[[Template core/global/global/includeMeta is throwing an error. This theme may be out of date. Run the support tool in the AdminCP to restore the default theme.]] Spring naar bijdragen

'Didi's Vluchtstrook'


didi notknown

Recommended Posts

  • Forumlid

.

Dag lieverdje. Dag ontzettend lief huisgenootje van me. We wisten alle twee dat deze dag eraan zou komen, jij misschien nog meer dan ik. Je kon niet meer hè? Hopelijk heb ik je de laatste drie jaartjes van je leven een veilige thuishaven kunnen bieden.

Niet zoals voorheen waar je gemarteld en uitgehongerd teruggevonden werd samen met je zusje. Dat jij als simpele kater het vertrouwen in mensen nooit bent kwijtgeraakt is mij een wonder. Een en al liefde heb ik gehad van je alsof je me elke dag een paar keer wilde bedanken dat ik je ophaalde uit het asiel waar je toen al een jaar vertoefde om weer op krachten te komen.

Zelfs vanmorgen deed je nog de moeite met je zieke lichaampje mij even goeiemorgen te komen wensen op bed zoals je elke dag deed. Die begroetingen van je zal ik het meest gaan missen. Elke dag wanneer ik ging werken kwam je nog even vanop je krabpaal bij de deur mij een laatste groet brengen. Kwam ik weer thuis was je weer bij de krabpaal waar je hoogspinnende stond te kronkelen om weer de aaitjes te krijgen waar je zo dol op was.

De dierenartse verzekerde me vandaag dat ik de juiste beslissing met je nam Joriske. Er was zoveel aan de hand met je en ik wilde je al die pijnlijke behandelingen besparen. Geen gesol aan een ziek beestje. Daarom wilde ik je een waardig afscheid geven. Hier in huis, jouw thuis, daar sterven en niet in een koude kliniek ergens.

Heb je gehoord dat ik je bedankte toen je het eerste prikje kreeg? Heb je gemerkt dat Puma je gedag kwam zeggen? Heb je mijn laatste strelingetjes nog gevoeld? Het leek alsof je rustig sliep toen ik je in je eigen reismandje legde op je eigen dekentje. Het allerlaatste kusje op je lieve koppie. Je allerlaatste reisje richting kattenhemel. Ik moet van mezelf geloven dat zoiets bestaat Joriske. Dat jij daar weer kunt rondrennen en aan ieder die je tegen komt koppies kunt geven. Dat jij daar weer de gelukkige kater zal zijn die ik hier drie jaar lang zag en voelde.

Dag Joriske, dag schattie, mijn liefde voor jou zal nooit stoppen.

Je verdrietige bazinnetje.

.

post-937-1394779656,3558_thumb.jpg

Link naar opmerking
Deel via andere websites

.

Dag lieverdje. Dag ontzettend lief huisgenootje van me. We wisten alle twee dat deze dag eraan zou komen, jij misschien nog meer dan ik. Je kon niet meer hè? Hopelijk heb ik je de laatste drie jaartjes van je leven een veilige thuishaven kunnen bieden.

Niet zoals voorheen waar je gemarteld en uitgehongerd teruggevonden werd samen met je zusje. Dat jij als simpele kater het vertrouwen in mensen nooit bent kwijtgeraakt is mij een wonder. Een en al liefde heb ik gehad van je alsof je me elke dag een paar keer wilde bedanken dat ik je ophaalde uit het asiel waar je toen al een jaar vertoefde om weer op krachten te komen.

Zelfs vanmorgen deed je nog de moeite met je zieke lichaampje mij even goeiemorgen te komen wensen op bed zoals je elke dag deed. Die begroetingen van je zal ik het meest gaan missen. Elke dag wanneer ik ging werken kwam je nog even vanop je krabpaal bij de deur mij een laatste groet brengen. Kwam ik weer thuis was je weer bij de krabpaal waar je hoogspinnende stond te kronkelen om weer de aaitjes te krijgen waar je zo dol op was.

De dierenartse verzekerde me vandaag dat ik de juiste beslissing met je nam Joriske. Er was zoveel aan de hand met je en ik wilde je al die pijnlijke behandelingen besparen. Geen gesol aan een ziek beestje. Daarom wilde ik je een waardig afscheid geven. Hier in huis, jouw thuis, daar sterven en niet in een koude kliniek ergens.

Heb je gehoord dat ik je bedankte toen je het eerste prikje kreeg? Heb je gemerkt dat Puma je gedag kwam zeggen? Heb je mijn laatste strelingetjes nog gevoeld? Het leek alsof je rustig sliep toen ik je in je eigen reismandje legde op je eigen dekentje. Het allerlaatste kusje op je lieve koppie. Je allerlaatste reisje richting kattenhemel. Ik moet van mezelf geloven dat zoiets bestaat Joriske. Dat jij daar weer kunt rondrennen en aan ieder die je tegen komt koppies kunt geven. Dat jij daar weer de gelukkige kater zal zijn die ik hier drie jaar lang zag en voelde.

Dag Joriske, dag schattie, mijn liefde voor jou zal nooit stoppen.

Je verdrietige bazinnetje.

.

Prachtig verwoord, sterkte.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • Forumlid

Zo eens in de twee drie maanden bezoek ik een concert. Dat doe ik eigenlijk al heel mijn leven. De sfeer bij een concert is speciaal. Een artiest live zien doen waar hij/zij goed in is geeft je een avond vol plezier.

Pink Floyd, U2, Shakira, Joe Cocker, Pearl Jam, Johnny Cash, Tina Turner, Bruce Springsteen, Mink DeVille, David Bowie, Frankie Goes To Hollywood, Willy Nelson, Kris Kristofferson, Fleetwood Mac, ooit zag ik ze allemaal op een podium hun best doen voor ons.

Nu ik dicht bij het Antwerpse Sportpaleis woon is het helemaal ideaal. Meestal koop ik niet eens meer een kaartje vooraf maar kuier er gewoon naar toe en koop voor de deur een ticket, lukt het niet dan kuier ik gewoon weer terug. Zelfs concerten die ik niet bezoek geven mij de kriebels als ik 's morgens naar mijn werk rijd en ik zie die grote trucks van TransAm Limited voor het sportpaleis staan. Er is dan weer iets op komst. Zo'n hele organisatie van licht en geluid is toch een knap werkje hè?

Nu staat bij een concert zo'n ster op het podium en wij denken dat hij/zij heel wat is en kan en bovendien een superleven moet hebben en dat zal vaak ook wel zo zijn. Eén artiest liet eens de andere kant zien. Dat hij de show niet maakt maar de roadies. Dat hij de avond geen succes maakt maar het publiek. Zonder roadies en publiek stelt zo'n ster ook niets voor natuurlijk.

