de week van rubberduck

[Gast transploft]

Zoals je leest sta je dus niet alleen in je verhaal Bert.

[wesley 85]

Sterkte Bert grote 👍voor je verhaal

grt. Wesley

*grote

grt. Wesley

[tiny]

gaat beetje bij beetje beter ....helemaal toppie bert.....

[JPVisser]

Wacht maar tot je beter bent ...dat gaat echt goedkomen.

Maar je leven dán ... dat gaat je nog heel erg blij maken kerel.

 

Sterkte zover en dank voor het opschrijven, dat vind ik moedig.

[Schots en Scheef]

Top Bert dat het langzaam de goede kant op gaat. Doe maar kalm aan.

[rubberduck]

Het lijkt alsof ik onderstaand verhaal verzonnen heb, maar dat is niet zo, ik schrijf zoals het gebeurt is.

Veel plezier met dit verhaal vol ongeloof, kijk uit dat je mond niet blijft open staan van verbazing. (ja ik bouw de spanning op)

 

 

Vandaag ben ik een behoorlijk wrak, hoe het komt lees je in het volgende verslag.

Het is niet mijn bedoeling om de chauffeur af te branden het was een aardige vent, daarom zal ik geen namen noemen.

 

Zoals ik had afgesproken met mijn werkgever zou 21 januari mijn eerste dag zijn van het reintegratietraject. Om eens te kijken waar we nu staan in mijn ziekteherstelproject, met andere woorden, wat kun je al aan op een dag en nog belangrijker hoe voel ik mij na een dag werken.

De afspraak was dat ik een dag mee zou rijden bij een opdrachtgever, ik hoefde niets te doen alleen maar meerijden, een soort test voor mij zeg maar.

Na deze dag zou ik mijn informatie terugkoppelen naar de werkgever om te kijken of ik binnenkort weer zelfstandig twee dagen in de week kon gaan werken en dit langzaam op te bouwen of uit te breiden naar een volledige werkweek.

 

De dag voordat ik zou gaan werken bracht ik een bezoek aan mijn werkgever, ik vroeg naar de informatie die ik nodig had voor de 'meerijdag'. Ik zou meerijden met een jongeman van 19 jaar die net 2 dagen zijn trailerrijbewijs had, "het is een jongen die een klein beetje begeleiding nodig heeft, aangezien jij zoveel ervaring hebt kun je hem mooi even een beetje sturen die dag, maar hou in de gaten dat je niets hoeft te doen, alleen maar meerijden".

Hoe moeilijk kan dat zijn, ik had er wel weer zin in, ik vroeg voor de zekerheid aan de werkgever even het telefoonnummer van de chauffeur zodat ik hem die avond kan contacten over hoe laat we vertrekken, ik regel zoiets liever zelf dan dat de planning ertussen zit.

Die avond melde ik mij telefonisch bij de chauffeur, de afspraak was gemaakt, "zes uur" werd er gezegd, "zes uur vertrek ik bij het transportbedrijf in Tilburg".

Zelf zou de chauffeur er al om kwart over vijf zijn zodat hij nog de trailer kon aankoppelen eventueel kon bijladen en de papieren in orde maken, ik gaf aan dat ik er iets voor zessen zou zijn, de afspraak was gemaakt.

 

De dag was daar, nog even een bak koffie aan de ontbijttafel, ik kon nog even rustig aan doen, want ik hoefde er maar een paar minuten voor zes te zijn zoals afgesproken.

Onderweg naar het bedrijf werd ik gebeld waar ik was, toch vreemd want over een half uur hadden we pas een afspraak, ik vertelde dat ik er over 10 minuten zou zijn en vroeg waarom hij mij een half uur voor onze afspraak belde, er klonk lichte paniek in zijn stem. "Ik kan de trailer niet vinden, trouwens er staat helemaal geen trailernummer op mijn papier", hij vroeg aan mij "of ik langs de planning van het transportbedrijf wilde gaan om te vragen naar het trailernummer", ja jongen prima ga ik regelen. Een paar minuten later stond ik aan de balie van de planning, men stond mij raar aan te kijken, "wat ik daar deed?" want mijn naam kwam niet voor op hun chauffeurslijst, ik legde uit dat ik vandaag bijrijder was i.v.m. een reintegratieproject, vertelde dat de chauffeur mij had gebeld blablabla.

