel een computer, die net zolang rammelde omdat die er niet uit kwam tot die uit elkaar plofte. toen werd ik een robot, dingen doen die nodig zijn, kinderen eten geven, opruimen , honden uitlaten, honden eten geven het is verschrikkelijk om te realiseren dat je het allemaal niet meer kunt bolwerken. na een bezoekje bij de huisarts, naar de psyg geweest. ben daar elke week naar toe geweest voor 5 maanden lang. het ging steeds beter, maar ik kwam er niet helemaal uit. intussen 1 dag in de week naar 2 dagen en later 3 dagen in de week weer gaan werken. controlerend geneesheer helemaal enthousiast omdat ik dit uit eigen initiatief had gedaan.... was heel goed bezig volgens hem... maar de laatste week kwam ik bij mijn machine, klim op de auto om de brandstof te controleren, flikker ik zo weer naar beneden. alles lag onder de hydrauliek, weer iemand die ze weg hebben gestuurt , die daar geen verstand van had. 3 weken met een dikke knie rondgelopen, toen ik dit wou melden was de deur van de werkgever dicht, (was nooit dicht) later zei die allemaal ennetjes , en dit, en dat, en zus, en zo, daar doen we niks mee. dit was toch het moment, dat ik besefte, dat dit niet goed zou komen. iedere keer dat er iets was met mijn machine, dat ik dit op moest gaan lossen en dat dit niet zonder risico's zijn voor mijn eigen gezondheid. heb na een gesprek ook aangegeven , zo niet verder wil gaan. dus mijn enigste optie was om weg te gaan, dan moet je dan maar doen , was het antwoord. afspraken gemaakt, mondeling ( weer mijn domme fout ) na de vacantie ander werk. ( dit moment was een overwinning, omdat ik dit pakket werkgever aan de kant kon schuiven, mij zeer goed gedaan heeft.) de afspraken was: dat ik tijdens mijn vacantie uit de ziekenwet ging, want dan had hij alle kosten niet, en ik geen cursus geld meer hoef te betalen, nu wil ik niemand op extra kosten jagen, ( ook weer iets van een tic) maar die afspraak van de vacantie is wel goed gekomen. die afspraak van die cursussen niet, hij heeft 900 euro gewoon van mijn loon af gehouden. dus weer domme ik, waarom niet op papier?? omdat ik te veel vertrouwen heb ik de mens ? of wil hebben ? omdat ik zo ben..... nu natuurlijk finacieel moeilijk, we missen wat geld....en al genoeg extra kosten gehad. na contact, wordt er niks veranderd, tsja werkgevers.... de volgende keer maar meer aan me eigen denken.......... denk ik nu al een tijdje ander werk, geen stress, nu best wel lange dagen, drukke tijd. gaat nu ook een stuk beter. maar ik loop nog wel steeds met de gedachte, waarom mensen zich niet aan de afspraak kunnen houden. en zeker als het om geld draait.... een feit is wel, dat je als werknemer maar een nummer bent, en als er stront aan de knikker komt, je ineens niet meer zo'n goede werknemer bent dit is niet om werkgevers in een slecht daglicht te zetten, er zijn ook goede werkgevers, alleen op 1 of andere manier, werk ik steeds bij de verkeerde. en schijnen ze geen respect te hebben voor mij

supergoed , ze doet het geweldig maar ik mis hierin wel iets, kan het niet zo goed uitleggen, haar gevoel..... maar wel super knap .

veel sterkte toegewenst, .......

gletsjers in de bergen

ik weet ook waar dit is, vorige week er langs gekomen,

van harte, en veel plezier gewenst

de pik van udenhout

mooi.... kun je meteeen aan de gang