Dat nummer van Jackson Browne wil ik vandaag graag eens vertalen hier het heet The Load Out.

De stoelen zijn weer leeg. Laat de roadies het podium maar overnemen. Inpakken en afbreken. Ze zijn de eerste die komen en de laatsen die gaan. Werkende voor een minimumloon. Ze zetten alles weer klaar in de volgende stad. Vanavond waren de mensen heel ok. Ze hebben zelfs gewacht in rijen. Ze gingen staan en maakten de show een succes. Dat was lief. Maar ik kan nog steeds het geluid horen van bonkende deuren en dichtklappende stoelen, en dat is het geluid dat zij nooit zullen horen.

Dus rol die kisten buiten en hef die armen. Haal de kabels neer en berg ze op. Want wanneer het komt tot ontroering dan zijn jullie eigenlijk de kampioenen. Wanneer de laatste gitaar weer opgeborgen is weet je dat ik nog steeds wil spelen. Dus weet zeker dat alles al ingepakt is voordat je mijn piano komt halen.

De band zit al in de bus, klaar om te vertrekken. Heel de nacht rijden om een show te doen in Chicago of Detroit, ik weet het niet. We doen zoveel shows in een tour en de steden lijken allemaal op elkaar. We doden de tijd in hotelkamers en lopen wat rond backstage. Tot de lichten aangaan en wij het publiek horen en we weten waarom we daar zijn.

We hebben country en westernmuziek in de bus. R&B we hebben disco en cassetjes in stereo. We hebben het uitzicht en boekjes en we hebben truckers op CB. We hebben Richard Pryor op video. We hebben tijd om aan onze geliefden te denken terwijl de mijlen wegrollen. Maar de enige tijd die te kort lijkt, is de tijd om te spelen.

Mensen jullie hebben de macht over wat wij doen. Je kunt stil op je stoel wachten of je kunt ons helpen. Doe mee, zing mee, iets fout doen lukt je niet. Want wanneer morgen jouw ochtendzonnetje opkomt en jij in je stad ontwaakt worden wij weer verwacht in een stad een 1000 km van hier.

Mensen blijf een klein beetje langer. We willen spelen, een klein beetje langer. De manager vindt het niet erg. De vakbond vindt het niet erg. Als we nu even een momentje nemen en over niets nadenken kunnen we nog één lied zingen...dus waarom blijf je niet..heel even...gewoon blijven...

Het nummer is ook op Youtube te bekijken:

http://www.youtube.com/watch?v=jtuvXrTz8DY

.

post-937-1394779678,3048_thumb.jpg

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • Forumlid

Onder echte levensbehoeftes wordt nooit de slaap genoemd. Vreemd is dat. Toch denk ik dat om normaal te kunnen leven je toch zeer zeker je slaap nodig hebt. Hoeveel slaap een mens nodig heeft zal van persoon tot persoon verschillen.

Vannacht sliep ik voor het eerst weer eens normaal. Alhoewel mijn nachten iets zullen verschillen van andere mensen. Door mijn werk lig ik altijd laat op bed, zo rond middernacht en terwijl jullie al drie keer ontbeten hebben, de hond uitgelaten hebben, 2punt3 kinderen naar school hebben geholpen en of de krant gelezen hebben sta ik pas op als jullie daar mee klaar zijn zo rond 9-10 uur.

Per nacht slaap ik dus een 8-9 uur, en het liefst ondoorbroken. Dan voel ik me fris en fit 's morgens en kan ik met gemak die dag erna duizend dingen doen. Bij nachten zoals afgelopen week wanneer je slecht in slaap kunt komen, een paar keer wakker wordt in de nacht, dan weer gaat liggen woelen om terug in te slapen voel ik me een zombie 's morgens. Humeur en energie lijden er danig onder.

Slaap is hier in huis ook Heilig. Als er een kat tevreden ligt te slapen zal ik nooit juist die kamer gaan stofzuigen maar wacht ik tot meneer wakker is. Mensen weten ook dat mijn slaap Heilig is en alleen als de wereld op die dag half vergaat mogen ze me voor 9 uur bellen en anders horen ze mij intens chagrijnig aan de telefoon.

Gisteravond was ze weer op mijn werk. Zij doet niet aan Heilige slaap. Voorheen sloten we pas om 23.00 des avonds en zelfs om half elf stond ze wel eens aan mijn balie. Nu komen er wel meer mensen laat, maar zij had dan altijd een peutertje bij. Zo'n klein meisje van een jaar of twee. Om half elf 's avonds.

Het meisje zal nu een jaar of vier-vijf zijn en de moeder een paar jaartjes boven de twintig. Mijn moeder was redelijk streng als het over slaap ging. Zolang wij naar school gingen (ja zelfs het voortgezet onderwijs ook) was 20.00 bij ons gewoon bedtijd. Je mocht nog wel wat lezen in je bed maar klokslag acht lag je erin.

En dan zie ik dat prulleke gisteravond voor mijn balie. De haartjes volgens mij niet eens uitgekamd die dag. Kleding waarvan je kan zien dat die vorige nacht op een bergje ergens gelegen hebben. In het bleke gezichtje al wallen onder haar oogjes die horen bij een vrouw van 50 en niet bij eentje van 5.

De moeder kocht twee flesjes chocomel en twee broodjes ei die ze samen daarna in de auto opaten. Gekookt was er waarschijnlijk dus ook niet die avond. Dan denk ik stiekem deed jij ook maar aan Heilige slaap. Gewoon je kindje om zeven uur in bed zodat je nog wat tijd voor jezelf hebt. Misschien de klusjes kunt doen waar overdag geen tijd voor is. Of misschien zelf ook eens vroeg gaan slapen zodat je de volledige zorg voor zo'n kind de volgende dag wel aankunt. Want slaap zou voor iedereen Heilig moeten zijn.

post-937-1394779679,0919_thumb.jpg

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • 2 weeks later...
  • Forumlid

Op vrijdagavond komt Ron zijn truck aftanken. Hij is de doorsnee trucker. Altijd tijd voor een vriendelijk woord tegen me. Altijd tijd voor een grapje. Altijd roept hij lachende dat ik even 'mijn toot' moet houden als hij zijn pincode intoetst. Waarop ik hem plaag dat wij vrouwen wél twee dingen tegelijk kunnen. En altijd drinkt hij zijn aangeboden koffie weer lopende weg want hij wordt elders verwacht.

Doorgaans staan op de dieplader die hij rijdt grote of stoere machines die tot aan de luifel reiken. Deze vrijdag zie ik alleen een soort kist staan. Half metertje hoog en twee metertjes in de breedte. Plagende zeg ik dat hij voor dat simpel kistje niet die grote truck van stal had hoeven halen dat ik dat ook wel kon vervoeren in mijn kofferbak. Ron lacht. 'Raad eens wat dat kistje weegt' vraagt hij me. Kilootje of vijftig gok ik. Hij lacht nu heel luid.