Volgens de planner stond het trailernummer groot op zijn lijst geschreven. Daar sta je dan, de eerste minuut aan het werk en ik sta al voor schut, "ja sorry planner ik wordt ook maar gestuurd om iets te vragen, ik ga het wel even regelen met de chauffeur" zei ik.

Aangezien het terrein van het transportbedrijf nogal groot is belde ik de chauffeur en vroeg waar hij met zijn vrachtwagen stond, na een paar minuten vond ik hem, gaf hem een hand stelde me voor en vroeg gelijk naar zijn papieren, daar zag ik heel groot opstaan het trailernummer, ik vroeg hem hoe laat hij was begonnen, het was nu inmiddels precies zes uur in de ochtend, tijd om te vertrekken.

De chauffeur was 3 kwartier eerder begonnen, "wat heb je dan gedaan in die drie kwartier" vroeg ik, "de stoel goed zetten en wachten tot jij er bent"... wat??!! Je had allang de trailer aangekoppeld kunnen hebben zei ik vriendelijk, maar van binnen dacht ik "wat is dit voor gepruts". "Ja maar ik wist niet dat wat daar staat opgeschreven, het trailernummer is", ik hoorde mezelf de zin zeggen, "als je je papieren krijgt van de planner dan kijk je er toch even naar, dan zie je geen trailernummer staan dan vraag je het toch even aan hun, of je vraagt wat die cijfers daar op het papier geschreven staan betekenen". "Je belt mij wel op om te vragen naar een nummer, waarom belde je de planning niet rechtstreeks met die vraag"... 2 glazige ogen keken mij aan, ik dacht maar 1 ding.. "wordt het zo'n dag". Ik stapte in de auto.

Na enige tijd vonden we hem en konden we aankoppelen, ik hoefde niets te doen was mij nog nadrukkelijk verteld door mijn werkgever.

Dus ik liep wat om de auto heen, toch maar even alles controleren, even tegen de banden schoppen, check die waren hard, de verlichting even bekeken, de achtverlichting werkt maar half, niet echt handig op deze ochtend met de mist... maar ja ik ben niet de chauffeur. Ik zei tegen de chauffeur dat de verlichting half werkt aan de achterzijde en dat er meerdere lampen kapot waren, ook had ik flinke schade aan de trailer ondekt, het was hem nog niet opgevallen, ik vroeg of hij wist wat er in de trailer stond en of hij zeker van was dat er er goed geladen was. "Op mijn papier staat dat hij geladen is", "ja maar hoe weet je dat" probeerde ik nog, "nou dat staat op mijn papier". ik legde hem uit dat het altijd slim is om even achter in de trailer te kijken bij het aankoppelen, "je zult niet de eerste zijn die er pas in Italie achter komt bij het eerste losadres dat er nog niet geladen is en dat je al 3 dagen met een lege trailer aan het rijden bent". uiteindelijk ben ik maar even in de trailer gaan kijken voor de zekerheid zonder dat de chauffeur het merkte, zelf heeft ie niet gekeken. Inmiddels was het half zeven, een half uur later dan gepland waren we klaar voor vertrek.

 

Na wat gepraat onderweg over wie ik was en wat ik deed kwamen we aan bij het eerste losadres, een groot distributiecentrum in Veghel.

Ik ben daar in mijn 20 jarige chauffeurscarriere al tientallen keren geweest, her en der ken ik wel wat mensen, ik navigeerde hem naar de poort waar hij zich aan moest melden, het is maar goed dat ik er bij was, want zo kon ik hem een beetje sturen. J

e parkeert eerst je auto, wel zo dat de rest er nog langs kan, dan meld je je binnen aan, en daar krijg je een dock toegewezen waar je mag lossen. De lading die we bij ons hadden moest naar een ander magazijn in Veghel, 2 straten verderop.

Laat ik het zo zeggen, als ik er niet bij was geweest dan had de chauffeur bij het magazijn iets verderop waar we moesten lossen veel tijd verloren, ik nam de documenten ter hand en ging het binnen regelen.

In10 minuten waren we gelost, hij had werkelijk geen idee hoe het systeem met aanmelden daar in het magazijn werkte, maar goed ik was erbij en legde het hem uit.

 

De dag vorderde, het ging allemaal erg langzaam, bij elk losadres nam ik de papieren maar mee en ging me elke keer aanmelden, de chauffeur liep dan mee, na 5 adressen zag hij hoe het werkte en hoe ik het aanpakte waardoor je veel sneller gelost wordt dan de rest. Je geeft de man een hand, maakt even een vriendelijk praatje over het weer, en voor je het weet ben je gelost, bij het vertrek bedank je de man geeft hem een hand verteld nog een mop en voilla de zaak is afgehandeld.

De dag gleed langzaam voorbij, diverse losadressen kwamen langs, soms op ruime industrieterreinen andere in kleine straatjes.

Het viel mij op dat de chauffeur blind op de navigatie van zijn vrachtwagen reed, hij had ook werkelijk geen idee waar we reden in Nederland.

 

Hoe ging het met mezelf?

Eigenlijk, ging het wel een beetje, want ja ik moest wel aan mezelf denken vandaag, het was nog steeds een test voor mij. Ik merkte dat ik halverwege de dag erg vermoeid was, ik had de oorzaak al snel gevonden, ik moest veel uitleggen aan hem hoe sommige dingen werkten in de auto.

Een voorbeeld... hij had werkelijk geen idee hoe de tachograafkast werkt, Ik vroeg hem om even te kijken op het scherm van die kast hoeveel rijtijd hij nog over had binnen de wettelijke rijuren, weer die twee glazige ogen keken mijn kant uit, "kun je dat zien dan?" (hoe heeft hij zijn rijbewijs gehaald).

Het uitleggen van alles koste mij veel energie, maar ik deed het graag, Maar de meeste vermoeidheid kwam doordat ik mij ergerde aan zijn rijgedrag, waar we tachtig mochten op een provinciale weg reed hij zestig terwijl hij met mij aan het praten was. ik zei "je mag hier tachtig" of hij even door wilde rijden want het verkeer achter je ergert zich aan jou, het viel mij op dat hij geen idee had wat er achter hem gebeurde of wat voor informatie er op zijn kilometerteller stond als hij aan het praten was.

Deze jongen kan geen twee dingen tegelijk dacht ik, ik besloot mijn mond voorlopig maar te houden, wat ook wel even lekker was want de muziek stond aardig hard, hij was drukker met de muziek op zijn telefoon bezig dan het rijden.

Deze chauffeur had net twee dagen zijn trailerrijbewijs en zat heerlijk tijdens het rijden onderuitgezakt in zijn stoel met 1 hand aan het stuur en in de andere hand zijn telefoon, de hele dag was hij daar mee bezig, ik begon me aan zijn rijstijl te ergeren.

Rechts gingen we steeds vaker over de doorgetrokken streep op de weg heen, soms had ik het idee dat we net een lantaarnpaal of een verkeersbord misten met de spiegels, ik dacht nog... het is een wonder als we vandaag niks raken.

 

Mijn vermoeidheid werd steeds erger, dat was ook mede door het feit dat het transportbedrijf waar wij voor reden totaal niet kan plannen, het volgende gebeurde.

Gorinchem was het volgende losadres hij voerde het adres in zijn navigatie in, de chauffeur vertelde dat we er over een half uur waren, ik pakte de documenten er maar even bij, het losadres klonk als een soort winkelstraat.