Het kistje waar ik me zo vreselijk in vergis blijkt om en nabij de 11.000 kilo te wegen. Weer kijk ik naar buiten naar het in mijn ogen zo simpel dingetje wat daar zo verloren op die lange dieplader staat. Als een vader geeft hij me uitleg. Dat is nu ballast. Een contragewicht. Zonder dit kistje zou elke kraan in de wereld omdonderen. Jij staat er nooit bij stil legt hij uit maar als je een kraan ziet staan bij een bouwput of flatgebouw is die altijd in delen daarheen gebracht. Voor sommige grote kranen rijden wel 20 trucks op en neer om alle onderdelen bij elkaar te brengen zodat die kraan ineen gezet kan worden en zijn werk kan doen.

Als Ron alweer uren vertrokken is denk ik na over het kistje van 11 ton. Het bleef me verbazen. In gedachten zie ik ook een kraan werkelijk omkukelen zonder het kistje. Ravage alom in mijn brein. De kraan heeft de ballast nodig om te functioneren. Maar hoe zit dat met mensen?

Op zaterdagavond komt mijn moeder langs op het werk. Zij is kampioene in ballast meedragen. Alles wat er ooit in haar leven mis liep weet ze nog in detail. Ze praat daar ook graag over. Hoe alles altijd tegenzit en alleen slechte dingen haar steeds overkomen. Dat heel haar leven van het begin tot aan nu een regelrechte ramp is. Nog herstellende van de operatie van enige weken geleden vertelt ze me dat ze in het ziekenhuis is gaan schrijven. 'Jij schrijven? vraag ik haar. 'Ja over alle pijn die ik in mijn leven al gehad heb' zegt ze, waarop ik zucht en haar vraag waarom ze steeds al die dingen wil blijven onthouden. Mijn moeder is als een kraan, die heeft ook écht haar ballast nodig wil ze overeind blijven lijkt het wel.

Veel andere mensen die ik ken hebben juist veel last van hun ballast. Willen heel graag hun verleden vergeten maar dat lukt niet zo best op een of andere manier. Ze vrezen er zelfs voor wanneer die ballast maar blijft groeien ze zelf eens gaan omkukelen. Want hoe ontdoe je jezelf van je ballast?

Zou je boeken dicht moeten slaan en gewoon proberen er niet meer aan te denken? Zou je alles eerst moeten verwerken om daarna pas alles in je hoofd een plekje te kunnen geven? Zou je misschien heel veel leuke dingen moeten gaan doen zodat je alle ballast van voorheen gewoon gaat vergeten?

Eigenlijk zou iedere mens op een slecht moment in het leven even Ron moeten kunnen bellen. Dat hij even de ballast op komt halen met zijn truck. Dát zou pas handig zijn. Zijn truck is er groot genoeg voor en of die kistjes ballast nu 50 kilo of 11 ton zijn, hij zal ze vervoeren met een lach op zijn gezicht.

post-937-1394779708,8209_thumb.jpg

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • Forumlid

Less is more, minder is meer. Zie hieronder een bootje. Leuk bootje he? De schilder had natuurlijk meer zijn best kunnen doen met dit schilderij. Mooiere zee erbij. Of rotspartijen. Misschien grote en kleine boten bij elkaar. Of met een leuke boulevard op de voorgrond. Mijn favoriete bouwsel erbij; een mooie statige vuurtoren in de verte. Toch had met dit alles erbij het bootje niet meer opgevallen. Minder is dus meer.

Nasa, 's werelds grootste geldverslinder allertijden doet zoals jullie weten aan ruimtevaart. Met mijn simpel verstand kan ik er niet bij dat een maatschappij jaar in jaar uit zoveel miljarden dollars weg kan gooien aan gefoefel in de ruimte terwijl er hier op aarde medemensen liggen te sterven van de honger, maar dat zal aan mijn beperkt denkvermogen liggen dus. Enfin Nasa schakelde een bedrijf in wat een pen moest ontwerpen wat ook in de ruimte kon schrijven. In het luchtledige en bij kou of warmte, zelfs op de kop gehouden moest het prul dienst doen. De Fisher Pen Company ontwierp voor Nasa de Space Pen, kosten van het totale project; 1 miljoen dollar.

Nu wil het geval dat ook de Russen wat in de ruimte willen prullen. Dat kan. Dat daar nog steeds jaarlijks tig mensen ver beneden de bestaansgrens leven is nét ietsjes minder belangrijk dan de ruimtevaart niet waar, het is maar waar een land zijn/haar prioriteiten legt. Die Russen wilden ook schrijven in de ruimte, gelukkig waren ze ietsjes slimmer dan de Amerikanen en namen gewoon een potlood mee. Less is more...

Al jaren betaal ik hier elke maand een factuur voor gas en licht. Drie jaar geleden was het maandbedrag nog 86 euro waarop ik dacht, eigenlijk zou ik eens een beetje minder energie moeten gaan gebruiken. De verwarming schroefde ik een graadje naar beneden en ik leerde mezelf aan alleen licht te gebruiken op de plek waar ik zat. Ook trok ik vanaf toen alle stekkers uit de apparaten zodat ik geen onnodig stroomverlies had bij al die standby-dinges.

Het werkte goed, zowel bij gas als stroom had ik een veel lager verbruik op mijn eindfactuur. Natuurlijk kreeg ik een deel van het teveel betaalde geld terug, toch stelde de dealer van gas-licht voor dat ik voortaan 106 euro per maand zou gaan betalen. Ok. (?) Volgens hun uitleg zouden prijzen toch elk jaar stijgen en ik zou met dat hogere maandbedrag een fikse bijbetaling op het einde van het jaar voorkomen.

Mijn besparen ging door. De broodmachine die hier drie uur stroom staat te vreten voor ik één brood heb liet ik wat vaker rusten. De waterkoker die ik normaal vol gutste met water liet ik voortaan het ene mokje thee zetten wat ik nodig had zodat ik niet steeds overbodig warm water weg hoefde te kieperen en het apparaat korter stroom vrat. Ook leerde ik mezelf aan de verwarming een uur voor ik naar bed ga al uit te schakelen, zolang kun je toch wel van de nawarmte genieten.

Het wierp weer vruchten af. Mijn kolom zowel op de gas- als de stroomeindfactuur liepen mooi terug. Natuurlijk is daar de zachte winter ook deel aan. Deze maand mag ik zelfs een factuur overslaan en daar bovenop krijg ik nog eens 116 euro terug, wat mij dus zegt dat ik in één jaar 222 euro bespaarde.