Ik vertrouwde het niet omdat Gorinchem een soort van vestingplaats is, tenminste het centrum en onmogelijk bereikbaar is voor het grote span waar wij mee op pad waren, na even snel googelen op mijn telefoon zag ik dat het losadres midden in het hartje van het centrum was. ik vroeg de chauffeur of hij wist waar hij moest zijn, ondertussen had ik gezien op mijn telefoon dat het adres waar we moesten lossen een voetgangersgebied was. Maar de straat daarachter daar was wel plek om te lossen, ik voorzag de chauffeur van deze informatie en hij paste de eindbestemming in zijn navigatie aan. ik zei nog... "denk erom, voordat je een straat inrijdt", "kijk eerst de straat in of je er in kan met de vrachtwagen", ik vertelde hem "dat het eigenlijk onmogelijk is om daar te komen", en of hij "er verstandig aan deed om er wel heen te rijden".

Waarom neem je niet even contact op met de planning of ze al vaker een grote auto daar hebben gehad, misschien geven ze wel informatie aan je waar je wat aan hebt, zoals de aanrijroute of weet ik veel wat... "nee niet nodig", ok prima dacht ik. Het werd smaller en smaller, her en der geparkeerde auto's met soms aan beide kanten een paar centimeter speling, ik dacht maar 1 ding... "ik heb je gewaarschuwd".

Uiteindelijk ben ik in een bocht maar uitgestapt om aanwijzingen te geven, had ik het niet gedaan dan hadden meerder auto's nu aan de zijkant opengelegen. De cabine past mischien wel in de straat, maar je hebt ook nog een kont van je trailer die behoorlijk uitzwenkt, uiteindelijk reden we een straat in en was ik er helemaal klaar mee met dit gepruts.

Half Gorinchem was een verkeersopstopping geworden. auto's stonden achter ons en fietsers reden vloekend voorbij. Ik zei "stop er maar mee", "ga maar achteruit deze straat uit", het verkeer stuurde ik over de stoep om de vrachtwagen te passeren zodat wij achteruit konden rijden.

 

Nadat we het centrum van Gorinchem uit reden zei ik "stop hier maar even aan de kant van de weg", "wat heb je nu geleerd vroeg ik". "Ja dat het smal is zei hij"... verkeerd antwoord, de les is dat je nooit blindelings op je navigatie moet rijden, als je met een 15 meter lange vrachtauto het centrum in moet en je ziet het smaller en smaller worden en je vertrouwd het niet, stap uit en loop de straat in om te kijken of het past.

Als ik er niet bij was geweest had hij zich helemaal vast gereden en was hij hier nooit meer uitgekomen zonder schade.

Chauffeuren is ver vooruit kijken en 3 tot 5 stappen vooruit denken, rijden kan elke lomperik maar chauffeuren moet je leren. Ik denk niet dat hij er iets van geleerd heeft, want hij ondernam geen actie. ik legde hem uit de planning te bellen en uit te leggen wat er gebeurd was en dat het onmogelijk was er te komen.

"Laten ze er maar een busje heensturen" was mijn boodschap. Ik hoorde hem bellen, binnen 1 minuut was het geregeld, de lading kon retour terug naar het transportbedrijf, morgen zou het met een kleiner autootje gebracht worden.

Hoop dat hij ervan geleerd heeft, een belletje kost je 1 minuut, het gekloot in Gorinchem heeft je een uur gekost met als resultaat een hoop gevloek om je heen van andere mensen, bijna schade gereden en een hoop stress.

Aan de andere kant hadden de planners van het transportbedrijf ook hun werk wel iets beter kunnen doen, die hadden dit op voorhand ook kunnen zien aankomen dat het niet past.

 

Op naar Werkendam, nog steeds hadden we geen schade maar meneertje ging steeds slordiger rijden, zijn concentratie lag meer bij zijn telefoon dan bij de truck. In Werkendam zag ik het bedrijf ... maar hij reed er gewoon in volle vaart voorbij, ik zeg niks, totdat hij aan mij vraagt "waar zit dat bedrijf", "ja dat weet ik niet... jij bent de chauffeur", ik reed mee en ik vond dat ik vandaag al teveel heb gedaan.