Dan zou je als logisch denkende mens toch er vanuit gaan dat ze nu dus wel mijn maandbedrag eens naar beneden gaan schroeven he? Proest! Nee!

Van de 106 die al elke maand te hoog waren mag ik vanaf nu 114 gaan betalen. Bij Electrabel is dus echt less is more.

Zou ik het dan misschien andersom moeten doen vraag ik me af. Als ik bespaar moet ik steeds meer gaan betalen, zou ik niet beter een heel jaar alle lampen laten branden, alle apparatuur tesamen aan laten staan, de verwarming dag en nacht op 32 graden zetten (met de ramen open) en 8 broden per etmaal gaan bakken? Minder verbruik is een hogere factuur dan zal meer verbruik toch wel automatisch een lagere factuur geven? Want als less more is dan moet more toch ook less zijn?

post-937-1394779724,6979_thumb.jpg

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • 2 weeks later...
  • Forumlid

Eigenlijk zou ik nooit over politiek mogen schrijven louter omdat ik daar eigenlijk geen bal verstand van heb. Soms begrijp ik ook niet goed waar al die staatshoofden zo nodig voor zijn. Bedoel we hebben hier in België nu toch 400 dagen zonder regering gezeten en het land draaide op normale wijze door.

De meeste politiekers vind ik dan ook vreselijke hanen die met iets in de kijker willen lopen. Neem nu zo'n Bush, met zijn hanengedrag wilde hij wel even het Midden-Oosten aanpakken. Inmiddels zijn er al 4000 soldaten dood teruggekomen. Bla bla, doelwit dit, bla bla overwinning dat. Terwijl ik alleen in gedachten die moeder vandaag met tranen in haar ogen de ingelijste foto van die overleden soldaat af zie zemen en terug op de kast zie zetten. Wat zij voelt, zal Bush nooit voelen.

Blair, nog zo'n haan, moest ook zonodig meeheulen met Bush. Hopla ook zoveel soldaten die kant op zenden. Maar was hij erbij toen de vergeldingsacties kwamen in de Londense metro? Liep hij verwondingen op? Nee, de gewone burger die nergens een bal mee te maken had werd slachtoffer. Goed gedaan jochie!

En of er al niet genoeg oorlog op de wereld is moest ook zonodig ene Geert Wilders nog eens een anti-moslimfilm maken. Nu zou dat niet zo'n probleem zijn, was die meneer filmmaker van beroep, maar nee die meneer is minister. Mijn bescheiden mening is dat ministers zorg voor een land en de bevolking moeten dragen en ze niet nog meer in gevaar moet brengen. Heel makkelijk ja, film maken, de rassenhaat die er al is nog wat meer opzwepen en als straks de vergeldingsacties komen zit hij ergens in een ver land ondergedoken en de gewone man/vrouw mogen de klappen weer opvangen.

Op dit punt ben ik dus echt een feministe want ik denk als er overal vrouwen zouden regeren wij helemaal geen oorlogen zouden kennen. Nee hoor, vrouwen willen hun mannen en of kinderen niet kwijt aan kogels en kanonnen. Bovendien vinden wij oorlogen een veel te grote puinhoop, dat stoft ons allemaal te veel. Wij houden van een net huis, geen halfgebombardeerde muren en aan flarden geschoten gordijnen. Wij willen gewoon gezellig met onze vriendinnen de stad in zonder dat daar tanks rondrijden. Wij willen gewoon de kinderen zien spelen in een speeltuin en niet op één beentje ophalen uit een ziekenhuis omdat het kind op een landmijn trapte ergens.

Mannen willen bloed zien en bloed vergelden, daarom voeren ze oorlog denk ik. Bloed doet de haan goed. Voelt hij zich sterk en belangrijk in het leven. In een vrouwenleven is al genoeg bloed aanwezig. Elke maand die menstruatie die jou ellendig doet voelen. Al dat bloed bij bevallingen. De talloze bloedneuzen en kapotte knietjes waar kinderen bij mam mee aankomen. Zelfs het bloed wanneer meneer zich staat te scheren is voor haar. Bloed in de wasbak, bloed aan de handdoek, bloed aan zijn kraag omdat hij weer iets te laat een pleister pakte.

Nee, bloed zien wij al genoeg in ons leven en geloof ons heren, daar is geen bal aan. Elke druppel die we zien en opruimen is ons teveel. Daar hebben wij geen oorlogen voor nodig. Tevens maakt al dat hanengedrag jullie écht niet meer mannelijk. Misschien vinden jullie jezelf wel enorm stoer en machtig zo, wij vinden jullie hanen meer de kip zonder kop. Dingen doen zonder er goed bij na te denken. De kip zonder kop gaat bij vrouwen gewoon de soep in, en dat is misschien een veel betere plek dan aan het hoofd van een regering staan....

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • Forumlid

mmmmm...ik hoop dat je niet alle mannen bedoeld,

want ik persoonlijk heb een enorme hekel aan ruzie of vechten.

ik denk niet dat je alle mannen over 1 kam moet scheren.

en mij zie je ook niet stoer doen.....want dan had ik talloze

ongelukken veroorzaakt,

ik weet wel dat dit een verhaal is, maar er zit altijd een kern van waarheid in.

voor de rest lees ik je verhalen met plezier, en er zitten veel herkenbaarheden in.;)

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • 2 weeks later...
  • Forumlid

Eigenlijk was hij maar net zoals de rest. Ok, hij was lang, maar nog niet eens de langste van de klas. Marcel en Tim waren zelfs nog een kop langer dan hem. Vrienden had hij genoeg en de vier verenigingen waar hij bij was slokten zowat al zijn vrije tijd op die overbleef naast school en huiswerk.

Het enige waar Dave echt verschil maakte met de rest van zijn vrienden waren de meisjes. Al zijn vrienden hadden al minstens tien vriendinnetjes versleten en bij Dave scheen dat nooit zo goed te lukken. Praten met meisjes vond hij zo wie zo al doodeng. Veel van de meisjes die in zijn klas huisden zaten in groepjes met vriendinnen en om daar tussen te geraken was Dave nog nooit gelukt.

Tevens vond Dave die meiden van 17 al veel te veel vrouw. Ze kwamen zo verschrikkelijk zelfbewust over dat Dave er steeds meer nerveus van werd. Het zoenen of vrijen had Dave niet onder de knie, iets wat een meisje uit zijn klas gelijk zou merken en waar hij later mee gepest zou worden op school.

Op het eindejaarsfeest had hij dan ook alleen maar oog gehad voor het blonde meisje uit 3B. Soms had hij haar bij het fietsenhok gezien, maar dat was altijd in haast; fiets pakken en weg was ze weer. Op het eindejaarsfeest had hij eens heel goed gekeken naar haar. Dave vond haar mooi. Misschien wel het mooiste meisje van heel de school nu hij er goed over nadacht.