Een paar honderd meter terug daar zat het bedrijf, een personenauto keer je makkelijk, maar 15 meter gaat iets minder ook hier weer tijdverlies. Allemaal moeilijke manouvres terwijl een stukje verderop een rotonde ligt, lang leve de rotondes ideaal voor vrachtwagens om te keren, maar nee de chauffeur moet weer zonodig alle verkeer opstoppen door op een kruising te keren, moedeloos werd ik ervan.

 

Maar ik was allang blij dat we nog steeds geen schade hadden, maar blijkbaar is er geen god... mijn gebeden werden niet gehoord blijkbaar, het moest een keer misgaan en dat ging nu gebeuren.

Een winkel met watersportartikellen, en achter de winkel het magazijn. Dus de vrachtwagen achteruit de inrit in rijden en dan langzaam achteruit laten rollen richting de roldeur van het magazijn.

Zo moeilijk moet het niet zijn, er was tenslotte ruimte genoeg, een blind iemand kon hier niks raken want aan beide kanten van de auto was meerdere meters ruimte. De chauffeur stuurt het gevaarte rustig achteruit de inrit in, ik kijk wat uit het raam voor me, aan de overkant lagen wat grote bootjes in de haven totdat ik ineens een grote klap voel.

Naast mij hoor ik een hoop gevloek. ik zit rechtop in mijn stoel kijk in de spiegels en krijg een beetje paniek, wat is hier gebeurd?

Wat blijkt... de vrachtwagen reed dus achteruit richting roldeur, een normaal mens zou een paar meter voor de roldeur stoppen, maar de chauffeur probeerde gewoon om het gebouw een paar meter op te schuiven.

Wat bleek... de magazijnmedewerker zag ons de inrit indraaien en opende alvast de roldeur, de chauffeur dacht, aha de deur gaat open ik kan mooi de kont naar binnen rijden, maar als de vrachtwagen 4 meter hoog is, en de roldeur 3 meter hoog, dan kan zelfs Stevie Wonder nog zien dat het niet past.

Gevolg, roldeur ontzet, dakgoot aan diggelen gereden en de platen op het dak verschoven waardoor een groot gat in het dak zat. Oh nee dacht ik, waarom? dit kost weer tijd, ik excuseerde mij bij de mannen van het bedrijf, "ik rij ook alleen maar mee", de mannen waren des duivels, het halve gebouw aan gort, ik probeerde de boel een beetje te sussen, dat lukte aardig. ik zei dat ze de frustatie maar op de chauffeur moesten richten, die zat alweer in de cabine en wist zich geen raad, uiteindelijk heb ik hem de planning laten bellen, heb zelf foto's genomen en zei tegen de chauffeur dat ie maar een schadeformulier moest invullen.

Ondertussen boden de mannen ons koffie aan... want voorlopig zijn jullie hier nog niet weg. Uiteindelijk heeft het anderhalf uur geduurd voordat we verder konden. ik wilde maar 1 ding... naar huis, het was inmiddels al 5 uur in de middag. Met nog 1 adres te gaan waren we bijna thuis, dit adres lag in een woonwijk, ik vertelde dat het weer smal ging worden en dat ik het volgende had bedacht. "Je parkeert je auto op de grote doorgaande weg in die woonwijk, pakt de pompwagen en wandelt de 300 meter de woonwijk in om de pallet op te halen", als ik er niet bij was geweest dan was hij gewoon weer blindelings het woonerf opgereden.

 

Eindelijk stond de pallet achter de vrachtwagen nadat we hem hadden opgehaald, nu moest de pallet nog de trailer in, geen paniek want we hebben een laadklep onder de trailer hangen.

Voordat ik verder ga zal ik eerst vertellen wat de chauffeur mij eerder die dag vertelde wat er de dag ervoor was gebeurd.