Hij had gezien hoe ze van haar flesje dronk. Hoe ze danste. Hoe ze heupwiegende naar de wc was gelopen. Toen er een paar jongens zich bij het groepje voegden waar die mooie blonde bij stond had hij gezien dat ze een stapje achteruit had gedaan, alsof ze zich wilde verschuilen achter haar vriendinnen.

Die actie had Dave al helemaal tot over zijn oren verliefd gemaakt. Zij was ook bang! Hij ook! Met haar zou het wel aandurven. Haar veroveren. Met haar die eerste zoen beleven die zij vast ook nog nooit had gehad. Met haar later, als ze al wat langer een koppel waren, te vrijen. Zij zou hem niet veroordelen als er eens iets mis zou gaan bij die eerste keer. Natuurlijk niet, ze zouden het elkaar wel aanleren, in alle rust, en met veel gein erbij. Al wist zij nog niet eens dat hij bestond, hij had nu al alle vertrouwen in haar en in de toekomst met haar.

Nu hij wist welk meisje hij leuk vond kwam gelijk het volgende probleem. Hoe haar te versieren? Op school was al moeilijk. Steeds waren zijn vrienden erbij en ze zouden hem alleen maar uitlachen zou hij laten weten dat hij verliefd was op een meisje uit een klas lager. Zomaar op haar toelopen en haar aanspreken durfde hij ook niet. Wat nu te doen?

In de vakantie die na het feest volgde bedacht hij de meest bizarre plannen. Briefjes op haar fiets plakken of een manier zien te vinden om een briefje in haar schooltas te frommelen. Hij was toch ook een van de makers van het schoolblad, zou hij daar niet iets in kunnen zetten zodat zij wist dat hij contact wilde met haar?

Hoe meer plannen hij had hoe moedelozer hij werd. Het zou nooit lukken op die manier. Maar hoe dan? Kende hij niet een van haar vriendinnen die hij zou kunnen inschakelen? Ja, hij kende Els, een buurmeisje van hem. Maar zou hij Els inschakelen kon hij het net zo goed van het dak van het schoolgebouw brullen want Els kwebbelde altijd alles door. Dat deed ze vroeger al bij hun speeltuintje in de buurt en nu vast nog meer.

Weken was de school nu weer begonnen en nog steeds was Dave geen stap verder. Zelfs het gedoe met zijn fiets naast die van haar te krijgen en haar dan aan te spreken was mislukt. Op de dag dat het lukte en hij haar nét aan wilde spreken riep iemand uit de verte zijn naam en terwijl hij omkeek was die mooie blonde weer vertrokken. Hij kon wel janken!

Dave gaf het op. In contact raken met haar zou nooit lukken. Nu werd hij zelfs boos wanneer hij haar zag lopen over het schoolplein. Oh, hij wilde dat ze niet bestond zeg! Toch kon hij zijn ogen niet van haar afhouden.

Nu wil het toeval dat juist op vrijdag Dave's moeder gevraagd had een paar kleine boodschapjes mee te brengen. Dave zocht de dichtsbijzijnde supermarkt en zocht de spulletjes die zijn moeder op het briefje had geschreven. Soms moest hij even nadenken bij al de keuze van producten. 'Welke aardbeienjam' mompelde hij voor een rek waar er wel twintig soorten van stonden. Toen hij zomaar een pot pakte en snel weer door wilde lopen zag hij haar.

Die mooie blonde! Ze zat daar amper drie meter van hem vandaan op haar knietjes een vak te vullen. Van schrik liet Dave bijna de pot weer vallen. Even nam hij de tijd om haar te bewonderen. Ze zag er nu in het blauwe jasje welke bij de winkel hoorde zelfs lief uit. Haar blonde haren had ze deze dag in een elastiekje opgebonden wat Dave ook al een succes vond. Het was nu of nooit dacht Dave en liep op haar toe.

Ze keek hem vriendelijk aan toen Dave haar vroeg of zij ook niet bij hem op school zat. 'Ja, dat klopt' had ze gezegd toen hij de naam van de school had genoemd en het viel hem op dat haar stem zowat vonken uit zijn hielen sloegen, zo mooi! Hij stelde wat vragen over haar baantje bij de winkel en zij gaf elke keer met een vriendelijk lachje weer antwoord.

Na een minuutje of tien zei het meisje dat ze eigenlijk niet zo heel lang met de klanten mochten praten, want dan bleef het werk liggen en dat begreep hij toch wel? Dave loog dat hij dat wel begreep en wilde net met lood in zijn schoenen weer gedag zeggen toen ze een blocnootje uit haar schortje haalde. Terwijl ze haar naam en gsm-nummer opschreef zei ze tegen Dave haar eens te bellen zodat ze misschien eens af konden spreken om iets leuks te doen.

Dave liep zowat op wolkjes de winkel weer uit. Hij was zo ondersteboven van het voorval dat hij niet eens meer goed wist waar zijn fiets stond. Ook was hij vast vergeten de rest van ma's boodschapjes mee te pakken maar dat zou hij wel anders oplossen. Weer bekeek hij het briefje. Marita 06-2299......

Goh, Marita wat een mooie naam vond Dave. Die naam paste echt bij haar. En haar stem! Morgen zou hij haar bellen zodat ze morgenavond misschien al iets konden afspreken. Dave vond dit nu echt zijn geluksdag zeg. Nog heel even bekeek hij het lijstje van zijn moeder. Alles had hij meegenomen behalve het pak koffie dat onderaan het lijstje stond. Dat ene pak zou hij wel bij de benzinepomp meenemen waar hij straks voorbij kwam.

Hoe lang zou hij thuis weer gezocht hebben? Hoe heeft hij staan vloeken? Hoeveel keer heeft hij zich dat weekend voor zijn kop geslagen dat hij het briefje verloor? Zou hij de week erna nog eens lef hebben om Marita een tweede keer om haar telefoonnummer te vragen?

Op al die vragen zal ik nooit antwoord krijgen, het enige wat ik weet is dat Dave haar niet kan bellen want bij het vegen van de shop vrijdagavond zag ik het briefje liggen. Marita 06-2299......

.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • Forumlid

Rustig zit ik in de zetel van mijn thee te genieten. Naast de zetel staat een klein meisje van drie bij de bijzettafel. Ze is met puzzelblokjes aan het spelen. Zou ze het voorbeeld op de verpakking volgen zou ze van al die blokjes een fototoestel kunnen maken. Zij is daar nog te klein voor en maakt van de blokjes haar eigen ontwerp.

Met haar kleine vingertjes past ze stukje voor stukje aan elkaar en maakt er een soort lijnenspel van. Soms maakt ze een rij. Dan weer gebruikt ze een hoekstukje zodat haar gemaakte rij niet van het tafeltje valt en ze weer met een soort vierkant weer de andere kant op kan bouwen. Ze is er bedreven in. Al na een kwartiertje liggen er heel veel stukjes mooi aaneengesloten op de tafel.

Er zijn maar drie kleuren blokjes zie ik. Roze, geel en groen. De blokkenbouwster heeft geen echte voorkeur voor de kleuren merk ik. Er zit geen systeem in. Dan weer ligt een gele naast een roze dan weer ineens twee groenen. Hoe ze de blokjes kiest weet ik niet. Soms als ik een los blokje aangeef gebruikt ze het meteen, bij het volgende blokje wat ik aangeef legt ze weer zonder pardon terug op tafel. De tijd was blijkbaar nog niet rijp voor dat ene blokje.

Hoe meer ik haar spel gade sla hoe meer het mijn fantasie gaat prikkelen. Stel dat die tafel nu eens het leven was? Stel dat elk blokje een diepere betekenis zou hebben? Misschien staan de roze blokjes wel voor alle leuke dingen in het leven. De groene blokjes voor verplichtingen. De gele voor alle narigheden.

Het zou de levensweg van die kleine meid kunnen zijn. Roze blokjes voor de leuke dingen in haar leven zoals spelen, schommelen, een tekenfilm kijken of knuffelen met haar lievelingsbeer.

De groene voor haar verplichtingen die een meisje van drie ook al heeft. Ze moet haar boterham opeten. Ze moet op bepaalde dagen naar de kinderspeelzaal. Ze moet op tijd naar bed. Is ze verkouden zal ze toch dat hoestdrankje moeten drinken.

Natuurlijk kent zij ook de gele narigheden. Het vallen met de fiets. Een zus die steeds het speelgoed af wil pakken wat zij in haar handjes heeft. Een moeder die eens wat prikkelbaar is omdat ze die nacht nog geen twee uur aaneengesloten geslapen heeft.

In een volwassen leven zullen de kleuren voor iets anders staan. Een leuk etentje kan het roze blokje zijn. Op vakantie gaan. Mooi boek lezen. Zalige wandeling maken. Voor elke mens zullen er wel roze blokjes zijn, soms zal je ze zelf moeten maken, soms zullen ze gewoon op je weg komen.

De groene verplichtingen kennen we ook. Naar je werk. Die afspraak bij de tandarts. Je rekeningen op tijd betalen. De bedden verschonen. Toch maar naar die begrafenis gaan van de vader van een van je vrienden. Je auto laten keuren. De belastingpapieren invullen. Je boeken op tijd terug naar die bieb brengen.

Jammergenoeg zitten in elk leven ook die gele blokken. Geld waar je steeds minder mee kunt doen. Begrafenis van een dierbare. Door je rug gaan. Verkeersongeval. Je favoriete beeldje kapot laten vallen. Weer een parkeerboete op je voorruit. Je werk verliezen. Scheidingen. Files. Pc's die vastlopen.

Toch denk ik dat we alle drie de kleuren nodig hebben. Net zoals het meisje van drie ze aan elkaar legde met zorg. Je hebt wat verplichtingen nodig in het leven zodat je een soort ritme krijgt in je leven. Natuurlijk moeten er roze blokken zijn die jou intens gaan plezieren en waar je naar uit kunt kijken. Zelfs de narigheden heb je als mens nodig denk ik, al is het alleen maar om te vechten weer bij een roze blok te komen. En ja soms zaten er ook twee, drie van die enge gele naast elkaar, maar daar geraak je ook weer door.

In haar ontwerp was zelfs te zien dat je niet altijd recht vooruit kunt, soms moet je even het hoekje om en een stukje terug om weer bij de andere kleurtjes te kunnen komen. Hoe dan ook, elke kleur in het spel is nodig zoals elke verplichting, elke leuke gebeurtenis en zelfs de nare dingen in het leven nodig zijn.

Het meisje is weer naar huis. Ze nam de blokjes mee. Maar niet de beschouwing die ze liet zien op de tafel. Een levensloop in driekleur.

.

post-937-1394779793,1473_thumb.jpg

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • 2 weeks later...
  • Forumlid

De mooiste tranen zijn die van ontroering. Die waar je kippenvel bij krijgt. Dat je ziet dat heel je huid vol met dat kippenvel staat omdat je lichaam even overloopt van emotie. Mij gebeuren die dingen alleen wanneer ik iets heel puurs zie of hoor. Zonder franjes. Vooral zonder gedoe.

Nu is dat internet een en al franje en gedoe, en ik kan het weten want ik moest deze week alle dingen teruginstalleren na het verkrijgen van een nieuwe harde schijf. Ja, die vorige was zacht geworden of zo? Precies weten hoe het met die schijven zit weet ik niet.

Zoals ik wel meer dingen niet weet. Gelukkig kom ik steeds spelenderwijs achter dingen die andere mensen al laaaang weten. Een van de grote nadelen van die kapotte pc is dat voor de tweede keer in een jaar tijd bijna alle muziek van mijn pc is verdwenen. Muziek welke ik nummer voor nummer heb opgezocht. Kon vorige keer nog bijna alles gered worden, deze keer was het maar een nummer of 20. De rest is foetsie, kwijt, gone, weg.

Nu wil het toeval dat Ank en ik komende dinsdag naar een concert gaan. Via internet kwam ik op een site terecht van die band. Daar is een clipje te zien van wat die mensen zoal doen. Precies drie seconden lang spelen ze een nummer wat mij aansprak. Dus wil ik weten hoe die titel is zodat ik die kan downloaden en op mijn pc zetten. Ank denkt diep na maar weet het niet. Mensen op chat denken ook diep na maar weten het ook niet. Tot er een man een titel roept die het-zou-kunnen-zijn.

Bovenop het scherm van de chat en het scherm waar Ank en ik op msn zitten en zelfs nog bovenop het scherm dat nog openstaat van die band wil ik mijn muzieksite openen om te gaan zoeken. Dan roept er iemand dat ik dat zo moeilijk niet hoef te doen dat ik gewoon bijna alle titels kan beluisteren én zien op Youtube.

En dát wist ik dus niet. Al jaren surf ik naar stukjes film en cabaret op Youtube maar nooit naar muziekclips. Een nieuwe wereld ging voor me open. Niet alleen kan ik allerlei dingen horen maar ze ook nog eens zien en dat is voor een ex-tv-kijkster zoals ik helemaal leuk.

Dus zit ik ineens op vrijdagavond tussen een groot Chinees orkest wat met een gigantisch koor de Carmina Burana aan het uitvoeren zijn. Zie ik ineens weer een videoclip van U2. Zie ik weer die prachtige foto's bij het nummer Tusk van Fleetwood Mac. Zie ik een stukje Lord of the dance waarbij me ook dat kippenvel weer over de kuiten loopt.