Meneer mocht op zijn eerste dag met zijn trailerrijbewijs naar het zuiden van Belgie, diverse adressen moesten daar gelost worden, daar had hij zijn laadklep ook nodig, maar wat bleek die werkte niet.

Dus de hele dag moeilijk doen met in en uitladen zonder laadklep, hij vertelde mij dat de laadklep kapot was, "heb je contact gezocht met de planning" vroeg ik nog. Jazeker ik zei dat de laadklep defect was en dat het laden en lossen dus veel tijd inbeslag nam, ja dat zijn dingen waar je niks aan kan doen, "maar waarom heb je je laadklep niet voordat je vertok gecontroleerd"... het bleef stil.

Terug naar nu, we stonden achter de auto met de pallet, ik zei tegen hem "sluit even de stekker van de laadklep aan", weer die 2 glazige ogen, "ja die stekker" zei ik, "de stekker die achter de cabine hangt even aansluiten op de trailer zodat er spanning op de motor van de laadklep staat", hij zag water branden volgens mij.

Normaal heeft een trailer 2 accu's voor de laadklep, maar in goedkopere uitvoeringen gebruik je de accu's van je truck, dat doe je door een kabel aan te sluiten op je trailer, het kwartje viel voor hem.

Nu snapte hij waarom het gister niet werkte. Eigenlijk ook best triest dat hem niks door het transportbedrijf wordt uitgelegd, maar ja, het telefoonnummer van de technische dienst staat in de boordcomputer, kleine moeite om even te bellen onderweg en 200 km van huis hoe je een kapotte laadklep kunt repareren.

Er kan een zekering kapot zijn of weet ik veel wat, die mannen van de TD kunnen zo alles telefonisch met je nalopen om te kijken of er iets kapot is.

Hoop dat ik hem iets heb geleerd, alleen dat gezicht van de chauffeur vergeet ik nooit meer, ik had zeker 5 minuten nodig om weer bij te komen van het lachen. En zeker de gedachten dat die trailer van gisteren nu in de garage staat en dat er een monteur bezig is om de storing in de laadklep op te zoeken... die er niet is.

 

We waren onderweg terug naar het transportbedrijf, het volgende dacht ik... allemaal leuk en aardig, maar als we dadelijk op de zaak zijn wacht er nog een bult werk met lossen en weer laden voor morgen, tanken, de truck parkeren dat kost alles bij elkaar nog wel anderhalf uur. Ik zei tegen hem "als je dadelijk op de zaak bent parkeer dan eerst de auto buiten het hek en loop naar binnen om te vragen wat er met de lading moet gebeuren".

Waarom zei ik dat... als hij het hek binnenrijdt zit ik gevangen, ik heb geen badge om eruit te komen, dus dat betekent dat ik bij hem moet blijven totdat hij klaar is. ondertussen belde zijn vriendin om te vragen hoe laat hij thuis was... want ze miste hem, "en jij wilt internationaal chauffeur worden zei ik... internationaal chauffeur betekent op het moment dat je van huis vertrekt, dan weet je nooit wanneer je thuis komt, misschien na een week of twee week, als jij echt internationaal wil gaan rijden, dan dump eerst maar je vriendin" zei ik, ik lachte hem hard uit.

 

Ik was er klaar mee, op de zaak parkeerde hij netjes voor het hek, ik gaf hem een hand, stapte uit en vertrok naar huis, wat een dag. reintegratie, ik had het mij anders voorgesteld, ik was gebroken van deze dag, achteraf had ik beter zelf kunnen rijden, dan was ik 3 uur eerder thuis geweest en iets rustiger dan dat ik me nu voel.

 

 

 

 



 

 

 

 

　

　

　

22 januari 2016 bewerkt door rubberduck

[Guus 1972]

Ik heb het verhaal met rode oortjes door zitten lezen. Dit is echt heel erg voor iemand die aan het re-integreren is.  Ik denk wel dat het nog met ups en downs zal gaan, zelfs als je iemand naast je hebt die zich zelf beter kan redden dan degene die nu naast je zat. Ik wens je heel veel sterkte en succes.

22 januari 2016 bewerkt door Guus 1972

[Gast Leeuw]

Wat een verhaal, Bert, en knap dat je het allemaal opgeschreven hebt.

 

Ik lees heel duidelijk dat die jongen niet of nauwelijks weet waar hij mee bezig is en waarschijnlijk ook niet of nauwelijks ingewerkt is. Heel triest is dat, net als die jongen op de z'n eerste dag met een trailer naar het zuiden van België sturen.

 Ik hoop dat de jongen van jou tips iets heeft meegenomen, want anders blijven meer schade's en problemen vast niet uit. Het is duidelijk dat jij een vakman bent die wél weet wat 'ie doet en vooral, waarom. Vooral dat laatste is heel belangrijk.

 

Jammer vind ik dat deze dag voor jou teleurstellend verlopen is. Het was geenszins rustig uitproberen maar een dag met de nodige stress en ergernis, dat was niet nodig geweest. Misschien is het verstandig bij een volgende dag mee, even te vragen of je met een ervaren collega meegaat, want een dag als dit brengt je niet verder...

Nogmaals veel sterkte en succes met je weg naar herstel!

[rubberduck]

Ik kom jullie nog even vervelen.

 

De moraal van het verhaal wat ik schreef, niets is wat het lijkt, chauffeur is een vak en er komt meer bij kijken dan alleen maar rijden.

Ik weet dat deze chauffeur nog een hoop te leren heeft, ik wens hem het allerbeste toe, en ik hoop van harte dat hij over 10 jaar ook hetzelfde kan zeggen als ik.

Rijden leer je pas door de jaren heen.

[corydon]

De volgende keer Bert, als je met zoiets mee word gestuurd, laat m naar t eerste de beste station rijden en neem de trein naar huis.

Kom hier langs, gaan we met de personen auto cross country rijden, zonder planning....

[corydon]

 

Rijden leer je pas door de jaren heen.

Ja, maar luisteren leer je heel jong. Hopenlijk rijd ie het kanaal in en dat is dat.....  

[Gast]

Ik heb het verhaal met een glimlach zitten lezen ....gewoon leuk geschreven en heel herkenbaar.......tis wel een feit we hebben het allemaal moeten leren......Je maakt wat mee onderweg

[Gast]

Maar hebben ze het bij dat transportbedrijf wel goed begrepen en was die chauffeur aan het reintergeren

 

PS....sterkte Bert

[Gast shompie]

Bert, als je echt een dagkje er ontspannen naast wil zitten en als je wat wil doen alleen maar nieuwe dingen kunt doen moet je het maar laten weten.

Misschien is dit wel wat voor je?

Gewoon een serieus aanbod, denk er maar eens over.

[Gast fleur]

Lijkt wel sinterklaasavond !

 

'vol verwachting klopt ons hart'

 

Maar ja, 'is een vreemdeling zeker, die verdwaald is zeker'

 

Laat je niet gek maken Bert !

"'t is nog nooit zo duuster'e west of't worde ook weer lugt (lokale verbastering van licht)"

 

Maar da's nogal plaatselijk.............

[dinges]

Wat een verhaal Bert.

Is er door je werkgever niet meer gevraagd hoe deze chauffeur rijd?

Sterkte met herstellen.

[rubberduck]

Jazeker.

Voorlopig rijdt ie verder op de bakwagen, hij mag eerst ervaring op doen.

[hobbychauffeur]

Nou nou Bert, da's een heftig verhaal en dan zo'n "fijne" dag erbij....het kan niet op...

Doe kalm aan, en laat je de kop niet gek maken.....en die aan die "nieuwe"......suc6, je hebt het nodig

[Schots en Scheef]

Wat een verhaal weer Bert.

Hopen dat de volgende dagen wat rustiger verlopen.