Maar wat ik daar vanmorgen gevonden heb slaat werkelijk álles. Dit zag ik op tv toen ik nog thuis woonde en negentien jaar was. Nu, zesentwintig jaar later geeft het mij precies hetzelfde gevoel als toen, ik loop weer over van emotie.

Kippenvel en de tranen stromen geluidloos over mijn wangen. Ik vind dit zóóó mooi. Zo puur. Het is een songfestivalliedje wat dat jaar won. Terwijl heel die show bol stond van de glitter and glamour kwam helemaal als laatste een zangeresje aan beurt. Geen ballet. Geen duur achtergrondkoor. Geen twaalfkoppige band. Geen verschrikkelijk gillerige showjurk.

Nee, gewoon een meisje met een zwart jurkje zonder veel make-up, zittende op een barkruk met haar gitaar. Het meest simpele liedje ooit met de meest simpele woorden. Door die simpelheid worden ze zo groots. Ze wint met dit nummer en als klap op de vuurpijl zingt ze later als winnares het nummer nog eens in vier talen. De bomvolle zaal gaat dan uit zijn dak.

Haar optreden herinner ik me nog als de dag van toen maar ook hoe beroemd ze werd. Toen zij met dit nummer won werkte ik in een platenzaak. Binnen een week stond ze zowat in elke hitlijst die Europa rijk was op nummer 1 en wij konden haar singles niet aangesleept krijgen.

Genoeg geleuter nu!

Het wordt hoog tijd dat jullie eens mee gaan kijken naar wat ik bedoel en ik hoop dat bij jou ook de tranen in je ogen komen en het kippenvel op je kuiten komt te staan. Zoniet beluister dan haar woorden eens goed, 26 jaar later dat die meid dit lied zong is het nog steeds niet overal vrede op aarde...nog steeds kunnen we na al die jaren alleen nog maar spreken over ein bisschen frieden, nog steeds niet overal...en we zouden ons daarvoor rot moeten schamen vind ik.

http://www.youtube.com/watch?v=9cr0MQoVrMA

.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Gast Trucklily

Vrede in de zin van afwezigheid van oorlog, is van weinig belang voor iemand die sterft van honger en kou. Het zal de pijn van de marteling niet wegnemen.

Vrede kan alleen voortduren als de mensenrechten worden gerespecteerd, waar mensen te eten krijgen en waar individuen en naties vrij zijn. (Dalai Lama)

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • 2 weeks later...
  • Forumlid

Heerlijk ben ik met emmers, borstels, tig flacons met enge schoonmaakstofjes erin aan het buitenterrein bezig. Soms help ik een klantje tussendoor toch lijkt deze zondag een rustig dagje te worden. Het prachtige weer maakt natuurlijk dat veel mensen vandaag tuin, bos en of strand opzoeken. Voor mijn voorjaarsschoonmaak heb ik dus alle tijd vandaag en ik geniet ervan.

Als ik nog maar halverwege ben zie ik een motor met twee mensen erop het terrein oprijden. Alles is in stijl. De motor zwart met feloranje, hun pakken, helmen en zelfs laarzen idem dito. Ze parkeren de motor naast de shop en in alle rust trekken ze jassen en helmen uit. Even later zijn we met ons drietjes binnen, het koppel zoekt wat drankjes in de koeling uit en ik sta klaar achter de balie om het geheel af te rekenen.

Hij is een mooie jonge blonde viking en zij lijkt wel een Oosterse prinses zo weggelopen uit een sprookje. Alles aan haar is mooi, haar lichaam, haar gezicht, de prachtige lange donkere vlecht die op haar rug hangt. We maken een praatje over het mooie weer en daarna lopen we gedrietjes weer naar buiten. Het koppel gaat aan de overkant van het terrein in het zonnetje zitten en ik ga door met mijn voorjaarsschoonmaak.

Als alles klaar is neem ik me een thee en ga ook weer naar buiten. Naast de motor die ik stiekem bewonder geniet ik van de thee en van de mooie dag. Jammergenoeg kan ik nu het zo stil is op het station verstaan wat de viking en de prinses aan het bespreken zijn aan de overkant. Al na drie of vier zinnen bekruipt me het gevoel dat het daar niet goed gaat.

'Ja maar zij is heel anders' zegt hij 'met haar kan ik wel over alles praten.' Waarop zij hem zegt; 'Je kent haar maar amper.' Heel rustig zegt hij weer 'Bij ons is alle spanning weg, je weet wat ik bedoel.' Ze werpt hem weer tegen; 'Nee dat weet ik niet, wat is er dan niet goed aan mij?'

Zonder dat ze het merken loop ik maar weer naar binnen. Het beladen gesprek buiten gaat nog een tijdje door. Later zie ik hem weer naast zijn motor staan. Hij trekt zijn jas en helm aan, start zijn machine en rijdt weg. De prinses pakt haar jas en helm en gaat terugzitten op het randje waar ze zojuist gedumpt is. Met haar gsm belt ze nu.

Soms denk ik dat ik zowat alles al een keer gezien had op mijn werk maar dit dus nog nooit. Wie kiest er nu een tankstation om de relatie te beëindigen? Nog vreemder wie laat dan zijn lief ter plekke achter zeg? Een half uurtje later stopt er een auto met een oudere mevrouw erin. Het meisje wisselt een paar woorden met haar en stapt dan in.

Als ik nadenk over deze middag kom ik tot de conclusie dat mijn voorjaarsschoonmaak beter ineen zat dan die van de viking. Toch zijn zowel zijn actie als de mijne gelijk; we gaan ieder een nieuwe frisse week tegemoet....

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • Forumlid

.

Waarom het gebouw tegenover me Edelberg heet weet ik niet. Zelf zie ik er weinig edels aan af. De enkele beglazing waarachter zes gezinnen huizen zullen hun leven ook niet echt edel maken met het voorbij razende vierbaansverkeer hier.

Het enige edele wat ik hier vanmiddag tijdens mijn koffiebreak zie is een klein meisje op het balkonnetje links. Haar buitenspeelplaatsje telt twee vierkante meter beton met daaromheen een ijzeren hekje.

Terwijl er constant auto's en vrachtwagens tussen haar en mij rijden heeft zij alleen oog voor haar buggy met pop waar ze zo af en toe die twee betonnen meters op en neer berijdt. De poppenmoeder is nog zo klein dat ze haar handjes ver in de lucht moet steken wil ze de greepjes van de buggy kunnen vastpakken.

Haar geringe lengte maken haar zorg voor de pop er niet minder om. Oh, zij is poppenmoeder totaal. De hoge drempel die tussen de woonkamer en het balkonnetje ligt speelt haar parten, ze geraakt er niet met haar buggy overheen. Als ze twee keer echt kracht zet zie ik dat dit op een of andere manier haar pop overstuur maakt. De minimoeder tilt de pop uit de buggy en ik zie haar de pop wiegen met de hoofdjes tegen elkaar. Het brengt bij mij een glimlach op mijn gezicht.

Even zie ik nu wel het edele in de Edelberg. Dan zie ik weer het voorbijrazende verkeer. Is dit nu een plek om een klein meisje te laten opgroeien? Hoeveel fijnstof hapt die kleine meid vandaag naar binnen? Al die troep in de nog onvolgroeide longetjes. Het kan niet goed zijn.

Even later is de poppenmoeder terug, deze keer zonder buggy maar wel met een stukje fruit. Met haar piepkleine kontje gaat ze zitten in een hoekje waar een opgerolde kabel ligt. De kabel loopt langs de gevel het dak op waar een sateliet staat. Dit is dus een buitenlands meisje en spontaan komt er een gevoel van medelijden over me heen.

Haar ouders, zoveel kilometers van hun thuisland vandaan en moet je zien wat voor paradijs ze troffen. Beton. Lawaai. Ongezonde lucht. Hoe kan een mens voor betere inkomsten zoveel concessies doen? Als ik foto's bekijk van Marokko en Turkije kan ik niet begrijpen dat je die landen wil inwisselen voor het zooitje hier.

Hoe gaat de toekomst van het poppenmoedertje zijn? Voor haar hoop ik dat binnen de komende twintig jaar wel zaken veranderen. Dat zij wel vrij zal zijn een studie te kiezen die haar ligt. Dat ze vrij zal zijn een partner naar keuze te kiezen of zelfs de vrijheid zal hebben een sololeventje te leiden.

Dat zij van dezelfde rechten en vrijheden mag genieten zoals jij en ik. Dat ze niet zoals mijn onderbuurvrouw om de zoveel tijd tegen de muren op geslagen zal worden omdat het nog toegestaan is in vreemde culturen. Dat ze zich mag kleden hoe ze wil met of zonder hoofddoek, zolang het maar haar keuze is en niet die van anderen.

Maar vooral dat ze weet en voelt, het liefst haar hele leven lang, dat haar 'nee' altijd rechtsgeldig zal zijn in welke situatie dan ook.

.

post-937-1394779874,493_thumb.jpg

Link naar opmerking
Deel via andere websites

  • Forumlid

.

Een van de vreselijkste nadelen aan autorijden vind ik dat er altijd waar dan ook een dier voor je de weg op kan schieten. Gelukkig heb ik in al die jaren dat ik achter het stuur zit nog maar een paar keer meegemaakt dat dat gebeurde. Eens sprong er een hert voor mijn auto, maar gelukkig kon ik op tijd remmen zodat het arme dier met schrik zijn/haar weg kon vervolgen.

Konijnen, hazen, honden en katten heb ik gelukkig (ff afkloppen) altijd kunnen ontwijken. Die ene uil kon ik niet ontwijken jaren geleden. Ze vloog recht op mijn koplamp af en liet het leven. Het levenloze lichaampje heb ik meegenomen naar iemand die een passie heeft voor dieren opzetten, zodat het beestje toch nog na de dood bewondering kan oogsten.

Deze week was het druk op de snelweg. Het gewone werkverkeer met daartussen al het vakantieverkeer. Voor me auto's en vrachtwagens, naast me auto's en busjes, achter me een gigantische Scania in rood-witte kleuren. Als het zo druk is probeer ik me in de auto alleen met autorijden bezig te houden. Geen radio aan, niet roken, alleen goed op de weg letten en proberen niet al te nerveus te worden.

De Scania en ik houden zo'n beetje dezelfde snelheid aan. Soms rijdt hij wat verder af van me en soms iets dichterbij omdat ik snelheid moet minderen voor mijn voorliggers. Dan ineens zie ik iets in de verte in de graskant naast de vluchtstrook. 'OH MIJN GOD !!!!' roep ik uit en terwijl breekt me het zweet van alle kanten uit.

Vanuit de graskant is Moeder Eend op het geweldige idee gekomen vandaag deze drukke snelweg over te steken met een paar van die kleine donzige kindjes achter haar aan. Mijn hart staat zowat stil en snel kijk ik om me heen of er plaats is om uit te wijken. Geen meter! Voor me, en naast me razen de auto's door en achter me rijdt nog steeds die grote Scania; nu op mijn remmen gaan staan ga ik niet overleven.

Alarm slaan dan maar, is zowat het enige idee waar ik kan opkomen. Mijn alarmlichten aan en wild gaan toeteren zodat misschien Moeder Eend van me zal schrikken. Ze waggelt gewoon door richting mij en ik maak me klaar om een drama mee te maken niets kan haar en haar kindjes nu nog redden...

Gelukkig heeft de chauffeur van de Scania gezien of gehoord dat ik krapriolen aan het uithalen ben. Gelukkig is die chauffeur net zo'n grote dierenvriend als ik blijkbaar. Zijn alarm slaan haalt wél iets uit. Achter me zie ik hem snelheid verminderen en alle gigantische lampen die de truck rijk is steekt hij flitsende aan, daarbij laat hij zijn grote luchthoorns galmen. Als ik naast Moeder Eend rij zie ik dat ze zich wezenloos schrikt van al het licht en geluid achter me. Even trekt ze haar kop wat naar achter zo van 'Wat is me dit?'

Dan doet ze waar ik zo hard op zat te hopen. Ze draait om en loopt in snelpas terug het gras in met haar kindjes achter haar aan. Als de Scania en ik weer op snelheid zijn geef ik middels mijn knipperlichten het bedankje en steek dankbaar mijn duim op, hij zwaait even. Een paar afslagen verder moet ik de weg af en ik zwaai naar hem. Weer flitst hij die gigantische lampen aan en laat zijn hoorn galmen. Nu moet ik even lachen als ik denk aan het moment dat hij zijn truck aan het opshowen was. Terwijl ze al die mooie lampen en luchthoorns erop gebouwd hebben heeft hij vast er geen moment bij stil gestaan dat hij daarmee kleine eendjes kon redden. Maar het werkte wel!

.

post-937-1394779880,2361_thumb.jpg

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.
Note: Your post will require moderator approval before it will be visible.

Gast
Reageer op deze discussie...

×   Je hebt opgemaakte inhoud geplakt.   Opmaak verwijderen

  Only 75 emoji are allowed.

×   Je link is automatisch geïntegreerd.   In plaats daarvan als link tonen

×   Je voorgaande bijdrage is hersteld.   Tekstverwerker leegmaken

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Nieuwe aanmaken...

Belangrijke informatie

Forum voorwaarden