[gery schutte]

Mooi verhaal, Bert; heel herkenbaar ook, want heb al eens hetzelfde gehad op een 'meerdaagse' rit met een jongeman, die volgens zijn pa internationaal chauffeur moest worden. We vertrokken met een HSF-koeler uit Winterswijk; aankoppelen ging met mijn aanwijzingen goed, anders was de auto laag onder de king-pen doorgeschoven want uitstappen was niet nodig en dat ging op de spiegels wel............!  We gingen via Bocholt naar de A-3, reden de autobahn op en toen begon het: auto op 88 op cruise-control, tot zover niets aan de hand. Vervolgens ging tot mijn verbazing de stoel op standje liggen, het linkerbeen kwam op het dashboard en er werd een shaggie gedraaid en aangestoken (alhoewel ik van tevoren opgegeven had dat ik niet-roker ben). Affijn, ieder zijn meug, met dat roken kan ik mij nog beheersen ondanks dat het mijn vaste auto is.

Echter, tot 2 keer toe zat de jongeman met zijn telefoon te bellen cq sms-en terwijl het drukker en drukker werd en zelfs ik alle zeilen bij moest zetten om op te letten en alles in kannen en kruiken te laten verlopen. We zijn via de Ruhr de A-61 opgegaan, alwaar "meneer" het toch wel nodig vond om te wisselen, want hij reed immers al bijna 2 uur? Ik ben de wissel aangegaan om vervolgens te ontdekken dat mijn collega zeer vermoeid naast mij zat, vervolgens zijn vriendin belde wat ie tot nu toe allemaal al gedaan had en haar welterusten wenste met de onsterfelijke woorden: ik ga ook naar bed, ben zo moe na deze drukke dag.

Je begrijpt dat ik, na 4,5 uur rijden op mijn schijf gestopt ben, bakkie gedaan en ff de benen strekken de schijf heb gewisseld en doorgereden ben op zijn schijf.

De rest van de week was niet zo leuk samen, en ik was blij dat ik al op donderdagavond terug kon naar Winterswijk. Terplekke kwam zijn Pa op me af en vroeg een beetje

dwingend aan mij: prima chauffeurtje toch, niks mis mee en kan direct beginnen bij elke baas die die wenst, toch? Waarop zijn eigen zoon naar ons toe liep en de onsterfelijke woorden sprak:

Pa, dit is de laatste keer dat je mij met iemand mee laat gaan; ik ben GEEN chauffeur, ik word GEEN chauffeur en ik wil GEEN chauffeur worden.......................!!!

En nu ga ik naar huis zei ie, gaf mij de hand en bedankte me voor het geleerde, keek naar zijn pa en schudde alleen nog maar met zijn hoofd voordat ie verdween, PA met open mond achterlatend.

[rubberduck]

Mooi verhaal Gery Schutte.

Hoe herkenbaar.

[Knoalster]

Mooi verhaal, Bert; heel herkenbaar ook, want heb al eens hetzelfde gehad op een 'meerdaagse' rit met een jongeman, die volgens zijn pa internationaal chauffeur moest worden. 

 

..............................

 

ik ben GEEN chauffeur, ik word GEEN chauffeur en ik wil GEEN chauffeur worden.......................!!!

En nu ga ik naar huis zei ie, gaf mij de hand en bedankte me voor het geleerde, keek naar zijn pa en schudde alleen nog maar met zijn hoofd voordat ie verdween, PA met open mond achterlatend.

 

 

   

[schoenenreus]

mooi verhaal bert. aan het begin van het verhaal dacht ik al dat ik wist over welk bedrijf het ging haha maar gaander weg werd het alleen maar duidelijker en toen ik de foto's zag wist ik het zeker. heb er namelijk zelf gewerkt en er wordt misschien wel wat te weinig uitleg gegeven soms maar het is zeker een goed bedrijf om het chauffeuren te leren voor zover dat dat mogelijk is.

[opa bert]

Ik had het ook allang door !!!!!!!!!!!!!!!! de rooie V .............................

[Marotrans]

Volgens mij ging het verhaal van Bert niet in hoofdzaak over het bedrijf...